Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem zaocznym z dnia 30 grudnia 2015r. Sąd Rejonowy w Kutnie oddalił powództwo Kancelarii (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w K. przeciwko P. D. o zapłatę kwoty 1154,24zł.

Apelację od powyższego wyroku złożył powód, zaskarżył go w całości.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie:

- art. 10 ust1 Dyrektywy parlamentu Europejskiego I Rady 2008/48/We z dnia 23 kwietnia 2008r. w sprawie umów o kredyt konsumencki poprzez niezasadne przyjęcie, iż umowa o kredyt konsumencki może być zawarta wyłącznie w formie papierowej lub w formie przewidzianej w art. 7 ustawy Prawo Bankowe;

- art. 232 k.p.c. poprzez przyjęcie niezasadnie, iż powód nie przedstawił dowodów potwierdzających zasadność roszczenia;

- art. 339§2 k.p.c. poprzez niezasadne oddalenie powództwa wyrokiem zaocznym w całości, gdy zasadność powództwa nie budzi jakichkolwiek wątpliwości.

Wskazując na powyższe wnosił o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 1154,24zł wraz z odsetkami w wysokości ustawowej, liczonymi od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania w tym kosztami zastępstwa procesowego, według norm przepisanych za obie instancje;

ewentualnie wnosił o:

2.  uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja jest niezasadna i podlega oddaleniu.

Stosownie do treści art. 505 ¹³ § 2 k.p.c., uzasadnienie Sądu drugiej instancji w postępowaniu uproszczonym powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa, jeżeli nie przeprowadzano postępowania dowodowego. Sytuacja opisana w cytowanym przepisie miała miejsce w rozpoznawanej sprawie, bowiem Sąd Okręgowy, po dokonaniu analizy stanu faktycznego sprawy, przyjmuje za własne ustalenia Sądu Rejonowego stanowiące podstawę faktyczną rozstrzygnięcia przyjętego w zaskarżonym wyroku.

Zgodnie z treścią art. 339 § 1 k.p.c., jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, Sąd wyda wyrok zaoczny, zaś zgodnie z § 2 w tym wypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Sąd nie może przyjąć za prawdziwe twierdzeń powoda, jeżeli budzą one wątpliwości. W sformułowaniu art. 339 § 2 k.p.c. obowiązującym do dnia 5 lutego 2005 r., była mowa o przyjęciu za prawdziwe twierdzeń powoda, jeżeli "nie budzą one uzasadnionych wątpliwości co do zgodności z prawdziwym stanem rzeczy". Zmiana ta ilustruje stanowisko ustawodawcy w przedmiocie roli prawdy materialnej w procesie cywilnym (patrz. A. Jakubecki, Naczelne zasady postępowania cywilnego w świetle nowelizacji kodeksu postępowania cywilnego (w:) Czterdziestolecie kodeksu postępowania cywilnego. Zjazd katedr postępowania cywilnego w Zakopanem (7-9 października 2005 r.), Kraków 2006, s. 363). Podkreślić jednak trzeba, że punktem odniesienia dla owych "wątpliwości", które budzą przytoczone przez powoda okoliczności, w istocie rzeczy jest prawda (tak też B. B., Metodyka..., s. 225). Zmiana brzmienia przepisu podkreśliła natomiast to, że ocena zgodności z prawdą twierdzeń powoda następuje na podstawie materiału procesowego znajdującego się w aktach sprawy. Takie ujęcie nie oznacza wszakże, że sąd nie może powziąć wątpliwości co do twierdzeń powoda także w świetle faktów powszechnie znanych albo znanych sądowi urzędowo.

Należy tu przytoczyć, że zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego Izba Cywilna z dnia 31 marca 1999 I CKU 176/97
przewidziane w art. 339 § 2 KPC domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda dotyczy wyłącznie strony faktycznej wyroku i nie obowiązuje w zakresie prawa materialnego. Domniemanie to zastępuje jedynie postępowanie dowodowe i to tylko wówczas, gdy twierdzenia powoda nie budzą uzasadnionych wątpliwości (por, uzasadnienie SN z 18.2.1972 r., III CRN 539171, OSNCP 1972, z. 7-8, poz.150).

Przepis art. 339 § 2 k.p.c. przewiduje domniemanie zgodności twierdzeń powoda z rzeczywistym stanem rzeczy (wyr. SN z 6.6.1997 r., I CKU 87/97, Prok. i Pr. 1997 - wkładka, Nr 10, poz. 44). Oznacza to, że sąd wydając wyrok zaoczny nie dokonuje weryfikacji prawdziwości twierdzeń o faktach przytoczonych przez powoda, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa.

