Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 20 grudnia 2022 roku, Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi w sprawie o sygn. akt I C 732/22, z powództwa R. K. przeciwko M. P. o zapłatę:

⚫

w punkcie pierwszym zasądził od M. P. na rzecz R. K. kwotę 925 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 27 lipca 2022 roku do dnia zapłaty;

⚫

w punkcie drugim oddalił powództwo w pozostałym zakresie;

⚫

w punkcie trzecim zasądził od M. P. na rzecz R. K. kwotę 100 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Apelację od powyższego wyroku wniosła pozwana, zaskarżając wydane rozstrzygnięcie w części, tj. w zakresie jego punktu 1 i 3 oraz zarzucając zaskarżonemu orzeczeniu:

I.  naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy, tj.

1.  naruszenie art. 233 k.p.c. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę dowodu z przesłuchania powoda R. K., co przejawiało się bezpodstawnym uznaniem za wiarygodne dowodu z przesłuchania powoda R. K. w zakresie poniesionego przez niego kosztu montażu i demontażu reflektora, podczas gdy przestudzanie powoda było zdawkowe, niepełne i wynikało z taktyki procesowej i chęci osiągnięcia efektu w postaci zasądzenia roszczenia;

2.  naruszenie przepisu art. 233 § 1 k.p.c. poprzez wybiórczą ocenę dowodu z przesłuchania powoda R. K., polegającą na przyjęciu, że pozwana nie udostępniła powodowi jako kupującemu konsumentowi ogólnych warunków umowy stosowanych przez sprzedawcę, podczas gdy powód w trakcie przesłuchania przyznał, że udał się osobiście do sklepu pozwanej we W. po uprzednim zobaczeniu ogłoszenia, które to zawierało informację na temat odpowiedzialności pozwanej z tytułu rękojmi;

3.  naruszenie przepisu art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę dowodu z dokumentu jakim jest wydruk korespondencji mailowej z dnia 30 lipca 2020 roku, prowadzonej między powodem a T. W. z (...) sp. z o.o. sp. k., polegającą na przyjęciu, że oferta wyceny, którą otrzymał R. K. od zewnętrznego podmiotu jest wystarczającym dowodem dla wykazania faktu wysokości szkody poniesionej przez powoda;

4.  naruszenie przepisu art. 231 k.p.c. poprzez błędne uznanie za ustalony fakt, że powód poniósł łączny koszt 500 złotych tytułem montażu i demontażu reflektora nabytego u pozwanej, mimo braku ku temu dostatecznej podstawy w zebranym materiale dowodowym;

5.  naruszenie przepisu art. 232 k.p.c. poprzez przyjęcie, że pozwana nie wywiązała się z obowiązku wskazania dowodu, z którego wywodzi skutki prawne, podczas gdy do pozwu został załączony dokument jakim jest odpowiedź pełnomocnika M. P. z dnia 17 grudnia 2020 roku na pismo z dnia 25 listopada 2020 roku, a którym to pozwana bezspornie wykazała, że skutecznie udostępniła konsumentowi informację o swojej ograniczonej odpowiedzialności za sprzedaż rzeczy używanej do roku od dnia wydania rzeczy;

6.  naruszenie przepisu art. 233 § 1 k.p.c. poprzez rażącą sprzeczność istotnych ustaleń Sądu meriti z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, polegającą na przyjęciu, że pozwana nie udostępniła powodowi jako kupującemu konsumentowi ogólnych warunków umowy stosowanych przez sprzedawcę, podczas gdy w poczet materiału dowodowego został włączony dokument wraz z załącznikiem jakim jest odpowiedź pełnomocnika M. P. z dnia 17 grudnia 2020 roku na pismo z dnia 25 listopada 2020 roku, a którym to pozwana bezspornie wykazała, że skutecznie udostępniła konsumentowi informację o swojej ograniczonej odpowiedzialności za sprzedaż rzeczy używanej do roku od dnia wydania rzeczy;

II.  naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, tj.:

1.  naruszenie przepisu art. 568 § 1 zd. drugie k.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, polegające na przyjęciu, że pozwana jako sprzedawca odpowiada z tytułu rękojmi wobec powoda, podczas gdy odpowiedzialność pozwanej wygasła przed zgłoszeniem wady rzeczy przez powoda;

