Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Wyrokiem zaocznym z dnia 4 października 2017 roku, Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi:

1.  zasądził od pozwanej S. R. na rzecz powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością Spółki (...) w W. kwotę 223,30 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 31 maja 2016 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 79 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

2.  oddalił powództwo w pozostałym zakresie;

3.  nadał wyrokowi w punkcie pierwszym rygor natychmiastowej wykonalności.

Apelację od powyższego wyroku wniosła strona powodowa, zaskarżając go w części, tj. w zakresie kwoty 1.020,17 zł, na którą składają się następujące należności: kwota 823,48 zł, wynikająca z noty obciążeniowej nr (...) oraz kwota 196,69 zł tytułem naliczonych przez powoda odsetek ustawowych i ustawowych z opóźnienie, wynikających z opóźnienia w zapłacie noty obciążeniowej nr (...).

Kwestionowanemu rozstrzygnięciu apelujący zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 483 § 1 k.c. w zw. z art. 57 ust. 6 ustawy z dnia 16 lipca 2004 roku Prawo Telekomunikacyjne (Dz. U. z 2004 r., Nr 171, poz. 1800 z późn. zm.) w zw. z art. 58 § 1 i 3 k.c., poprzez ich błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, polegające na błędnym uznaniu, że roszczenie wynikające z noty obciążeniowej nr (...), wystawionej na podstawie pkt 10 Umowy Abonenckiej z dnia 2 marca 2013 roku, stanowią karę umowną w rozumieniu art. 483 § 1 k.c., zastrzeżoną na wypadek, gdyby z przyczyn leżących po stronie pozwanego nastąpiło rozwiązanie umowy przed upływem okresu, na jaki umowa została zawarta, zamiast prawidłowego uznania, że powyższe postanowienia umowne nie stanowią kary umownej, a stanowią roszczenie z tytułu jednostronnego rozwiązania umowy przez dostawcę usług z winy abonenta przed upływem terminu, na jaki umowa została zawarta, mające odrębną podstawę prawną w art. 57 ust. 6 Prawa Telekomunikacyjnego, co w konsekwencji doprowadziło do przyjęcia, że zastrzeżenie takiej kary umownej jest sprzeczne z ustawą, a w rezultacie doprowadziło do oddalenia powództwa w zakresie żądania zasądzenia kwoty 1.020,17 zł.

W oparciu o tak sformułowany zarzut, apelujący domagał się zmiany zaskarżonego wyroku i zasadzenia od pozwanej na rzecz powoda dalszej kwoty 1.020,17 zł wraz z odsetkami, liczonymi w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zasądzenia od pozwanej na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych za I i II instancję.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna, w związku z czym podlega oddaleniu.

W ocenie Sądu odwoławczego, rozstrzygnięcie Sądu I instancji odpowiada prawu i, w konsekwencji, musi się ostać. Podniesiony przez stronę apelującą zarzut, jakoby Sąd I instancji, uznając, iż roszczenie, wynikające z noty obciążeniowej nr (...), wystawionej na podstawie pkt 10 Umowy Abonenckiej z dnia 2 marca 2013 roku, stanowi karę umowną w rozumieniu art. 483 § 1 k.c., dopuścił się naruszenia art. 483 § 1 k.c. w zw. z art. 57 ust. 6 ustawy z dnia 16 lipca 2004 roku Prawo Telekomunikacyjne (Dz. U. z 2004 r., Nr 171, poz. 1800 z późn. zm.) w zw. z art. 58 § 1 i 3 k.c., nie zasługuje na uwzględnienie, nie jest bowiem niczym innym, niż nieuprawnioną polemiką z prawidłowym orzeczeniem Sądu I instancji.

Pozwana S. R. dnia 2 marca 2003 roku zawarła z poprzednikiem prawnym powoda – (...) S.A. z siedzibą w W. – umowę abonencką nr (...), na mocy której Cyfrowy P. zobowiązał się do świadczenia na rzecz pozwanej określonych usług, natomiast pozwana, jako abonentka, zobowiązana była do zapłaty kwoty 34,90 zł miesięcznie (opłata za pakiet danych + opłata z tytułu udostępnienia routera + faktura na e-mail) przez okres obowiązywania umowy, tj. przez okres 12 miesięcy.

Nie może zatem budzić wątpliwości, iż zobowiązanie pozwanej miało charakter stricte pieniężny.

Zdanie pierwsze w pkt 10 przywołanej wyżej umowy otrzymało następujące brzmienie: „W przypadku, gdy zawarcie Umowy związane jest z ulgą przyznaną Abonentowi, w razie jednostronnego rozwiązania Umowy przez Abonenta lub przez Cyfrowy P. z winy Abonenta przez upływem Okresu podstawowego, Cyfrowemu P. przysługuje roszczenie z tego tytułu w wysokości określonej w Umowie jako równowartość ulgi przyznanej Abonentowi, pomniejszonej o proporcjonalną jej wartość za okres od dnia zawarcia Umowy do dnia jej rozwiązania.”

W ocenie Sądu Okręgowego, powyższe postanowienie stanowi karę umowną, o której mowa w art. 483 § 1 k.c.

Ową konstatację zdaje się popierać sam powód – wbrew temu, co wywodzi w apelacji. W nocie obciążeniowej nr (...), wystawionej na podstawie wspomnianego pkt 10 Umowy Abonenckiej, wprost bowiem wyrażono, że żądana od pozwanej kwota 823,48 zł stanowi karę za rozwiązanie umowy w okresie podstawowym (k. 32 akt).

Zgodnie z rozpowszechnionym w orzecznictwie stanowiskiem, aprobowanym także i przez Sąd odwoławczy, postanowienie zastrzegające zapłatę przez dłużnika kary umownej na wypadek odstąpienia od umowy, w sytuacji, gdy podstawę do odstąpienia przez wierzyciela od umowy stanowi niewykonanie zobowiązania pieniężnego, nie jest ważne, albowiem oznacza de facto obejście normy, zawartej w art. 483 § 1 k.c. (vide: Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 7 lutego 2007 roku, III CSK 288/06, L., czy w wyroku z dnia 28 maja 2014 roku, I CSK 345/13, L., jak również Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 14 kwietnia 2011 roku, sygn. akt I ACa 1135/11, L.)

W świetle powyższego stwierdzić należy, że powód nie miał prawa dochodzić od pozwanej ani wskazanej wyżej kwoty, ani odsetek od tejże kwoty.

Podkreślić w tym miejscu wypada, że Sąd Okręgowy podziela pogląd Sądu I instancji, iż dyspozycja przepisu art. 57 ust. 6 ustawy – Prawo Telekomunikacyjne nie przewiduje możliwości ryczałtowego określenia – w formie kary umownej – roszczenia dochodzonego przez operatora w związku z jednostronnym rozwiązaniem umowy przez abonenta lub przez samego operatora z winy abonenta, lecz wskazuje jedynie maksymalną wysokość takiego roszczenia. W konsekwencji, art. 57 ust. 6 w/w ustawy nie stanowi odrębnej podstawy prawnej dochodzenia przez dostawcę usług roszczenia z tytułu jednostronnego rozwiązania przezeń umowy z winy abonenta przed upływem terminu, na jaki umowa została zawarta.

Mając na uwadze powyższe, Sąd II instancji nie znalazł podstaw do uwzględnienia apelacji, w następstwie czego, na podstawie art. 385 k.p.c., oddalił ją jako bezzasadną.