Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 21 stycznia 2022 r., wydanym w sprawie z wniosku J. N. z udziałem (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialności w upadłości z siedzibą w (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. o wpis hipoteki łącznej w działach IV ksiąg wieczystych (...) na skutek skargi wnioskodawcy na postanowienie referendarza sądowego z dnia 20 sierpnia 2021 r., Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi oddalił wniosek.

Apelację od tego orzeczenia złożył wnioskodawca, zaskarżając je w całości, domagając się jego zmiany poprzez dokonanie wpisu zgodnie z żądaniem wniosku, ewentualnie jego uchylenia i przekazania sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania oraz zarzucając naruszenie:

⚫

art. 31 ust. 1 w związku z art. 79 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (t.j. Dz. U. z 2023 r., poz. 146) poprzez ich niewłaściwe zastosowanie wskutek uznania, że:

• dokonanie wpisu zgodnie z żądaniem wniosku nie jest możliwe, ponieważ nie przedłożono oświadczenia wierzyciela hipotecznego (spłaconego wierzyciela) złożonego w formie pisemnej z podpisem notarialnie poświadczonym, podczas gdy podstawę zmiany wierzyciela hipotecznego stanowi zdarzenie prawne – wstąpienie w prawa wierzyciela – do którego doszło w wyniku uprzednio dokonanej czynności polegającej na spłacie wierzyciela przez dłużnika rzeczowego zgodnie z art. 518 § 1 pkt. 1 k.c. i zostało to wykazane dokumentami załączonymi do wniosku o wpis;

• wpis zmiany wierzyciela hipotecznego, do którego doszło wskutek spłaty tego wierzyciela przez dłużnika rzeczowego zgodnie z art. 518 § 1 pkt. 1 k.c., tj. wpis na podstawie odmiennej niż czynność prawna, w szczególności na podstawie subrogacji ustawowej określonej w art. 518 § 1 pkt. 1 k.c., powinien być dokonany na podstawie oświadczenia dotychczasowego wierzyciela hipotecznego (spłaconego wierzyciela);

⚫

art. 626 ⁹ k.p.c. wskutek przyjęcia, że brak jest podstaw do dokonania wpisu zgodnie z wnioskiem.

W odpowiedzi na apelację uczestnik postępowania (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w upadłości z siedzibą w W. wniósł o jej oddalenie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna. Ustalenia faktyczne dokonane w postępowaniu pierwszoinstancyjnym są w pełni prawidłowe, wobec czego Sąd odwoławczy przyjmuje je za własne.

Rozpocząć należy od przywołania art. 626 ⁸ § 2 k.p.c., z którego wynika, że przy rozpoznawaniu wniosku o wpis do księgi wieczystej Sąd wieczystoksięgowy bada treść i formę wniosku, dołączonych do wniosku dokumentów oraz treść księgi. W toku postępowania wieczystoksięgowego zasadniczo obowiązuje przestrzeganie rygorów legalizmu materialnego, co oznacza, że podstawę wpisu w księdze wieczystej stanowi co do zasady udokumentowane we właściwej formie rzeczywiste zdarzenie cywilnoprawne stanowiące źródło zmian stanu prawnego nieruchomości, a jurysdykcyjnym zadaniem sądu wieczystoksięgowego jest ocena takich zdarzeń, jednakże z ograniczeniem postępowania dowodowego do analizy załączonych do wniosku dokumentów złożonych w formie wymaganej przepisami prawa. Jeśli skutek prawny podlegający ujawnieniu w księdze wieczystej następuje z mocy określonej czynności prawnej, należy udowodnić w taki sposób dokonanie tej czynności, natomiast jeżeli zmiana stanu prawnego nieruchomości następuje ex lege, ale jest skutkiem innego zdarzenia prawnego, wpis następuje na podstawie dokumentów wykazujących zajście tego zdarzenia, ewentualnie także innych ustawowych przesłanek, które muszą zostać spełnione, by do takiego skutku doszło. Ustawodawca niekiedy rozluźnia te rygory, zezwalając w pewnych wypadkach na wykazanie zaistnienia tylko jednego z elementów czynności wywołującej skutek prawny, którego ujawnieniu księdze miałby służyć wnioskowany wpis i dokonanie wpisu na podstawie oświadczenia woli tylko jednej z jej stron, bądź nawet odstępując w ogóle od wymogu udokumentowania zdarzenia cywilnoprawnego stanowiącego źródło zmiany stanu prawnego nieruchomości i stosując konstrukcję konsensu formalnego poprzez wprowadzenie możliwości dokonania wpisu w oparciu o dokument, w którym wyrażona została przez właściwą osobę zgoda na dokonanie przedmiotowego wpisu. Taka możliwość została przewidziana m.in. dla przypadku ujawnienia przeniesienia hipoteki, kiedy to art. 32 ust. 2 zd. I ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (t.j. Dz. U. z 2023 r., poz. 146), stosowany odpowiednio z mocy art. 32 ust. 2 zd. II tejże ustawy, umożliwia dokonanie wpisu nowego wierzyciela hipotecznego na podstawie jedynie oświadczenia woli zbywcy wierzytelności hipotecznej albo wręcz zezwala na oderwanie się od zdarzenia prawnego skutkującego zmianę stanu prawnego nieruchomości, stanowiąc, że do wpisu wystarczy formalne udzielenie tej zgody na wpis przez poprzedniego wierzyciela (tak E. Gniewek, „Księgi wieczyste. Art. 1-58 ² KWU. Art. 626 ¹-626 ¹³ KPC. Komentarz”, Warszawa 2018, tezy 8-11 i teza 32 do art. 32).

