Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

W dniu 19 kwietnia 2022 r. roku powód Stowarzyszenie (...) z siedzibą w Ł. wniósł pozew przeciwko M. B. (1) o zapłatę kwoty 4.114,98 Zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 8 kwietnia 2022 roku do dnia zapłaty oraz zasądzenie zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że pozwany jest jednym ze współwłaścicieli nieruchomości położonej w Ł. przy ul. (...). Koszty utrzymania przedmiotowej nieruchomości w 2021 roku wyniosły 366.752,31 Zł i obejmują sumę wynikającą z 89 faktur kosztowych opłaconych ze składek części współwłaścicieli nieruchomości. Właściciele nieruchomości, którzy ponieśli koszty utrzymania nieruchomości wspólnej, scedowali swoje roszczenie o zwrot poniesionych kosztów utrzymania nieruchomości wspólnej na powoda. Pozwany jest współwłaścicielem nieruchomości wspólnej w 9276/541530, a zatem powinien ponosić koszty utrzymania w 1,71%. Współwłaściciele, którzy scedowali na powódkę wierzytelności przysługujące z tytułu zwrotu kosztów zarządu nieruchomością wspólną stanowią (...) ogółu właścicieli nieruchomości – stąd mogą domagać się zwrotu 81,14% kosztów. Pozwanego obciążają wydatki i ciężary związane z utrzymaniem nieruchomości wspólnej wynoszące 6271,46 zł za 2021 rok. W 2021 roku M. B. (1) dokonał łącznie wpłat w wysokości 1200 zł, pozostaje zatem w zwłoce co do zapłaty 5.071,46 zł. Współwłaściciele, którzy przenieśli wierzytelność na rzecz powódki mogą domagać się łącznie 81,14% tej kwoty, czyli 4.114,98 zł. Jako podstawę prawną dochodzonego roszczenia powód wskazał art. 207 k.c.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi XVIII Wydziale Cywilnym Sekcji Nakazowej w sprawie o sygn. akt XVIII Nic 3799/22 orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

Pozwany wniósł w terminie sprzeciw, zaskarżając nakaz w całości. Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pozwany przyznał, że jest właścicielem nieruchomości wskazanej w pozwie i posiada udział w wysokości 1,71%. Pozwany nie kwestionował ciążącego na nim zobowiązania do ponoszenia kosztów wydatków związanych z utrzymaniem rzeczy wspólnej, dlatego co miesiąc uiszcza na konto Wspólnoty Mieszkaniowej kwotę po 100 zł, która jego zdaniem odpowiada zakresowi niezbędnych wydatków z uwzględnieniem zgromadzonych wcześniej środków, podnosząc, iż w poprzednich lata wnosił wysokie zaliczki, które nigdy nie zostały rozliczone. Obecnie na poczet wydatków zgromadzono ponad 600.000 zł, co pozwala na pokrywanie bieżących wydatków. Pozwany zakwestionował legitymację powoda do występowania z powództwem o zapłatę, wskazując, iż do pozwu nie zostały załączone cesje, z których powód wywodzi swoją legitymacją oraz wysokość roszczenia, w szczególności wysokość wydatków poniesionych na pielęgnację zieleni, usługę ochrony mienia oraz obsługę prawną.

Wyrokiem z dnia 20 lutego 2023r. Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi oddalił powództwo i zasądził od strony powodowej na rzecz pozwanego kwotę 917 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia złożyła strona powodowa.

Skarżąca zarzuciła wyrokowi:

1.naruszenie przepisów postępowania – tj. art. 230 k.p.c. w zw. z art. 210 § 2 k.p.c. poprzez przyjęcie, że strona pozwana zaprzeczyła, iż współwłaściciele w drodze umowy cesji przenieśli na powoda wierzytelność z tytułu zwrotu kosztów poniesionych przez nich na zarząd nieruchomością wspólną ponieśli wydatki bądź ciężary związane z rzeczą wspólną w stopniu przekraczających ich udział w nieruchomości wspólnej, a w konsekwencji zaniechanie uznania za przyznane, iż współwłaściciele, którzy dokonali cesji na rzecz powoda ponieśli koszty związane z nieruchomością wspólną ponad swój udział;

