Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 17 marca 2022 r., Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi w sprawie o sygn. akt II C 608/21 z powództwa T. B. (1) przeciwko TUZ Towarzystwu (...) w W. o zapłatę:

-

w punkcie pierwszym zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 6 209,56 złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 30 kwietnia 2021 roku do dnia zapłaty;

-

w punkcie drugim oddalił powództwo w pozostałej części;

-

w punkcie trzecim zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1 739,78 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

-

w punkcie czwartym obciążył, tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych, na rzecz Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego dla Łodzi- Widzewa w Łodzi:

a)  pozwanego kwotą 162,28 złotych,

b)  powoda kwotą 45,77 złotych.

Apelację od powyższego wyroku wniósł powód, zaskarżając wydane rozstrzygnięcie w części, tj. w zakresie pkt 2. wyroku co do oddalonego powództwa w zakresie kwoty 1 727,33 zł oraz w zakresie pkt 3. i 4. wyroku. Zaskarżonemu orzeczeniu skarżący zarzucił:

1.  naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy, tj.

a)  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego polegające na niewłaściwej i sprzecznej z logiką ocenie dowodu z opinii biegłego inż. T. B. (2) z dnia 29 czerwca 2021 roku i tym samym przyjęcie przez Sąd I instancji, że dobowa stawka za najem pojazdu zastępczego powinna wynosić 172,20 zł brutto, w sytuacji, gdy powód złożył rozliczne uwagi w przedmiocie opinii biegłego, była ona niejasna, nierzetelna, w wielu miejscach nieczytelna i nie odzwierciedlała realnego odbicia cen na rynku najmu bezgotówkowego, dodatkowo biegły nie poparł żadną rzeczową argumentacją swojego stanowiska w przedmiocie stawek, a co za tym idzie zachodziła konieczność bardziej precyzyjnego określenia przez biegłego rynkowych stawek za najem pojazdu zastępczego,

b)  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego polegające na niewłaściwej i sprzecznej z logiką ocenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego inż. T. B. (2) z dnia 26 października 2021 roku do opinii z dnia 29 czerwca 2021 roku i tym samym przyjęcie przez Sąd I instancji, że dobowa stawka za najem pojazdu zastępczego powinna wynosić 172,20 zł brutto, w sytuacji, gdy powód uwypuklił brak logiki, sprzeczności w treści opinii, brak jej rzetelności i kompletności pod względem określenia stawek dobowych za najem pojazdu zastępczego i jednocześnie wskazał, iż powinny one zostać pod tym względem uzupełnione, poprawione i uszczegółowione tak, aby dało się określić realną stawkę za najem występującą na rynku,

c)  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia przez Sąd materiału dowodowego polegające na błędnej ocenie treści wiadomości e - mail z dnia 16 grudnia 2019 roku oraz 31 grudnia 2019 roku i tym samym przyjęcie przez Sąd I instancji, że bezzasadne było oczekiwanie przez poszkodowanego na wskazanie przez pozwaną warsztatu, który mógłby przeprowadzić naprawę „od ręki”, w sytuacji, gdy powód dwukrotnie zwracał się do pozwanej o to, aby ta wskazała, który warsztat mógłby przeprowadzić naprawę pojazdu w okresie świąt Bożego Narodzenia i nowego roku „od ręki” i tym samym zminimalizować szkodę, podczas gdy jednocześnie, o czym zapomniał Sąd, poszkodowany miał wybrany warsztat tylko musiał oczekiwać na wolne stanowisko w warsztacie w celu rozpoczęcia bezgotówkowej naprawy pojazdu,

d)  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego polegające na dowolnej a nie swobodnej ocenie dowodu z opinii z opinii biegłego inż. T. B. (2) dnia 29 czerwca 2021 roku oraz uzupełniającej opinii z dnia 26 października 2021 roku, w której biegły podał stawki najmu pojazdu zastępczego występujące na rynku lokalnym pominięciem stawek występujących dla wynajmu bezgotówkowego, z pominięciem stawek najwyższych i najniższych, i tym samym przyjęcie przez Sąd, że wnioski płynące z opinii biegłego czynią zadość postanowieniu Sądu w zakresie dopuszczenia dowodu z opinii biegłego na fakt stawek występujących na rynku lokalnym za dobę wynajmu pojazdów o podobnym standardzie jak uszkodzony w niniejszej sprawie (zarówno w trybie gotówkowym jak i bezgotówkowym), podczas gdy:

