Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 20 lutego 2023 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi, w sprawie z powództwa P. T. przeciwko Samodzielnemu Publicznemu Zakładowi Opieki Zdrowotnej (...) Szpitalowi (...) im. (...) w Ł. (...) Szpitalowi (...) w Ł., z udziałem interwenienta ubocznego po stronie pozwanej Towarzystwa (...) z siedzibą w W., o zapłatę:

1.  oddalił powództwo,

2.  zasądził od P. T. na rzecz Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej (...) Szpitala (...) im. (...) w Ł. (...) Szpitala (...) w Ł. kwotę 3617 zł tytułem zwrotu kosztów procesu,

3.  zasądził od P. T. na rzecz Towarzystwa (...) z siedzibą w W. kwotę 3617 zł tytułem zwrotu kosztów procesu,

4.  przyznał i nakazał wypłacić ze Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi na rzecz Radcy Prawnego P. J. kwotę 4516 zł tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu.

Apelację od powyższego orzeczenia wywiódł powód, zaskarżając wyrok w punkcie 1. w całości oraz zarzucając rozstrzygnięciu naruszenie:

1.  art. 233 k.p.c. poprzez:

a.  odejście od zasady swobodnej oceny dowodu i dokonanie tej oceny w sposób dowolny w postaci pominięcia w ocenie dowodów wagi zeznań powoda w zakresie wskazania na zaniechanie rehabilitacji, opóźnienia decyzji o leczeniu operacyjny, skutkujących nieosiągnięciem najlepszego możliwego efektu leczenia u powoda;

b.  odejście od zasady swobodnej oceny dowodu i dokonanie tej oceny w sposób dowolny w postaci wadliwej oceny dowodów, w tym dowodu z opinii biegłej z zakresu rehabilitacji medycznej, w której treści wskazano na zasadność zabiegu operacyjnego po drugim urazie (2 czerwca (...).), którego doznał Powód;

c.  odejście od zasady swobodnej oceny dowodu i dokonanie tej oceny w sposób dowolny w postaci pominięcia w ustaleniach faktycznych wniosku z opinii biegłego z zakresu chirurgii plastycznej, w zakresie ustalenia stopnia uszczerbku na zdrowiu w związku z potrzebą leczenia operacyjnego będącego skutkiem uprzedniego nieprawidłowego leczenia zachowawczego;

d.  ponadto zaniechanie przez sąd wyjaśnienia istoty nasilenia się skutków urazu po upływie znacznego czasu (od sierpnia 2018 r. do sierpnia 2019 r.).

2.  art. 355 k.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i nieprzyjęcie modelu najwyższej staranności lekarza, wynikającej z profesjonalnego charakteru działalności;

3.  art. 361 k.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i wskazanie na brak związku przyczynowego, pomimo wskazania przez biegłego z zakresu rehabilitacji medycznej na zasadność przeprowadzenia zabiegu operacyjnego po drugim urazie (2 czerwca (...).), którego doznał powód, z utrzymującym się trwałym uszczerbkiem na zdrowiu;

4.  art. 6 k.c. poprzez szczególnie rygorystyczne zastosowanie zasady ciężaru dowodu i nieodwołanie się do reguły dowodu prima facie w związku
z całokształtem zgromadzonego materiału dowodowego.

Wskazując na te zarzuty, na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. apelujący powód wniósł o zmianę wyroku poprzez uwzględnienie roszczenia, modyfikację rozstrzygnięcia o kosztach procesu w wyroku I instancji zgodnie z wynikiem apelacji oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych, względnie na podstawie art. 386 § 4 k.p.c. wniósł o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania ze względu na nierozpoznanie przez sąd I instancji istoty sprawy. W przypadku zaś oddalenia apelacji pełnomocnik z urzędu powoda wniósł o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w wysokości 150% stawki minimalnej na podstawie § 4 ust.2 i 3 w zw. Z § 8 pkt.6 i § 16 ust. pkt 1 Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu, jednocześnie oświadczył, iż koszty nie zostały opłacone ani w całości, ani w części

