Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 5 grudnia 2018 roku w sprawie z powództwa M. M. przeciwko Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej w W. i Miastu Ł. o zapłatę, Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi:

1.  zasądził od pozwanego Miasta Ł. – Zarządu Dróg i (...) na rzecz powoda kwotę 2.000 złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 8 kwietnia 2017 roku do dnia zapłaty ,

2.  zasądził od pozwanych: Towarzystwa (...) S.A. w W. i Miasta Ł. – Zarządu Dróg i (...) na rzecz powoda kwotę 424,99 złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 8 kwietnia 2017 roku do dnia zapłaty, z tym, że ustalił, że zapłata przez jednego z pozwanych zwalnia drugiego do wysokości zapłaconej kwoty;

3.  oddalił powództwo w pozostałym zakresie;

4.  nie obciążył powoda obowiązkiem zwrotu pozwanym kosztów procesu od oddalonej części powództwa;

5.  nakazał pobrać od powoda na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi Widzewa w Łodzi z roszczenia zasądzonego w punkcie 1 kwotę 629,18 tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych od oddalonej części powództwa;

6.  obciążył pozwanych solidarnie obowiązkiem zwrotu na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi Widzewa w Łodzi kwoty 403 złote tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa.

Apelację od tego rozstrzygnięcia złożył powód zaskarżając je w części tj.

a) co do pkt 1 w zakresie odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 2.000,00 złotych za okres od dnia 7 lutego 2017 r. do dnia 7 kwietnia 2017;

b) co do pkt 2 w zakresie odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 424,99 złotych za okres od dnia 7 lutego 2017 r. do dnia 7 kwietnia 2017 roku;

c) co do pkt 3, tj. w części w jakiej oddalono powództwo;

d) co do pkt 5 w zakresie ustalenia, że powód przegrał sprawę w 55 % i tym samym obciążenie powoda kosztami sądowymi w kwocie 629,18 złotych.

Skarżący zarzucił:

I.  naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na treść zapadłego rozstrzygnięcia, tj.:

1. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez jego nieprawidłowe zastosowanie i zaniechanie dokonania wszechstronnej i dogłębnej analizy i oceny całości zebranego w sprawie materiału dowodowego, w zgodzie z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, a tym samym naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów i jednocześnie:

a) przyjęcie, że sporządzona przez biegłego W. S. opinia była wartościowym źródłem dowodowym, sporządzonym profesjonalnie i rzetelnie co skutkowało przyjęciem przez Sąd przedstawionych w opinii wniosków za swoje i uznanie, iż:

- rzeczywisty koszt naprawy pojazdu wynosił 2.424,99 złotych podczas gdy rzeczywisty koszt naprawy wyniósł 5.938,03 złotych co zostało potwierdzone, w szczególności prywatną opinią rzeczoznawcy przedłożoną przez powoda do akt sprawy;

- wskutek uszkodzeń należało wymienić jedynie tarczę przedniego prawego koła, oponę przednią prawą koła wraz z zaworem, końcówki drążka kierowniczego przedniego prawego koła, podczas gdy z doświadczenia życiowego i wiedzy specjalistycznej wynika, iż przy tego typu uszkodzeniach konieczne jest również dokonanie wymiany drugiej opony, pary amortyzatorów oraz przeprowadzenia badania geometrii kół, w tym konkretnym przypadku niezbędne było również lakierowanie tarczy koła podczas, gdy opinia biegłego W. S. zawierała wnioski sprzeczne doświadczeniem życiowym, wiedzą powszechną z zakresu mechaniki samochodowej a nawet i z zasadami bezpieczeństwa na drodze;

b) nieuwzględnienie na etapie dokonywania oceny zgromadzonego materiału dowodowego prywatnej opinii rzeczoznawcy przedłożonej przez powoda do akt sprawy i tym samym pominięcie jako podstawy merytorycznego rozstrzygnięcia dowodu z ww. prywatnej opinii i w konsekwencji zupełne pominięcie wniosków z niej płynących oraz brak skonfrontowania ich z wnioskami przedstawionymi przez biegłego W. S. i w konsekwencji błędne ustalenie, że brak było konieczności wymiany pary amortyzatorów przedniej osi, wymiany drugiej opony oraz lakierowania tarczy koła, czy też iż brak było konieczności wykonywania badania w postaci geometrii kół;

