Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem końcowym z dnia 19 stycznia 2022 r. wydanym w sprawie III C 1538/21, Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi w sprawie z powództwa J. S. przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W., o zapłatę:

zasądził od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz J. S. kwotę 3.512,88 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 12 stycznia 2020 r. do dnia zapłaty;

oddalił powództwo w pozostałej części;

szczegółowe wyliczenie kosztów procesu pozostawił referendarzowi sądowemu, przy przyjęciu zasady stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu (art. 100 zdanie I kpc) i ustaleniu, że powód wygrał sprawę w 89,02% ulegając pozwanemu w 10,98% oraz, że powód wygrał sprawę również w zakresie w jakim częściowo cofnął pozew pismem z dnia 10 grudnia 2020 roku.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany, zaskarżając rozstrzygnięcie w części, tj. co do punktu 1. powyżej kwoty 361,85 zł tj. w zakresie zasądzonej kwoty 3151,03 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 12.01.2020 r. do dnia zapłaty, a także w punkcie 3. wyroku co do zasądzonych na rzecz powoda kosztów procesu.

Zaskarżonemu orzeczeniu apelujący zarzucił naruszenie:

przepisów prawa materialnego w postaci:

art. 354 § 2 k.c. poprzez błędną wykładnię I uznanie, że okoliczności niniejszej sprawy uzasadniały zwolnienie poszkodowanego z obowiązku współdziałania z ubezpieczycielem współdziałania w podczas, gdy poszkodowany jest zobowiązany do zakresie przekazywanych mu przez ubezpieczyciela komunikatów oraz wykazania minimum staranności w procesie likwidacji szkody na każdym etapie postępowania likwidacyjnego, dotyczących możliwości ograniczenia skutków i wysokości szkody, a okoliczności niniejszej sprawy nie uzasadniały zwolnienia poszkodowanego z tego obowiązku, a zatem winien on upewnić się po jakiej stawce wynajmuje on pojazd zastępczy oraz jakie są jego obowiązki w likwidacji szkody celem współpracy z ubezpieczycielem i zmniejszenia zakresu szkody,

Art. 361 § 1 k.c. w zw. z art. 826 § 1 k.c. w zw. z art. 16 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych poprzez błędną wykładnię uznanie, te poszkodowany nie przyczynia się do zwiększenia rozmiaru szkody poprzez brak skorzystania z propozycji całkowicie bezpłatnego najmu u ubezpieczyciela, podczas, gdy poszkodowany w ogóle nie interesował się likwidacją szkody, kosztami najmu pojazdu zastępczego oraz tym kto i na jakich zasadach wynajął mu auto,

art. 58 § 1 k.c. w zw. z art. 353 ¹ k.c. w zw. z art. 826 § 1 k.c. poprzez ich niezastosowanie w przypadku kiedy zawarcie w umowie najmu pojazdu zastępczego postanowienia na mocy którego poszkodowany nie może wypowiedzieć umowy najmu przez upływem okresu na jak została zawarta biorąc pod uwagę, że ubezpieczyciel daje możliwość bezpłatnego wynajmu pojazdu zastępczego za swoim pośrednictwem w ramach ubezpieczenia OC sprawcy szkody, który to najem jest tańszy od najmu u powoda należy poczytywać za działanie celowe i świadomy brak minimalizacji szkody ze strony powoda, a także naruszenie zasad współżycia społecznego bowiem poszkodowany nawet świadomy obowiązku minimalizacji szkody nie mógł współdziałać z ubezpieczycielem i dokonać podmiany pojazdów skoro umowa najmu zawarta przez poszkodowanego z powodem nie dopuszczała możliwości wypowiedzenia tej umowy w celu minimalizacji szkody,

przepisów prawa procesowego w postaci:

