Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 11 grudnia 2018 roku w sprawie z wniosku M. S.

z udziałem I. K. i D. K. o zasiedzenie, Sąd Rejonowy w Pabianicach:

1.  stwierdził, iż M. S. nabył z dniem 7 stycznia 2005 r. poprzez zasiedzenie własność nieruchomości położonej w gminie R., obrębie 9 - K., dla której w Sądzie Rejonowym w Pabianicach jest urządzona księga wieczysta (...), w postaci działki gruntu nr (...) o powierzchni 0,0023 ha, stanowiącej część działki (...), oznaczonej na mapie z projektem podziału nieruchomości sporządzonej przez geodetę uprawnionego K. C., wpisanej do ewidencji materiałów państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego starosty (...) wschodniego za identyfikatorem ewidencyjnym P. (...).2018 53 w dniu 8 stycznia 2018 r., którą to mapę wraz z projektem podziału nieruchomości uznał za integralną część postanowienia,

2.  ustalił, iż wnioskodawca i uczestnicy ponoszą koszty postępowania zgodnie ze swoim udziałem w sprawie.

Apelację od tego rozstrzygnięcia złożył wnioskodawca zaskarżając je w części tj. punkt 1. w zakresie w jakim sąd stwierdził zasiedzenie jedynie części działki (...), a nie całej działki (...), jak wnosił M. S..

Skarżący zarzucił:

1. obrazę przepisów postępowania, art. 233 § 1 kpc w zw. z art. 328§ 2 kpc które miało istotny wpływ na wynik rozstrzygnięcia, polegające na braku wszechstronnej analizy zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i niewyjaśnieni dlaczego Sąd nie dał wiary zeznaniom świadków E. W. (1) i B. S. (1), które wskazywały, że nieruchomość objęta wnioskiem była w posiadaniu wnioskodawcy i była ogrodzona wraz z działką (...) jednym płotem od ponad 30 lat;

2. sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego polegająca na błędnym uznaniu, że w 2002 r., w chwili nabycia działki (...) przez uczestników była ona użytkowana przez E. C. (1), gdy tymczasem E. C. (1) już w 1975 r. nieformalną umową zamiany przeniósł na wnioskodawcę posiadanie tej działki i jedynie przejeżdżał po niej na swoje pole, ale działka (...) była od tego czasu w posiadaniu M. S..

Podnosząc te zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia i stwierdzenie zasiedzenia zgodnie z wnioskiem z dnia 7 września 2015 r. ewentualnie o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

Uczestnicy postępowania wnieśli o oddalenie apelacji i zasądzenie od wnioskodawcy na ich rzecz koszty postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja wnioskodawcy nie jest zasadna i podlega oddaleniu.

Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny, a Sąd Okręgowy ustalenia te podziela i czyni je własnymi. Jednocześnie Sąd odwoławczy uznał, że nie ma potrzeby ponownego przytaczania w całości prawidłowo ustalonych przez Sąd I instancji okoliczności faktycznych. Należy bowiem przywołać utrwalone stanowisko Sądu Najwyższego, zgodnie z którym w postępowaniu apelacyjnym nie wymaga się dokonywania ustaleń na podstawie dowodów przeprowadzonych we własnym zakresie oraz ich samodzielnej oceny, jeżeli sąd odwoławczy nie dostrzega potrzeby ponowienia dowodów dopuszczonych w postępowaniu pierwszoinstancyjnym oraz podziela ocenę ich wiarygodności wyrażoną przez sąd pierwszej instancji. Wówczas wystarczająca jest aprobata dla stanowiska przedstawionego w orzeczeniu sądu pierwszej instancji (zob. m.in. postanowienie SN z dnia 22 lipca 2010 r., sygn. I CSK 313/09, niepubl.; wyrok SN z dnia 16 lutego 2005 r., sygn. IV CK 526/04, niepubl.; wyrok SN z dnia 20 maja 2004 r., sygn. II CK 353/03, niepubl.).

W ocenie Sądu Okręgowego za całkowicie chybiony należało uznać zarzut błędnej oceny materiału dowodowego, tj. naruszenia art. 233 k.p.c, którego uzasadnienie w istocie sprowadza się do zakwestionowania stanowiska Sądu I instancji, wedle którego posiadanie wnioskodawcy dotyczyło tylko posiadania części działki (...) znajdującej się pod budynkiem gospodarczym stanowiącym własność wnioskodawcy, a nie całej działki.

