Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 5 marca 2020 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi w sprawie o sygn. akt I C 1959/19 z powództwa W. W. przeciwko Towarzystwu (...) S.A.:

1.  zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 41.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 28.08.2017r. do dnia zapłaty;

2.  oddalił powództwo w pozostałym zakresie;

3.  zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3.295,79 zł tytułem zwrotu stosunkowej części kosztów zastępstwa procesowego;

4.  pobrał od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi kwotę 2.049,95 zł tytułem stosunkowej nieuiszczonej części opłaty od pozwu.

Opisany wyrok zaskarżył pozwany w części zawartej w punkcie, a więc ponad kwotę 6.000 zł z tytułu dalszego zadośćuczynienia wraz z odsetkami oraz punkt 3 i 4 w całości, a orzeczeniu zarzucił:

1.  naruszenie przepisów prawa procesowego, a w szczególności art. 233 § 1 k.p.c. poprzez

zaniechanie dokonania wszechstronnego rozważenia zebranego materiału oraz pominięcie znaczenia ustalonych w postępowaniu dowodowym okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, w tym faktu, iż:

a.  powód w chwili śmierci matki miał 45 lat, mieszkał osobno, miał własną rodzinę (żonę i syna), był niezależny finansowo,

b.  powód nie korzystał z pomocy psychologicznej lub psychiatrycznej, która mogłaby pomóc mu w szybszym i łatwiejszym przeżywaniem żałoby po tragicznej śmierci matki,

c.  nie ma dowodów, że problemy zdrowotne powoda (nadciśnienie, pogłębienie przypadłości w postaci jąkania) miały związek ze śmiercią Z. W.,

d.  nie ma podstaw do twierdzenia, że oprócz negatywnych doznań i cierpień powoda po śmierci matki, powód doznał dalej idących skutków, jak np. depresji, załamania nerwowego, zespołu stresu pourazowego, patologicznego procesu żałoby.

2.  naruszenie przepisów prawa materialnego, a w szczególności art. 446 § 4 k.c., poprzez niewłaściwe zastosowanie skutkujące przyznaniem zadośćuczynienia w niebagatelnej kwocie 41.000,00 zł (a łącznie z świadczeniem przyznanym przez pozwanego 60.000,00 zł) w sytuacji gdy wskazane świadczenie ma jedynie charakter fakultatywny, a praktyką sądów w analogicznych stanach faktycznych jest zasądzenie świadczenia o charakterze umiarkowanym, warunkowanego ustaleniem szczególnych ponadstandardowych więzi przy jednoczesnym wystąpieniu krzywdy, a ponadto gdy z okoliczności sprawy wynika, że zadośćuczynienie powinno być zasądzone w niższej wysokości,

3.  naruszenie przepisów prawa materialnego, a w szczególności art. 481 k.c. w zw. z 817 § 1 k.c. poprzez zasądzenie odsetek ustawowych od dnia 9 marca 2019 r. do dnia zapłaty w sytuacji gdy w razie ustalenia wysokości zadośćuczynienia według stanu rzeczy istniejącego w chwili zamknięcia rozprawy uzasadnione jest przyznanie odsetek dopiero od chwili wyrokowania.

W związku z podniesionymi zarzutami skarżący wniósł o zmianę rozstrzygnięcia poprzez oddalenie powództwa w zaskarżonej części oraz o rozstrzygnięcie o kosztach procesu w zakresie postępowania w obu instancjach, w tym kosztów zastępstwa procesowego, stosownie do wyniku postępowania i zasady odpowiedzialności strony za wynik sprawy.

Sad Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja okazała się bezzasadna.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że zaskarżone rozstrzygnięcie zostało wydane w wyniku prawidłowo ustalonego stanu faktycznego, które to ustalenia Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne.

Odnosząc się do zarzutu obrazy reguł oceny materiału dowodowego, przypomnieć należy, odwołując się do utrwalonego i podzielanego przez skład Sądu Okręgowy rozstrzygający sprawę, stanowiska Sądu Najwyższego, wypracowanego na tle wykładni art. 233 § 1 k.p.c., iż jego skuteczne postawienie wymaga od strony wykazania na czym, w odniesieniu do zindywidualizowanych dowodów polegała nieprawidłowość postępowania Sądu, w zakresie ich oceny i poczynionych na jej podstawie ustaleń. W szczególności strona ma wykazać dlaczego obdarzenie jednych dowodów wiarygodnością czy uznanie, w odróżnieniu od innych, szczególnego ich znaczenia dla dokonanych ustaleń, nie da się pogodzić z regułami doświadczenia życiowego i [lub] zasadami logicznego rozumowania, czy też przewidzianymi przez procedurę regułami dowodzenia.

