Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 25 lutego 2016 roku Sąd Rejonowy w Zgierzu zasądził od pozwanego Towarzystwa (...) z siedzibą w W. na rzecz powódki V. D. 40.000 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 14 lipca 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty, w pozostałym zakresie oddalił powództwo oraz

orzekł o kosztach procesu.

Powyższe rozstrzygnięcie w części, tj. w punkcie 1 wyroku w zakresie kwoty 20.000 zł oraz w punkcie 3 wyroku zaskarżył apelacją pozwany, zarzucając mu naruszenie:

- art. 448 k.c. poprzez błędną ocenę, że odpowiednim do rozmiaru krzywdy V. D. zadośćuczynieniem jest kwota 55.000 zł;

- art. 2 i art. 32 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej – poprzez przyznanie powódce zadośćuczynień w kwocie zdecydowanie odbiegającej wysokością od kwot, które uzyskały na mocy prawomocnych wyroków, w tym wyroków wydanych przez ten sam Sąd osoby dochodzące roszczeń tego samego rodzaju, w bardzo podobnych stanach faktycznych, w szczególności przy bardzo podobnej sytuacji osobistej (z racji wieku, płci, sposobu życia przed wypadkiem), w tym także przyznanych najbliższym członkom rodziny powódki, dochodzącym roszczeń po śmierci tej samej osoby w innych postępowaniach, co narusza poczucie sprawiedliwości społecznej oraz zasadę równego traktowania obywateli przez władze publiczne, wyrażone w powołanych przepisach;

- art. 217 § 3 k.p.c. w związku z art. 227 k.c. i art. 233 k.p.c., poprzez bezzasadne oddalenie wniosku dowodowego strony pozwanej o dopuszczenie dowodu z dokumentu – protokołu sądowo-lekarskiej sekcji zwłok L. W., zmierzającego do ustalenia istotnej dla rozstrzygnięcia okoliczności faktycznej, jaką jest realna perspektywa wspólnego życia powódki z ojcem, uwarunkowana nie tylko jego wiekiem, ale i stanem zdrowia L. W. przed wypadkiem.

W oparciu o powyższy zarzut apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie w pkt 1 wyroku kwoty 20.000 zł. tytułem zadośćuczynienia i oddalenie powództwa w pozostałym zakresie, o orzeczenie o kosztach procesu według zasady ich stosunkowego rozłożenia z uwzględnieniem zmiany pkt 1. wyroku, oraz o zwrot kosztów procesu za instancję odwoławczą.

Nadto, wniósł o dopuszczenie dowodu z dokumentu – protokołu sądowo – lekarskiej sekcji zwłok L. W., znajdującego się w aktach postępowania karnego sygn. II K 8/08 Sądu Rejonowego w Zgierzu na okoliczność stanu zdrowia L. W. przed zdarzeniem wyrządzającym szkodę i związanej z tym hipotetycznej długości jego życia, gdyby nie doszło do wypadku drogowego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest niezasadna.

Zaskarżone rozstrzygnięcie zostało wydane na podstawie prawidłowo ustalonego stanu faktycznego, które to ustalenia Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne jak również w wyniku właściwie zastosowanych przepisów prawa materialnego.

Powyższej oceny nie zmienia podniesiony w apelacji zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 233 § 1 k.p.c., bowiem apelujący w żaden sposób nie wykazał, że ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego została dokonana wbrew regułom wynikającym z tego przepisu. Należy przy tym podkreślić, że tylko w razie pogwałcenia reguł logicznego rozumowania bądź sprzeniewierzenia się zasadom doświadczenia życiowego, może mieć miejsce skuteczne kwestionowanie swobody oceny dowodów. Tego rodzaju uchybień nie sposób się dopatrzyć w stanowisku Sądu Rejonowego, zaś lakoniczne zarzuty apelującego stanowią wyłącznie polemikę z prawidłową oceną dowodów przez Sąd Rejonowy.