2.  naruszenie przepisu art. 560 § 1 zd. pierwsze k.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, polegające na przyjęciu, że powód skutecznie złożył oświadczenie o odstąpieniu od umowy pismem z dnia 31 lipca 2020 roku, podczas gdy powód dokonał tego po upływie terminu roku od dnia wydania mu rzeczy przez pozwaną, a strona pozwana skutecznie ograniczyła swoją odpowiedzialność z tytułu rękojmi do roku od dnia wydania rzeczy;

3.  naruszenie przepisu art. 568 § 2 k.c. poprzez jego niezastosowanie, podczas gdy roszczenie powoda z tytułu rękojmi za wady fizyczne rzeczy wygasło z dniem 4 sierpnia 2021 roku, a pozew w niniejszej sprawie został złożony w dniu 26 kwietnia 2022 roku;

4.  naruszenie art. 361 § 1 i § 2 k.c. w zw. z art. 6 k.c. poprzez niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, że wysokość roszczenia strony powodowej została wykazana, podczas gdy powód nie sprostał spoczywającemu na nim ciężarowi udowodnienia faktu poniesienia szkody
w kwocie 500,00 złotych.

Wskazując na powyższe zarzuty, pozwana wniosła o:

1.  zmianę wyroku w punkcie 1 poprzez oddalenie powództwa w całości;

2.  zmianę wyroku w punkcie 3 poprzez zasądzenie od powoda R. K. na rzecz pozwanej M. P. zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych wraz ze zwrotem opłaty od pełnomocnictwa w kwocie 51,00 złotych;

3.  zasądzenie od powoda R. K. na rzecz pozwanej M. P. zwrotu kosztów postępowania przed Sądem II Instancji, w tym zwrotu uiszczonej opłaty od apelacji w wysokości 100,00 złotych oraz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych;

4.  rozpoznanie sprawy na rozprawie;

ewentualnie, z ostrożności procesowej:

5.  na podstawie art. 368 § 1 pkt 4 k.p.c. o przeprowadzenie dowodu z odpowiedzi pełnomocnika M. P. z dnia 17 grudnia 2021 r. na pismo z dnia 25 listopada 2020 roku na wykazanie faktu skutecznego poinformowania powoda przez pozwaną o ograniczeniu jej odpowiedzialności z tytułu rękojmi na okres do jednego roku od dnia wydania rzeczy;

6.  uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I Instancji;

7.  orzeczenie o kosztach postępowania odwoławczego w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanej okazała się częściowo zasadna, co skutkowało zmianą zaskarżonego wyroku.

W pierwszej kolejności należy wskazać, iż niniejsza sprawa rozpoznawana jest w postępowaniu uproszczonym. W myśl art. 505 ¹³ § 2 k.p.c., jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, to uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa. Apelacja w postępowaniu uproszczonym ma charakter ograniczony, a celem postępowania apelacyjnego nie jest tu ponowne rozpoznanie sprawy, ale wyłącznie kontrola wyroku wydanego przez Sąd I instancji w ramach zarzutów podniesionych przez skarżącego. Innymi słowy mówiąc, apelacja ograniczona wiąże sąd odwoławczy, a zakres jego kompetencji kontrolnych jest zredukowany do tego, co zarzuci w apelacji skarżący. Wprowadzając apelację ograniczoną, ustawodawca jednocześnie określa zarzuty, jakimi może posługiwać się jej autor i zakazuje przytaczania dalszych zarzutów po upływie terminu do wniesienia apelacji – co w polskim porządku prawnym wynika z art. 505 ⁹ § 1 ¹ i 2 k.p.c. (tak w uzasadnieniu uchwały składu 7 sędziów SN z dnia 31 stycznia 2008 r., III CZP 49/07, OSNC Nr 6 z 2008 r., poz. 55). Tym samym w ramach niniejszego uzasadnienia poprzestać należy jedynie na odniesieniu się do zarzutów apelacji, bez dokonywania analizy zgodności zaskarżonego rozstrzygnięcia z prawem w pozostałym zakresie.

Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd I instancji i przyjmuje je jako własne

Podniesiony przez skarżącą zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie jest zasadny. Należy wskazać, że zarzut naruszenia przepisu art. 233 k.p.c. może być uznany za zasadny jedynie w wypadku wykazania, że ocena materiału dowodowego jest rażąco wadliwa, czy w sposób oczywisty błędna, dokonana z przekroczeniem granic swobodnego przekonania sędziowskiego, wyznaczonych w tym przepisie. Sąd drugiej instancji ocenia bowiem legalność oceny dokonanej przez Sąd I instancji, czyli bada czy zostały zachowane kryteria określone w art. 233 § 1 k.p.c. Należy zatem mieć na uwadze, że – co do zasady – Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału, dokonując wyboru określonych środków dowodowych. Jeżeli z danego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona tylko wtedy, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub, gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych (por. przykładowo postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 stycznia 2001 r., I CKN 1072/99, Prok. i Pr. 2001 r., Nr 5, poz. 33, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 maja 2000 r., I CKN 1114/99, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2000r., I CKN 1169/99, OSNC 2000 r., nr 7-8, poz. 139).

Jak wskazał Sąd Najwyższy w licznych orzeczeniach (np. wyrok z dnia 16 grudnia 2005 r., sygn. akt III CK 314/05, wyrok z dnia 21 października 2005r., sygn. akt III CK 73/05, wyrok z dnia 13 października 2004 r. sygn. akt III CK 245/04, LEX nr 174185), skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd przepisu art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem może być jedynie przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie o innej, niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie, niż ocena sądu. Dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie wystarcza stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest tu wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. W szczególności skarżący powinien wskazać, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłusznie im je przyznając (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 19 czerwca 2008 r., I ACa 180/08, LEX nr 468598).

Oceniając zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, wbrew zarzutom skarżącej, Sąd Okręgowy nie dostrzega wadliwości dokonanych ustaleń odnośnie ustalonego ciągu zdarzeń związanego z zakupem przez powoda reflektorów u pozwanej, z datą ich montażu, ze stwierdzeniem fizycznej wadliwości jednej z lamp oraz z poniesieniem kosztów wymiany tego reflektora. Za wiarygodne należy bowiem uznać zeznania powoda o montażu zakupionych u pozwanej reflektorów, jeśli na tą okoliczność po ich ponownym demontażu przedstawia ich zdjęcia z warsztatu, a naklejka na nich się znajdująca świadczy o ich zakupie u pozwanej. Należy przy tym zauważyć, iż pozwany nie kwestionuje faktu stosowania tego rodzaju naklejek do oznaczania przedmiotów na aukcjach, zgodności numeru naklejki na przedłożonych przez powoda zdjęciach reflektorów z aukcją, na której oferował sprzedaż przedmiotowych reflektorów, a sugeruje jedynie możliwość ich przełożenia na inne reflektory, czego w żaden sposób nie udowodnił. Także fakt ich wymiany dopiero w 2020 roku znajduje potwierdzenie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym tj. w zaświadczeniu o przeprowadzonym badaniu technicznym pojazdu, które wykryło wadę fizyczną prawego reflektora w pojeździe powoda dopiero w trakcie badania w 2020 roku. Powyższe w świetle zasad logiki, jak i doświadczenia życiowego, świadczy o fakcie wymiany tych reflektorów po wcześniejszej kontroli technicznej pojazdu, a przed kontrolą z dnia 20 lipca 2020 roku, co też zgodne jest z zeznaniami powoda, a następnie ich ponownej wymianie (odnośnie wadliwego reflektora) w celu dopuszczenia pojazdu do ruchu, co oznacza również, że powód poniósł szkodę związaną z jego wymianą.

