Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 23 stycznia 2019 r. Sąd Rejonowy w Pabianicach w sprawie o sygn. akt I C 413/18 z powództwa L. K. przeciwko Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej z siedziba w W. o zapłatę - zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 7.400 zł tytułem zadośćuczynienia, wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 31 lipca 2017 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 70 zł tytułem odszkodowania, wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 8 czerwca 2018 r. do dnia zapłaty, nadto zasądził od pozwanego na rzecz powoda zwrot kosztów procesu, a ich wyliczenie pozostawił referendarzowi sądowemu.

Apelacje od opisanego wyroku złożył pozwany zaskarżając go w części tj. ponad kwotę 2.400 zł z tytułu zadośćuczynienia, a więc co do kwoty 5.000 zł z odsetkami od 31.07.2018 r. do dnia zapłaty oraz co do kwoty 70 zł odszkodowania wraz z odsetkami od 8.06.2018 r. do dnia zapłaty. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił:

1.  naruszenie prawa materialnego tj. art. 445 § 1 k.c. poprzez jego błędną wykładnię polegającą na uznaniu, iż w okolicznościach niniejszej sprawy kwota w wysokości 8.000 zł stanowi „sumę odpowiednią” w rozumieniu ww. przepisu w związku z krzywdą doznaną przez powoda w związku z wypadkiem z dnia 9.11.2016 r., podczas gdy przedmiotowa kwota jest rażąco wygórowana, zaś mając na względzie wszystkie okoliczności sprawy w ocenie pozwanego odpowiednią kwotą zadośćuczynienia jest kwota w łącznej wysokości 3.000 zł,

2.  naruszenie prawa materialnego, a mianowicie art. 444 § 1 k.c. poprzez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że powodowi należy się zwrot kosztów krioterapii, podczas gdy pomiędzy deklarowaną kwotą wydatków a wypadkiem z dnia 9.11.16 r. brak jest adekwatnego związku przyczynowego,

3.  naruszenia przepisów postępowania, a mianowicie art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 278 k.p.c., polegające na przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów poprzez dokonanie jedynie bardzo pobieżnej i jednostronnej analizy opinii biegłego, brak oparcia przy wyrokowaniu o zasady logicznego myślenia i doświadczenia życiowego i uznaniu, iż sam fakt uczestniczenia w wypadku drogowym oraz wysokość uszczerbku ustalona przez biegłego psychiatrę, świadczą o powstaniu u powoda krzywdy, podczas gdy powód nie prowadził długotrwałego leczenia, biegły ortopeda ustalił, iż powód nie mógł doznać urazu kręgosłupa szyjnego ani nie mógł doznać urazu tkanek przykręgosłupowych kręgosłupa szyjnego, powód nie doznał trwałego ani długotrwałego uszczerbku z punktu widzenia ortopedycznego, siły działające podczas zdarzenia nie były znaczne, zaś od wypadku minęły już ponad 3 lata. art. 233 k.p.c. w zw. z art. 278 k.p.c. polegające na przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów poprzez dokonanie jedynie bardzo pobieżnej i jednostronnej analizy opinii biegłych i zebranego materiału dowodowego, brak oparcia przy wyrokowaniu o zasady logicznego myślenia i doświadczenia życiowego i uznaniu, iż koszt krioterapii pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym z naciągnięciem tkanek szyi, do którego doszło w trakcie kolizji, a które przyczyniło się do ujawnienia objawów schorzenia samoistnego, podczas gdy zgodnie z opinią biegłego, która została sporządzona w przedmiotowej sprawie po analizowanym wypadku powód nie wymagał leczenia, a stosowane leczenie dotyczyło samoistnej choroby zwyrodnieniowo - dyskopatycznej kręgosłupa szyjnego z uciskiem rdzenia szyjnego i korzeni nerwowych nie mającej żadnego związku z analizowanym wypadkiem, zaś faktura nr (...) z dnia 7.03.2018 r. ( usługa medyczna (...)) nie ma związku z analizowanym wypadkiem.

W oparciu o podniesione zarzuty skarżący wniósł o oddalenie powództwa w zakresie zasądzonego na rzecz powoda świadczenia ponad kwotę 2.400 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 31.07.2017 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych w tym stosunkowe rozdzielenie kosztów procesu w postępowaniu przed Sądem I instancji na podstawie art. 100 zd. 1 k.p.c.,

Sąd Okręgowy, zważył co następuje:

Apelacja okazała się bezzasadna.

Na wstępie należy zaznaczyć, iż Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne ustalenia dokonane przez Sąd I Instancji.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., to może być on skutecznie postawiony jedynie gdy Sąd I instancji popełnił błędy w ocenie dowodów, naruszył zasady logicznego rozumowania czy doświadczenia życiowego; konieczne pozostaje przy tym jednocześnie wskazanie konkretnych dowodów, których zarzut taki dotyczy. Przy czym samo przedstawianie przez skarżącego własnej wizji stanu faktycznego w sprawie, opartej na dokonanej przez siebie odmiennej ocenie dowodów, a nawet możliwość w równym stopniu wyciągnięcia na podstawie tego samego materiału dowodowego odmiennych wniosków (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002 r. sygn. akt II CKN 817/00, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2001 r. sygn. akt IV CKN 970/00).

