Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 24 stycznia 2023 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi - Śródmieścia w Łodzi w sprawie z powództwa z powództwa L. K. przeciwko Miastu Ł. o ustalenie oddalił powództwo oraz zasądził od L. K. na rzecz Miasta Ł. kwotę 1.800 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu – wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za okres od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty.

Apelację od tego wyroku wniosła powódka, zaskarżając go w całości. Zaskarżonemu orzeczeniu apelująca zarzuciła:

-

naruszenie prawa materialnego art. 189 k.p.c. polegające na jego niezastosowaniu w sytuacji gdy powódka wykazała interes prawny w ustaleniu przez Sąd istnienia lub nieistnienia prawa bowiem Gmina M. Ł. kwestionowało prawo powódki do wstąpienia w stosunek najmu po zmarłej matce z którą powódka stale zamieszkiwała do jej śmierci co zostało ustalone przez Sąd i potwierdzone dokumentami w postaci wniosku powódki o oddanie w najem lokalu mieszkalnego i pisma (...) o odmowie zawarcia umowy, czyli zakwestionowania prawa powódki do wstąpienia w stosunek najmu;

-

naruszenia prawa procesowego art. 233 § 1 k.p.c. poprzez nieprawidłową ocenę materiału dowodowego w zakresie zeznań powódki i świadków, które Sąd uznał za wiarygodne poprzez wyprowadzenie na podstawie tych zeznań wniosków sprzecznych z doświadczeniem życiowym a dotyczących centrum życiowego powódki w lokalu podczas gdy z relacji powódki i świadków M. L. (1), M. L. (2) oraz W. G. wynikało, iż powódka stale zamieszkiwała z najemczynią lokalu - swoją matką, spała w lokalu, dzieliła się wydatkami na utrzymanie z matką, miała w lokalu pościel, ubrania, przybory toaletowe i stale opiekowała się matką.

W konkluzji skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i ustalenie, że L. K. wstąpiła w stosunek najmu lokalu mieszkalnego nr (...) w budynku położonym w Ł. przy ulicy (...), po matce Praskowi K. zmarłej w dniu 15 marca 2021 roku oraz o zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kosztów postępowania w sprawie w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych za obie instancje.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja okazała się całkowicie bezzasadna i jako taka podlegała oddaleniu.

Zdaniem Sądu Okręgowego, wyrok Sądu Rejonowego jest prawidłowy i jako taki musi się ostać. Podniesione przez apelującą zarzuty nie zasługują na uwzględnienie. Sąd Okręgowy podziela zarówno ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd I instancji i przyjmuje je, jako własne, jak i dokonaną ocenę prawną.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. wskazać należy, że jest on nietrafny. Formułując zarzut uchybienia art. 233 k.p.c., odnoszący się do błędów w ocenie materiału dowodowego, konieczne jest wskazanie, który dowód został nieprawidłowo oceniony przez niezasadne danie mu wiary czy przypisanie mocy dowodowej bądź też przez bezpodstawną odmowę obdarzenia go przymiotem wiarygodności, czy mocy dowodowej. Zarzut ten mógłby zostać uwzględniony tylko wówczas, gdyby skarżący wykazał, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im je przyznając, a także w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo – skutkowych (tak wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 30 maja 2022 r., I ACa 107/21, Legalis nr 2712599, wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 8 czerwca 2022 r., I ACa 771/21, Legalis nr 2712624).

Przenosząc powyższe na grunt przedmiotowej sprawy wskazać należy, że powyższe zarzuty podniesione w apelacji stanowią jedynie polemikę z prawidłowo poczynionymi ustaleniami Sądu Rejonowego. Okoliczności wskazywane przez apelującą, iż powódka spała w mieszkaniu matki, sprzątała je, otrzymywała tam część korespondencji, trzymała część swoich rzeczy oraz sprawowała opiekę nie umknęły uwadze Sądu Rejonowego, jednak w sprawie ustalono też, że powódka nie ponosiła ciężaru opłat związanych z utrzymaniem mieszkania, rzeczy osobiste przechowywała także w mieszkaniu męża gdzie także spała po zorganizowaniu opieki dla matki, co wprost wskazała podczas rozprawy z dnia 11 października 2022. Biorąc pod uwagę wszelkie okoliczności w niniejszej sprawie, prawidłowo Sąd Rejonowy ustalił, że L. K. nie spełniła przesłanki stałego zamieszkania w lokalu przy ulicy (...) z najemcą w chwili jej śmierci, gdyż lokal ten nie stanowił centrum jej spraw życiowych.

Bezzasadny jest także zarzut art 189 k.p.c. Na potrzeby wykładni tego przepisu przyjmuje się, że interes prawny w ustaleniu prawa lub stosunku prawnego, a także nieważności czynności prawnej, to stan ukształtowanej na ich tle, obiektywnie pojmowanej niepewności, co do sfery praw i obowiązków podmiotu (domagającego się takiego ustalenia), wywołujący jednocześnie potrzebę udzielenia temu podmiotowi ochrony prawnej, która w sposób definitywny (ostateczny) usunie stan tak zidentyfikowanej niepewności w sferze praw i obowiązków podmiotu inicjującego postępowanie o ustalenie na podstawie art 189 k.p.c. Powództwo oparte na tym przepisie nie może zmierzać do wydania orzeczenia o charakterze konstytutywnym. Powództwo z art. 189 k.p.c. może być uwzględnione tylko wtedy, gdy łącznie spełnione są dwie przesłanki merytoryczne: interes prawny oraz wykazanie prawdziwości twierdzeń powoda o tym, że dany stosunek prawny lub prawo istnieje (bądź nie istnieje). Pierwsza z tych przesłanek decyduje o dopuszczalności badania i ustalania prawdziwości twierdzeń powoda, wykazanie zaś drugiej decyduje o kwestii zasadności powództwa (por. wyrok Sądu Najwyższego z 27.06.2001 r., II CKN 898/00, Lex nr 52613). W niniejszej sprawie powództwo mające swoją podstawę prawną w art 189 k.p.c. nie zasługiwało na uwzględnienie, gdyż powódka nie wykazała, że posiada interes prawny w ustaleniu wstąpienia w stosunek najmu lokalu, bowiem powódka nie podniosła w zakresie wykazania interesu prawnego żadnych twierdzeń. Prawidłowo Sąd pierwszej instancji zwrócił uwagę, iż podczas rozprawy w dniu 11 października 2022 r. powódka podała, że od śmierci matki nie mieszka w lokalu przy ul. (...), zatem skoro nie mieszka w tym lokalu, to w konsekwencji nie można uznać, iż ma interes prawny w przedmiotowym roszczeniu.

W tym stanie rzeczy Sąd odwoławczy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako bezzasadną.