Podsumowując, wpis do księgi wieczystej można uzyskać, co do zasady, przedkładając dokumenty, których treść poświadcza zaistnienie zdarzenia cywilnoprawnego stanowiącego źródło zmian stanu prawnego nieruchomości, jednak – w przypadkach, kiedy ustawa na to wprost zezwala (jak np. w przypadku przeniesienia hipoteki) – wystarczające jest przedstawienie dokumentu obejmującego oświadczenie woli osoby, której dotąd prawo przysługiwało, o przeniesieniu tego prawa albo obejmującego jej zgodę na dokonanie wpisu na rzecz osoby, której prawo to przysługuje obecnie. Jeśli natomiast chodzi o formę dokumentów mających stanowić podstawę wpisu, to art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (t.j. Dz. U. z 2023 r., poz. 146) stwierdza jasno, że wpis może być dokonany na podstawie dokumentu z podpisem notarialnie poświadczonym, chyba że przepisy szczególne przewidują inną formę dokumentu. Zgodnie z zasadą zastępowalności form „słabszych” formami „silniejszymi”, wpis może być skutecznie dokonany – co podkreślił również Sąd meriti – także na podstawie dokumentu urzędowego, natomiast wpis nie będzie mógł być dokonany, jeżeli do wniosku zostanie załączony dokument sporządzony w formie „słabszej” niż z podpisem notarialnie poświadczonym, np. w formie pisemnej z datą pewną lub w zwykłej formie pisemnej, o ile przepis ustawy nie przewiduje takiej możliwości w sposób wyraźny (tak I. Heropolitańska [w:] „Ustawa o księgach wieczystych i hipotece oraz przepisy związane. Komentarz” pod red. I. Heropolitańskiej, A. Tułodzieckiej, K. Hryćków-Mycki i P. Kuglarza, Warszawa 2021, teza 2 i 3 do art. 31).