Pozwany w odpowiedzi na apelację wnosił o oddalenie apelacji w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania za drugą instancję, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Interwenient uboczny wnosił o oddalenie apelacji w całości i zasądzenie od powoda na rzecz interwenienta ubocznego kosztów postępowania za drugą instancję, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Ponadto powód wywiódł zażalenie na postanowienia w przedmiocie kosztów procesu zawarte w punktach 2. i 3. wyroku, zaskarżając je w całości, zarzucając iż zostały wydane bez uwzględnienia sytuacji życiowej i materialnej powoda, co powinno w niniejszym przypadku skutkować zastosowaniem art. 102 k.p.c. jako szczególnego przypadku możliwości odstąpienia od obciążenia strony przegrywającej kosztami przeciwnika.

W konkluzji powód wniósł o zmianę postanowień sądu poprzez odstąpienie od zasądzenia od powoda na rzecz pozwanego oraz interwenienta ubocznego kosztów zastępstwa procesowego za I instancję. Ponadto skarżący wniósł o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu zażaleniowym wg norm przepisanych bądź ich przyznanie ze środków Skarbu Państwa w przypadku oddalenia zażalenia, oświadczając, iż koszty te nie zostały zapłacone ani w całości.

W uzasadnieniu powód wskazał, że spór z udziałem powoda toczył się w warunkach utrudniających powodowi wpływ na bieg sprawy. Powód niemal przez cały tok sprawy przed sądem I instancji przebywał w Areszcie Śledczym w Ł. oraz był reprezentowany przez pełnomocnika ustanowionego z urzędu. Przez czas trwania procesu powód nie gromadził środków licząc się z ewentualną perspektywą przegrania sprawy. Zgodnie z treścią zaświadczeń o udzielonej osadzonemu pomocy penitencjarnej, zaświadczeniu (...) o wysokości przyznanych świadczeń z I Wydziału Pracy Środowiskowej oraz PIT-11 z Aresztu Śledczego łączna suma przychodów z tego tytułu wyniosła 1431,74 zł. Powód nie podjął jak dotąd stałej pracy; nie prowadzi samodzielnego gospodarstwa domowego. Zasądzone od powoda koszty zastępstwa procesowego stanowią duże obciążenie, którego nie jest w stanie udźwignąć nawet w dłuższej perspektywie, dlatego zastosowania art. 102 k.p.c. jest w tym przypadku w pełni uzasadnione.

Interwenient uboczny wniósł o oddalenie zażalenia w całości i zasądzenie od powoda na rzecz interwenienta ubocznego zwrotu kosztów postępowania w postępowaniu zażaleniowym, w tym także kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za okres od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja i zażalenie okazały się bezzasadne.

Sąd Okręgowy podziela zarówno dokonaną przez Sąd Rejonowy ocenę zgromadzonych w sprawie dowodów, jak i uczynione na tej podstawie ustalenia faktyczne, przyjmując je za własne i czyniąc je podstawą wydanego rozstrzygnięcia. Na aprobatę zasługiwała również ocena materialnoprawna żądania pozwu. Sprawia to, że oddalając wniesioną przez powoda apelację, nie zachodzi potrzeba powtarzania dokonanych prawidłowo ustaleń.

