Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 16 maja 2018 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi - Śródmieścia w Łodzi zasądził od pozwanej B. B. na rzecz powoda Miejskiego Przedsiębiorstwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł. kwotę 1.426,60 złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie:

- w zakresie kwoty 203,80 złotych od 22 marca 2016 roku do dnia zapłaty;

- w zakresie kwoty 203,80 złotych od 16 maja 2016 roku do dnia zapłaty;

- w zakresie kwoty 203,80 złotych od 11 czerwca 2016 roku do dnia zapłaty;

- w zakresie kwoty 203,80 złotych od 29 lipca 2016 roku do dnia zapłaty;

- w zakresie kwoty 203,80 złotych od 28 sierpnia 2016 roku do dnia zapłaty;

- w zakresie kwoty 203,80 złotych od 20 września 2016 roku do dnia zapłaty;

- w zakresie kwoty 203,80 złotych od 17 listopada 2016 roku do dnia zapłaty;

Nadto Sąd Rejonowy umorzył postępowanie w pozostałym zakresie, zasądził od powoda na rzecz pozwanej kwotę 392 złote tytułem części nieopłaconych kosztów pomocy prawnej udzielonej pozwanej z urzędu, nie obciążył pozwanej obowiązkiem zwrotu powodowi kosztów procesu oraz przyznał pełnomocnikowi pozwanej ze Skarbu Państwa pozostałą część nieopłaconych kosztów pomocy prawnej udzielonej pozwanej z urzędu.

Apelację od powyższego wyroku złożyła pozwana, zaskarżając wyrok w części uwzględniającej powództwo.

Skarżąca zarzuciła wyrokowi naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 320 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie i nierozłożenie na raty zasądzonego świadczenia w szczególnie uzasadnionym wypadku polegającym na ciężkiej sytuacji majątkowej i rodzinnej pozwanej.

Przy tak sformułowanym zarzucie skarżąca wniosła o zmianę wyroku w zaskarżonym zakresie i rozłożenie zasądzonego w punkcie 1. wyroku świadczenia na 14 rat.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest niezasadna i jako taka podlega oddaleniu.

Na wstępie wyjaśnić należy, że niniejsza sprawa była rozpoznawana w postępowaniu uproszczonym, w związku z czym Sąd Okręgowy na podstawie art. 505 ¹⁰ § 1 i § 2 k.p.c. orzekł na posiedzeniu niejawnym w składzie jednego sędziego.

Idąc dalej wskazać trzeba, że w myśl art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

W dalszej kolejności trzeba mieć także na uwadze, że w postępowaniu uproszczonym apelacja ma charakter ograniczony, a celem postępowania apelacyjnego nie jest tu ponowne rozpoznanie sprawy, ale wyłącznie kontrola wyroku wydanego przez Sąd I instancji w ramach zarzutów podniesionych przez skarżącego. Innymi słowy mówiąc, apelacja ograniczona wiąże Sąd odwoławczy, a zakres jego kompetencji kontrolnych jest zredukowany do tego, co zarzuci w apelacji skarżący. Wprowadzając apelację ograniczoną, ustawodawca jednocześnie określa zarzuty, jakimi może posługiwać się jej autor i zakazuje przytaczania dalszych zarzutów po upływie terminu do wniesienia apelacji – co w polskim porządku prawnym wynika z art. 505 ⁹ § 1 ¹ i 2 k.p.c. (tak w uzasadnieniu uchwały składu 7 sędziów SN z dnia 31 stycznia 2008 r., III CZP 49/07, OSNC Nr 6 z 2008 r., poz. 55; tak również M. Manowska, „Apelacja w postępowaniu cywilnym. Komentarz. Orzecznictwo”, Warszawa 2013, s. 305 – 306).

Tym samym w ramach niniejszego uzasadnienia poprzestać należy jedynie na odniesieniu się do zarzutów apelacji, bez dokonywania analizy zgodności zaskarżonego rozstrzygnięcia z prawem w pozostałym zakresie.

Jak podkreślano w orzecznictwie i literaturze prawniczej rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty albo wyznaczenie odpowiedniego terminu do spełnienia zasądzonego świadczenia jest możliwe tylko w szczególnie uzasadnionych wypadkach. Takie wypadki zachodzą jeżeli ze względu na stan majątkowy, rodzinny czy zdrowotny, niezwłoczne lub jednorazowe spełnienie zasądzonego świadczenia byłoby niemożliwe lub bardzo utrudnione bądź narażałoby dłużnika lub jego bliskich na niepowetowaną szkodę. (wyrok S. A. w Łodzi z dnia 25 stycznia 2013 r., sygn. akt I ACa 1080/12).

Z drugiej jednakże strony ochrona jaką zapewnia pozwanemu dłużnikowi art. 320 k.p.c. nie może być stawiana ponad ochronę wierzyciela w procesie cywilnym i wymaga uwzględnienia wszelkich okoliczności sprawy, w tym uzasadnionego interesu podmiotu inicjującego proces (wyrok SA w Gdańsku z dnia 31maja 2012 r., sygn. akt I ACA 242/12).

Rozpoznając apelację Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że niezasadnym było rozłożenie na raty zasądzonej od pozwanej kwoty i tym samym podzielił w tym zakresie stanowisko Sądu Rejonowego.

W ocenie sądu odwoławczego nie ziściły się przesłanki uzasadniające zastosowanie takiego rozwiązania. Wskazać bowiem należy, że sytuacja materialna, w jakiej znajduje się pozwana, jakkolwiek zła oraz całokształt okoliczności sprawy, w tym fakt, że pozwana nie spłacała obciążającego ją zobowiązania w jakimkolwiek zakresie, jednocześnie nie kwestionując jego istnienia, a co więcej w dalszym ciągu dokonywała przejazdów środkami komunikacji publicznej nie dokonując stosownych opłat i generując tym samym dalszy wzrost zadłużenia, nie uzasadnia rozłożenia zasądzonej kwoty na raty. Pomimo posiadanej wiedzy o istniejącym długu pozwana nie wpłaciła na jego poczet jakichkolwiek kwot przez znaczny okres czasu. Taka postawa pozwanej zdaniem Sądu Okręgowego, pomimo jej trudnej sytuacji materialnej nieprzemawia za premiowaniem pozwanej poprzez rozkładanie na raty zasądzonej kwoty.

Okoliczności sprawy nie wskazują na istnienie po stronie dłużniczki, woli dobrowolnej spłaty zadłużenia na rzecz wierzyciela a jedynie na chęć odłożenia w czasie konieczności uregulowania zobowiązań, uznać należy zatem, że również z tej przyczyny nie zachodzi szczególnie uzasadniony przypadek, w rozumieniu art. 320 k.p.c.. Pozwana nie wykazała, że swoją propozycję traktuje poważnie, np. przez dobrowolne rozpoczęcie spłaty dochodzonej kwoty.

Z przedstawionych powyżej powodów Sąd Okręgowy uznał, iż apelacja nie zawiera uzasadnionych zarzutów mogących podważyć stanowisko Sądu Rejonowego, a tym samym jako bezzasadna podlega oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.