2.naruszenie przepisów postepowania – tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego i pominięcie załączonych przez pozwanego planu i wykonania zarządu nieruchomością wspólną i sprawozdania finansowego za rok 2021, planu i wykonania zarządu nieruchomością wspólna i sprawozdania finansowego za rok 2020, zeznań świadków M. B. (2) J. B., oraz przesłuchania stron, które potwierdzają, że cześć współwłaścicieli nieruchomości wspólnej ponosiła zwiększone wydatki w stosunku do swoich udziałów, zaś pozwany nie ponosił kosztów utrzymania nieruchomości wspólnej w stosunku odpowiadającym wielkości swojego udziału,

3. naruszenie przepisów postępowania – tj. art. 505 ⁴ § 1 k.p.c. poprzez uznanie, że przedłożonie przez powoda czterech umów cesji zawartych z : J. A. w dniu 25 kwietnia 2022r., M. C. w dniu 25 kwietnia 2022 r., A. K. w dniu 22 kwietnia 2022r. oraz A. S. i R. S. z dnia 22 kwietnia 2022r. stanowiło zmianę powództwa, w sytuacji gdy przedłożenie tych dokumentów stanowiło jedynie uzupełnienie okoliczności faktycznych podanych pierwotnie niewpływających na zmianę powództwa,

4.naruszenie przepisów postępowania – tj. art., 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i uznaje, że W. C. pełni funkcję członka zarządu powodowego stowarzyszenia w sytuacji gdy żaden dokument znajdujących się w materiale dowodnym nie wskazuje na ten fakt,

5.naruszenie prawa materialnego – tj. art. 11 ust. 4 prawa o stowarzyszeniach , w zw. z art. 58 k.c. i art. 103 k.c. poprzez uznanie, że umowa przelewu wierzytelności zawarta z członkiem zarządu stowarzyszenia bez udziału członka organu kontroli lub pełnomocnika jest bezwzględnie nieważna i nie może zostać potwierdzona,

6.naruszenie przepisów postępowania – tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dowodną, a nie swobodną ocenę materiału dowodowego, obejmującego faktury kosztowe z pominięciem świadka M. M., M. B. (2), J. B., D. B., przesłuchania stron, planu i wyko konania zarządu nieruchomością wspólną ze sprawozdaniem finansowym za rok 2021, planu i wykonania zarządu nieruchomością wspólną ze sprawozdaniem finansowym za rok 2020, uchwały nr 1/10/2021 współwłaścicieli nieruchomości wspólnej z naruszeniem zasad logicznego rozumowania i wskazań doświadczenia życiowego, a w rezultacie przyjęcie, że wszytki wydatki udokumentowane załączonymi do pozwu fakturami dotyczą utrzymania nieruchomości wspólnej a uzasadnione wydatki na poczet utrzymania tejże nieruchomości wynoszą 261373,71 zł zamiast (...),31,

7. naruszenie prawa materialnego – tj. art. 207 k.c. poprzez uznanie, że pozwany nie powinien ponieść wszystkich ciężarów związanych z nieruchomością wspólną odpowiednią do wielkości swego udziału.

W konkluzji skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 4114,98 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 8 kwietnia 2022r. do dnia zapłaty oraz oz zasądzenie od pozwanego ani rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Ewentualnie, skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Nadto, skarżąca wniosła na podstawie art. 381 k.p.c. o przeprowadzenie dowodu z załączonej płyty CD, zawierającej historię rachunku bankowego Wspólnoty Mieszkaniowej Osiedla (...) za rok 2021 oraz historię rachunku bankowego powodowego stowarzyszenia za rok 2021 na potwierdzenie faktów: wysokości opłat ponoszonych przez poszczególnych współwłaścicieli na utrzymanie nieruchomości wspólnej oraz wydatków na utrzymanie tej nieruchomości ze wspólnego rachunki bankowego. Skarżąca podniosła, że potrzeba tego dowodu zaistniała na etapie postępowania apelacyjnego wobec okoliczności podniesionych w uzasadnieniu wyroku I instancji.

W odpowiedzi na apelację poznany wniósł o oddalenie apelacji jako bezzasadnej oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Nadto, poznany wniósł o pominięcie dowodu z dokumentów zapisanych w formie cyfrowej na płycie CD w postaci historii rachunków bankowych .

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna.

Wbrew zarzutom podniesionym w apelacji, Sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń stanu faktycznego, znajdujących pełne oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym i trafnie określił konsekwencje prawne z nich wmykające.