W niniejszej sprawie, za całkowicie nieuzasadniony należało uznać wniosek alternatywny skarżącego o uchylenie zaskarżonego wyroku, a co za tym idzie i przekazanie sprawy do ponownego jej rozpoznania Sądowi I instancji. Wniosek ten jako idący najdalej wymagał rozpoznania w pierwszej kolejności. Zgodnie z art. 386 § 2 i 4 k.p.c. uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji może nastąpić tylko w razie stwierdzenia nieważności postępowania, w razie nierozpoznania przez sąd pierwszej instancji istoty sprawy albo gdy wydanie wyroku wymaga przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości. W ocenie Sądu Okręgowego w przedmiotowej sprawie nie zachodzi żadna ze wskazanych wyżej podstaw uchylenia orzeczenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Rejonowy rozpoznał istotę sprawy. Sąd ten dokonał bowiem analizy zasadności żądania pozwu z punktu widzenia okoliczności faktycznych przytoczonych, jako podstawa faktyczna pozwu oraz z punktu widzenia stanowiska przedstawionego przez powódkę w toku postępowania. Na podstawie poglądów dominujących w doktrynie i orzecznictwie przyjmuje się nadto, że nierozpoznanie istoty sprawy odnosi się do roszczenia będącego podstawą powództwa i zachodzi, gdy sąd pierwszej instancji nie orzekł w ogóle merytorycznie o żądaniach stron, zaniechał zbadania materialnej podstawy żądania pozwu albo pominął merytoryczne zarzuty pozwanego. Sąd Najwyższy przyjął, że oceny, czy sąd pierwszej instancji rozpoznał istotę sprawy dokonuje się na podstawie analizy żądań pozwu i przepisów prawa materialnego stanowiących podstawę rozstrzygnięcia, nie zaś na podstawie ewentualnych wad postępowania wyjaśniającego. Niewyjaśnienie okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy nie jest równoznaczne z nierozpoznaniem istoty sprawy (wyrok SN z dnia 22 kwietnia 1999 r., II UKN 589/98, OSNP 2000, nr 12, poz. 483). To samo należy także odnieść do ewentualnej sprzeczności ustaleń sądu z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, czy też samego przeprowadzenia przez sąd i instancji postępowania dowodowego w tym jego zakresu . W tym też zakresie nie może to być utożsamiane z brakiem rozpoznania istoty sprawy przez Sąd I instancji. Wydanie wyroku przez Sąd Okręgowy w niniejszym postępowaniu wreszcie nie wymaga także przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości.

Apelujący, mimo podniesienia takiego zarzutu, nie wyjaśnił na czym konkretnie miałoby polegać nierozpoznanie przez Sąd istoty sprawy. Jak wynika z treści uzasadnienia skarżonego orzeczenia, Sąd pierwszej instancji szczegółowo ustalił okoliczności faktyczne oraz wywiódł logiczne wnioski z tego co wynikało z dowodów zaprezentowanych przez powoda. Powyższe prowadzi do wniosków odwrotnych niż wskazane w apelacji.

Nietrafny okazał się postawiony przez powoda zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Należy wskazać, że zarzut naruszenia przepisu art. 233 k.p.c. może być uznany za zasadny jedynie w wypadku wykazania, że ocena materiału dowodowego jest rażąco wadliwa, czy w sposób oczywisty błędna, dokonana z przekroczeniem granic swobodnego przekonania sędziowskiego, wyznaczonych w tym przepisie. Sąd drugiej instancji ocenia bowiem legalność oceny dokonanej przez Sąd I instancji, czyli bada czy zostały zachowane kryteria określone w art. 233 § 1 k.p.c. Należy zatem mieć na uwadze, że – co do zasady – Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału, dokonując wyboru określonych środków dowodowych. Jeżeli z danego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona tylko wtedy, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub, gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych (por. przykładowo postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 stycznia 2001 r., I CKN 1072/99, Prok. i Pr. 2001 r., Nr 5, poz. 33, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 maja 2000 r., I CKN 1114/99, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2000r., I CKN 1169/99, OSNC 2000 r., nr 7-8, poz. 139).

Jak wskazał Sąd Najwyższy w licznych orzeczeniach (np. wyrok z dnia 16 grudnia 2005 r., sygn. akt III CK 314/05, wyrok z dnia 21 października 2005r., sygn. akt III CK 73/05, wyrok z dnia 13 października 2004 r. sygn. akt III CK 245/04, LEX nr 174185), skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd przepisu art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem może być jedynie przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie o innej, niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie, niż ocena sądu. Dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie wystarcza stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest tu wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. W szczególności skarżący powinien wskazać, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłusznie im je przyznając (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 19 czerwca 2008 r., I ACa 180/08, LEX nr 468598).