-

opinia główna i uzupełniająca, poprzez przyjęcie przez biegłego bezzasadnych ograniczeń nałożonych wyłącznie przez biegłego, nie odpowiadała na tezę postawioną przez Sąd, co spowodowało, że opinia była niezupełna, nielogiczna i nierzetelna,

-

zarówno powód jak i pozwany proponowali poszkodowanemu pojazd zastępczy w trybie bezgotówkowym i zadaniem biegłego było również uwzględnienie w stawkach za dzienny najem pojazdu zastępczego występujących na rynku lokalnym tych stawek, które występują w przypadku najmu bezgotówkowego z OC sprawcy, co spowodowało, że opinia była niezupełna, nielogiczna i nierzetelna,

-

biegły w opinii uzupełniającej na stronie 4 i 5 nie zakwestionował, że stawki najmu pojazdu zastępczego dla pojazdu klasy C, firm wskazanych przez powoda w piśmie z dnia 22.06.2021 roku tj. firm (...) a C. (179 zł netto), (...) (180 zł netto), B. R. (169 zł netto), A. (278 zł brutto) występują na rynku lokalnym, a jedynie wskazał, że stawki te dotyczą najmu bezgotówkowego lub też są wygórowane w stosunku do innych podmiotów dlatego nie uwzględni ich w swoim zestawieniu, co nie zwalniało Sądu z dowolnej oceny tego materiału dowodowego, która winna prowadzić do uwzględnienia w/w stawek w wydanym wyroku.

e)  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego, to jest dokonania jego oceny z pominięciem tej części zeznań świadka Z. G. (protokół rozprawy z dnia 20.09.2021 roku 00:25:00 - 00:27:00), w których wskazał, że miał umówiony warsztat, który znajdował się trzy ulice obok jego miejsca zamieszkania, ale na początku warsztat nie miał miejsca na naprawę pojazdu i pojazd do warsztatu został przetransportowany dopiero po oględzinach jak warsztat mógł rozpocząć naprawę pojazdu, i tym samym przyjęcie przez Sąd za niezasadny okres oczekiwania na wskazanie przez pozwanego warsztatu, podczas gdy są to dwie różne kwestie, które biegły równolegle w czasie tj. z jednej strony oczekiwanie na zwolnienie się miejsca na naprawę w wybranym przez poszkodowanego warsztacie, a z drugiej strony prośba o wskazanie przez pozwanego warsztatu, który mógłby szybciej rozpocząć naprawę, a tym samym wykluczenie czasu oczekiwanie na pomoc od pozwanego w celu szybszego rozpoczęcia naprawy nie mogło wykluczać zasadnego czasu oczekiwania na wolne miejsce w warsztacie wybranym przez poszkodowanego,

f)  art. 235 ² § 1 pkt 5 k.p.c. w z art. 227 k.p.c. w zw. z art. 278 § 1 k.p.c. w zw. z art. 286 k.p.c. poprzez pominięcie wniosków dowodowych tj. dopuszczenia dowodu z opinii innego biegłego z zakresu techniki motoryzacji względnie dopuszczenia dowodu z dalszej opinii uzupełniającej biegłego inż. T. B. (2), które sformułowane zostały w piśmie przygotowawczym z dnia 29 grudnia 2021 roku i tym samym nieprzeprowadzenie dowodu z opinii innego biegłego, względnie dalszej opinii uzupełniającej, co spowodowało przyjęcie przez Sąd I instancji stawek określonych przez biegłego w opinii z dnia 29 czerwca 2021 roku i 26 października 2021 roku, które zostały ustalone nierzetelnie, błędnie w sposób wybiórczy i niekompletny (wyłącznie wypożyczalnie zajmujące się wynajmem gotówkowym z pominięciem stawek wysokich i rażąco wysokich), a co za tym idzie nie sposób było ocenić jakie rzeczywiście realne, rzetelne i weryfikowalne stawki występują na rynku lokalnym;

