Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 6 listopada 2018 r. w sprawie o sygn. akt II C 522/16 Sąd Rejonowy
dla Ł. w Ł. w pkt 1. zasądził od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powoda H. J. (1) kwotę 4.500 zł tytułem zadośćuczynienia (pkt a) i 60 zł tytułem odszkodowania (pkt b) z odsetkami ustawowymi od dnia 10 sierpnia 2015 r. do 31 grudnia 2015 r. i z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty; w pkt 2. oddalił powództwo w pozostałej części; w pkt 3. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 576,50 zł zwrotu części kosztów procesu; w pkt 4. nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi kwotę 831,23 zł nieuiszczonych kosztów sądowych; w pkt 5. nie obciążył powoda nieuiszczonymi kosztami sądowymi.

(wyrok – k. 340-341)

W ramach ustalania stanu faktycznego Sąd I instancji wskazał:

W dniu 1 września 2014r. miała miejsce kolizja drogowa, w której uczestniczył H. J. (2), jako kierujący pojazdem marki K.. Sprawcą kolizji był kierujący samochodem marki P..

Sprawca zdarzenia korzystał z ochrony ubezpieczeniowej udzielanej w ramach obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych przez (...) Spółkę Akcyjną z siedzibą w W..

W czasie zdarzenia powód uderzył głową w boczną szybę pojazdu, szyba została roztrzaskana. Po zdarzeniu powód wyszedł samodzielnie z pojazdu, nie pamiętał co się z nim działo, był zdenerwowany, całą twarz miał zakrwawioną i pociętą.

Pismem z dnia 6 lipca 2015 r. powód zgłosił szkodę doznaną w wyniku wypadku z dnia 1 września 2014 r. i jednocześnie wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 50.000 zł tytułem zadośćuczynienia, kwoty 1.000 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia oraz kwoty 6.000 zł tytułem równowartości kosztów opieki osób trzecich.

Pismem z dnia 9 lipca 2015r. pozwany potwierdził przyjęcie zgłoszenia szkody.

Powód używał okularów korekcyjnych, które nabył w sierpniu 2007r. za kwotę 1.466 zł brutto.

W oparciu o ustalony stan faktyczny Sąd Rejonowy zważył:

Co do roszczenia o zapłatę 1.500 zł odszkodowania w związku z uszkodzeniem okularów korekcyjnych, Sąd Rejonowy stwierdził, że żądanie to podlegało oddaleniu.

Sąd wyjaśnił, że, wbrew twierdzeniom powoda, nie wykazano w toku postępowania, aby zgłoszenie szkody pozwanemu dokonane przez powoda obejmowało również żądanie zapłaty świadczenia z tytułu uszkodzenia przedmiotowych okularów. W pozwie powód powoływał się na zgłoszenie szkody dokonane pismem z dnia 6 lipca 2015 r., zaś w piśmie tym nie ma mowy o tego rodzaju szkodzie. Wezwanie do zapłaty sformułowane
we wskazanym piśmie także nie obejmowało tego elementu, bowiem powód domagał się
w zakresie odszkodowania jedynie zwrotu kosztów leczenia w kwocie 1.000 zł oraz kosztów opieki ze strony osób trzecich w wysokości 6.000 zł (zgłoszenie szkody wraz z wezwaniem do zapłaty – k. 32). Ponadto brak jest w aktach postępowania likwidacyjnego zgłoszenia szkody w formie wydruku, na które w końcowej fazie procesu powołał się powód zgłaszając żądanie odszkodowania z tytułu uszkodzenia okularów, a które nie zostało opatrzone datą
ani też podpisem (wydruk zgłoszenia szkody – k. 327 – 330). Sąd Rejonowy wskazał również, iż pozwany zakwestionował skuteczność przedmiotowego zgłoszenia, zaś powód, wbrew art. 6 k.c. nie przedstawił doręczenia tego zgłoszenia pozwanemu, wobec czego
nie można było przyjąć spornego faktu za udowodniony.

W tym stanie rzeczy dokonanie zgłoszenia roszczenia z tytułu uszkodzeniu okularów w toku niniejszego procesu, pismem z dnia 23 października 2018 r. nastąpiło po upływie trzyletniego terminu przedawnienia liczonego od daty zdarzenia z 1 września 2014 r.,
a to zgodnie art. 442 ¹ § 1 k.c. w związku z art. 819 § 3 k.c. i ze skutkiem określonym
w art. 117 § 2 k.c.