art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów i wybiórcza ocenę materiału dowodowego, w szczególności dowodu z zeznań poszkodowanej E. T. i wyprowadzenie z zebranego materiału wniosków logicznie nieprawidłowych, ze poszkodowany nie naruszył obowiązku minimalizacji szkody i miał pełną autonomię woli wyboru wypożyczalni pojazdów zastępczych i droższej oferty powoda co uzasadnia pokrycie przez pozwanego kosztów tego wynajmu bez uwzględnienia okoliczności złożenia przez pozwanego propozycji całkowicie bezpłatnego najmu pojazdu zastępczego za jego pośrednictwem ze wskazaniem akceptowalnych przez ubezpieczyciela stawek do wysokości, których refunduje te koszty, ze wskazaniem podstawowych warunków najmu i obowiązków poszkodowanego w likwidacji i skutków skorzystania z oferty najmu wypożyczalni z rynku, podczas gdy, jak wynika z zeznań poszkodowanego w ogóle nie interesował się on kwestią refundacji kosztów najmu, nie wiedział on po jakiej stawce wynajął auto zastępcze, a nadto było mu obojętne na jakich warunkach będzie go wynajmował, co niewątpliwie potwierdza naruszenie przez poszkodowanego obowiązku minimalizacji szkody i współpracy z ubezpieczycielem,

art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów i wybiórcza ocenę materiału dowodowego, w szczególności dowodu z umowy najmu pojazdu zastępczego 30.10.2019 r. i wyprowadzenie z zebranego materiału wniosków logicznie nieprawidłowych, ze umowa ta zawarta została z powodem na czas określony i wobec tego faktu poszkodowana nie mogła jej wcześniej zakończyć co uzasadniało brak możliwości skorzystania z propozycji najmu ubezpieczyciela (podmiany pojazdów) podczas gdy czas zakończenia najmu wskazany w treści umowy nie został oznaczony z góry bowiem zarówno najemca jak wynajmujący nie mogli przewidzieć, kiedy zakończy się likwidacja, kiedy pojazd zostanie naprawiony i czy nie wynikną nowe okoliczności wydłużające bądź skracające konieczny czas najmu wobec czego nie mógł być on i nie został oznaczony w dniu zawarcia umowy, a poszkodowana mogła zakończyć umowę najmu wcześniej i dokonać podmiany pojazdów.

art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów, w szczególności dowodu z opinii biegłego i uznanie, że wnioski opinii miały kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy a to poprzez ustalenie przez biegłego rynkowych stawek za najem pojazdu zastępczego w przedziale od 100 zł netto do 153 zł netto za dobę dla najmu bezgotówkowego, podczas gdy pozwany w toku likwidacji w toku procesu w ogóle nie kwestionował waloru rynkowości stawki za dobę najmu po której powód wynajął poszkodowanemu pojazd zastępczy a prawidłowość jej weryfikacji ubezpieczyciel oparł o zarzut naruszenia przez poszkodowanego obowiązku minimalizacji szkody i współpracy z ubezpieczycielem a czego Sąd w ogóle nie wziął pod uwagę przy rozstrzyganiu sporu,

art. 232 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c. poprzez błędne uznanie, że powód sprostał obowiązkowi wykazania zasadności dochodzonego roszczenia w zasądzonej części w zakresie wysokości stawki za dobę najmu pojazdu zastępczego na podstawie opinii biegłego sądowego, podczas gdy opinia ta została przeprowadzona na fakty niesporne pomiędzy stronami wobec czego ustalenia biegłego nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy nie stanowiły uzasadnienia dla wysokości roszczenia powoda w kontekście zarzutów pozwanego, a to na powodzie spoczywał ciężar wykazania wysokości poniesionej szkody i okoliczności, z których tę wysokość wywodzi,

art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie zasadny swobodnej oceny dowodów w szczególności dowodu z opinii biegłego i uznanie, że uzasadniony okres naprawy uszkodzonego pojazdu, a zatem uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego to 38 dni podczas, gdy biegły wyliczył również okres naprawy w drugim wariancie opiewającym o 21, który to okres w okolicznościach niniejszej sprawy, że zarówno koszty najmu, jak i naprawa uszkodzonego pojazdu miały zostać rozliczone w formie bezgotówkowej uzasadniał rozpoczęcie naprawy przez warsztat niezwłocznie po przeprowadzonych oględzinach i doręczeniu do serwisu kosztorysu naprawy, a zatem w okresie 21 dni wyliczonych przez biegłego.

W związku z tak postawionymi zarzutami skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie wyroku w zaskarżonej części, zmianę rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów procesu stosowanie do wyniku postępowania oraz zasądzonego od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym opłaty od apelacji oraz kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu w I i II instancji według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację, powód wniósł o jej oddalenie w całości jako bezzasadnej, a także o zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz zwrotu kosztów postępowania przed Sądem II instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego jest bezzasadna i jako taka podlega oddaleniu.