2.  naruszenie przepisów prawa materialnego, a to:

a)  art. 361 § 2 k.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie tj. brak zasądzenia należnej powodowi kwoty odszkodowania w pełnej wysokości, a tym samym naruszenie zasady pełnego odszkodowania, podczas gdy powód wykazał zasadność stawki,

b)  art. 354 § 2 k.c. w zw. z art 354 § 1 k.c. poprzez błędną wykładnię i uznanie, iż wyłącznie z zasadnego czasu najmu pojazdu zastępczego czasu oczekiwania na odpowiedź od pozwanego w zakresie wskazania warsztatu, w sytuacji gdy poszkodowany realizował obowiązek wynikający wprost z treści art. 354 § 2 k.c. i dążył do minimalizacji szkody poprzez organizację we własnym zakresie warsztatu w okresie Świąt Bożego Narodzenia i Nowego Roku oraz wynajmował pojazd zastępczy po stawkach występujących na rynku lokalnym.

W konkluzji skarżący wniósł o zmianę wyroku w zakresie pkt 2. poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda dalszej kwoty 1 727,33 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 30 kwietnia 2021 roku do dnia zapłaty, a także o zmianę pkt 3. i zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych za postępowanie przed Sądem II instancji. Z ostrożności procesowej w razie konieczności przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości lub też stwierdzenia, że Sąd I Instancji nie rozpoznał istoty sprawę skarżący wniósł o uchylenie wyroku w zaskarżonym zakresie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I Instancji.

Nadto, apelujący na podstawie art. 380 k.p.c. w zw. z art. 382 k.p.c. w zw. z art. 286 k.p.c. wniósł o rozpoznanie przez Sąd II instancji postanowień, które nie podlegały zaskarżeniu zażaleniem, a to:

-

postanowienia z dnia 17.03.2022 roku o pominięciu dowodu z opinii biegłego ds.. techniki motoryzacji

-

dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii nowego biegłego ds. techniki motoryzacji na fakt: określenia stawki najmu na rynku lokalnym za dobę wynajmu pojazdów o podobnym standardzie co uszkodzony w wyniku zdarzenia komunikacyjnego z dnia 14 grudnia 2019 roku pojazd marki M. o numerze rejestracyjnym (...), zasadności trwania umowy najmu pojazdu zastępczego w przedmiotowej sprawie.

W odpowiedzi na apelację, pozwana wniosła o oddalenie apelacji powoda oraz o zasądzenie od powoda na rzecz strony pozwanej zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pozwana wniosła również o rozpoznanie apelacji na rozprawie oraz o pominiecie wniosku dowodowego zgłoszonego w apelacji jako zmierzającego jedynie do przedłużenia postępowania.

Sąd Okręgowy poczynił dodatkowo następujące ustalenia faktyczne:

W dniu 30 grudnia 2019 roku pozwany przesłał powodowi pocztą elektroniczną kosztorys – zestawienie kosztów naprawy pojazdu wraz z informacją o możliwości rozliczenia szkody w formie bezgotówkowej poprzez naprawę pojazdu w sieci serwisów współpracujących z pozwanym. W dniu 31 grudnia 2019 roku powód T. B. (1) przesłał pozwanemu pocztą elektroniczną pismo, w którym poinformował pozwanego, że żaden serwis nie chce dokonać naprawy pojazdu poszkodowanego, zwracając się równocześnie o wskazanie serwisu, który od ręki, bez przejęcia odpowiedzialności, mógłby rozpocząć taką naprawę. Serwis, który w dniu 7 stycznia 2020 roku przyjął pojazd poszkodowanego do naprawy nie miał możliwości przyjęcia pojazdu wcześniej. Pozwany dopiero w dniu 8 stycznia 2020 roku skontaktował się telefonicznie z powodem w celu wskazania warsztatu, a następnego dnia przesłał odpowiedź pisemną drogą mailową.

(wydruk e-mail k. 24 i 50, k. 26, k. 27, zeznania Z. G. – protokół rozprawy z 20 września 2021 roku od 00:13:09 do 00:29:05 – k. 71v)

W 2019 roku stawka za wynajem pojazdu zastępczego w klasie (...) w rozliczeniu bezgotówkowym kształtowała się na poziomie od 105,69 zł do 165 zł netto tj. od 130 do 202,95 zł brutto, a w rozliczeniu gotówkowym na poziomie od 52,84 zł do 140 zł netto tj. od 65 zł do 172,22 zł brutto.