Ustalenia stanu faktycznego poczynione przez Sąd I instancji jak również rozważania Sądu I instancji, Sąd Okręgowy przyjmuje za własne bez konieczności ponownego ich przytaczania.

Sąd Okręgowy pominął wniosek dowodowy zgłoszony przez powoda w apelacji na podstawie art. 381 k.p.c. jako spóźniony.

Strona powodowa na etapie postępowania przed Sądem I instancji reprezentowana był przez fachowego pełnomocnika i nic nie stało na przeszkodzie, by na tym etapie postępowania zgłoszone zostały wszystkie wnioski dowodowe w celu wykazania zasadności dochodzonego roszczenia.

W szczególności, całkowicie bezzasadne są zarzuty dotyczące naruszenia procesowego tj. art. 233§ 1 k.p.c.

Ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd I instancji jest swobodna, lecz na pewno nie jest dowolna, nie jest sprzeczna z zasadami logicznego rozumowania, czy doświadczenia życiowego.

Sąd I instancji dokonał ustaleń stanu faktycznego na podstawie zgromadzonych w sprawie dowodów z dokumentów, których wiarygodność nie była kwestionowana przez strony postępowania, w tym na podstawie przedłożonych do akt faktur, które w toku postępowania zostały złożone w odpisach potwierdzonych za zgodność z oryginałem przez pełnomocnika strony powodowej. Podstawę ustaleń faktycznych stanowiły także zeznania powołanych świadków, co do których Sąd I instancji nie znalazł podstaw do odmowy nadania im waloru wiarygodności. Były one bowiem jasne, spójne i wzajemnie zgodne. Jedynie w zakresie zeznania świadka J. M. zostały częściowo pominięte przez Sąd I instancji, gdyż były w zasadniczej części nieprzydatne dla rozstrzygnięcia. Świadek pełni funkcję administratora nieruchomości wspólnej dopiero od 2022 roku i nie posiadał wiedzy na temat wydatków ponoszonych w 2021 roku.

Zdaniem Sądu Okręgowego, ocena zeznań świadka J. M. dokonana przez Sąd I instancji jest prawidłowa.

Sąd I instancji zasadnie wskazał także, że co do części z przedłożonych faktur w niniejszym postępowaniu w ogóle nie zostało wykazane, czego dotyczą wynikające z nich koszty i wydatki. Dotyczy to w szczególności faktury wystawionej przez (...) za wymianę baterii w pilotach, gdyż nie wykazano, jakich pilotów miała dotyczyć ta usługa – jak wskazała świadek D. B. do szlabanu przy wjeździe nie było pilotów. Podobnie żaden z przesłuchanych świadków nie był w stanie wyjaśnić, czego dotyczy faktura za wykonanie prac elektroinstalacyjnych, usługi hydrauliczne, wymiana kompaktu, faktury za grzejnik, jak również faktur wystawionych przez znakidrogowe24.pl, Pocztę Polską czy za usługi poligraficzne, naprawę elektrozaczepu i listwy mocującej. Powód na którym spoczywał w tym zakresie ciężar dowodu nie przedstawił na tę okoliczność wystarczającego materiału dowodowego, uniemożliwiając dokonanie oceny zasadności poniesienia przedmiotowych wydatków. Większość przesłuchanych w charakterze świadków, jak i strony postępowania nie miały szczegółowej wiedzy, czego dotyczą załączone do pozwu faktury. Wiedzę częściową na ten temat posiadała jedynie D. B., która jednak w wielu przypadkach nie była w stanie wskazać, czego dotyczą wskazane w fakturach wydatki. Co do niektórych faktur świadek wskazywała zaś, czego mogą dotyczyć (wskazując, np. że usługa hydrauliczna musiała dotyczyć budynku ochrony, bo tylko tam była toaleta na nieruchomości wspólnej). Zgodzić należy się z Sądem I instancji , że przypuszczenia świadka (wynikające z nazwy usługi) nie mogą być wystarczające do ustalenia, jaki był rzeczywisty przedmiot wydatków. Powód powinien zapewnić taki materiał dowodowy, który potwierdziłby w sposób nie budzący wątpliwości przedmiot wydatków, tak by możliwa była ocena, czy dotyczą one nieruchomości wspólnej