Zdaniem Sądu Okręgowego, wyrok Sądu Rejonowego jest prawidłowy. Podniesione przez apelującego zarzuty nie zasługują na uwzględnienie. Sąd Okręgowy podziela zarówno ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd I instancji i przyjmuje je, jako własne, jak i dokonaną ocenę prawną.

Przede wszystkim podniesione przez skarżącego zarzuty naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 232 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c. oraz art. 245 k.p.c. nie mogły zostać uznane za skuteczne. Należy wskazać, że zarzut naruszenia przepisu art. 233 k.p.c. może być uznany za zasadny jedynie w wypadku wykazania, że ocena materiału dowodowego jest rażąco wadliwa, czy w sposób oczywisty błędna, dokonana z przekroczeniem granic swobodnego przekonania sędziowskiego, wyznaczonych w tym przepisie. Sąd drugiej instancji ocenia bowiem legalność oceny dokonanej przez Sąd I instancji, czyli bada czy zostały zachowane kryteria określone w art. 233 § 1 k.p.c. Należy zatem mieć na uwadze, że – co do zasady – Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału, dokonując wyboru określonych środków dowodowych. Jeżeli z danego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona tylko wtedy, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub, gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych (por. przykładowo postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 stycznia 2001 r., I CKN 1072/99, Prok. i Pr. 2001 r., Nr 5, poz. 33, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 maja 2000 r., I CKN 1114/99, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2000r., I CKN 1169/99, OSNC 2000 r., nr 7-8, poz. 139).

Jak wskazał Sąd Najwyższy w licznych orzeczeniach (np. wyrok z dnia 16 grudnia 2005 r., sygn. akt III CK 314/05, wyrok z dnia 21 października 2005r., sygn. akt III CK 73/05, wyrok z dnia 13 października 2004 r. sygn. akt III CK 245/04, LEX nr 174185), skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd przepisu art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem może być jedynie przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie o innej, niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie, niż ocena sądu. Dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie wystarcza stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest tu wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. W szczególności skarżący powinien wskazać, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłusznie im je przyznając (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 19 czerwca 2008 r., I ACa 180/08, LEX nr 468598).

Takiego działania skarżącego zabrakło w rozpoznawanej sprawie, niezasadne są zarzuty naruszenia zarówno art. 233 § 1 k.p.c.. Podniesione przez pozwanego zarzuty dotyczą przede wszystkim kwestii tego, że w ocenie skarżącego poszkodowana E. T. powinna niemalże natychmiast przystąpić do bezgotówkowej naprawy uszkodzonego pojazdu marki O. (...), co miałoby prowadzić do skrócenia okresu najmu pojazdu zastępczego. Skarżący argumentował, że skoro poszkodowana wynajęła pojazd zastępczy bezgotówkowo, to tak samo mogła zostać rozliczona naprawa pojazdu uszkodzonego. Z powyższą argumentacją nie sposób się zgodzić, skarżący całkowicie zapomina, że naprawa uszkodzonego pojazdu nie mogła w okolicznościach przedmiotowej sprawy zostać natychmiast rozpoczęta, albowiem przed przystąpieniem do naprawy konieczne jest dokonanie oględzin uszkodzonego pojazdu, serwis naprawczy sporządza kosztorys naprawczy, który następnie jest weryfikowany przez ubezpieczyciela i musi być przez niego zaakceptowany. Dopiero wówczas przystąpienie do naprawy jest możliwe. W tym miejscu wymaga podkreślania, że okres najmu pojazdu zastępczego podlegający refundacji odpowiada okresowi koniecznemu i niezbędnemu do naprawy pojazdu. Powyższe nie może być utożsamiane z okresem, jaki zajęłaby naprawa pojazdu, gdyby rozpoczęła się bez baczenia na wszelkie procedury związane z likwidacją szkody z ubezpieczenia OC, w tym m.in. bez czekania na decyzję ubezpieczyciela. Wreszcie należy podkreślić, że trudno oczekiwać, by poszkodowany, nie mając pewności co do możliwości i terminu uzyskania odszkodowania za powstałą szkodę, podjęła decyzję o rozpoczęciu naprawy pojazdu.