(dokument z opinii z innej sprawy k. 74-88)

Wskazane w opinii biegłego inż. T. B. (3) stawki dobowe czynszu najmu pojazdów w klacie C w IV kwartale 2019 roku nie uwzględniają stawek stosowanych przez przedsiębiorców, których główny przedmiot działalności stanowi dochodzenie roszczeń z ubezpieczenia OC pojazdów mechanicznych.

(opinia biegłego sądowego k. 62, k. 103-104)

Stawka dobowa na poziomie 154,47 zł netto (190 zł brutto) za wynajem pojazdu klasy C przez poszkodowanego była stawką rynkową na przełomie 2019 i 2020 roku.

(faktura k. 20v w zw. z opinią k. 56-65 i k. 102-109)

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja okazała się zasadna i podlegała uwzględnieniu w całości.

W pierwszej kolejności należy wskazać, iż niniejsza sprawa rozpoznawana jest w postępowaniu uproszczonym. W myśl art. 505 ¹³ § 2 k.p.c., jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, to uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa. Apelacja w postępowaniu uproszczonym ma charakter ograniczony, a celem postępowania apelacyjnego nie jest tu ponowne rozpoznanie sprawy, ale wyłącznie kontrola wyroku wydanego przez Sąd I instancji w ramach zarzutów podniesionych przez skarżącego. Innymi słowy mówiąc, apelacja ograniczona wiąże sąd odwoławczy, a zakres jego kompetencji kontrolnych jest zredukowany do tego, co zarzuci w apelacji skarżący. Wprowadzając apelację ograniczoną, ustawodawca jednocześnie określa zarzuty, jakimi może posługiwać się jej autor i zakazuje przytaczania dalszych zarzutów po upływie terminu do wniesienia apelacji – co w polskim porządku prawnym wynika z art. 505 ⁹ § 1 ¹ i 2 k.p.c. (tak w uzasadnieniu uchwały składu 7 sędziów SN z dnia 31 stycznia 2008 r., III CZP 49/07, OSNC Nr 6 z 2008 r., poz. 55). Tym samym w ramach niniejszego uzasadnienia poprzestać należy jedynie na odniesieniu się do zarzutów apelacji, bez dokonywania analizy zgodności zaskarżonego rozstrzygnięcia z prawem w pozostałym zakresie. Sąd Okręgowy na podstawie art. 505 ¹⁰ § 1 k.p.c. orzekł w składzie jednego sędziego.

Odnosząc się do ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd I instancji należy wskazać, iż na skutek wniesionej apelacji koniecznym stało się uzupełnienie tych ustaleń o okoliczności związane z oczekiwaniem powoda w kolejce na naprawę pojazdu w warsztacie blacharskim od dnia 31 grudnia 2019 roku do 7 stycznia 2020 roku, jak i sprecyzowanie wniosków biegłego sądowego inż. T. B. (3) odnośnie ustalonych przez niego stawek dobowych czynszu najmu pojazdów w klacie C w IV kwartale 2019 roku w wypożyczalniach oferujących najem bezgotówkowy. Zarówno korespondencja z postępowania likwidacyjnego, jak i fakt, że biegły w swych analizach nie uwzględnił tego segmentu rynku, który oferował najem pojazdów klasy C bezgotówkowo, nie był sporny między stronami – także opinia odnośnie tej okoliczności nie była kwestionowana, a jedynie przydatność jej wniosków dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy.