W rozpoznawanej sprawie wnioskodawca wywodził, że do nabycia przez niego – do wysokości dokonanej zapłaty – wierzytelności zabezpieczonej ujawnioną w księdze hipoteką doszło wskutek spłacenia przez niego długu dłużnika hipotecznego (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w upadłości z siedzibą w W., za który wnioskodawca odpowiada rzeczowo, gdyż dług ten jest zabezpieczony hipotecznie także i na jego nieruchomości; podstawą materialnoprawną nabycia miałby tu być art. 518 § 1 pkt. 1 k.c. Z art. 79 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (t.j. Dz. U. z 2023 r., poz. 146) wynika z kolei, że w razie przelewu wierzytelności hipotecznej na nabywcę przechodzi także hipoteka. Choć dyspozycja tej normy dotyczy wprost jedynie przeniesienia wierzytelności w drodze umowy o takim skutku, to w doktrynie i orzecznictwie nie budzi większych wątpliwości pogląd, iż przytoczony przepis stosuje się przez analogię także m.in. do subrogacji, czyli wstąpienia w prawa zaspokojonego wierzyciela na podstawie art. 518 § 1 k.c., w myśl którego osoba trzecia spłacająca wierzyciela nabywa spłaconą wierzytelność do wysokości dokonanej zapłaty, o ile następuje to w warunkach wskazanych w poszczególnych punktach tego paragrafu (tak np. A. Tułodziecka [w:] „Ustawa o księgach wieczystych i hipotece oraz przepisy związane. Komentarz” pod red. I. Heropolitańskiej, A. Tułodzieckiej, K. Hryćków-Mycki i P. Kuglarza, Warszawa 2021, teza 3 do art. 79 lub przywoływane przez Sąd I instancji stanowisko S. Kosteckiego [w:] „Ustawa o księgach wieczystych i hipotece. Komentarz” pod red. K. Osajdy i W. Borysiaka, Warszawa 2022, teza A.6 do art. 79). Sąd Najwyższy stwierdził, że pojęcie „przeniesienia hipoteki w związku ze zbyciem wierzytelności hipotecznej” należy odnosić także do przeniesienia hipoteki w przypadku subrogacji ustawowej, gdyż wstąpienie w prawa zaspokojonego wierzyciela powoduje, podobnie jak przelew, jedynie przejście dotychczasowej wierzytelności na nowego wierzyciela, a więc zmianę osób uczestniczących w stosunku zobowiązaniowym po stronie czynnej, zaś skutek podstawienia jest podobny jak przy cesji wierzytelności (tak np. w wyroku SN z dnia 1 czerwca 2011 r., II CSK 548/10, OSNC Nr 2 z 2012 r., poz. 23). Wobec powyższego, uznać trzeba, że spłacenie części długu zabezpieczonego hipoteką spowodowałoby wstąpienie przez spłacającego, z mocy art. 518 § 1 pkt. 1 k.c., w prawa zaspokojonego wierzyciela co do odpowiedniej części wierzytelności hipotecznej, co prowadziłoby z kolei do podziału hipoteki łącznej ujawnionej już w księgach wymienionych we wniosku – w konsekwencji podziału wierzytelności hipotecznej – na dwie hipoteki, z których jedna miałaby wysokość odpowiadającą proporcji, w jakiej wysokość nabytej wierzytelności pozostawała do pierwotnej wysokości wierzytelności zabezpieczonej (tak E. Gniewek, „System prawa prywatnego. Prawo rzeczowe. Tom 4” pod red. E. Gniewka i J. Pisulińskiego, Warszawa 2021, s. 465) oraz do przeniesienia tej ostatniej hipoteki na spłacającego z mocy stosowanego per analogiam art. 79 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (t.j. Dz. U. z 2023 r., poz. 146); dyskusyjne jest natomiast w doktrynie, czy ewentualne dokonanie wpisu tej hipoteki w księdze wieczystej miałoby skutek konstytutywny czy jedynie deklaratoryjny.