Niezależnie do tego, Sąd Rejonowy wskazał również, że wysokość szkody zgłoszonej przez powoda z tytułu uszkodzenia okularów nie została w żaden sposób udowodniona, mimo że ciężar dowodu spoczywał w tym zakresie na powodzie (art. 6 k.c.). Zakres szkody związanej z uszkodzeniem przedmiotowych okularów oraz jej wysokość nie zostały udokumentowane. Dowodem w tym zakresie nie mogły być faktury związane z nabyciem okularów, zresztą na kwotę niższą (1.466 zł) niż dochodzone roszczenie z tego tytułu, jeśli uwzględnić, że dokumenty te wskazują, iż przedmiotowe okulary zostały zakupione przez powoda siedem lat przed zdarzeniem. Roszczenie dotyczy więc przedmiotu używanego przez długi okres przed wypadkiem i w stanie na dzień zdarzenia nieznanym, zaś powód nie dostarczył dowodów pozwalających na ustalenie wysokości uszczerbku majątkowego doznanego w tym zakresie. W szczególności okoliczności te nie zostały wykazane w drodze przesłuchania powoda czy zeznań świadka powołanego na wniosek powoda, a zatem w tym względzie powód nie sprostał obowiązkom wynikającym z art. 6 k.c.

Apelację od powyższego wyroku wniósł powód, który zaskarżył wyrok w części,
tj. w zakresie punktu 2. wyroku oddalającego powództwo. Skarżonemu wyrokowi zarzucił:

I.  naruszenie przepisów prawa procesowego:

1.  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego, a w konsekwencji uznanie, że zgłoszenie pozwanemu szkody nie obejmowało uszkodzenia okularów korekcyjnych;

2.  art. 233 § 1 w zw. z art. 245 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego polegającego na odmowie przyznania mocy dowodowej fakturze VAT nr (...);

3.  art. 232 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c. poprzez niezasadne obciążenie ciężarem dowodu powoda w zakresie wykazania faktu doręczenia pozwanemu zgłoszenia szkody
w formie elektronicznej zawierającego zgłoszenie uszkodzenia okularów korekcyjnych, podczas gdy to pozwany zobowiązany był do wskazania dowodów
dla stwierdzenia faktu niedoręczenia ww. zgłoszenia szkody;

4.  art. 232 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c. poprzez przyjęcie, że powód nie sprostał ciężarowi dowodu w zakresie wykazania wysokości uszczerbku polegającego na uszkodzeniu okularów korekcyjnych, w sytuacji gdy powód złożył fakturę VAT
nr (...) i (...);

II.  naruszenie przepisów prawa materialnego:

1.  art. 442 ¹ § 1 k.c. w zw. z art. 819 § 3 k.p.c. poprzez ich błędne zastosowanie polegające na przyjęciu, że roszczenie o naprawienie szkody uległo przedawnieniu
z upływem 3 lat od zdarzenia, podczas gdy powód zgłosił roszczenie w tym zakresie pozwanemu, zaś pozwany nie wydał w tym zakresie żadnej decyzji, wobec czego przedawnienie nie rozpoczęło biegu;

2.  art. 117 § 2 k.c. poprzez jego niezastosowanie i przyjęcie, że roszczenie o naprawienie szkody uległo przedawnieniu;

3.  art. 124 § 2 k.c. poprzez jego niezastosowanie polegające na niezasadnym przyjęciu, że roszczenie o naprawienie szkody uległo przedawnieniu, podczas gdy powód zgłosił szkodę pozwanemu za pośrednictwem formularza elektronicznego;

4.  art. 819 § 4 k.c. poprzez jego niezastosowanie i bezzasadne przyjęcie, że powód
nie zgłosił pozwanemu szkody z tytułu uszkodzenia okularów korekcyjnych,
co doprowadziło do uznania, że nie doszło do przerwania biegu przedawnienia;

5.  art. 6 k.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na nieuzasadnionym obciążeniu powoda ciężarem dowodu w zakresie wykazania faktu doręczenia pozwanemu zgłoszenia szkody w formie elektronicznej zawierającego zgłoszenie uszkodzenia okularów, podczas gdy to na pozwanym powinien spoczywać ciężar dowodu w zakresie wykazania faktu niedoręczenia pozwanemu ww. zgłoszenia szkody;

6.  art. 60 k.c. w zw. z art. 61 § 2 k.c. poprzez ich niezastosowanie i niezasadne przyjęcie, że powód nie zgłosił pozwanemu szkody, co doprowadziło do uznania, że powód
nie doręczył tego zgłoszenia pozwanemu, podczas gdy powód zgłosił szkodę pozwanemu;

7.  art. 6 k.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, że powód nie sprostał ciężarowi dowodu w zakresie wykazania wysokości uszczerbku majątkowego, podczas gdy powód złożył fakturę VAT nr (...)
i (...), wobec czego ciężar dowodu został przerzucony na pozwanego;

8.  art. 361 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 363 § 1 i 2 k.c. poprzez ich niezastosowanie
i nieuwzględnienie roszczenia o naprawienie szkody z tytułu uszkodzonych w wyniku zdarzenia z dnia 1 września 2014 r. okularów, a w konsekwencji nienaprawienie wszystkich szkód o charakterze majątkowym.

