Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 25 stycznia 2023 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi - Śródmieścia w Łodzi w sprawie z powództwa W. B. przeciwko (...) Spółce Akcyjnej V. (...) z siedzibą w W. o zapłatę

1.  oddalił powództwo;

2.  zasądził od W. B. na rzecz (...) Spółki Akcyjnej V. (...) z siedzibą w W. kwotę 1.428,28 zł tytułem zwrotu kosztów procesu – wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za okres od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty;

3.  nakazał zwrócić ze środków Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi tytułem niewykorzystanej części zaliczki uiszczonej na poczet wynagrodzenia biegłego:

a.  na rzecz W. B. kwotę 171,72 zł,

b.  na rzecz (...) Spółki Akcyjnej V. (...) z siedzibą w W. kwotę 171,72 zł.

Apelację od tego wyroku wniósł powód, zaskarżając go w części tj. co do punktu 1. oraz punktu 2.

Wydanemu wyrokowi zarzucił naruszenie przepisów prawa procesowego w sposób, który w istotnym stopniu wpłynął na wynik sprawy, a mianowicie art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie przez Sąd granic swobodnej oceny dowodów polegające na:

-

przyjęciu, że słuchany na rozprawie w dniu 18.01.2023r. świadek T. F. nie był w stanie opisać przebiegu zdarzenia, ani wskazać sprawcy kolizji w szczególności numeru rejestracyjnego, co skutkować miało przyjęciem braku odpowiedzialności pozwanego, w sytuacji kiedy wszystkie te dane podane zostały przez poszkodowanego w toku postępowania likwidacyjnego, a od chwili zdarzenia upłynęło ponad 1,5 roku;

-

pominięciu, że jak zeznał świadek T. F. sprawca poruszał się pojazdem marki H. (...), co znajduje swoje potwierdzenie w dokumentacji znajdującej się w aktach szkody;

-

pominięciu, że z dokumentacji zgromadzonej w aktach szkody jednoznacznie wynikają okoliczności zdarzenia oraz szczegółowe dane sprawcy szkody, co skutkować winno przyjęciem odpowiedzialności pozwanego;

Zarzucił również naruszenie przepisów prawa materialnego mające wpływ na wynik sprawy, a mianowicie:

1)  art. 822 k.c. poprzez brak przyjęcia, że pozwany jako ubezpieczyciel sprawcy ponosi odpowiedzialność za zdarzenie z dnia 08.06.2021 r., w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd poszkodowanego T. F.;

2)  art. 361 k.c. w zw. z art. 509 § 2 k.c. poprzez brak przyjęcia, że żądanie powoda w zakresie zasądzenia kosztów sporządzenia opinii prywatnej jest w pełni uzasadnione, w sytuacji kiedy powód jako cesjonariusz wstąpił w ogół praw poszkodowanej, zaś odszkodowanie przysługujące z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów może obejmować koszty prywatnej ekspertyzy sporządzonej celem udokumentowania zasadności oraz wysokości zgłaszanego roszczenia, a koszt jej sporządzenia pozostaje w związku przyczynowym z działaniem sprawcy polegającym na spowodowaniu kolizji drogowej i zaniechaniu zakładu ubezpieczeń polegającym na odmowie wypłaty odszkodowania w prawidłowej wysokości.

W konkluzji skarżący wniósł o zmianę wyroku i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 1.947,06 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi w następujący sposób:

-

od kwoty 1.897,06 zł od dnia 10.07.2021r. do dnia zapłaty;

-

od kwoty 50,00 zł od dnia 24.09.2021r. do dnia zapłaty.

Apelujący wniósł również o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych za postępowanie w obu instancjach ewentualnie wniósł o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja okazała się całkowicie bezzasadna i jako taka podlegała oddaleniu.

W pierwszej kolejności należy wskazać, iż niniejsza sprawa rozpoznawana jest w postępowaniu uproszczonym.

W myśl art. 505 ¹³ § 2 k.p.c., jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, to uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa. Apelacja w postępowaniu uproszczonym ma charakter ograniczony, a celem postępowania apelacyjnego nie jest tu ponowne rozpoznanie sprawy, ale wyłącznie kontrola wyroku wydanego przez Sąd I instancji w ramach zarzutów podniesionych przez skarżącego. Innymi słowy mówiąc, apelacja ograniczona wiąże sąd odwoławczy, a zakres jego kompetencji kontrolnych jest zredukowany do tego, co zarzuci w apelacji skarżący. Wprowadzając apelację ograniczoną, ustawodawca jednocześnie określa zarzuty, jakimi może posługiwać się jej autor i zakazuje przytaczania dalszych zarzutów po upływie terminu do wniesienia apelacji – co w polskim porządku prawnym wynika z art. 505 ⁹ § 1 ¹ i 2 k.p.c. (tak w uzasadnieniu uchwały składu 7 sędziów SN z dnia 31 stycznia 2008 r., III CZP 49/07, OSNC Nr 6 z 2008 r., poz. 55). Tym samym w ramach niniejszego uzasadnienia poprzestać należy jedynie na odniesieniu się do zarzutów apelacji, bez dokonywania analizy zgodności zaskarżonego rozstrzygnięcia z prawem w pozostałym zakresie.