Mając powyższe na względzie należało uznać, iż skarżący nie podołał wykazaniu aby krzywda powoda uzasadniała przyznanie mu zadośćuczynienia w łącznej kwocie 3.000 zł. Istotnie biegły ortopeda stwierdził, iż biorąc pod uwagę niewielką prędkość pojazdu w momencie wypadku niemożliwym jest aby powód mógł doznać urazu kręgosłupa szyjnego ani urazu tkanek przykręgosłupowych w odcinku szyjnym. Skarżący lekceważy jednak fakt, iż w sprawie orzekał również biegły psychiatra, który jednoznacznie stwierdził, że na skutek wypadku u powoda doszło do reakcji dezadaptacyjnej z objawami lękowymi i korzystał z tego powodu z pomocy psychiatrycznej. Określił jednocześnie długotrwały uszczerbek na zdrowiu powoda w wysokości 5 %, wskazując iż dolegliwości utrzymywały się około roku czasu od zdarzenia, a rokowania są pomyślne, o ile nie wystąpią podobne zdarzenia w życiu powoda. Powyższe potwierdzają też zeznania powoda z dnia 12.09.2018r. „Bałem się jeździć, zacząłem jeździć wolniej. Jak widziałem samochód z przeciwka to zjeżdżałem na pobocze. Teraz już tak nie robię”. Uraz odbił się także na aktywności fizycznej powoda, który przed wypadkiem chodził na basen, jeździł na rowerze, po wypadku tej aktywności zaniechał.

Opisane okoliczności przeczą zapatrywaniu pozwanego odnośnie stopnia doznanej krzywdy powoda. Jednocześnie nie sposób nie zauważyć, iż sposób przedstawienia zarzutu sprowadza się w dużej mierze na uznaniu, iż jedynym istotnym dowodem w sprawie miałby być dowód z opinii biegłego ortopedy, podczas gdy reszta dowodów ma w ocenie skarżącego mieć znaczenie drugorzędne. Tego rodzaju argumentacja polegająca na przedstawieniu własnej interpretacji znaczenia poszczególnych części zgromadzonego materiału dowodowego nie mogła być wystarczająca do podważenia prawidłowości poczynionych przez Sąd ustaleń faktycznych.

W kontekście naruszenia art. 445 § 1 k.c. poprzez zawyżenie wysokości zadośćuczynienia w sytuacji gdy wszystkie okoliczności sprawy wskazują, że odpowiednią kwotą powinno być 3.000 zł ,wedle pozwanego. Należy w tym miejscu wyjaśnić, a co powszechnie przyjmuje się w orzecznictwie, iż tylko rażąca dysproporcja świadczeń albo pominięcie przy orzekaniu o zadośćuczynieniu istotnych okoliczności, które powinny być uwzględnione przez sąd jako wpływające na wysokość zadośćuczynienia przy założeniu, że musi ono spełniać funkcję kompensacyjną, ale nie może być jednocześnie źródłem nieuzasadnionego wzbogacenia się osoby pokrzywdzonej, uprawniają do ingerencji w zasądzone zadośćuczynienie (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 28.09.2020 r. sygn. I ACa 1050/19). Tego rodzaju okoliczności nie sposób dopatrzeć się w kontrolowanej sprawie, powód po wypadku korzystał z pomocy psychiatrycznej, zrezygnował z aktywności fizycznej miał problemy z poruszaniem się samochodem, zatem negatywne doznania związane z wypadkiem uzasadniały przyznanie zadośćuczynienia w łącznej kwocie 8.000 zł licząc wraz z kwotą 600 zł wypłaconą przez pozwanego w postępowaniu likwidacyjnym. Kwota ta jest adekwatna do rozmiaru krzywdy powoda i przedstawia odczuwalną ekonomicznie wartość nie wykraczając jednocześnie poza granice wyznaczoną aktualną stopą życiową społeczeństwa. Wobec czego nie można uznać zasądzonej kwoty jako rażąco wygórowanej, a więc nie podlega ona korekcie przez sąd odwoławczy.

Co do zarzutu obrazy art. 444 § 1 k.c. kwestionującego zasadność zwrotu kosztu krioterapii powoda opiewającego na kwotę 70 zł jakoby zabieg ten nie miał związku przyczynowego z wypadkiem. W myśl powołanego przepisu odszkodowanie obejmuje wszelkie koszty wynikłe z uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia. W rachubę wchodzą koszty leczenia w szerokim tego słowa znaczeniu -pobyt w szpitalu, konsultacje lekarskie, dodatkowa pomoc pielęgniarska, wydatki na lekarstwa, koszty związane z transportem poszkodowanego po wypadku do domu, do szpitala, na zabieg, koszty odpowiedniego odżywiania się, wydatki związane z opieką i pielęgnacją (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 17.12.2019 r. sygn. I ACa 294/19). Biegły ortopeda wskazał, iż siły działające na pojazd dopuszczały możliwość wystąpienia naciągnięcia tkanek szyjnych, zatem zabieg krioterapii należało uznać za koszt leczenia pozostający w związku przyczynowym z wypadkiem, w szczególności, iż powód nie wskazywał aby w ramach aktywności fizycznej uprawiał morsowanie czy aby miał w zwyczaju przebywanie w niskich temperaturach dla przyjemności tym bardziej, iż zabieg ten został wykonany w ramach skierowania na zabieg fizjoterapeutyczny z dnia 20.09.2017 r. w którym rozpoznano dolegliwość wynikającą z „następstw urazów szyi i tułowia” co jednoznacznie wyklucza wersje pozwanego.

Z opisanych względów Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelacje jako bezzasadną.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy określoną w art. 98 § 1 k.p.c. na które złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika w osobie radcy prawnego w kwocie 600 zł ustalone zgodnie z § 2 pkt 4 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 265 z późn. zm.).