Sąd Okręgowy nie dostrzega również wadliwości w oparciu się przez Sąd I instancji na dowodach w postaci wydruku wiadomości mailowej odnośnie kosztów wymiany reflektora i zeznaniach powoda przy ustalaniu wysokości kosztów na nią poniesionych. Trudność związana z ustaleniem kosztów wymiany reflektorów w warsztacie wynikła z faktu zgubienia paragonu przez powoda – ścisłe więc udowodnienie wysokości żądania w tym zakresie stało się nader utrudnione przy niebudzącym wątpliwości fakcie ich wymiany. W tej sytuacji prowadząc sprawę w postępowaniu uproszczonym, mając na względzie art. 505 ⁶ § 3 k.p.c., Sąd mógł dokonać ustaleń w tym zakresie posiłkując się o przedłożoną przez powoda informację pozyskaną z warsztatu o wysokości kosztów przy wymianie reflektorów, których pozwany, co podkreślił Sąd I instancji, w żaden sposób nie podważył, nie wskazując, iż są one zawyżone, nie korelują z warunkami rynkowymi. Należy jednak wskazać, iż pozwany w złożonych zeznaniach wskazał na niższą kwotę poniesioną przez niego przy wymianie reflektorów, z których prawy (anglik) został później zdemontowany i to na nich w ostatecznym rozrachunku oparł się Sąd I instancji ustalenia, gdyż zeznania powoda korelowały z szacunkowymi, wykazanymi przez powoda, kosztami, jakie ponosi się przy wymianie tego typu reflektorów. Wbrew twierdzeniom skarżącego ustalenia w tym zakresie nie były domniemaniami faktycznymi, opierały się na zeznaniach powoda, Sąd a quo nie naruszył więc i przepisu art. 231 k.p.c.

W toku postępowania pierwszoinstancyjnego Sąd Rejonowy nie posiadał dowodów pozwalających na dokonanie ustaleń odnośnie ograniczenia czasowego odpowiedzialności pozwanej z tytułu rękojmi do 1 roku – słusznie więc w tym zakresie nie czynił ustaleń. Pozwana nie złożyła jakichkolwiek wydruków typu printscreen z aukcji, na której oferowała przedmioty ostatecznie zakupione u niej przez powoda, takich dowodów nie złożył też powód. Nie ma przy tym znaczenia, iż ostatecznie powód zakupił reflektory w firmie pozwanej we W., jeśli pozwana nie wykazała, iż ograniczyła w ramach tej sprzedaży swoją odpowiedzialność z tytułu rękojmi do 1 roku – brak jest więc podstaw do konstatacji, iż pomijając ustalenia w tym zakresie został naruszony art. 233 § 1 k.p.c. Rzeczone przez pozwaną pismo z dnia 17 grudnia 2020 roku zostało załączone do akt sprawy przez powoda bez jego załączników, z których to ewentualne mógłby wynikać zakres czasowy odpowiedzialności pozwanej z tytułu rękojmi – nie pozwalało więc dokonać ustaleń w zakresie wskazywanym przez skarżącą. Dopiero na etapie postępowania odwoławczego został przez pozwaną przedłożony materiał dowodowy, który pozwalał na weryfikację jej twierdzeń w tym zakresie, ustalenie zakresu jej odpowiedzialności, ale mając na względzie, iż mógł on być złożony już na etapie postępowania przed Sądem I instancji, jako spóźniony, na podstawie art. 381 k.p.c. Sąd Okręgowy był zobligowany go pominąć, nie miał więc on wpływu na rozstrzygnięcie niniejszej sprawy.

W przedmiotowej sprawie brak też jest podstaw by uznać, iż został przez Sąd Rejonowy naruszony art. 6 k.c. czy też art. 232 k.p.c. poprzez uznania, że powodowi zostały udostępnione ogólne warunki sprzedaży i że wykazał on wysokość poniesionej szkody. Powołany przepis tj. art. 6 k.c. statuuje bowiem jedynie zasadę rozkładu ciężaru dowodu w procesie, a nie kwestie związane z oceną, czy strona zaoferowała materiał dowodowy umożliwiający wykazanie okoliczności ją obciążających, z których wywodzi korzystne dla siebie skutki prawne – w tym przypadku okoliczności związanych z wysokością szkody i zwalniających ją z odpowiedzialności z tytułu rękojmi. Sformułowana w przywołanym przepisie reguła rozkładu ciężaru dowodu w sporze cywilnoprawnym ma na celu wyłącznie wskazanie, kogo obciążają skutki niepowodzenia procesu dowodzenia. O tym zaś, co strona powinna udowodnić w konkretnym procesie decydują przede wszystkim: przedmiot sporu, prawo materialne regulujące określone stosunki prawne i prawo procesowe normujące zasady postępowania dowodowego (vide: wyrok SA w Warszawie z 22.01.2020 r., I ACa 295/19, LEX nr 2825703). Wskazany powyżej ciężar dowodu w znaczeniu materialnym uzupełnia ciężar dowodu w znaczeniu formalnym wyrażony w art. 232 k.p.c., zgodnie z treścią którego strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne.

