Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem częściowym z dnia 7 grudnia 2017 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi:

1. nakazał pozwanemu P. S. opróżnienie lokalu mieszkalnego numer (...) mieszczącego się w budynku położonym w Ł. przy ulicy (...) wraz ze wszystkimi rzeczami do niego należącymi;

2. ustaliła, że pozwanemu P. S. nie przysługuje uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego;

3. oddalił wniosek o nadanie wyrokowi rygoru natychmiastowej wykonalności.

Powyższy wyrok częściowy wynikał z uznania za zasadne żądanie eksmisji pozwanego z dotychczas zajmowanego lokalu wobec prawnie skutecznego wypowiedzenia jemu stosunku użyczenia, z którego czerpał on swoje uprawnienie do zamieszkiwania w spornym lokalu.

Sąd Rejonowy rozważając przesłanki przyznania pozwanemu lokalu socjalnego wskazał, że nie posiada on nikogo na utrzymaniu. Jest osobą pracującą. W związku z wykonywaną pracą mieszka w Belgii, gdzie pracodawca wynajmuje mu mieszkanie. Pozwany zeznał, że wysokość uzyskiwanego wynagrodzenia za pracę w zupełności wystarcza mu na własne utrzymanie a co więcej za zarobione w Belgii pieniądze po powrocie do Polski będzie go stać na wynajęcie mieszkania w Polsce. Pozwany nie jest też żadną z osób o których mowa w art. 14 ust 4 ustawy dnia 21 czerwca 2001 roku
o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego ( Dz. U. Nr 71, poz. 733 ze zm.) wobec których co do zasady sąd nie może orzec o braku uprawnienia do lokalu socjalnego.

Apelację od przedmiotowego orzeczenia wywiódł pozwany, podnosząc następujące zarzuty:

- naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., mającego wpływ na treść rozstrzygnięcia, a polegającego na poczynieniu dowolnych ustaleń faktycznych w sytuacji, gdy okoliczności sprawy co do zachowania pozwanego jako przyczyny wypowiedzenia umowy użyczenia były między stronami sporne, a materiał dowodowy nie był jednoznaczny, poprzez zaniechanie wartościowania i oceny mocy poszczególnych dowodów oraz wskazania, którym dowodom dano wiarę, a którym nie oraz w jakim zakresie;

- nierozpoznania istoty sprawy w zakresie podniesionego zarzutu zatrzymania jako niweczącego powództwo.

W konkluzji pozwany sfomułował wniosek o uchylenie w/w wyroku częściowego w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji, a także zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego zwrotu kosztów procesu za II instancję, w tym kosztów zastępstwa procesowego, wg norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie i zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

apelacja jest niezasadna.

Ustalenia faktyczne, jak również ocena prawna przedstawiona
w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia przez Sąd Rejonowy, znajdują pełną akceptację Sądu Okręgowego, który przyjmuje je za własne.

Nie potwierdził się zarzut naruszenia art. 233 k.p.c. Sąd I instancji
w sposób wszechstronny ocenił materiał dowodowy i na jego podstawie dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych. W orzecznictwie przyjmuje się, że ramy swobodnej oceny dowodów muszą być zakreślone wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego, regułami logicznego myślenia oraz pewnego poziomu świadomości prawnej, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 marca 1980 roku, II URN, publ. OSNC 1980 nr 10 poz. 200). W orzecznictwie podkreśla się również, że kwestionowanie dokonanej przez sąd oceny dowodów nie może polegać jedynie na zaprezentowaniu własnych, zadowalających dla skarżącego ustaleń stanu faktycznego, dokonanych na podstawie własnej, korzystnej dla skarżącego oceny materiału dowodowego (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z 10 stycznia 2002 r. sygn. II CKN 572/99, publ. Program Komputerowy Lex nr 53136). W tej sprawie pozwany nie wykazał, że Sąd wyprowadził z materiału dowodowego wnioski, które są nielogicznie
i sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego. Dlatego uznać należy, że ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i nie została skutecznie podważona. W szczególności, nie budzi zastrzeżeń przyjęcie przez Sąd I instancji, że powódka skutecznie wypowiedziała pozwanemu umowę użyczenia spornego lokalu. Jak wynika z materiału dowodowego sprawy pozwany zamieszkiwał w lokalu należącym do powódki na podstawie ustnej umowy użyczenia na czas nieoznaczony, którą strony zawarły w związku
z pozostawaniem w konkubinacie. Wobec ustania relacji osobistej między stronami, powódka posiadała uprawnienie do wypowiedzenia stosunku użyczenia pozwanemu. Z tych względów wyeksponowane w apelacji okoliczności dotyczące charakteru relacji osobistej stron, zachowania się pozwanego wobec powódki i rzeczywistych przyczyn rozpadu konkubinatu, pozostają bez znaczenia dla oceny skutków dokonanego przez powódkę wypowiedzenia. Powyższe stwierdzenia rodzą dalsze konsekwencje, albowiem przesądzają o braku po stronie pozwanego skutecznego względem powódki tytułu prawnego do zajmowania lokalu. W rezultacie prawidłowa jest konkluzja Sądu I instancji, że stanowiące treść pozwu żądanie eksmisji pozwanego zasługuje na uwzględnienie.