Wobec powyższego, powód wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia tj. poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda dalszej kwoty 1.500 zł tytułem odszkodowania
za uszkodzenie okularów z ustawowymi odsetkami od 10 sierpnia 2015 r. do 31 grudnia 2015 r. i z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty i kosztów postępowania.

(apelacja – k. 367-369v)

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o oddalenie apelacji w całości i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

(odpowiedź na apelację – k. 383-384)

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja podlegała oddaleniu jako bezzasadna.

Wobec sformułowania przez skarżącego zarzutu naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c., należało odnieść się do niego w pierwszej kolejności, gdyż wnioski w tym zakresie
z istoty swej determinują rozważania co do pozostałych zarzutów apelacyjnych. Jedynie nieobarczone błędem ustalenia faktyczne, będące wynikiem należycie przeprowadzonego postępowania, mogą być bowiem podstawą oceny prawidłowości kwestionowanego rozstrzygnięcia w kontekście twierdzeń o naruszeniu przepisów prawa materialnego.

Stosownie do powołanego przepisu, sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Ocena dowodów polega na ich zbadaniu i podjęciu decyzji, czy została wykazana prawdziwość faktów, z których strony wywodzą skutki prawne. Celem sądu jest tu dokonanie określonych ustaleń faktycznych, pozytywnych bądź negatywnych i ostateczne ustalenie stanu faktycznego stanowiącego podstawę rozstrzygnięcia.

Ocena wiarygodności mocy dowodów przeprowadzonych w danej sprawie wyraża istotę sądzenia w części obejmującej ustalenie faktów, ponieważ obejmuje rozstrzygnięcie o przeciwnych twierdzeniach stron, na podstawie własnego przekonania sędziego powziętego w wyniku bezpośredniego zetknięcia ze świadkami, stronami, dokumentami i innymi środkami dowodowymi. Powinna odpowiadać regułom logicznego rozumowania wyrażającym formalne schematy powiązań między podstawami wnioskowania i wnioskami oraz uwzględniać zasady doświadczenia życiowego wyznaczające granice dopuszczalnych wniosków i stopień prawdopodobieństwa ich występowania w danej sytuacji. Jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami, lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych, to przeprowadzona
przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona.

Zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. był bezzasadny. Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, w oparciu o zebrany materiał dowodowy, iż powód nie udowodnił faktu zgłoszenia pozwanemu roszczenia dotyczącego zapłaty odszkodowania za zniszczone okulary jak
i wysokości tego roszczenia. Pozwany zakwestionował, jakoby otrzymał zgłoszenie szkody na formularzu załączonym do akt sprawy (k. 327-330), zaś powód nie przedstawił potwierdzenia doręczenia przedmiotowego zgłoszenia. Nie znajduje się ono również w aktach szkody złożonych przez pozwanego na płycie CD (k. 55). Należy wskazać, iż ciężar dowodu na okoliczność doręczenia przedmiotowego pisma spoczywał na powodzie stosownie do art. 6 k.c., gdyż z okoliczności tej wywodził skutki prawne. Należy również zwrócić uwagę na fakt, iż pozwany nie miałby możliwości udowodnienia okoliczności negatywnej, tj. niedoręczenia przesyłki. Chybiony był wobec tego również zarzut naruszenia przepisu art. 232 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c.

Wbrew twierdzeniom apelacji, Sąd Rejonowy nie odmówił mocy dowodowej fakturom złożonym przez powoda (k. 306-307), a jedynie słusznie skonstatował,
iż przedmiotowe faktury nie są wystarczającym dowodem na okoliczność wysokości szkody, tj. wartości okularów na datę szkody. Nadto przedmiotowe faktury opiewają na kwotę 1.466 zł, a zatem niższą niż żądana z tego tytułu przez powoda. Bezzasadny był wobec tego zarzut naruszenia art. 233 § 1 w zw. z art. 245 k.p.c. jak i art. 232 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c.

Wobec powyższego bezzasadne były również zarzuty w zakresie prawa materialnego. Sąd Rejonowy prawidłowo bowiem uznał, że powód nie zgłosił ubezpieczycielowi roszczenia co do odszkodowania za zniszczone okulary. Zarzuty naruszenia prawa materialnego opierały się natomiast na założeniu, iż Sąd I instancji nieprawidłowo ustalił, iż powód nie zgłosił pozwanemu roszczenia o zapłatę za zniszczone okulary oraz nie udowodnił wysokości szkody, które to założenie było błędne, o czym mowa była wyżej.

Z tych wszystkich względów Sąd Okręgowy oddalił apelację na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie 98 § 1 k.p.c., zasądzając na rzecz pozwanego 135 zł wynagrodzenia pełnomocnika (§ 10 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat
za czynności radców prawnych, Dz. U. z 2015 r. poz. 1804).