Dalej apelujący wywodzi szereg skutków prawnych z udzielonej poszkodowanej informacji odnośnie wypożyczalni współpracujących z pozwanym ubezpieczycielem oraz akceptowanych przez niego dobowych stawkach najmu pojazdu zastępczego. Jednakże, jak słusznie zauważył Sąd I instancji zgłoszenie szkody pozwanemu nastąpiło w dniu szkody, tj. 30 października 2019 roku, jednakże propozycja zorganizowania najmu zastępczego została przedstawiona poszkodowanemu dopiero następnego dnia. Właścicielka pojazdu nie skorzystała z oferty towarzystwa ubezpieczeń, gdyż w dacie jej otrzymania miała już zawartą umowę najmu z powodem. Umowa zawarta z powodem na czas określony nie zawierała postanowień przewidujących możliwość wypowiedzenia tej umowy. Poszkodowana nie mogła zatem tej umowy rozwiązać przed upływem terminu, na który została zawarta. Co za tym idzie zgłoszony przez pozwanego zarzut naruszenia obowiązku minimalizacji szkody nie mógł być zasadny, a zawarcie przez poszkodowaną umowy najmu auta zastępczego od powoda było konieczne i niezbędne dla wyeliminowania negatywnego następstwa majątkowego w postaci utraty możliwości korzystania z uszkodzonego pojazdu, tym bardziej że przyjęta w umowie stawka najmu miała rynkowy charakter.

Co więcej strona pozwana wykazała się całkowitą biernością co do wykazania, że
w przypadku, gdyby poszkodowany skorzystał z oferty wypożyczalni współpracujących
z ubezpieczycielem, to koszt takiego najmu wynosiłby dla strony jedynie 59 zł netto. Podkreślenia wymaga, że samo oświadczenie strony pozwanej co do wysokości tych kosztów jest niewystarczające.

Mając powyższe okoliczności na uwadze za niezasadne również należało uznać podniesione zarzuty naruszenia prawa materialnego, w szczególności zarzutu naruszenia art. 361 k.c.. W orzecznictwie nie ulega wątpliwości, że koszty poniesione przez poszkodowanego z tytułu wynajmu pojazdu zastępczego są normalnym następstwem w rozumieniu art. 361 § 1 k.c. z uwagi na niemożność korzystania z samochodu przez poszkodowanego w sytuacji jego uszkodzenia lub zniszczenia. Jeżeli więc poniesione zostały koszty związane z wynajmem pojazdu zastępczego, to mieszczą się one w granicach skutków szkodowych podlegających wyrównaniu. Postulat pełnego odszkodowania przemawia bowiem za przyjęciem stanowiska o potrzebie zwrotu przez ubezpieczyciela tzw. wydatków koniecznych potrzebnych na czasowe używanie zastępczego środka komunikacji w związku z niemożliwością korzystania z niego wskutek uszkodzenia lub zniszczenia. Termin wydatków koniecznych oznacza przy tym wydatek niezbędny dla korzystania z innego pojazdu w takim samym zakresie, w jakim poszkodowany korzystałby ze swego środka lokomocji, gdyby mu szkody nie wyrządzono (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 1997 r. III CZP 14/97 OSNC 1997/8/103). W orzecznictwie nie budzi wątpliwości, że odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadacza pojazdów mechanicznych za uszkodzenie albo zniszczenie pojazdu mechanicznego (...) obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego i nie jest uzależniona od niemożności korzystania przez poszkodowanego z komunikacji zbiorowej (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 17.11.2011 t., III CZP 5/11, OSNC 2012/3/28 ). Wskazać także należy, że jeżeli uszkodzony pojazd nadaje się do naprawy w postaci wmontowania do niego nowej części zamiennej, to koszty najmu przez poszkodowanego tzw. samochodu zastępczego obejmują okres konieczny i niezbędny do naprawy pojazdu (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 2004 r., II CK 494/03, Biul.SN 2005/3/11). Należy podkreślić, że uprawnienie do wynajmu pojazdu zastępczego przysługuje poszkodowanemu, co do zasady przez czas rzeczywistej naprawy pojazdu, który nie ogranicza się do czasu niezbędnego do dokonania samej technologicznej naprawy. Jak zostało wskazane powyżej, Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 17 listopada 2011 r. (sygn. akt III CZP 05/11) podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie okresu najmu przy szkodzie częściowej w pojeździe, w którym ponoszone wydatki są celowe i ekonomicznie uzasadnione oraz podlegają naprawieniu przez sprawcę szkody lub jego ubezpieczyciela. W wyroku z dnia 26 listopada 2011 r. (sygn. akt V CKN 1397/00) Sąd Najwyższy wskazał, że „skoro samochód mógł zostać naprawiony, to poszkodowany może w zasadzie żądać od zakładu ubezpieczeń zwrotu kosztów wynajmu pojazdu zastępczego poniesionych jedynie w okresie naprawy samochodu". Dotychczasowe orzecznictwo Sądu Najwyższego uzasadnia wniosek, że celowymi i ekonomicznie uzasadnionymi wydatkami na najem pojazdu zastępczego są koszty najmu ponoszone w okresie koniecznym do przeprowadzenia naprawy uszkodzonego pojazdu z tym, że należy podkreślić, iż okres ten nigdy nie jest równy temu, ile wynosi sam technologiczny czas naprawy pojazdu, albowiem podczas szacowania rzeczywistego czasu naprawy pojazdu należałoby uwzględnić takie czynniki jak: zgłoszenie szkody do zakładu ubezpieczeń, przyjęcie pojazdu do naprawy przez warsztat naprawczy, oględziny przednaprawcze ubezpieczyciela, korespondencja pomiędzy ubezpieczycielem, a serwisem naprawczym dotycząca kwalifikacji uszkodzeń, czas oczekiwania na części, dostarczenie do serwisu naprawczego kalkulacji naprawy ubezpieczyciela, akceptacja kosztów naprawy pojazdu w przypadku kosztorysu warsztatu naprawczego, aż wreszcie decyzja ubezpieczyciela.