Wreszcie nie ma także racji skarżący podnosząc zarzut nierozpoznania istoty sprawy. Przyjmuje się, że do nierozpoznania istoty sprawy dochodzi wówczas, gdy rozstrzygnięcie sądu pierwszej instancji nie odnosi się do tego, co było przedmiotem sprawy, gdy zaniechał on zbadania materialnej podstawy żądania albo merytorycznych zarzutów strony. Sytuacja taka w niniejszej sprawie nie ma miejsca. Wniosek taki wynika z analizy żądań i twierdzeń powódki, przepisów prawa materialnego stanowiących podstawę rozstrzygnięcia sądu pierwszej instancji oraz przyczyn uwzględnienia powództwa. Sąd I instancji szczegółowo rozważył przesłanki żądania przez powódkę eksmisji pozwanego z lokalu i uwzględniając wyniki przeprowadzonego postępowania dowodowego wysnuł wniosek o zasadności powództwa. Nie sposób zatem w tej sytuacji twierdzić, że nastąpiło nierozpoznanie istoty sprawy w rozumieniu wyżej przytoczonym. Prawidłowości powyższej oceny w niczym nie zmienia nie uwzględnienie przez Sąd Rejonowy zarzutu zatrzymania zajmowanego lokalu na poczet ewentualnych roszczeń powoda związanych z poczynionymi nakładami. Tak sformułowany zarzut nie może odnieść zamierzonego skutku procesowego
i nie stanowi skutecznego środka obrony przed żądaniem pozwu. Miarodajny w tym względzie jest przepis art. 461 k.c., który stanowi wprost, że uprawnienie zobowiązanego do wydania cudzej rzeczy do jej zatrzymania
w celu zabezpieczenia przysługujących mu roszczeń o zwrot nakładów na rzecz nie przysługuje, gdy obowiązek wydania rzeczy wynika z czynu niedozwolonego albo gdy chodzi o zwrot rzeczy wynajętych, wydzierżawionych lub użyczonych. Z taką sytuacją mamy właśnie do czynienia w niniejszej sprawie, albowiem obowiązek wydania lokalu powódce wynika z wygaśnięcia stosunku użyczenia, na podstawie którego pozwany korzystał dotychczas z lokalu.

W konsekwencji nie wytrzymuje krytyki zarzut naruszenia art. 328 § 2 k.p.c. Sąd I instancji szczegółowo wyjaśnił bowiem w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku motywy rozstrzygnięcia, w tym przyczyny, dla których uznał, że pozwanemu nie przysługuje skuteczny względem powódki tytuł do władania lokalem. Zawarty zatem w uzasadnieniu wywód prawny pozwala odtworzyć tok rozumowania Sądu I instancji. Dodać trzeba, że o uchybieniu przepisowi art. 328 § 2 k.p.c. można mówić jedynie wtedy, gdy uzasadnienie orzeczenia nie zawiera elementów konstrukcyjnych pozwalających na kontrolę orzeczenia, weryfikację stanowiska Sądu, zaś skarżący winien wykazać dla skuteczności stawianego w tym zakresie zarzutu, że nie ma z tej przyczyny możliwości jednoznacznej rekonstrukcji podstaw rozstrzygnięcia sprawy.

Z tych względów Sąd Okręgowy uznał, iż apelacja nie zawiera uzasadnionych zarzutów mogących podważyć stanowisko Sądu Rejonowego, a tym samym jako bezzasadna podlega oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono w oparciu o zasadę wyrażona w art. 108 § 1 k.p.c.