Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 11 lutego 2022 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi w sprawie o sygn. akt I C 1103/21 oddalił powództwo Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo – Kredytowej im. F. S. w G. przeciwko M. W. o zapłatę oraz zasądził od powoda na rzecz pozwanej kwotę 3 617 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Apelację od wydanego wyroku wniósł powód zaskarżając orzeczenie w całości. Skarżący zarzucił wydanemu rozstrzygnięciu naruszenie przepisów postępowania, mające istotny wpływ na wynik sprawy, tj. naruszenie:

art. 233 § 1 k.p.c. poprzez:

przekroczenie swobodnej oceny dowodów polegający na przyjęciu, że potwierdzenie nadania wezwania do zapłaty z dnia 31 grudnia 2019 r. oraz 3 lutego 2020 r., nie stanowią dowodu na okoliczność doręczenia wezwań, podczas gdy dokładna i wszechstronna ocena dowodów prowadzi do przeciwnego wniosku,

przekroczenie swobodnej oceny dowodów polegający na przyjęciu, że potwierdzenie odbioru z dnia 8 czerwca 2020 r. nie stanowi dowodu doręczenia wypowiedzenia z dnia 23 kwietnia 2020 r., podczas gdy dokładna i wszechstronna ocena dowodu prowadzi do przeciwnego wniosku,

przekroczenie swobodnej oceny dowodów polegający na przyjęciu, że okoliczność różnych numerów wskazanych na wypowiedzeniu z dnia 23 kwietnia 2020 r. oraz potwierdzenia odbioru z dnia 8 czerwca 2020 r. świadczą o kierowaniu do pozwanej różnych oświadczeń woli, podczas gdy są to numery wewnętrzne powódki generowane automatycznie przez system i oznaczają kolejność drukowania dokumentów,

co skutkowało błędnym ustaleniem stanu faktycznego stanowiącym podstawę wydania zaskarżonego orzeczenia,

art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c. poprzez ich błędne zastosowanie polegające na przyjęciu, iż strona powodowa nie wykazała roszczenia, podczas gdy powódka w toku procesu doręczyła wszelkie niezbędne dowody na poparcie faktów
z których wywodziła skutki prawne, a pozwana nie przedstawiła żadnego dowodu na poparcie podnoszonych zarzutów.

W konkluzji skarżący wniósł o:

dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z wydruków ze śledzenia przesyłek nr (...), (...) oraz (...) na okoliczność — odpowiednio — dowodu nadania wezwania do zapłaty z dnia 31 grudnia 2019 r., nadania wezwania do zapłaty z dnia 03 lutego 2020 r., nadania w wypowiedzenia umowy z dnia 23 kwietnia 2020 r. oraz skutecznego doręczenia przedmiotowych dokumentów Pozwanej, a co za tym idzie skutecznego wypowiedzenia umowy pożyczki,

zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa w całości,

zasądzenie kosztów postępowania za obie instancję według norm przepisanych.

Pozwana, w odpowiedzi na wniesioną przez powoda apelację, wniosła o jej oddalenie
w całości oraz zasądzenie na swoją rzecz kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych, jak również o oddalenie wniosków dowodowych strony powodowej.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja podlegała oddaleniu, jako całkowicie bezzasadna.

Zdaniem Sądu Okręgowego, orzeczenie Sądu Rejonowego odpowiada prawu i jako takie musi się ostać. Podniesione przez apelującego zarzuty nie zasługują na uwzględnienie. Sąd Okręgowy podziela zarówno ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd I instancji
i przyjmuje je, jako własne, jak i dokonaną ocenę prawną.

W niniejszej sprawie zarzuty naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. oraz błędu w ustaleniach faktycznych, należy uznać za chybione. Przede wszystkim należy wskazać, że dla skuteczności podniesionego zarzutu naruszeni art. 233 § 1 k.p.c. nie jest wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął Sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena Sądu (zob. wyrok SA w Poznaniu z 21.05.2008 r., I ACa 953/07, LEX nr 466440). Jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać, choćby w równym stopniu na podstawie tego materiału dowodowego dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo wbrew zasadom doświadczenia życiowego nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo – skutkowych, to przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona. Skarżący na takie uchybienia nie wskazał.

Kluczowe znaczenie w niniejszej sprawie ma kwestia dokonania skutecznego wypowiedzenia umowy pożyczki przez powódkę, przy czym spornym jest czy doszło do prawidłowego doręczenia pozwanej przez powódkę wezwań do zapłaty z dnia 31 grudnia 2019 roku i 3 lutego 2020 roku oraz wypowiedzenia umowy z dnia 23 kwietnia 2020 roku.