c) pominięcie dowodu w postaci chociażby decyzji pozwanego zakładu ubezpieczeń z dnia 6 lutego 2017 roku i przyjęcie, że powód nie wystąpił do pozwanych z roszczeniem na drodze pozasądowej i w związku z tym oddalenie powództwa w zakresie zwrotu kosztów sporządzenia prywatnej opinii rzeczoznawcy, podczas gdy z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wprost wynika, iż próby pozasądowego rozwiązania sporu zostały podjęte, a przyczyną zlecenia opinii prywatnej była chęć obrony interesów przez powoda, powód nie miał innej możliwości ustalenia rozmiarów obrony interesów przez powoda, powód nie miał innej możliwości ustalenia rozmiarów poniesionej szkody i tym samym wydatki z tym związane były obiektywne i konieczne, przez co ustalenia Sądu I instancji w ww. zakresie rzekomo uzasadniające oddalenie powództwa co do kwoty 350 zł za bezpodstawne, a co więcej sprzeczne z zasadą rekompensaty całości poniesionej szkody;

d) pominięcie przy dokonywaniu oceny zebranego materiału dowodowego dokumentu w postaci decyzji pozwanego zakładu ubezpieczeń z dnia 6 lutego 2017 roku i przyjęcie, że powód nie wykazał, żeby wcześniej wzywał pozwanych do zapłaty i w konsekwencji tego rozstrzygniecie, iż odsetki od kwot zasądzanych należne są od dnia 8 kwietnia 2017 roku, tj. po doręczeniu odpisu pozwu, podczas gdy z uwagi na ww. decyzję z dnia 6 lutego 2017 roku, wiadome jest, że powód uprzednio wzywał pozwanych do zapłaty, zaś roszczenie powoda stało się wymagalne z dniem 7 lutego 2017 r. i od tej daty winny zostać zasądzone odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty 2.000,00 złotych jak i od kwoty 424,99 złotych;

2. art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 245 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie i brak uznania przez Sąd I instancji przedłożonej przez powoda opinii rzeczoznawcy jako dowodu prywatnego i jednocześnie pominięcie tej opinii jako podstawę wydawanego rozstrzygnięcia;

3. art. 286 w zw. z art. 278 § 1 w zw. z art. 227 k.p.c. poprzez jego nieprawidłowe zastosowanie i oddalenie wniosku dowodowego powoda o przeprowadzenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego sądowego W. S. i niedopuszczenie ww. dowodu z urzędu, podczas gdy w niniejszej sprawie konieczne było uzupełnienie złożonej do akt sprawy opinii co do okoliczności związanych z wymianą obu amortyzatorów, wymianą opony, lakierowaniem tarczy, uwzględnienia w kosztorysie kosztów badania w postaci geometrii kół, a to z tej przyczyny, iż opinia pierwotna nie zawierała w tym zakresie wniosków spójnych z doświadczeniem życiowym oraz była sprzeczna z wiedzą powszechną z zakresu mechaniki pojazdów samochodowych oraz z zakresu bezpieczeństwa na drodze, a co więcej nie zawierała żadnych argumentów na poparcie zaprezentowanych w ww. zakresie wniosków.