Zdaniem Sądu Okręgowego, wyrok Sądu Rejonowego jest prawidłowy i jako taki musi się ostać. Podniesione przez apelującego zarzuty nie zasługują na uwzględnienie. Sąd Okręgowy podziela zarówno ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd I instancji i przyjmuje je, jako własne, jak i dokonaną ocenę prawną.

Wobec sformułowania przez skarżącego zarzutów naruszenia przepisów prawa materialnego oraz przepisów postępowania, należało odnieść się do zarzutów naruszenia przepisów procedury w pierwszej kolejności, gdyż wnioski w tym zakresie z istoty swej determinują rozważania, co do kolejnych zarzutów apelacyjnych. Jedynie nieobarczone błędem ustalenia faktyczne, będące wynikiem należycie przeprowadzonego postępowania, mogą być bowiem podstawą oceny prawidłowości kwestionowanego rozstrzygnięcia w kontekście twierdzeń o naruszeniu przepisów prawa materialnego.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. wskazać należy, że jest on nietrafny.

Formułując zarzut uchybienia art. 233 k.p.c., odnoszący się do błędów w ocenie materiału dowodowego, konieczne jest wskazanie, który dowód został nieprawidłowo oceniony przez niezasadne danie mu wiary czy przypisanie mocy dowodowej bądź też przez bezpodstawną odmowę obdarzenia go przymiotem wiarygodności, czy mocy dowodowej. Zarzut ten mógłby zostać uwzględniony tylko wówczas, gdyby skarżący wykazał, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im je przyznając, a także w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo – skutkowych (tak wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 30 maja 2022 r., I ACa 107/21, Legalis nr 2712599, wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 8 czerwca 2022 r., I ACa 771/21, Legalis nr 2712624).

Przenosząc powyższe na grunt przedmiotowej sprawy wskazać należy, że powyższe zarzuty podniesione w apelacji stanowią jedynie polemikę z prawidłowo poczynionymi ustaleniami Sądu Rejonowego. Należy zauważyć, że zasada odpowiedzialności strony pozwanej stanowiła istotę sporu, bowiem pozwany w odpowiedzi na pozew ją zakwestionował. Wbrew przekonaniu skarżącego Sąd I instancji prawidłowo uznał, że powód nie poparł swoich twierdzeń o odpowiedzialności pozwanego za szkodę żadnymi dowodami, zatem nie sprostał ciężarowi dowodowemu. Wbrew argumentacji skarżącego, świadek T. F. nie był w stanie wskazać danych identyfikujących auto sprawcy jak i samego sprawcę, w szczególności numeru rejestracyjnego jego pojazdu. Świadek nie pamiętał, czy na miejscu sporządzono oświadczenie o przebiegu zdarzenia ani czy na kogokolwiek został nałożony mandat karny w związku z przedmiotowym wypadkiem. W załączonym do akt sprawy dokumencie „oświadczenie dotyczące okoliczności zdarzenia drogowego” także nie wskazano tych danych. Natomiast to na stronach procesu spoczywają ciężary procesowe prowadzące, w razie nie sprostania im, do negatywnych skutków w postaci niekorzystnego wyniku procesu.

Także wypłata w ramach usługi bezpośredniej likwidacji szkody nie przesądza o odpowiedzialności pozwanego za powstałą szkodę ani nie wpływa na rozkład ciężaru dowodu w niniejszej sprawie, gdyż przyjęcie w toku postępowania likwidacyjnego przez (...) S.A. w W., że odpowiedzialnym za szkodę jest pozwany, nie stanowi o obowiązku przyjęcia przez pozwanego odpowiedzialności za szkodę.

Zarzuty naruszenia art. 822 § 1 k.c. oraz art. 361 k.c. w zw. z art. 509 § 2 k.c. nie zasługują na uwzględnienie. Zgodnie z art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Z kolei zgodnie z art. 361 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Zakład ubezpieczeń zobowiązany jest na żądanie poszkodowanego do wypłaty, w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu.

Skoro pozwany kwestionował swoją odpowiedzialność, a zgromadzony przez strony materiał dowodowy nie pozwolił na ustalenie przebiegu zdarzenia i ustalenie osoby odpowiedzialnej za szkodę to w konsekwencji prawidłowo sąd nie zastosował powyższych przepisów. Przyjmując, iż doszło do skutecznego przelewu wierzytelności, nadal niemożliwa była ocena wymagalności roszczenia, gdyż dochodzone roszczenie nie zostało udowodnione co do zasady jak i wysokości.

Konkludując, wywiedziona przez powoda apelacja nie zawierała zarzutów, mogących podważyć rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego, w związku z czym, jako bezzasadna, podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.