Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 13 grudnia 2016 r., Sąd Rejonowy w Pabianicach w sprawie o sygn. akt I C 935/15 o zapłatę: oddalił powództwo M. N., który wnosił o zasądzenie od (...) Spółki Akcyjnej w W. kwoty 30.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, 2.900 zł tytułem częściowego odszkodowania oraz o ustalenie odpowiedzialności pozwanego za mogące się w przyszłości ujawnić skutki wypadku.

Od powyższego wyroku apelację wniósł tylko powód zaskarżając go w całości.

Zaskarżonemu wyrokowi apelujący zarzucił naruszenie:

1.  przepisów prawa procesowego:

a.  art. 233 § 1 k.p.c., poprzez dokonanie oceny materiału dowodowego w sposób sprzeczny z zasadami logiki i wyprowadzenie z zeznań świadka H. K. wniosków z nich nie wynikających, tj. przyjęcie, że w dniu wypadku na parkingu od strony wjazdu oraz na budce strażników była umieszczona informacja zakaz przejścia podczas gdy świadek zeznał , iż nie pamięta czy na budce strażników znajdowało się takie oznaczenie, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego ustalenia, że zarządca parkingu prawidłowo i czytelnie oznaczył miejsca gdzie ruch pieszych jest niedozwolony;

b.  dokonanie oceny materiału dowodowego w sposób sprzeczny z zasadami logiki oraz doświadczenia życiowego i przyjęcie, że świadek H. K. posiada wiedzę na temat tego, iż parking, na którym doszło do wypadku nie był przebudowywany od dnia jego powstania, podczas gdy zeznania te są sprzeczne z zeznaniami powoda, a ponadto świadek zeznał, że nie pracuje w Spółdzielni Mieszkaniowej (...) od 3 lat, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego przyjęcia, że parking nigdy nie był przebudowywany;

c.  dokonanie oceny materiału dowodowego w sposób sprzeczny z zasadami logiki oraz doświadczenia życiowego, a w konsekwencji błędne ustalenie, że zarządca parkingu prawidłowo i czytelnie oznaczył miejsca gdzie ruch pieszych jest niedozwolony, podczas gdy z zeznań świadka H. K. wynika, że na parkingu miał już miejsce wypadek, podobny do tego, któremu uległ powód oraz, że osoby korzystające z parkingu „nagminnie” wychodziły przejściem przeznaczonym do wjazdu i wyjazdu samochodów;

d.  przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów wyrażającej się w uznaniu za niewiarygodne zeznań powoda w zakresie w jakim powód wskazał, że od daty wypadku parking został przebudowany, podczas gdy zeznania te były logiczne i spójne, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego ustalenia, że parking, po wypadku, któremu uległ powód nie uległ przebudowie;

e.  przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów wyrażającej się w uznaniu, że sprzeczne z zasadami logiki są zeznania powoda, w zakresie, w jakim wskazał on, że upadł bezpośrednio po przekłuciu stopy, podczas gdy z dokumentacji medycznej wynika, że powód doznał urazu obu stóp z ranami kłutymi przedstopia oraz złamania paliczka bliższego palca II stopy prawej, a także złamania trzonu L1;

f.  dokonanie oceny materiału dowodowego w sposób sprzeczny z zasadami logiki oraz doświadczenia życiowego i przyjęcie, że około godziny 16:00 w październiku parking mógł być oświetlony przez światło naturalne, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego ustalenia, że parking był prawidłowo oświetlony;

2.  przepisów prawa materialnego, tj.:

a.  art. 822 § 1 k.c. w zw. z art. 415 k.c. oraz art. 361 k.c. poprzez przyjęcie, że ubezpieczonej uległ powód, a w konsekwencji uznanie, że pozwany nie ponosi odpowiedzialności za wykazaną przez powoda i dochodzoną pozwem szkodę, podczas gdy:

i.  zainstalowanie kolczatek, których zadaniem było zapobiegnięcie opuszczaniu parkingu uiszczania opłat stanowiło niewspółmiernie do zagrożenia zabezpieczenie przejazdu;

ii.  prawidłowo zainstalowana kolczatka nie powinna wysunąć się pod ciężarem ciała ludzkiego;

(...).  szlaban parkingowy powinienem znajdować się na całej długości zainstalowanej w podłożu kolczatki.

Mając na uwadze powyższe zarzuty, apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uwzględnienie powództwa w całości, tj. zasądzenie od pozwanego kwoty 30.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę z ustawowymi odsetkami od 19.07.2014 r. do dnia zapłaty, 2.900 zł tytułem częściowego odszkodowania z ustawowymi odsetkami od 19.07.2014 r. do dnia zapłaty oraz o ustalenie odpowiedzialności pozwanego za mogące się w przyszłości ujawnić skutki wypadku, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja podlega oddaleniu.

Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia ustalenia faktyczne i rozważania prawne przeprowadzone przez Sąd Rejonowy, dlatego nie ma obowiązku ich ponownego przytaczania i analizy w dalszej części uzasadnienia.

Zarówno zarzuty naruszenia prawa procesowego jak i materialnego sformułowane przez apelującego sprowadzają się do kwestionowania rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego w zakresie oddalenia powództwa z powodu niemożności przypisania sprawcy szkody winy.