Zasadniczym problemem w sprawie niniejszej jest to, czy dokumenty załączone do wniosku spełniają, biorąc pod uwagę powyższe rozważania, przewidziane prawem wymagania w zakresie treści i formy, które pozwoliłyby na dokonanie na ich podstawie żądanego przez wnioskodawcę wpisu. W ocenie Sądu odwoławczego, zarzuty podniesione w apelacji opierają się w dużej mierze na niezrozumieniu treści wywodów zawartych w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia. Sąd Rejonowy bynajmniej nie stanął jednoznacznie – jak wydaje się sądzić skarżący – na stanowisku, że wyłączną podstawą dokonania żądanego wpisu w księdze wieczystej może być oświadczenie dotychczasowego wierzyciela hipotecznego, o którym mowa w art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (t.j. Dz. U. z 2023 r., poz. 146), złożone w formie pisemnej z podpisem notarialnie poświadczonym. Lektura ostatnich akapitów uzasadnienia orzeczenia pozwala zorientować się, że Sąd I instancji zaznaczył tam przede wszystkim, iż podstawą wpisu muszą bezwzględnie być dokumenty sporządzone co najmniej w „minimalnej” wymaganej ustawą formie, tj. w formie pisemnej z podpisem notarialnie poświadczonym – zaznaczając w przypisie, że pod względem wymogów treściowych może to dokument obejmujący zgodę dotychczasowego wierzyciela na dokonanie wpisu – a po drugie, stwierdził, że wnioskodawca dokumentów spełniających powyższe wymogi nie przedłożył, w szczególności za dokument taki nie można uznać pisemnego oświadczenia samego J. N. z dnia 5 marca 2021 r. Ocena przedmiotowego dokumentu wypadła negatywnie już z tego tylko powodu, że nie miał on formy pisemnej z podpisem notarialnie poświadczonym, a ponadto Sąd nadmienił na marginesie tej konstatacji, że co do treści nie stanowi on oświadczenia wierzyciela, o którym mowa była poprzednio, nie rozwodząc się – skoro już względy formalne uniemożliwiły traktowanie go jako podstawy do wpisu – nad ewentualną przydatnością jego treści dla potrzeb wykazania zmiany stanu prawnego nieruchomości. Rozważania te nie zawierają stwierdzeń błędnych i co do zasady należy się z nimi zgodzić, choć warto dla uniknięcia dalszych nieporozumień zanalizować sporne zagadnienie w sposób bardziej usystematyzowany.

Jak bowiem zaznaczono na wstępie powyższych wywodów, podstawą wpisu do księgi wieczystej mogą być przede wszystkim dokumenty o treści czyniącej w pełni zadość rygorom legalizmu materialnego, a więc dokumentujące rzeczywiste zdarzenie cywilnoprawne stanowiące źródło zmian stanu prawnego nieruchomości. Jeśli zmiana stanu prawnego nie wynika z oświadczeń woli stron czynności prawnej, ale jest powstającym z mocy ustawy skutkiem wiążącym się z określonym zdarzeniem w przypadku spełnienia przewidzianych w ustawie przesłanek, konieczne jest przedstawienie dokumentów poświadczających zaistnienie zarówno tego zdarzenia, jak i okoliczności wypełniających owe przesłanki. Jeżeli więc wnioskodawca wywodził zmianę stanu prawnego podlegającego ujawnieniu w księdze z treści art. 518 § 1 pkt. 1 k.c., to winien był dołączyć do swego wniosku dokumenty, z których wynikałoby to, że spłacił dotychczasowego wierzyciela hipotecznego określoną kwotą oraz że za zabezpieczony hipoteką dług (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w upadłości z siedzibą w W. odpowiadał rzeczowo. Rację ma zatem apelujący, że dołączenie do wniosku oświadczeń dotychczasowego wierzyciela hipotecznego przewidzianych w art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (t.j. Dz. U. z 2023 r., poz. 146) nie jest konieczną ani jedyną podstawą dokonania przedmiotowego wpisu.