W sytuacji zaś, gdy uszkodzenia powstałe w pojeździe poszkodowanej uniemożliwiały poruszanie się po drodze publicznej, należy uznać że poszkodowana była uprawniona do wynajmu pojazdu zastępczego przez okres 38 dni. Poszkodowany nie musi dysponować środkami finansowymi na przeprowadzenie naprawy samochodu, mając prawo oczekiwać na decyzję pozwanego ubezpieczyciela w przedmiocie wypłaty odszkodowania z tytułu naprawy pojazdu, co nastąpiło dopiero blisko po miesiącu od powstania szkody, tj. decyzją z dnia 26 listopada 2019 r. (...) S.A. z siedzibą w W. uznało swoją odpowiedzialność w sprawie. Przez cały ten czas pojazd marki O. (...) znajdował się w warsztacie i nie było użytkowane, a wynajem pojazdu zastępczego zakończył się niezwłocznie po naprawieniu powstałych w nim uszkodzeń.

Niezasadnymi jawią się pozostałe podniesione zarzuty naruszenia prawa materialnego tj. art. 826 § 1 k.c. w zw. z art. 354 § 2 k.c. oraz art. 16 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych. Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Stosownie do treści art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Jeżeli nie umówiono się inaczej, suma ubezpieczenia ustalona w umowie stanowi górną granicę odpowiedzialności ubezpieczyciela (art. 824 § 1 k.c.). Wysokość odszkodowania powinna jednocześnie odpowiadać rzeczywistym, uzasadnionym skutkom zdarzenia, z którego wyniknęła szkoda. Zgodnie bowiem z art. 824 ¹ § 1 k.c., o ile nie umówiono się inaczej, suma pieniężna wypłacona przez ubezpieczyciela z tytułu ubezpieczenia nie może być wyższa od poniesionej szkody. Natomiast jak to zostało pokreślone w dotychczasowej części uzasadnienia uszkodzony pojazd marki O. (...) nadawał się do naprawy w postaci wmontowania do niego nowej części zamiennej, co za tym idzie koszty najmu przez poszkodowanego samochodu zastępczego obejmują okres konieczny i niezbędny do naprawy pojazdu, który w okolicznościach przedmiotowej sprawy wynosił 38 dni.

Wobec powyższego Sąd Okręgowy oddalił wniesioną przez pozwanego apelację, na podstawie art. 385 k.p.c., jako całkowicie bezzasadną.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy rozstrzygnął w oparciu o art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 3 oraz § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. (tj. Dz.U. z 2018 r. poz. 265) zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 450 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.