W świetle przedstawionych przez powoda dowodów, należy uznać, że twierdzenia powoda budziły uzasadnione wątpliwości. Powód wywodził swoje roszczenie z umowy pożyczki z dnia 9 kwietnia 2013r, o numerze kpg9no na kwotę 630 zł zawartej za pośrednictwem platformy internetowej www.kredito24.plz pomiędzy (...) z oo w W. a pozwanym oraz z umowy cesji zawartej pomiędzy (...) z oo w W. a powodem z dnia 8 sierpnia 2013r. na mocy której powód nabył wierzytelność względem pozwanego. Z załączonych do sprawy dokumentów nie wynika oświadczenie woli pozwanego o zawarciu pożyczki – żaden z dowodów nie potwierdza, że pozwany dokonał jakiegokolwiek przelewu na rzecz pożyczkodawcy w dniu 9 kwietnia 2013 roku, a tym bardziej już w wysokości 0,01 grosza, jak to twierdzi strona powodowa. Wynika jedynie, że podmiot o nazwie (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w dniu 10 kwietnia 2013 roku przelał na rzecz pozwanego 50 groszy, ale do dochodzenia powyższej wierzytelności powód niewątpliwie nie ma legitymacji (brak cesji. Powód załączył dowód w postaci kserokopii umowy ramowej pożyczki pomiędzy stronami (...) spółka z o.o. z siedzibą w W. a pozwanym, co prawda przedmiotowa umowa nie zawierała podpisu pozwanego, jednakże jak wynika z jej postanowień stanowiła kredyt konsumencki zawierany na odległość w rozumieniu art. 5 pkt 13 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (Dz. U. z 2011 roku, Nr 126, poz. 715) ( k. 22-25). Jednakże przedmiotowa umowa nie jest umową na którą powołuje się powód, nie odwołuje się ona nigdzie do umowy przywoływanej przez powoda o nr kpg9no. Nie wynika z niej kwota pożyczki ani też termin jej spłaty. Powód nie załączył również potwierdzenia doręczenia pozwanemu samej umowy, a co więcej, brak jest także jakiegokolwiek dowodu przekazania do dyspozycji pozwanego kwoty pożyczki – dowodem takim nie może być bowiem wydruk z karty 19 akt sprawy. Ponadto w żaden sposób powód nie wykazał dlaczego dochodzi kwoty 1154,24zł, co składa się na nią i w jaki sposób została wyliczona . W tej sytuacji należy skonstatować, iż powód nie wykazał faktu zawarcia z pozwaną umowy pożyczki w dniu 9 kwietnia 2013 roku o numerze kpg9no, na którym to opiera roszczenie sformułowane w pozwie. Sąd Rejonowy nie dając wiary przedstawionym twierdzeniom powoda nie naruszył - art. 10 ust1 Dyrektywy parlamentu Europejskiego I Rady 2008/48/We z dnia 23 kwietnia 2008r. w sprawie umów o kredyt konsumencki poprzez niezasadne przyjęcie, iż umowa o kredyt konsumencki może być zawarta wyłącznie w formie papierowej lub w formie przewidzianej w art. 7 ustawy Prawo Bankowe. Sąd Rejonowy odniósł się tylko do materiału dowodowego zaprezentowanego przez powoda i uznał, że twierdzenia powoda budzą uzasadnione wątpliwości w zakresie żądania.

Należy bowiem pamiętać, że gospodarzem procesu cywilnego jest powód, który – kierując do sądu określone żądanie – ma obowiązek wykazać jego zasadność, w przypadku wyroku zaocznego wskazując jedynie wszelkie niezbędne okoliczności faktyczne uzasadniające żądanie. Nie czyniąc tego naraża się na negatywne konsekwencje procesowe.

W przedmiotowej sprawie, strona powodowa nie uczyniła więc zadość tym obowiązkom. W tej sytuacji, wobec nieprzytoczenia twierdzeń uzasadniających istnienie tytułu prawnego strony powodowej do żądania zapłaty należało stwierdzić brak legitymacji czynnej po jej stronie. W konsekwencji, żądanie pozwu podlegało oddaleniu, jako nie udowodnione.

Trzeba pamiętać, że powód trudni się profesjonalnie działalnością gospodarczą, której standardy wymagają zachowania pełnej dokumentacji dotyczącej konkretnej wierzytelności i zaprezentowania jej Sądowi w sposób nie budzący wątpliwości, zwłaszcza w odniesieniu do konsumenta.

Należało w świetle powyższego uznać, że twierdzenia powoda co do roszczenia o zapłatę kwoty 1154,24 zł budziły wątpliwości.

Sąd Okręgowy uznał, że zasadnie Sąd Rejonowy nie przyjął za prawdziwe twierdzeń powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie, bowiem budziły one uzasadnione wątpliwości w zakresie żądania i dlatego też na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. art. 505 ¹⁰ §1 i 2 k.p.c. orzekł jak w sentencji wyroku.