Dokonując ustaleń faktycznych Sąd I instancji nie wziął pod uwagę złożonych do akt sprawy dokumentów w postaci faktur związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej z lat 2016-2020 oraz rozliczenia wpłat z lat 2016 do 2022, zestawienia operacji w 2022 roku i zasadnie przyjął, że jako niemających znaczenia dla rozstrzygnięcia. Przedmiotem postępowania w sprawie było tylko i wyłącznie ustalenie wydatków i ciężarów związanych z nieruchomością wspólną w 2021 roku. Z tego względu Sąd I instancji prawidłowo nie badał wydatków poniesionych w poprzednich latach, jak również ewentualnej nadwyżki/niedopłaty pozwanego we wskazanym okresie. Podkreślić należy, że nawet jeśli w poprzednich latach powstały jakiekolwiek nadwyżki, to nie miało to znaczenia dla rozstrzygnięcia w rozpoznawanej sprawie.

Jak wynika z materiału dowodowego zebranego w sprawie pozwany w sprzeciwie od nakazu zapłaty kwestionował dochodzone roszczenie i podniósł bark legitymacji procesowej powoda, brak udowodnienia istnienia roszczenia jak też brak udowodnienia wysokości roszczenia ( sprzeciw –k. 154-155).

W tej sytuacji nie sposób zgodzić się ze skarżącą, że na etapie postępowania przed Sądem I instancji zbędne było dowodzenie wysokości i zasadności roszczenia , gdyż pozwany jej nie zaprzeczył.

W ocenie Sądu Okręgowego, w sytuacji gdy strona powodowa opierała swoje roszczenie o regulację zawartą w art. 207 k.c., powodowe stowarzyszenie winno było wykazać, że współwłaściciele, którzy zawarli z nim umowę cesji, w ogóle jakiekolwiek nakłady ponieśli. Strona powodowa w toku postępowania przed Sądem I instancji nie podnosił w ogóle twierdzeń o nakładach, jakie mieli ponieść cedenci ponad przysługują im udziału w prawie własności nieruchomości wspólnej, skoro tak , to pozwany nie mógł tym twierdzeniom zaprzeczyć .

Rację ma Sąd I instancji, że uwzględnienie roszczenia o zwrot poniesionych wydatków i ciężarów opartego na art. 207 k.c. wymagało w pierwszej kolejności wykazania przez powoda, że jego poprzednicy prawni (współwłaściciele, którzy w drodze umowy cesji przenieśli na powoda wierzytelności z tytułu zwrotu kosztów poniesionych przez nich na zarząd nieruchomością wspólną) ponieśli wydatki bądź ciężary związane z rzeczą wspólną w stopniu przekraczającym ich udział w nieruchomości wspólnej. Tymczasem w sprawie brak jest materiału dowodowego, który potwierdzałby powyższą okoliczność. Mimo konsekwentnego kwestionowania tej okoliczności przez stronę pozwaną, powód nie podjął wymaganej inicjatywy dowodowej i nie wykazał powyższej okoliczności.

Jak trafnie zauważył Sąd I instancji, ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika jedynie, iż wszystkie załączone do pozwu faktury zostały opłacone ze środków zgromadzonych na koncie Wspólnoty Mieszkaniowej. Z zeznań świadków i członków zarządu stowarzyszenia wynika zaś, że na rachunku bankowym Wspólnoty Mieszkaniowej zgromadzone były środki wpłacane przez wszystkich współwłaścicieli nieruchomości – w tym przez pozwanego i jego poprzedników prawnych. Przez lata współwłaściciele nieruchomości wpłacali większe kwoty niż były wydatkowane, co miało na celu zgromadzenie środków na ewentualne inwestycje. Następnie gdy wydatki związane z utrzymaniem części wspólnej zaczęły rosnąć, zaczęto wydawać środki zgromadzone w ramach tzw. funduszu inwestycyjnego na poczet bieżących wydatków. W sprawie brak jest dowodów, które wskazywałyby na szczegółowe rozliczenie wpłat dokonywanych przez współwłaścicieli i dokonywanych wydatków, w szczególności potwierdzających z jakich środków opłacono faktury. Nie wiadomo, czy były to rzeczywiście środki pochodzące z wpłat tych współwłaścicieli, którzy dokonali cesji na rzecz powoda, a nie np. z wpłat dokonanych przez pozwanego i jego poprzedników prawnych, czy tych współwłaścicieli, którzy nie dokonali przelewu wierzytelności na rzecz powoda.