W przedmiotowej sprawie Sąd Rejonowy prawidłowo zaś zdefiniował ciężar dowodu odnośnie inicjatywy dowodowej zarówno w zakresie wykazania wysokości szkody poniesionej przez powoda, którą to powód miał wykazać, jako okoliczność korzystną dla niego, jak i w zakresie okoliczności ograniczających odpowiedzialność pozwanej z tytułu rękojmi, co obciążało pozwaną, gdyż zwalniało pozwaną w przedmiotowej sprawie od odpowiedzialności. Z tych też względów po zaoferowaniu przez powoda dowodów w postaci informacji uzyskanej w mailu z warsztatu mechanicznego oraz jego zeznań Sąd Rejonowy ustalił wysokość szkody, a z uwagi na nie przedłożenie jakichkolwiek dowodów przez pozwaną potwierdzających ograniczenie odpowiedzialności z tytułu rękojmi do 1 roku uznał, iż powyższa okoliczność nie została udowodniona, pozwana bowiem nie wskazała dowodów dla wykazania faktów, których udowodnienie ją obciążało. Brak jest więc podstaw do konstatacji, iż Sąd a quo naruszył art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c.

Mając na względzie powyższe ustalenia brak też jest podstaw do przyjęcia, iż w przedmiotowej sprawie nieprawidłowo zostały zastosowane przepisy prawa materialnego z art. 568 § 1 k.c. oraz art. 560 § 1 k.c. w brzmieniu obowiązującym na dzień sprzedaży tj. 12 kwietnia 2019 r. Jeśli bowiem pozwana nie wykazała, iż sprzedając powodowi używane reflektory ograniczyła swoją odpowiedzialności do roku od dnia wydania rzeczy kupującemu, to jako sprzedawca odpowiadała z tytułu rękojmi, jeżeli wada fizyczna zostanie stwierdzona przed upływem dwóch lat, co wynika z art. 568 § 1 zdanie pierwsze k.c. Tak zakreślony termin odpowiedzialności pozwanej upływał dopiero w dniu 12 kwietnia 2021 roku, co oznaczało, iż oświadczenie złożone przez powoda o odstąpieniu od umowy w piśmie z dnia 31 lipca 2020 roku zostało złożone w terminie będąc zgodne z art. 560 § 1 k.c.

W przeciwieństwie do terminu wskazanego w § 1 art. 568 k.c., który jest terminem zawitym, wskazany w art. 568 § 2 k.c. termin określa jedynie przedawnienie roszczenia, który może być uwzględniony wyłącznie na zarzut zgłoszony przez stronę. Choć w przedmiotowej sprawie zarzut taki został zgłoszony – w piśmie z dnia 12 sierpnia 2022 roku pozwana podniosła wygaśnięcie na podstawie art. 568 § 2 k.c. roszczenia powoda, co należy poczytywać jako zgłoszenie zarzutu przedawnienia (choć nie zostało to wskazane wprost) – to jednakże w realiach przedmiotowej sprawy nie zasługiwał on na uwzględnienie. Należy bowiem zauważyć, iż powód zgłosił pozwanej żądanie w terminie, a następnie prowadził z nią negocjacje aż do 2022 roku, także poprzez Miejskiego Rzecznika Konsumentów, również i na rozprawie widząc możliwość polubownego załatwienia sprawy, czego strona pozwana nie wykluczała. Pozwana w toku tych negocjacji zasadniczo podważała wyłącznie fakt, iż zdemontowany reflektor został u niej zakupiony i wykazania tych okoliczności oczekiwała od powoda, co wprost wynika z pisma z 12 kwietnia 2022 roku. Efektem takiego stanowiska pozwanej było przyniesienie przez powoda na rozprawę tego reflektora w celu zweryfikowania tego typu twierdzeń. Nie ulega jednak wątpliwości, iż w przypadku właściwej postawy sprzedającej już w toku postępowania reklamacyjnego powinna ona zażądać przesłania jej tego reflektora w celu zweryfikowania, czy pochodzi z jej sprzedaży, nie zrobiła tego jednak negocjując z powodem tak długo, iż został przekroczony termin wskazany w art. 568 § 2 k.c. Termin ten jednak nie został przekroczony znacznie - w tej sytuacji podniesienie zarzutu przedawnienia jawi się jako nadużycie prawa podmiotowego przez stronę pozwaną, a jego uwzględnienie w przedmiotowej sprawie byłoby ze wszechmiar niesprawiedliwe (art. 5 k.c.) – w tym zakresie należy więc uznać, iż rozstrzygnięcie odpowiada prawu.