Z analizy treści zarzutów wynika, iż skarżący ogranicza się do przedstawienia własnej korzystnej dla siebie wersji oceny materiału dowodowego zmierzającej do wykazania, że powód w związku ze stratą matki odniósł jedynie niewielką krzywdę. Powołuje się na fakt, iż powód jest osobą dorosłą z własną rodziną, nadto po wypadku nie korzystał z pomocy psychiatry ani psychologa. Co więcej nie wykazał aby poza normalnymi negatywnymi odczuciami związanymi ze stratą bliskiej osoby doznał dalej idących skutków wypadku, takich jak depresja czy załamanie nerwowe. Jednak tak zaprezentowane stanowisko skarżącego nie jest wystarczającą dla skutecznego podważenia oceny materiału dowodowego przez Sąd.

W kontekście przyznania wygórowanego zadośćuczynienia można wskazać na ugruntowany pogląd zgodnie z którym zarzut naruszenia art. 446 § 4 k.c. może odnieść skutek wtedy, gdyby zasądzone na rzecz poszkodowanego świadczenie było niewspółmiernie nieodpowiednie, to jest rażąco zaniżone albo rażąco zawyżone (tak w wyroku Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 12 lutego 2021 r. sygn. I ACa 483/20). Tego rodzaju okoliczności nie sposób dopatrzeć się w kontrolowanej sprawie tym bardziej, że na skutek śmierci matki powód odniósł znaczną dolegliwość psychiczną, gdyż utrata bliskiego jest daleko bardziej dramatyczna od naruszeń innych dóbr niematerialnych, a jej skutki rozciągają się na całe życie osób bliskich.

W tym stanie rzeczy pomimo, iż powód nie szukał specjalistycznej pomocy terapeutycznej nie znaczy to równocześnie, iż nie przeżył mocno straty swojej matki tym bardziej, że w świetle materiału dowodowego jasne było, iż łączyły go ze zmarłą bliskie relacje, razem obchodzili święta, urlopy, często się spotykali jedli wspólnie posiłki, zmarła pomagała w wychowywaniu syna powoda w tym w niewielkim zakresie pomagała również finansowo. Negatywne skutki jej odejścia potwierdzają też zeznania świadków B. W. na rozprawie z 20.020.2020 r. zeznała „kiedy mama zginęła mąż potrzebował tabletki na ciśnienie, na nerwy(…) problemów z ciśnieniem nie miał wcześniej”. Świadek E. W. zeznał „Brat słabo przeżył jej śmierć. Mama była jeszcze sprawna, mogła jeszcze pożyć”. Śmierć matki powoda wpłynęła na całą jego rodzinę, co z kolei przekładało się na emocje powoda. Powyższe okoliczności przemawiają za uznaniem, iż przyznana przez Sąd kwota 41.000 zł ponad już wypłaconą w toku postępowania likwidacyjnego kwoty 19.000, a więc łącznie 60.000 zł, jest adekwatna do rozmiaru krzywdy jaką odniósł powód w związku z tragiczną śmiercią Z. W..

W kontekście bezzasadnego zasądzenia odsetek ustawowych za okres poprzedzający wyrokowanie w sprawie, to zaprezentowane stanowisko skarżącego nie zasługuje na aprobatę. Zasadą jest, że zarówno odszkodowanie, jak i zadośćuczynienie za krzywdę stają się wymagalne po wezwaniu ubezpieczyciela przez poszkodowanego (pokrzywdzonego) do spełnienia świadczenia odszkodowawczego (art. 455 § 1 k.c.). Od tej zatem chwili biegnie termin do odsetek za opóźnienie (art. 481 § 1 k.c.)(por. wyrok Sądu Najwyższego z 8 lutego 2012 r. sygn. II CSK 434/09). W innym orzeczeniu Sąd Najwyższy stwierdził o konieczności łączenia przyznania odsetek ustawowych z wymagalnością roszczenia o zadośćuczynienie, do której dochodzi niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do zapłaty, stosownie do art. 455 k.c. (wyrok z 8 sierpnia 2012 r. sygn. I CSK 2/12). Tym samym wobec odmowy wypłaty przez pozwanego roszczenia ponad kwotę 19.000 zł w decyzji z dnia 28.08.2017 r., więc od tego momentu należało uznać iż pozwany opóźniał się ze spełnieniem świadczenia i od tego momentu należało liczyć odsetki o czym prawidłowo orzekł Sad I instancji.

Z opisanych względów Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił wywiedzioną apelację jako bezzasadną.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono w myśl art. 98 k.p.c., zasądzając na rzecz powoda kwotę 1800 zł obejmującą wynagrodzenie pełnomocnika ustalone w oparciu o § 2 pkt.5 w zw. z § 10 ust.1 pkt.1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2018.265.).