Wbrew poglądowi zaprezentowanemu w apelacji, wykazanie tej okoliczności wymagałoby przedstawienia szczegółowego rozliczenia wszystkich wpłat dokonanych przez współwłaścicieli i ponoszonych wydatków, z uwzględnieniem źródła ich finansowania. Takich dowodów, a w istocie nawet twierdzeń faktycznych brak w niniejszej sprawie.

W tym stanie rzeczy nie sposób uznać za uzasadniony zarzut naruszenia przez Sad I instancji art. 233 § 1 k.p.c.

Całkowicie bezzasadny jest także podniesiony przez skarżącą zarzut naruszenia przez Sąd I instancji przepisu art. 207 k.c.

W ocenie Sądu Okręgowego, powód – na którym spoczywał w tym zakresie ciężar dowodu – nie wykazał w toku postępowania, by cedenci, w imieniu których występowało powodowe stowarzyszenie ponieśli ciężary związane w utrzymaniem nieruchomości wspólnej ponad przysługujące im udziały w nieruchomości wspólnej.

Zgodzić należy się z Sądem I instancji, że brak jest podstawy do przyjęcia, iż wszystkie przedłożone przez stronę powodową faktury obejmowały wydatki i ciężary na utrzymanie nieruchomości wspólnej. Sam fakt, że faktury zostały wystawione na Wspólnotę Mieszkaniową i przez nią opłacone, nie jest wystarczający do uznania, iż stanowią one wydatki i ciężary związane z utrzymaniem części wspólnej, do których opłacenia częściowo obowiązany jest pozwany.

Sąd I instancji prawidłowo dokonał szczegółowej analizy przedłożonych faktur i podniósł, że poza sporem pozostawały poniesione koszty związane z dostarczaniem mediów – wody i prądu oraz odbiór śmieci. Pozwany nie kwestionował również kosztów wynagrodzenia spółki (...), która zajmowała się administracją nieruchomością wspólną w 2021 roku.

Rację ma Sąd I instancji i w tym zakresie, że za uzasadnione wydatki należało uznać także koszty wynagrodzenia firmy ochroniarskiej. Za uzasadnione wydatki związane z nieruchomością wspólną należy uznać także faktury za konserwację systemu monitoringu.

Sąd I instancji prawidłowo przeanalizował także wydatki wynikające z faktur wystawianych przez „Ogrody od A do Z”. Usługi obejmowały utrzymywanie czystości i zieleni na części wspólnej. Nie może zatem budzić wątpliwości, że wydatki te były związane z nieruchomością wspólną.

Zdaniem Sądu Okręgowego, uzasadnione były wątpliwości Sądu I instancji w zakresie wysokość kosztów wynikająca z wystawionych przez „ogrody od A do Z” faktur. Jedynie w zakresie faktury za cięcie drzew i naprawę latarni świadek D. B. wskazywała, że dotyczyła ona zlecanych przez administratora dodatkowych czynności nie objętych umową. Nie wiadomo jednak, kto podejmował decyzję o zleceniu tych dodatkowych czynności i opłaceniu faktury. Jeśli decyzję tę podejmował administrator ( spółka (...)) bądź zarząd wspólnoty, to decyzja ta nie była podejmowana zgodnie z zasadami określonymi w kodeksie cywilnym. W sytuacji gdyby jeden lub dwóch współwłaścicieli podjęło decyzję o dokonaniu takich wydatków, to możliwość zwrotu poniesionego wydatku w odpowiednich częściach od pozostałych współwłaścicieli wymagałaby ustalenia, że była to czynność konieczna. W okolicznościach niniejszej sprawy brak jest podstaw do czynienia stosownych ustaleń. Zgromadzony materiał dowodowy nie pozwala również na uwzględnienie kosztów rozbiórki placu zabaw. Nie zostało bowiem wyjaśnione, z jakiego powodu plac zabaw został rozebrany, kto podejmował decyzję w tym zakresie, w szczególności czy wyrazili na to zgodę w odpowiednim trybie współwłaściciele nieruchomości.