4. art. 207 § 6 w zw. z art. 217 § 2 oraz § 3 w zw. z art. 227 k.p.c. poprzez ich nieprawidłowe zastosowanie i oddalenie wniosku dowodowego powoda o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego W. S. jako spóźnionego podczas, gdy okoliczności niniejszej sprawy przemawiają za tym, iż wniosek powoda nie mógł być uznany przez Sąd za spóźniony czy też zbędny nawet przy uwzględnieniu, że pismo powoda z dnia 23 kwietnia 2018 r. zawierające wniosek o dopuszczenie ustnej opinii uzupełniającej, zostało złożone po wyznaczonym przez tut. Sąd terminie, gdyż już w piśmie z dnia 14 maja 2018 r., a następnie w piśmie z dnia 16 lipca 2018 r. nastąpiło ponowienie przez powoda ww. wniosku, zaś w międzyczasie Sąd I instancji dopuścił dowód z opinii uzupełniającej biegłego na wniosek strony pozwanej i tym samym nastąpiło odsunięcie w czasie etapu wyrokowania, co jedynie wskazuje na to, iż wniosek zgłoszony przez powoda nie spowodowałby zwłoki w rozpoznaniu sprawy i nie mógł zostać także uznany za spóźniony.

II. Naruszenie przepisów prawa materialnego mające wpływ na treść zapadłego rozstrzygnięcia, tj.:

1. art. 361 § 1 k.c. poprzez jego nieprawidłowe zastosowanie i przyjęcie zaniżonej wysokości należnego zwrotu kosztów przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody, w tym w szczególności co do wysokości kosztów naprawy oraz kosztów sporządzonej prywatnej opinii rzeczoznawcy i tym samym nieuwzględnienie odpowiedzialności pozwanych za całą szkodę doznaną przez powoda;

2. art. 481 k.c. poprzez jego nieprawidłowe zastosowania i przyjęcie błędnej daty początkowej wymagalności dla odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 2.000,00 zł uznając za datę początkową dzień 8 kwietnia 2017 r. oraz od kwoty 424,99 złotych uznając za datę początkową początkową dzień 8 kwietnia 2017 r. podczas, gdy w dniu 6 lutego 2017 r. pozwany zakład wydał decyzje odmawiającą przyznania odszkodowania i to dzień 7 lutego 2017 roku jako dzień następujący po dniu wydania decyzji winien zostać uznany za datę początkową określającą wymagalność i tym samym obowiązek zapłaty odsetek od ww. kwot.

W związku z podniesionymi zarzutami skarżący wniósł o:

1. w trybie art. 380 k.p.c. rozpoznanie postanowienia Sądu I instancji z dnia 21 listopada 2018 r. oddalającego wniosek powoda o dopuszczenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego i jednocześnie dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego sądowego W. S. wyjaśniając, że oddalenie ww. wniosku przez Sąd I instancji postanowieniem z dnia 21 listopada 2018 roku miało istotny wpływ na treść zapadłego rozstrzygnięcia albowiem pierwotna opinia biegłego z dnia 21 lutego 2018 roku zawierała wnioski sprzeczne doświadczeniem życiowym i powszechną wiedzą z zakresu mechaniki samochodowej, a co więcej ze znanymi zasadami bezpieczeństwa na drodze i konieczne było jej uzupełnienie;

2. zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez:

a) zmianę pkt 1 wyroku poprzez zasądzenie odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 2.000,00 złotych liczonych od dnia 7 lutego 2017 roku do dnia zapłaty;

b) zmianę pkt 2 wyroku poprzez zasądzenie odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 424,99 złotych liczonych od dnia 7 lutego 2017 roku do dnia zapłaty;

c) zasądzenie na rzecz powoda od Towarzystwa (...) S.A. oraz Miasta Ł. – Zarządu Dróg i (...) in solidum kwoty 3.864,04 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 7 lutego 2017 r. do dnia zapłaty;

3. zasądzenie na rzecz powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych za postępowanie apelacyjne.

Pozwany wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja nie jest zasadna i podlega oddaleniu.

Sąd pierwszej instancji przeprowadził prawidłowo postępowanie dowodowe, na podstawie którego dokonał istotnych do rozstrzygnięcia sprawy ustaleń. Ustalenia te Sąd Okręgowy uznaje za prawidłowe i przyjmuje za własne.