W szczególności należy podkreślić, Sąd Okręgowy podziela wyrażone w orzecznictwie stanowisko, że od banku jako profesjonalisty należy oczekiwać, aby działania upominawcze, były zgodne z dyspozycją art. 75c prawa bankowego i by poprzedzały właściwe wypowiedzenie umowy. Należy mieć na uwadze, że wypowiedzenie jest prawem kształtującym, które jest realizowane poprzez oświadczenie złożone drugiej stronie umowy (art. 61 k.c.). Z uwagi na szczególne skutki jakie ze sobą niesie, a które prowadzą do zerwania pomiędzy stronami węzła obligacyjnego, uznać należy, że zachowanie takie nie powinno pozostawiać żadnych wątpliwości co do prawidłowości jego dokonania.

W niniejszej sprawie Sąd Rejonowy słusznie uznał, iż powód nie zachował przy kierowaniu do pozwanej pism upominawczych, a w końcu oświadczenia o wypowiedzeniu umowy, należytej i niewątpliwie wymaganej przy dokonywaniu czynności tak doniosłej staranności. Rozbieżności w oznaczeniu przesyłek kierowanych do pozwanej przez powódkę pomiędzy numerami wysyłanych pism, a numerami znajdującymi się na potwierdzeniach odbioru powodują, iż identyfikacja przez Sąd czy pisma kierowane do pozwanej zostały faktycznie jej doręczone nie jest możliwa w sposób nie budzący wątpliwości. Sąd ten ocenił cały materiał dowodowy, który był dla niego dostępny w postępowaniu pierwszoinstancyjnym. Wnioski wyciągnięte z tej oceny są logiczne i zgodne z doświadczeniem życiowym, w żadnym razie nie dowolne. Wywody, które Sąd I instancji zaprezentował w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia na ten temat są szczegółowe i przekonujące. Zasługują więc na pełną akceptację Sądu odwoławczego bez konieczności ich ponownego przytaczania (art. 387 § 2 ¹ pkt 2 k.p.c.). Trzeba tylko dodać, że w toku postępowania przed Sądem Rejonowym, strona powodowa nie wyjaśniała przyczyn rozbieżności pomiędzy numerami przesyłek pocztowych (wychodzących i odbieranych). Skarżący koncentrował się na wykazaniu, że to pozwana powinna wykazać, że doręczono jej inną korespondencję, niż twierdzi pożyczkodawca.

W tym miejscu należy jednoznacznie podkreślić, iż to strona powodowa wywodzi skutki prawne korzystne dla siebie, a jednocześnie doniosłe ekonomicznie dla pozwanej z faktu zastosowania instytucji wypowiedzenia umowy pożyczki, a zatem to na niej spoczywa obowiązek udowodnienia w sposób niepodważalny prawidłowości dokonanych czynności przewidzianych przepisami. Bank, jako instytucja zaufania publicznego, co sama powódka podkreśla, a nadto podmiot wysoce profesjonalny, nie może powoływać się na okoliczność „obsługi klienta masowego” dla uzasadnienia braku dołożenia staranności przy udowadnianiu swoich roszczeń wobec klientów.

Sąd Okręgowy oddalił wniosek dowodowy powódki zawarty w złożonej apelacji, uznając go za spóźniony. Należy podkreślić iż zgodnie z art. 381 k.p.c. sąd drugiej instancji może pominąć nowe fakty i dowody, jeżeli strona mogła je powołać w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, chyba że potrzeba powołania się na nie wynikła później.
W omawianym przypadku zagadnienie wykazania doręczenia korespondencji od początku było wątpliwe z uwagi na zarzuty podnoszone przez pozwaną. Skarżący powinien wykazać odpowiednią inicjatywę dowodową w I instancji, tym bardziej że nie miał żadnych problemów ze zgromadzeniem odpowiednich dowodów, dysponował nimi przez cały czas trwania postępowania. To tylko błędna strategia prowadzenia postępowania doprowadziła do spóźnienia w zaoferowaniu sądowi dowodów.

Mając powyższe na uwadze Sąd na podstawie art. 385 k.p.c., oddalił apelację powoda, jako bezzasadną.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy rozstrzygnął w punkcie 2. wyroku w oparciu o art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 5) oraz § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 r. (t.j. Dz.U. 2023 r. poz. 1964) zasądzając od powódki na rzecz pozwanej kwotę 1 800 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.