Takiego działania apelującego zabrakło w rozpoznawanej sprawie, co czyni zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. bezzasadnym. Podkreślenia wymaga, iż Sąd Rejonowy dokonując ustaleń opierał się wprost się na opiniach biegłych, którzy stwierdzili, że leczenie powoda przeprowadzone było zgodnie ze sztuką medyczną i bez błędów. Przy obu urazach powoda, zarówno tym z maja, jak i tym z czerwca, postawiono właściwą diagnozę, zastosowano prawidłowe leczenie zachowawcze. Wskazać należy, że dopiero brak oczekiwanych efektów tego leczenia jest podstawą do rozważenia decyzji o leczeniu inwazyjnym, czyli operacyjnym. Powód po zdjęciu gipsu nie zgłaszał jednak, żadnych dolegliwości bólowych. Zaburzenia czynności ręki ustąpiły pozostawiając jedynie niewielką niestabilność w stawie, co wskazywało, że wyniki leczenia zachowawczego okazały się skuteczne. Z powodu braku dolegliwości powód nie zgłosił się na rehabilitację, o czym sam poinformował biegłego ortopedę podczas badania. Również w dokumentacji - książeczce zdrowia osadzonego w Areszcie Śledczym, w której przy badaniu powoda przy przyjęciu nie odnotowano urazu ręki ani jej dolegliwości bólowych.

W Areszcie Śledczym powód ponownie zaczął odczuwać dolegliwości, jednak ich jednoznacznych przyczyn nie można ustalić. Podjęto wówczas prawidłową decyzję o leczeniu operacyjnym, mającym na celu usunięcie niestabilności w stawie i odtworzenie możliwości chwytnych ręki. Powód w istocie próbuje przerzucić na pozwanego odpowiedzialność za zaniedbania po stronie powoda, nie stosującego się do zaleceń lekarza udzielającego świadczeń zdrowotnych. Wszelkie zastosowane przez pozwanego czynności medyczne były wykonane z najwyższą starannością, a po kilku urazach z 2018 roku powód nie kontynuował leczenia ani nie odbył niezbędnej rehabilitacji.

Nie można również zgodzić się z twierdzeniem powoda, że decyzja o leczeniu operacyjnym była opóźniona, co skutkowało nieosiągnięciem najlepszego możliwego efektu leczenia. Jak bowiem wynika z opinii biegłych zastosowane leczenie zachowawcze było prawidłowe na tym etapie leczenia i było postępowaniem rutynowym w takich przypadkach. Dopiero kolejnym etapem, w przypadku braku spodziewanych korzyści takiego leczenia, jest leczenie operacyjne, które ostatecznie zostało przecież przeprowadzone. Powołany w sprawie biegły z zakresu chirurgii, ortopedii i traumatologii dr n. med. W. Ł., stwierdził, że skutki obu urazów zostały wyleczone całkowicie, w drodze właściwie podjętego procesu leczenia.

Biegła z zakresu rehabilitacji medycznej, w żadnej części opinii nie uznała, że uraz, którego doznał powód był wskazaniem do pilnej, natychmiastowej operacji. Opinia biegłej koresponduje, w tym zakresie z innymi opiniami wydanymi w niniejszym postępowaniu, w tym przede wszystkim z opinią biegłego ortopedy, który potwierdził, że taki uraz może być zaopatrzony operacyjnie, ale rutynowo, standardowo jest to czynione po wyczerpaniu możliwości leczenia zachowawczego. Z kolei, odnosząc się do wskazanego w opinii biegłego z zakresu chirurgii plastycznej stałego uszczerbku na zdrowiu, należy zauważyć, że sam biegły w swojej opinii podkreśla, że orzeczony przez niego uszczerbek na zdrowiu przysługuje powodowi tylko wtedy, gdy biegły ortopeda stwierdzi, że operacja była konieczna z powodu nieprawidłowego leczenia powoda po urazie doznanym w zdarzeniu z dnia 2 czerwca 2018 r. Zdaniem biegłego ortopedy jednak leczenie to było prawidłowe i zgodne z zasadami sztuki medycznej.

Reasumując Sąd Rejonowy nie naruszył art. 233 § 1 k.p.c. Prawidłowo bowiem ocenił wiarygodność i moc dowodów przedstawionych przez strony postępowania. W szczególności zaś, wbrew twierdzeniom powoda Sąd pierwszej instancji nie dopuścił się pomijania znaczenia dowodów przedstawionych przez powoda, jak i nie minimalizował ich znaczenia dla należytego rozpoznania sprawy.