Główny zarzut apelacji dotyczy naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na treść zapadłego rozstrzygnięcia w postaci art. 233 § 1 k.p.c. poprzez jego nieprawidłowe zastosowanie i zaniechanie dokonania wszechstronnej i dogłębnej analizy i oceny całości zebranego w sprawie materiału dowodowego, w zgodzie z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, a tym samym naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów poprzez przyjęcie, że sporządzona przez biegłego W. S. opinia była wartościowym źródłem dowodowym, sporządzonym profesjonalnie i rzetelnie co skutkowało przyjęciem przez Sąd przedstawionych w opinii wniosków za swoje i uznanie, iż rzeczywisty koszt naprawy pojazdu wynosił 2.424,99 złotych podczas gdy rzeczywisty koszt naprawy wyniósł 5.938,03 złotych co zostało potwierdzone, w szczególności prywatną opinią rzeczoznawcy przedłożoną przez powoda do akt sprawy.

Zarzut przekroczenia przez Sąd I instancji granicy swobodnej oceny dowodów Sad Okręgowy uznał za niezasadny, bowiem skuteczna obrona stanowiska skarżącego w tym zakresie wymagałaby wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego oraz brak jest wszechstronnej oceny wszystkich istotnych dowodów (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 29 lipca 1998 r. II UKN 151/98 - OSNAPiUS 1999/15/492; z 4 lutego 1999 r. II UKN 459/98 - OSNAPiUS 2000/6/252; z 5 stycznia 1999 r. II UKN 76/99 - OSNAPiUS 2000/19/732). Jeżeli z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych, to przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (por. wyrok SN z dnia 27 września 2002 r., II CKN 817/00 LEX nr 56906).

Zdaniem Sądu Okręgowego Sąd Rejonowy w sposób należyty wyjaśnił sprawę, a przeprowadzona ocena dowodów jest prawidłowa i odpowiada powyższym kryteriom. Apelacja powoda sprowadza się do negowania przeprowadzonej w sprawie opinii biegłego do spraw mechaniki samochodowej w oparciu o prywatną opinię sporządzoną na zlecenie powoda oraz w oparciu o doświadczenie życiowe oraz wiedzę powszechną z zakresu mechaniki pojazdów samochodowych. Zgodnie z tym ostatnim kryterium powszechnie wiadomo, w ocenie skarżącego, że przy tego typu uszkodzeniach konieczne jest również dokonanie wymiany drugiej opony, pary amortyzatorów oraz przeprowadzenia badania geometrii kół, w tym konkretnym przypadku niezbędne było również lakierowanie tarczy koła. Istotnie taka jest powszechna opinia, ale być może nie do końca prawdziwa w obliczu argumentów przedstawionych przez biegłego w opinii. Biegły wskazał, że zgodnie z obowiązującymi przepisami, aby zapewnić bezpieczeństwo, niezbędne jest aby wysokość bieżnika opon montowanych na jednej osi była taka sama. Różnej wysokości opony mogą być powodem ściągania auta w stronę opony o niżej średnicy zewnętrznej. Różnica w wysokości bieżnika nie powinna przekraczać 30%. W rozpoznawanej sprawie różnica pomiędzy wysokością bieżnika opony nowej i uszkodzonej wynosi 1,5 mm, co odniesione do wysokości bieżnika opony nowej daje „bezpieczną” różnicę 17%, co oznacza, że nie ma konieczności wymiany pary opon, lecz wystarczająca jest wymiana jedynie opony uszkodzonej. W przypadku zakwalifikowania do wymiany tylko amortyzatora koła przedniego prawego biegły również w szczegółowy sposób uzasadnił swoje stanowisko. Wskazał bowiem, że konieczność wymiany obu amortyzatorów przednich występuje w dwóch przypadkach: gdy różnica tłumienia po stronie lewej i prawej przekracza 20%, oraz gdy ma miejsce montaż amortyzatorów innych, niż nowe i oryginalne z logo producenta. Ustalenie tych okoliczności wymaga przeprowadzenia badań diagnostycznych, które w niniejszej sprawie nie mogły być przeprowadzone z uwagi na to, że samochód został zbyty, a biegły wydawał opinię w oparciu o dokumentację szkodową i fotograficzną. Przesłuchany w sprawie świadek S. S., który naprawiał samochód powoda zeznał, że podczas naprawy stwierdził krzywy amortyzator z przodu po prawej stronie, skrzywiony drążek kierowniczy, uszkodzoną felgę i oponę z przodu po prawej stronie. Dalej zeznał, że kupli dwa amortyzatory, bo trzeba było wymienić dwa. Z zeznań tych nie wynika, aby świadek dokonywał badań, z których wynikałaby konieczność wymiany dwóch amortyzatorów.