W pierwszej kolejności należy odnieść się do zarzutu naruszenia prawa procesowego, a dokładniej zasady swobodnej oceny dowodów z art. 233 § 1 k.p.c. W ocenie skarżącego, Sąd Rejonowy naruszył powyższą zasadę oceniając środek dowodowy w postaci zeznań świadka H. K. w sposób sprzeczny z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, uznając, że parking, na którym doszło do wypadku był należycie oznaczony, zabezpieczony i oświetlony.

Należy zauważyć, że Sąd Rejonowy stwierdzając powyższe, opierał się nie tylko na zeznaniach wskazanego świadka, ale także na aktach szkodowych oraz na przesłuchaniu stron z ograniczeniem do strony powodowej. Świadek H. K. zeznała przede wszystkim, że cały budynek wraz z parkingiem spełniał wszystkie przepisy przeciwpożarowe i BHP. Według niej, na parking wjeżdżało się i wyjeżdżało autami przez wjazd z kolczatką oraz szlabanami. Kierowcy i pasażerowie gdy wjechali już na parking szli do budynku tylko poprzez trzy klatki schodowe oznaczone literami A, B, C. Ponadto zeznała, że cały ten system znalazł swoje odzwierciedlenie w oznaczeniach, tj. wjazd parkingu był oznaczony tabliczkami z napisem „zakaz przejścia” oraz były znaki informujące o zakazie i kolczatce. Zeznała też, że nie mogło być sytuacji, w której wjazd nie byłby oświetlony. Światło paliło się tam cały czas. Stwierdziła także, że nie było żadnych skarg, że klienci nie mogą znaleźć wejścia do budynku i wychodzą poprzez wjazd dla aut (zeznania świadka – k. 169). Powyższe stanowisko znajduje swoje odzwierciedlenie w aktach szkodowych, a dokładniej z załączonych do nich zdjęć miejsca wystąpienia szkody – wjazdu dla samochodów. Na zdjęciach na stronach 73,75, 82, 87, 88, 89, 90 widać wyraźnie, że w widocznych miejscach w zasięgu wzroku człowieka oraz z okien samochodu są umiejscowione oznaczenia informujące o zakazie przejścia i o nakazie kierowania się do klatek schodowych. Co więcej, sam powód zeznał, że widział kolczatkę, ale nie odstąpił od zamiaru przejścia nad tym urządzeniem tylko próbował je ominąć. Warto dodać, że nad kolczatką, na wysokości tułowia znajdował się szlaban, który również blokował swobodne przejście (k. 101-102).

W ocenie Sądu Okręgowego, z powyższych środków dowodowych jednoznacznie wynika, że na parkingu, w którym miał miejsce przedmiotowy wypadek zostały prawidłowo oznaczone miejsca, w których pieszy nie mógł się poruszać.

W drugiej kolejności należy odnieść się do zarzutów naruszenia przepisów prawa materialnego, według których Sąd Rejonowy nie dokonał analizy w zakresie zainstalowanych kolczatek, które są według skarżącego zainstalowane wadliwie i działają w sposób nieprawidłowy. W konsekwencji, według twierdzeń powoda, pozwanemu można przypisać winę w zakresie szkody, ponieważ nie zadbał o stan tych urządzeń.

W ocenie Sądu Okręgowego ten zarzut jest również bezzasadny. Powód był reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika i jeśli miał jakieś zastrzeżenia co do działania kolczatki drogowej mógł wnioskować o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego na tę okoliczność. W bardzo podobnej sprawie zawisłej przed Sądem Okręgowym w Poznaniu, strona powodowa wnosiła o przeprowadzenie takiego dowodu. Biegły wypowiedział się na piśmie i udzielił wyjaśnień dotyczących prawidłowości działania tego mechanizmu, co pozwoliło na stwierdzenie czy mechanizm działał sprawnie, czy też nie (zob. wyrok Sądu Okręgowego w Poznaniu z 10 stycznia 2014 r., III Ca 1127/13, LEX nr 1853137). Ponadto twierdzenia powoda o niewspółmiernym zabezpieczeniu w postaci instalacji kolczatki na parkingu są zbyt daleko idące. Kolczatka drogowa jest urządzeniem stosowanym w Polsce nie tylko na przejściach granicznych albo obiektach wojskowych. Znane są Sądowi II instancji z urzędu przypadki instalacji kolczatek na strzeżonych osiedlach, zamkniętych parkingach, centrach handlowych.

Sąd Okręgowy nie odniesie się natomiast do zarzutów kwestionujących ocenę pozostałych środków dowodowych w zakresie uszczerbku na zdrowiu powoda, ponieważ te rozważania pozostają bez wpływu na rozstrzygnięcie sprawy z uwagi na niespełnienie przesłanki winy.

Z uwagi na powyższe, Sąd oddalił apelację na podstawie art. 385 k.p.c.

Natomiast o kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł w myśl art. 98 k.p.c. i zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1.800,00 zł. Na tę kwotę złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego w kwocie 1.800,00 zł, ustalone stosownie do § 2 pkt 5 i § 10 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 roku, poz. 1800, ze zm.).