W przedmiotowej sprawie Sąd I instancji naruszył zaś przepis art. 361 § 1 i 2 k.c. uznając, iż istnieje związek przyczynowy pomiędzy kosztami poniesionymi na wymianę lewego, sprawnego reflektora, a szkodą poniesioną przez powoda. Jak wynika bowiem z ustaleń dokonanych w sprawie koszty wymiany tego reflektora nie miały żadnego związku z poniesioną przez powoda szkodą – reflektor ten jest sprawny i wykorzystywany w pojeździe powoda. Tym samym jedynie połowa tych kosztów pozostawała w związku ze szkodą, albowiem była związana z montażem (150 zł z 300 zł) i demontażem (200 zł) lewego reflektora (dotkniętego wadą fizyczną) powiązanym z ponownym zamontowaniem właściwego reflektora i jedynie te koszty, których wykazanie Sąd Okręgowy uzasadnił wyżej, w ramach odpowiedzialności pozwanego winny zostać powodowi zwrócone.

Mając powyższe na uwadze, uwzględniając częściowo apelację pozwanej, zgodnie z art. 386 § 1 k.p.c., Sąd Okręgowy w punkcie I.a. zmienił punkt 1. wyroku Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi, w ten sposób, że zasądzoną kwotę 925 zł obniżył o 150 zł do kwoty 725 zł.

Stosownie do zmiany rozstrzygnięcia w zakresie żądania głównego zmianie podlegało orzeczenie o kosztach procesu przed Sądem pierwszej instancji. Sąd o tych kosztach rozstrzygnął na podstawie art. 100 k.p.c. uznając, iż powód wygrał sprawę w 78%. Do kosztów procesu poniesionych przez powoda należało zaliczyć opłatę od pozwu w wysokości 100 zł, zaś do kosztów poniesionych przez pozwaną wynagrodzenie jej pełnomocnika, ustalone stosownie do § 2 pkt 2) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych ( Dz. U. z 2018 roku, poz. 265) w wysokości 270 zł, oraz opłatę skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł – łącznie więc koszty procesu poniesione przez strony zamknęły się kwotą 387 zł. Z tej kwoty powód winien w procesie ponieść jedynie 22% czyli 85,14 zł, a poniósł 100 zł, tak więc różnica w wysokości 14,86 zł została zasądzona na jego rzecz od pozwanej.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł również zgodnie z wyrażoną w art. 100 k.p.c. zasadą odpowiedzialności za wynik sporu przy stosunkowym rozdzieleniu tych kosztów. W toku postępowania apelacyjnego powód nie poniósł żadnych kosztów, zaś pozwana poniosła koszty z tytułu uiszczenia opłaty od apelacji w wysokości 100 zł i z tytułu wynagrodzenia jej pełnomocnika w kwocie 135 zł, co zostało ustalone na podstawie § 2 pkt 2) w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych. Z tych też względów powód, który przegrał apelację w 22% taką część kosztów winien zwrócić pozwanej, co oznacza kwotę 51,70 zł (22% x 235 zł).