Jeśli idzie o lakierowanie tarczy koła, to biegły wyjaśnił, że producent dostarcza ją już lakierowaną, a zatem ten koszt nie może być uznany za pozostający w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą.

Skarżący zarzucił Sądowi Rejonowemu nieuwzględnienie na etapie dokonywania oceny zgromadzonego materiału dowodowego prywatnej opinii rzeczoznawcy przedłożonej przez powoda do akt sprawy i tym samym pominięcie jako podstawy merytorycznego rozstrzygnięcia dowodu z ww. prywatnej opinii i w konsekwencji zupełne pominięcie wniosków z niej płynących oraz brak skonfrontowania ich z wnioskami przedstawionymi przez biegłego W. S., jednakże również w ocenie Sądu Okręgowego opinia ta jest prawidłowa i rzetelna, natomiast opinia prywatna jest wyłącznie dokumentem prywatnym nie poparty chociażby dowodem z zeznań osoby, która ją sporządzała na okoliczność jej wydania i ustalenia np. badań, jakie zostały przeprowadzone w samochodzie powoda, jeżeli pojazd był przedmiotem oględzin, przed jej wydaniem.

Sąd Okręgowy podziela pogląd Sądu Rejonowego, że wnioski dowodowe zgłoszone przez pełnomocnika powoda w piśmie z dnia 18 maja 2018 r. jako spóźnione należało oddalić ze względu na ekonomikę procesową. Pełnomocnik powoda otrzymał wezwanie do wypowiedzenia się w kwestii opinii biegłego sądowego i ewentualnego zgłoszenia pytań w terminie 14 dniu w dniu 9 kwietnia 2018 r. Wnioski zawarte w piśmie z dnia 18 maja 2018 r. należało zatem uznać za spóźnione.

Odsetki należą się zgodnie z art. 481 k.c. za samo opóźnienie w spełnieniu świadczenia, choćby więc wierzyciel nie poniósł żadnej szkody i choćby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności. Aktualnie judykatura wykształciła pogląd, zgodnie z którym, o ile uprawniony do świadczenia dokonując zgłoszenia szkody wskaże konkretną kwotę do uiszczenia której wzywa ubezpieczyciela, to zdarzenie to należy ocenić na podstawie art. 455 w związku z art. 481 § 1 k.c. jako inicjujące bieg terminu oznaczony dla ubezpieczyciela w art. 14 ust. 1 ustawy do spełnienia świadczenia w terminach określonych tym przepisem (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z dnia 6 czerwca 2013r. sygn.. akt ACa 120/13, wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 20 marca 2014r. sygn. I ACa 849/13, z dnia 11 grudnia 2013r. sygn.. I ACa 584/13, wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 27 czerwca 2013r. sygn.. I ACa 494/13, wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 14 czerwca 2013r. sygn. I ACa 539/13). W niniejszej sprawie powód w dniu 23 stycznia 2017 r. złożył w Zarządzie Dróg i (...) w Ł. zawiadomienie o szkodzie w pojeździe nie precyzując w żaden sposób roszczenia odszkodowawczego, które ostatecznie zostało sprecyzowane dopiero w dniu wniesienia pozwu. Prawidłowo zatem Sąd Rejonowy zasądził odsetki od dnia następnego po dniu doręczenia pozwanym odpisów pozwu. Dlatego też zarzuty w tym zakresie należało uznać za nieuzasadnione.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy, na podstawie art. 385 kpc oddalił apelację i orzekł o kosztach postępowania apelacyjnego na podstawie art. 98 kpc.