Z drugiej jednak strony – wobec faktu, że mamy tu do czynienia z przeniesieniem hipoteki – przywołany przepis umożliwia wnioskodawcy na przedstawienie Sądowi alternatywnej do powyżej opisanej podstawy wpisu, pozwalającej na odstąpienie od ścisłych rygorów legalizmu materialnego. Wprawdzie wydaje się, że odpowiednie stosowanie art. 32 ust. 2 zd. I ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (t.j. Dz. U. z 2023 r., poz. 146) do szczególnego przypadku przeniesienia hipoteki na skutek wstąpienia w prawa zaspokojonego wierzyciela z mocy art. 518 § 1 pkt. 1 k.c. wyklucza możność rozważania jako podstawy wpisu oświadczenia woli dotychczasowego wierzyciela hipotecznego o przeniesieniu wierzytelności hipotecznej na rzecz wnioskodawcy, skoro do takiego przeniesienia doszło ex lege, nie zaś z mocy oświadczenia woli osoby dotychczas uprawnionej. Zgodzić się jednak należy z Sądem meriti oraz przywołanymi przez ten Sąd poglądami doktryny prawa, że podstawą wpisu mogłoby być, stosownie do dalszej części normy objętej przywołanym przepisem, oświadczenie woli dotychczasowego wierzyciela hipotecznego o wyrażeniu zgody na wpis nowego wierzyciela, a więc konsens formalny eliminujący potrzebę wykazywania samego zdarzenia cywilnoprawnego stanowiącego źródło zmian stanu prawnego nieruchomości. Podkreślić należy jednak ponownie, że wszelkie dokumenty mogące stanowić podstawę żądanego wpisu do księgi wieczystej winny być sporządzone w formie pisemnej z podpisem notarialnie poświadczonym lub „silniejszej” – jak wymaga tego art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (t.j. Dz. U. z 2023 r., poz. 146) – chyba, że istnieje przepis szczególny, który taki wymóg eliminuje.

W rozpoznawanej sprawie wnioskodawca bezsprzecznie – jak odnotował to Sąd Rejonowy – nie załączył do wniosku zgody dotychczasowego wierzyciela hipotecznego na dokonanie wpisu przeniesienia hipoteki, wobec czego ta podstawa wpisu nie może być rozważana. Ale jednocześnie stwierdzić trzeba, że złożone przez niego dokumenty nie spełniają także wymogów, które pozwalałyby Sądowi wieczystoksięgowemu ustalić na ich podstawie, że doszło do wskazanego w art. 518 § 1 pkt. 1 k.c. zdarzenia prawnego skutkującego zmianą stanu prawnego nieruchomości, a więc do nabycia przez niego części wierzytelności przysługującej dotychczasowemu wierzycielowi hipotecznemu wobec właściciela nieruchomości ujawnionej w księgach wieczystych wymienionych we wniosku, co w dalszej konsekwencji prowadziłoby do podziału hipoteki łącznej i przeniesienia na niego jednej z nowopowstałych hipotek. W tym celu – jak już nadmieniono – J. N. winien był dołączyć do wniosku sporządzone we właściwej formie dokumenty, których treść świadczyłaby o tym: że spłacił określoną kwotą pieniężną dług (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w upadłości z siedzibą w W. wobec drugiego z uczestników postępowania zabezpieczony hipoteką łączną ujawnioną w przedmiotowych księgach wieczystych oraz że za ten dług również odpowiadał rzeczowo. O ile dla wykazania tej ostatniej okoliczności wnioskodawca przedłożył odpis z księgi wieczystej Nr (...), z którego wynika, że w dziale IV tej księgi wpisana jest obciążająca jego nieruchomość hipoteka stanowiąca zabezpieczenie długu (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w upadłości z siedzibą w W. tożsamego z długiem zabezpieczonym hipoteką ujawnioną w dziale IV księgi wieczystej Nr (...) oraz pozostałych ksiąg wymienionych we wniosku, o tyle pozostałe przedłożone dokumenty nie mogą skutecznie posłużyć udowodnieniu faktu dokonania zapłaty długu uczestnika w określonej kwocie. Trafnie podniósł Sąd I instancji, że ani dokument przelewu kwoty 1.000,00 zł z rachunku wnioskodawcy na rachunek (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W., ani pisemne oświadczenie wnioskodawcy, z którego treści wynika, iż zapłata ta stanowi częściową spłatę szczegółowo tam opisanego długu (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w upadłości z siedzibą w W., zabezpieczonego hipoteką łączną ujawnioną w przedmiotowych księgach wieczystych, nie zostały sporządzone w formie przewidzianej w art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (t.j. Dz. U. z 2023 r., poz. 146), a jednocześnie brak normy szczególnej, która by w tym wypadku zezwalał na niezachowanie formy wskazanej w przywołanym przepisie.