Co do pozostałych faktur wystawianych przez O. od A do Z to w toku postępowania nie zostało wyjaśnione, czemu kwoty faktur wystawiane za poszczególne miesiące nie odpowiadają kwocie ustalonego wynagrodzenia wynikającej z łączącej strony umowy. W umowie wskazano bowiem, że usługodawcy przysługuje wynagrodzenie ryczałtowe 4.600 zł brutto, zgodnie zaś z aneksem do umowy – w sezonie zimowym tj. od początku listopada do końca marca zleceniobiorca miał prawo powiększyć kwotę miesięcznego wynagrodzenia o wartość zakupionej soli drogowej wykorzystywanej do zwalczania śliskości na drodze wjazdowej na osiedle przebiegającej przy portierni. Tymczasem żadna z załączonych do pozwu faktur nie odpowiadała tej kwocie. W fakturach z okresu zimowego nie wyodrębniono, jaka część dotyczy kosztów soli. Nie sposób zaś przyjąć, że koszty te obejmowały ponad 2.000 zł miesięcznie. Nie bez znaczenia pozostaje okoliczność, że wysokość faktur z okresu zimowego nie odbiegała istotnie od faktur z pozostałych okresów.

Rację ma także Sąd I instancji i w tym zakresie, że za niezwiązane z nieruchomością wspólną należy uznać koszty poniesione na obsługę prawną powodowego Stowarzyszenia. Brak jest jakichkolwiek podstaw, by uznać, że koszty związane z powstaniem i działalnością stowarzyszenia obciążały wszystkich współwłaścicieli nieruchomości. Jest to bowiem odrębny od współwłaścicieli podmiot, do którego przynależy jedynie część współwłaścicieli. Pozostali współwłaściciele w tym pozwany nie są członkami stowarzyszenia i nie ma podstaw, by obciążać ich kosztami jego powstania i funkcjonowania.

Co do zasady współwłaściciele, którzy ponieśliby wydatki i ciężary obciążające pozwanego mogliby żądać ich zwrotu. Niemniej w toku postępowania w przedmiotowej sprawie strona powodowa nie wykazała, by jego poprzednicy prawni rzeczywiście ponieśli te koszty i w jakiej wysokości, w szczególności, brak jest materiału dowodowego, który wskazywałby, że poprzednicy prawni ponieśli je w wysokości przekraczającej ich udziały w nieruchomości wspólnej.

Nie znajduje także uzasadnienia zarzut naruszenia przez Sąd I instancji art. 11 ust. 4 prawa o stowarzyszeniach. Przepis ten ma charakter normy bezwzględnie obowiązującej i czynność prawna dokonana w sprzeczności z tym przepisem jest bezwzględnie nieważna ( art. 58 k.c.) .

Istotnie, w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku błędnie wskazano, że W. C. wchodzi w skład zarządu Stowarzyszenia ( jest członkiem Komisji Rewizyjnej), ale pozostaje to bez wpływu na wynik sprawy.

Bezzasadny jest także zarzut naruszenia art. 505 ⁴§ 1 k.p.c., zdaniem Sądu Okręgowego, przedłożenie w toku postępowania umów cesji zawartych po wytoczeniu powództwa, nie stanowiło jak chce skarżąca, „okoliczności faktycznych podanych pierwotnie”. Okoliczności te nie mogły być podane już pozwie, bowiem w dacie jego wniesienia jeszcze nie istniały. Tym samym całkowicie bezzasadny jest zarzut skarżącej , że były one uzupełnieniem materiału dowodowego. Rację ma Są I instancji że okoliczności te w istocie stanowiły nowe podstawy faktyczne wniesionego powództwa.

Zgodzić należy się z Sądem I instancji i w tym zakresie, że nabycie udziałów w prawie własności nieruchomości w trakcie 2021 r. lub w roku 2022 niweczy częściowo roszczenia poszczególnych cedentów. Wbrew stanowisku skarżącej zaprezentowanemu apelacji, zbycie udziałów w prawie własności nieruchomości nie powoduje z mocy prawa przejścia na nabywcę uprawnień i obowiązków w zakresie roszczeń o zwrot nadpłat poczynionych na koszty utrzymania nieruchomości wspólnej. Brak jest podstaw uzasadniających stanowisko, że roszczenia te mają charakter akcesoryjny do prawa wolności nieruchomości.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy oddalił apelację jako bezzasadną na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z § 2 ust. 2 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych ( Dz. U. z 2018r. poz. 265).