Apelujący, w ramach naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., zarzucał brak wszechstronnego wyjaśnienia sprawy będący konsekwencją bezzasadnego oddalenia wniosku o dopuszczenie dowodu z dokumentu – protokołu sądowo-lekarskiej sekcji zwłok L. W.. Powyższe, zdaniem apelującego, skutkowało brakiem wyjaśnienia okoliczności istotnych dla określenia wysokości należnego powódce zadośćuczynienia, jaką jest realna perspektywa wspólnego życia powódki z ojcem, uwarunkowana nie tylko jego wiekiem, ale i stanem jego zdrowia przed wypadkiem.

W odpowiedzi na powyższe, Sąd Okręgowy wskazuje, iż zbędnym było przeprowadzanie ww. dowodu w celu ustalenia perspektywy długości życia L. W.. Zważyć bowiem należy, że i bez tego dokumentu – na podstawie przeciętnego dalszego trwania życia osób w wieku 75 lat – wynoszącej w przypadku mężczyzn 10 lat (dane GUS z 2016 r. w sprawie przeciętnego trwania życia w 2015 r. (...).stat.gov.pl/gus), można założyć, iż powódka postawałaby z ojcem w bliskich relacjach rodzinnych jeszcze przez okres około 10 lat. W związku z powyższym krzywda powódki polegała na przedwczesnej utracie członka rodziny, z którym – jak wykazało postępowanie dowodowe- była ona bardzo związana.

Zdaniem Sądu Okręgowego istotne dla określenia wysokości należnego powódce zadośćuczynienia okoliczności dotyczące jej stanu zdrowia psychicznego zostały prawidłowo ustalone w oparciu o zeznania świadków oraz powódki.

Określając jaka kwota zadośćuczynienia za doznaną krzywdę jest odpowiednia Sąd Rejonowy wziął pod uwagę, że od daty śmierci ojca powódki w dacie orzekania przez upłynęło już 8 lat, a czas z istoty łagodzi ból i cierpienie związane ze stratą osoby bliskiej. Ponadto, powódka nie jest osobą samotną, ma męża – który ją wspiera i dwoje dzieci.

Z drugiej strony natomiast, należało mieć na uwadze, że krzywda wywołana śmiercią ojca, jest w okolicznościach niniejszej sprawy bardzo dotkliwa z uwagi na rodzaj i siłę więzów rodzinnych. W niniejszej sprawie krzywda jest tym bardziej dotkliwa, że śmierć ojca powódki nastąpiła nieoczekiwanie. Nie wymaga przy tym powtarzania, jak silne więzi łączyły powódkę z jej ojcem, co szczegółowo ustalił Sąd Rejonowy. Argumentacja pozwanego sprowadza się w istocie do kwestionowania przyznanego zadośćuczynienia w oparciu o argument, że w podobnych sprawach zasądzane są mniejsze kwoty zadośćuczynienia. Sąd Okręgowy nie może wziąć pod uwagę powyższej argumentacji, bowiem przyznane w niniejszej sprawie odszkodowanie zostało ustalone w okolicznościach tej konkretnej sprawy i w ich świetle jest odpowiednie.

Wielokrotnie zarówno w orzecznictwie, jak i w doktrynie wskazywane było, że właściwych człowiekowi uczuć oraz emocji nie sposób wymierzyć. Jednakże w sprawach o zadośćuczynienie, wnoszonych na podstawie art. 448 k.c. w zw. z art. 24 k.c., Sądy stają wobec obowiązku ich swoistej wyceny. Korygowanie przez Sąd drugiej instancji zasądzonego na tej podstawie zadośćuczynienia może być dokonywane tylko wtedy, gdy przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności sprawy, mających wpływ na jego wysokość, jest ono niewspółmierne (nieodpowiednie), tj. rażąco wygórowane albo rażąco niskie (por. wyrok Sądu Najwyższego z 18.11.2004 r., I CK 219/04). W okolicznościach niniejszej sprawy kwota zasądzonego odszkodowania nie jest wygórowana.

Mając wszystko powyższe na względzie Sąd Okręgowy, na podstawie art. 385 k.p.c., oddalił apelację jako bezzasadną.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 §1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. Na zasądzoną kwotę składa się wynagrodzenie pełnomocnika powódki ustalone na podstawie § 10 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804).