W konsekwencji, również zarzuty prawa materialnego, tj. art. art. 355 k.c., art. 361 k.c., art. 6 k.c. należało uznać za nieskuteczne.

Zgodnie z art. 361 § 1 k.c. odszkodowanie należy się tylko w granicach normalnego związku przyczynowego. Przepis art. 361 § 1 k.c. ujmuje związek przyczynowy między działaniem lub zaniechaniem zobowiązanego a powstałym skutkiem w postaci szkody jako konieczną przesłankę odpowiedzialności odszkodowawczej. Związek przyczynowy, o którym mowa w art. 361 § 1 k.c. pełni więc podwójną rolę, z jednej strony decyduje o tym czy dana osoba w ogóle odpowiada za wyrządzoną szkodę (zasada odpowiedzialności nie jest kwestionowana), z drugiej zaś – zakreśla granice tej odpowiedzialności. Wskazana dyspozycja statuuje zasadę pełnego odszkodowania i obejmuje wszelkie poniesione straty (utracone korzyści pozostają poza sferą zainteresowania w niniejszym sporze). Wynika to jednoznacznie ze sformułowania art. 361 § 2 k.c. – „w powyższych granicach”, czy w granicach określonych w § 1 art. 361 k.c. „naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby szkody mu nie wyrządzono”. W niniejszej sprawie powód nie wykazał jednak winy pozwanego Szpitala, jak również adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy ewentualnym zawinionym działaniem (zaniechaniem) personelu medycznego a powstałą szkodą. Powód nie wykazał żadnych okoliczności stanowiących podstawę odpowiedzialności pozwanego. Nie ma podstaw do przyjęcia, że zasadne jest w tej sprawie żądanie zadośćuczynienia.

Chybiony jest zarzut naruszenia art. 355 k.c. W niniejszej sprawie, powód nie zdołał wykazać, by postępowanie pozwanego ( zatrudnionych lekarzy) było niestaranne. W ocenie Sadu Okręgowego postępowanie lekarzy wykonujących czynności medyczne w strukturach SP ZOZ WAM w Ł. w dniach od maja 2018 roku do zdjęcia gipsu u powoda nie było obarczone błędem w sztuce lekarskiej. Wynika to wprost z opinii biegłych, spośród, których żaden nie stwierdził nieprawidłowości w procesie leczenia powoda. Powód po przyjęciu na izbie przyjęć był zbadany przez lekarza, zrobiono badanie RTG, wprowadzono leczenie zachowawcze (gips) co jak wskazał biegły ortopeda, jest standardową i prawidłową procedurą w takich przypadkach. W pierwszej bowiem kolejności przeprowadza się leczenie zachowawcze, a gdy ono nie przyniesie rezultatów przeprowadza się operację. Tak właśnie zrobiono w przypadku powoda.

Dla oceny odpowiedzialności pozwanej placówki medycznej w niniejszej sprawie powód musiałby wykazać, iż zostały spełnione wszelkie przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej, tj. błąd w sztuce medycznej, uszkodzenie ciała lub rozstrój zdrowia, zawinione działanie lub zaniechanie personelu medycznego oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy tym działaniem (zaniechaniem) a szkodą. W oparciu o dokumentację medyczną i dowody z opinii biegłych sądowych wykazano, że działanie pozwanego (zatrudnionych lekarzy) było prawidłowe. Przeprowadzono rzetelną diagnozę stanu urazu powoda, zrobiono niezbędne badania, wdrożono właściwe leczenie. Nie ma zatem bezprawności w zachowaniu pozwanego. Na żadnym etapie postępowania nie można też zarzucić pozwanemu nienależytej staranności a tym samym nie można postawić winy. Skutki leczenia urazu pozostawiły trwałe następstwa w zdrowiu powoda, natomiast następstwa te nie są wynikiem nieprawidłowego leczenia lecz wynikiem samego urazu. Placówka świadcząca usługi zdrowotne nie gwarantuje pacjentowi wyleczenia w znaczeniu przywrócenia stanu zdrowia sprzed wypadku. Udzielenie świadczeń medycznych ma być przeprowadzone z należytą starannością, ale rezultat tych działań jest wypadkową wielu czynników takich jak rodzaj urazu, dostępne środki medyczne, właściwości organizmu samego pacjenta. Postępowanie lecznicze w pozwanej placówce było prawidłowe. Podkreślić jeszcze raz trzeba, że po zdjęciu gipsu w 2018 roku powód nie odczuwał dolegliwości. Nie zgłaszał lekarzom dolegliwości bólowych ani niestabilności kciuka aż do 2019 roku. Świadczy to również o tym, że leczenie zachowawcze dało prawidłowe rezultaty. Ostatecznie po 2019 roku u powoda przeprowadzono operację, która rozwiązała problem niestabilności kciuka. Wskazane przez biegłych uszczerbki na zdrowiu występujące u powoda są wynikiem samego urazu, natomiast nie pozostają w związku z zachowaniem lekarzy w placówce pozwanego.