W żadnym razie nie może odnieść skutku zarzut sprzeczności istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego. Uwzględnić bowiem należy, że apelujący zarzuca sprzeczność poczynionych ustaleń i wyprowadzonych przez Sąd I Instancji wniosków ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. Niemniej jednak sprzeczności tej nie wykazuje. Wskazać w tym miejscu należy, że sprzeczność ustaleń sądu I instancji z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego zachodzi bowiem wówczas, gdy istnieje dysharmonia pomiędzy treścią zebranego materiału, a wnioskami, do jakich dochodzi sąd na podstawie tego materiału. Sprzeczność taka jest zaś wynikiem uchybień w zakresie oceny dowodów stanowiących konsekwencję naruszenia zasad oceny dowodów zakreślonych przepisem art. 233 § 1 k.p.c. W realiach niniejszej sprawy poczynione przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne, które jak słusznie wskazał Sąd Rejonowy w znacznej mierze nie były sporne znajdują pełne oparcie w przeprowadzonych dowodach w szczególności w postaci zeznań uczestników oraz świadków, a także zebranych dokumentów. Sąd Okręgowy nie stwierdził w tym zakresie żadnych uchybień. Zarzuty strony apelującej w tym zakresie sprowadzają się do forsowania własnej, korzystnej dla apelującej, oceny stanu faktycznego zgodnie z którą nieruchomość objęta wnioskiem była w posiadaniu samoistnym wnioskodawcy i była ogrodzona wraz z działką (...) jednym płotem od ponad 30 lat. W tym zakresie skarżący powołuje się na zeznania świadków E. W. i B. S.. Zeznania te jednak są mało precyzyjne zwłaszcza św. E. W., która mówi, że pamięta, że tam było ogrodzone płotem i był warzywniak /k-44v./ nie wskazując nawet w przybliżeniu przedziału czasowego, którego dotyczy ta okoliczność. Z kolei zeznanie świadka B. S. stoi w sprzeczności zeznaniami pozostałych świadków, bowiem żaden z nich nie twierdzi, jak B. S., że płot był betonowy i postawiony ok. 30 lat temu. /k- 44v.-45/

Świadkowie K. Ł., T. G., którzy są osobami obcymi dla uczestników postępowania, sąsiadami zeznali, że od ok. 10 lat jest płot metalowy, wcześniej był drewniany, a jeszcze wcześniej nie było ogrodzenia i można było przejechać. / św. K. Ł. k-66/ Świadek T. G. zaś zeznał, że kiedy sprzedawał działkę uczestnikom postępowania, to nie było płotu. /k-67/ Sąd Rejonowy istotnie nie dokonał szczegółowej analizy zeznań świadków / z wyjątkiem zeznań W. C., które to zeznania uznał za nieprzydatne dla ustalenia stanu faktycznego/, zaś przyjął, że materiał dowodowy w postaci oględzin, zeznań uczestników i świadków pozwala na ustalenie stanu posiadania wnioskodawcy.

Drugi zarzut apelacji dotyczący sprzeczności istotnych ustaleń Sądu z treścią zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego polegającej na błędnym uznaniu, że w 2002 r., w chwili nabycia działki (...) przez uczestników była ona użytkowana przez E. C. (1), gdy tymczasem E. C. (1) już w 1975 r. nieformalną umową zamiany przeniósł na wnioskodawcę posiadanie tej działki i jedynie przejeżdżał po niej na swoje pole, ale działka (...) była od tego czasu w posiadaniu M. S., również nie zasługuje na uwzględnienie. Słusznie bowiem uznał Sąd Rejonowy, w oparciu o pozostały materiał dowodowy, że „umowa o zamianie działki ziemi” z 6 stycznia 1975 r. mająca doprowadzić do faktycznej zamiany nieruchomości objętej wnioskiem o zasiedzenie między M. S. i E. C. (1) ostatecznie nie została wykonana. Świadczą o tym zarówno zeznania świadków, z których wynika, że E. C. przez cały czas korzystał ze spornej działki, przejeżdżał nią na swoje pole, opłacał podatek.

Należało się zatem zgodzić z Sądem I instancji, że w niniejszej sprawie nie została spełniona podstawowa przesłanka zasiedzenia nieruchomości w postaci posiadania samoistnego działki Do nabycia przez zasiedzenie własności nieruchomości konieczne jest bowiem spełnienie dwóch przesłanek: posiadanie oraz upływ czasu. „Posiadanie samoistne” rozumiane jest jako stan faktyczny składający się z dwóch występujących łącznie elementów: faktu władania rzeczą (corpus) i woli wykonywania tego władztwa dla siebie (animus rem sibi habendi). Wola władania dla siebie przejawia się w podejmowaniu wielu czynności wskazujących na to, że posiadacz traktuje rzecz jako własną. Konieczne jest zatem wykonywanie przez posiadacza, który właścicielem nie jest, czynności faktycznych wskazujących na samodzielny, rzeczywisty, niezależny od woli innej osoby stan władztwa, a zatem wszystkie dyspozycje posiadacza powinny swą treścią odpowiadać dyspozycjom właściciela. Tymczasem w realiach niniejszej sprawy, poza częścią działki znajdującą się pod budynkiem gospodarczym wnioskodawcy, działka (...) pozostawała w dyspozycji i posiadaniu ówczesnego właściciela E. C..

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c., oddalił apelację.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 520 § 1 k.p.c., jako że w niniejszej sprawie nie zachodzą żadne okoliczności, które uzasadniałyby odstąpienie od podstawowej zasady rozliczenia kosztów postępowania nieprocesowego.