Oznacza to, że dokumenty te nie mogły być objęte postępowaniem dowodowym prowadzonym przez Sąd wieczystoksięgowy. Oba wskazane dokumenty spełniają wymagania jedynie zwykłej formy pisemnej, a zaznaczyć warto w tym miejscu, że wprawdzie ustawa zezwala, aby niektóre dokumenty bankowe spełniające ten wymóg mogły posłużyć jako podstawa wpisu do ksiąg wieczystych, jednak czyni to jedynie w odniesieniu do tych, które enumeratywnie zostały wymienione w art. 95 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe (t.j. Dz. U. z 2022 r., poz. 2234 ze zm.). Chodzi tu mianowicie o księgi rachunkowe banków i sporządzone na ich podstawie wyciągi oraz o inne oświadczenia podpisane przez osoby upoważnione do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych banków i opatrzone pieczęcią banku, jak również o sporządzone w ten sposób pokwitowania odbioru należności – a załączony do wniosku dokument przelewu nie zalicza się do żadnej z tych kategorii. Dodać jeszcze należy, że przedłożone oświadczenie wnioskodawcy z dnia 5 marca 2021 r. nie tylko nie zostało sporządzone w formie przewidzianej w art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (t.j. Dz. U. z 2023 r., poz. 146), ale także jego treść nie jest wystarczająca, by za pomocą tego dokumentu potencjalnie było możliwe wykazanie faktu dokonania zapłaty, stanowi ono bowiem zawarte w dokumencie prywatnym oświadczenie wiedzy pochodzące od J. N., a zatem jest dowodem świadczącym jedynie o tym, że wnioskodawca takie oświadczenie złożył. Nie wiąże się z nim natomiast domniemanie, że opisywane w dokumencie świadczenie zostało rzeczywiście spełnione – inaczej niż w przypadku pokwitowania zapłaty wystawionego przez wierzyciela, które jest wprawdzie również oświadczeniem wiedzy, ale tworzącym korzystne dla dokonującego zapłaty dłużnika domniemanie spełnienia świadczenia. Oczywiście, aby dokument pokwitowania mógł stanowić ewentualną podstawę wpisu do księgi wieczystej, musi być sporządzony w formie spełniającej wymóg z art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (t.j. Dz. U. z 2023 r., poz. 146) (tak również w postanowieniu SO w Poznaniu z dnia 23 lutego 2016 r., II Ca 1451/15, niepubl.) i warto w tym miejscu wskazać, że ustawodawca przewidział istnienie takiej potrzeby po stronie dłużnika, choćby na potrzeby dokonania wpisów w księdze wieczystej, przyznając mu w art. 462 § 2 k.c. prawo żądania od wierzyciela pokwitowania w szczególnej formie, o ile ma w tym interes prawny.

Podsumowując powyższe rozważania, uznać trzeba, że Sąd meriti słusznie uznał, iż zarówno w świetle przewidzianego w art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (t.j. Dz. U. z 2023 r., poz. 146) wymogu co do formy dokumentów mogących stanowić podstawę przedmiotowego wniosku, jak i na gruncie art. 79 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (t.j. Dz. U. z 2023 r., poz. 146) w związku z art. 518 § 1 pkt. k.c., z których to przepisów wynika, jakie okoliczności powinny być stwierdzone treścią tych dokumentów, aby Sąd wieczystoksięgowy mógł zasadnie przyjąć, że doszło do zmiany stanu prawnego przedmiotowej nieruchomości pozwalającego uwzględnić złożony wniosek, złożone przez wnioskodawcę dokumenty nie mogą stanowić podstawy żądanego wpisu. Zarzuty apelacyjne dotyczące naruszenia wymienionych przepisów nie są więc trafne. Chybiony jest także zarzut naruszenia art. 626 ⁹ k.p.c., zważywszy, że wobec braku podstawy do dokonania wpisu Sąd Rejonowy właściwie zastosował ten przepis, oddalając wniosek o wpis. Skoro zaskarżone rozstrzygnięcie jest prawidłowe, a zarzuty apelacyjne uznać trzeba za bezzasadne, Sąd II instancji oddalił apelację na podstawie art. 385 k.p.c. w związku z art. 13 § 2 k.p.c.