Za bezzasadny należało uznać również zarzut naruszenia art. 6 k.c. Ciężar dowodu wszystkich powyższych okoliczności decydujących w rozpoznawanej sprawie o odpowiedzialności Szpitala spoczywał na powodzie, zgodnie z ogólną regułą wyrażoną w art. 6 k.c. stanowiącą, iż ciężar udowodnienia danego faktu spoczywa na tym, kto z tego faktu wywodzi skutki prawne.

Na tle powyższych rozważań argumentacja apelacji, będąca w istocie polemiką z oceną prawną Sądu Rejonowego, nie spotkała się z akceptacją Sądu drugiej instancji. Wobec tego Sąd Okręgowy apelację tę oddalił na mocy art. 385 k.p.c..

O kosztach postępowania apelacyjnego sąd orzekł w pkt. II. i III. na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. Wysokość kosztów zastępstwa procesowego zasądzonych od strony powodowej na rzecz pozwanego określona została na podstawie § 2 ust.6 w zw. z § 10 ust. 1pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1935). Na zasądzone od strony powodowej na rzecz interwenienta ubocznego koszty procesu złożyło się również wynagrodzenie pełnomocnika określone na podstawie § 2 ust.6 w zw. z § 10 ust. 1pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

W pkt. IV. Sąd przyznał na rzecz radcy prawnego P. J. od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi wynagrodzenie za nieopłaconą pomoc prawną udzieloną powodowi z urzędu w postępowaniu apelacyjnym w stawce adekwatnej do wartości przedmiotu zaskarżenia, na podstawie na podstawie § 4 ust.2 i 3 w zw. § 16 ust. 1 punkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2437).

Odnosząc się do zażalenia powoda, to podlegało ono oddaleniu jako bezzasadne.

Wbrew zarzutowi skarżącego, w rozpoznawanej sprawie brak było podstaw do zastosowania art. 102 k.p.c.. Przepis ten ustanawia zasadę słuszności, będącą odstępstwem od zasady odpowiedzialności za wynik procesu. Jest rozwiązaniem szczególnym, niepodlegającym wykładni rozszerzającej, wykluczającym stosowanie wszelkich uogólnień, wymagającym do swego zastosowania wystąpienia wyjątkowych okoliczności. Przepis ten nie precyzuje pojęcia wypadków szczególnie uzasadnionych, pozostawiając ich kwalifikację Sądowi przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności danej sprawy ( postanowienie SN z dnia 19 września 2013 r., sygn. I CZ 183/12, publ. LEX nr 1388472).

Zastosowanie art. 102 k.p.c. powinno być oceniane w całokształcie okoliczności, które by uzasadniały odstępstwo od podstawowych zasad decydujących o rozstrzygnięciu w przedmiocie kosztów procesu. Do kręgu tych okoliczności należy zaliczyć zarówno fakty związane z samym przebiegiem procesu, jak i fakty leżące na zewnątrz procesu, zwłaszcza dotyczące stanu majątkowego (sytuacji życiowej). Okoliczności te powinny być oceniane przede wszystkim z uwzględnieniem zasad współżycia społecznego (zob. post. SN z 14.1.1974 r., II CZ 223/73, L.).

W niniejszej sprawie powód jest stroną przegrywającą w całości w rozumieniu przepisu art. 98 § 1 k.p.c. Zgodnie z art. 98 §1 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty procesu, przez co należy rozumieć koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Nie budziło wątpliwości, iż pozwany oraz interwenient uboczny po stronie pozwanego w sprawie winni być uznani za stronę wygrywającą, bowiem żądanie pozwu skierowane przeciwko pozwanemu w całości nie spotkało się z akceptacją Sądu Rejonowego.

Powód twierdzi w uzasadnieniu swego zażalenia, że nie dysponuje środkami wystarczającymi do zapłaty zasądzonych kosztów z uwagi na niedawne zakończeń odbywania kary pozbawienia wolności, a tym samym nie powinien być obciążony obowiązkiem zwrotu kosztów. Odnosząc się do tych twierdzeń podnieść należy, że dla zastosowania odstępstwa o zasady odpowiedzialności za wynik procesu nie jest wystarczająca okoliczność niekorzystnej sytuacji majątkowej strony przegrywającej. W sprawie powinien zachodzić bowiem dodatkowy element wynikający z samego charakteru rozpoznawanej sprawy. Trudna sytuacja finansowa strony, nawet stanowiąca podstaw zwolnienia strony od obowiązku uiszczania kosztów sądowych, nie wyczerpuje sama w sobie przesłane zastosowania art. 102 k.p.c. Ponadto jak wynika z dokumentów załączonych przez powoda do zażalenia, zakończył on w dniu 16 lutego 2023 r. odbywanie kary pozbawienia wolności. Powód powinien podjąć niezwłocznie starania o podjęcie zatrudnienia. Powód niewątpliwie posiada możliwości zarobkowe i potencjał do osiągnięcia dochodu, choć go nie wykorzystuje. Trudna sytuacja finansowa, przy jednoczesnym niepodjęciu przez powoda po opuszczeniu Aresztu Śledczego zatrudnienia nie może stanowić podstawy do odstąpienia od obciążeni go obowiązkiem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. To z inicjatywy powoda zostało wszczęte postępowanie o zapłatę ostatecznie 60.000,00 zł. Powód w piśmie z dnia 30 grudnia 2020 r. złożył wniosek o dopuszczenie i przeprowadzenie przez Sąd dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu ortopedii i traumatologii, rehabilitacji medycznej, chirurga, neurologa oraz chirurga plastycznego. Każdy z w/w dowodów został przez Sąd I instancji przeprowadzony. Oczywiście zgłaszanie wniosków dowodowych jest uprawnieniem powoda stanowiąc element jego inicjatywy procesowej, jednakże każdorazowa czynności procesowa winna być dokonywana z uwzględnieniem wynikających z niej konsekwencji i strona powinna ponosić odpowiedzialność procesową za swoje działania przejawiającą się m.in. w obowiązku zwrotu kosztów na rzecz wygrywającego przeciwnika. Każda doręczona stronie przeciwnej opinia biegłego podlega analizie i ocenie, jak również pełnomocnik pozwanego, czy też interwenienta ubocznego brał w niniejszej sprawie udział w rozprawie przed Sądem I instancji, w czasie której zeznawali świadkowie prowadzący proces leczenia powoda. Zarówno pozwany, jak i interwenient podjęli zatem działania służące obronie przed roszczeniami powoda, zaś powód jako przegrywający proces winien zwrócić na ich rzecz koszty wywołane tymi działaniami.

Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd Okręgowy oddalił zażalenie powoda jako bezzasadne, a to na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 3 k.p.c.

O kosztach postępowania zażaleniowego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 k.p.c.. Powód uległ w całości w postępowaniu zażaleniowym i dlatego powinien zwrócić interwenientowi poniesione przez niego w tym postępowaniu koszty zastępstwa procesowego. Zasądzona została kwota 450 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego na podstawie na podstawie § 2 pkt 4 w zw. z § 10 ust 2 pkt. 1 cyt. Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015r. w brzmieniu obowiązującym.

Na podstawie § 8 pkt 3 w związku z § 4 ust. 3 i § 16 ust. 2 pkt. 1. rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2437) przyznano r. pr. P. J. wynagrodzenie za pomoc prawną świadczoną powodowi w postępowaniu zażaleniowym.