Mając jednakże na względzie, iż niniejsza sprawa jest prowadzona w postępowaniu uproszczonym Sąd Okręgowy nie widział konieczności przeprowadzenia kolejnej opinii uzupełniającej, tym razem obligującej biegłego do wskazania dobowych stawek wynajmu pojazdów w firmach oferujących rozliczenie bezgotówkowe albowiem wysokość dobowej stawki wskazanej przez powoda jedynie nieznacznie przekraczała dobowe stawki wynajmu pojazdu przy rozliczeniach gotówkowych. Jest przy tym oczywiste, że stawki dobowe wynajmu pojazdów oferowane przy rozliczeniach bezgotówkowych na rynku są wyższe, gdyż i koszty najmu takich pojazdów są wyższe – przedsiębiorca należność uzyskuje bowiem znacznie później po przeprowadzonym postępowaniu likwidacyjnym, a musi też się liczyć z dochodzeniem należności na drodze sądowej, a więc i z koniecznością poniesienia większych kosztów. Powyższą konstatację potwierdzają zresztą niekwestionowane przez strony informacje zawarte w opinii z innej sprawy załączonej przez powoda do pisma z 22.06.2021 r., gdzie koszt najmu pojazdów klasy (...) w formie bezgotówkowej jest właśnie wyższy niż przy rozliczeniu płatnym od ręki – prawie o 20%. Mając zaś na względzie art. 505 ⁷ § 1 k.p.c. Sąd Okręgowy uznał, iż w przedmiotowej sprawie możliwe jest powzięcie samodzielnej oceny opartej na rozważeniu wszystkich okoliczności sprawy bez konieczności dalszego korzystania z opinii biegłego, jeśli stawka za najem pojazdu przez poszkodowanego B. G. przewyższała jedynie o około 10% czyli o kwotę 17,80 zł brutto za dzień stawkę najmu pojazdów dla rozliczeń gotówkowych. W tej sytuacji również ewentualne koszty opinii uzupełniającej nie uzasadniały jej przeprowadzenia, gdyż prawdopodobnie byłyby zbliżone do wartości dochodzonej z tytułu zaniżenia stawki przez powoda tj. kwoty 694,20 zł (39 dni x 17,80 zł). Poza wszystkim należy zauważyć, iż to pozwany winien wykazać, że wystawiona na fakturze VAT stawka nie jest stawką rynkową, iż została celowo zawyżona. Z tych też względów wniosek powoda o przeprowadzenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego został pominięty.

Przechodząc do oceny zarzutów naruszenia prawa procesowego należy w pełni zgodzić się ze skarżącym co do naruszenia przez Sąd I instancji art. 233 § 1 k.p.c. w zakresie oceny wiarygodności dowodu z opinii biegłego i oceny wniosków w niej zawartych. Dowód z opinii biegłego podlega bowiem ocenie na podstawie art. 233 § 1 k.p.c., podobnie jak inne środki dowodowe, z tym, że ocena opinii biegłego rządzi się innymi regułami, niż ocena zeznań świadków czy stron. Dowód z opinii biegłego jest dowodem o specyficznym charakterze o tyle, że służyć powinien w procesie cywilnym dowodzeniu takich faktów, których stwierdzenie wymaga wiadomości specjalnych w rozumieniu art. 278 k.p.c. Zasadniczo więc dowód ten ma zmierzać dostarczeniu wiedzy (naukowej, fachowej bądź branżowej itp.) niezbędnej dla prawidłowej oceny faktów, z których strony wywodzą w procesie swoje racje (ewentualnie stwierdzenia zaistnienia lub przebiegu zjawisk których nie można właściwie ustalić bez posiadania takiej wiedzy). Dowód ten przeprowadzany jest przy zachowaniu określonych przez prawo procesowe gwarancji co do kompetencji (art. 278 k.p.c.) i bezstronności biegłego (art. 281 k.p.c.) oraz bezpośredniości (czego wyrazem jest norma art. 286 k.p.c.). Dowód z opinii biegłego służy zatem w procesie dla weryfikacji twierdzeń stron o przebiegu zdarzeń, wówczas kiedy nie jest możliwe dokonanie tej oceny przy uwzględnieniu wniosków płynących z wiedzy powszechnej i zasad doświadczenia życiowego ocenianych przy uwzględnieniu zasad logiki.

Ocenie dowodu z opinii biegłego podlega wyłącznie zgodność z materiałem procesowym przyjętych założeń faktycznych, podstawy metodologiczne, transparentność, kompletność i spójność wywodu i wreszcie zgodność wniosków opinii z zasadami logiki, wiedzy powszechnej i doświadczenia życiowego. Sfera dotycząca wiadomości specjalnych w rozumieniu normy art. 278 k.p.c. oceniana jest w sposób uwzględniający specyfikę dowodu z opinii biegłego.

Sąd Okręgowy w pełni zgadza się ze skarżącym, iż w przedmiotowej sprawie opinia biegłego opierała się na błędnych podstawach metodologicznych, albowiem zaproponowany przez biegłego w opinii dobór firm oferujących najem pojazdów w celu określenia rynkowej dobowej stawki najmu pojazdu w realiach przedmiotowej sprawy nie mógł wykazać niezasadności stawki, którą powód obciążył poszkodowanego B. G. w fakturze VAT nr (...). Jest bowiem oczywiste, iż wynajem pojazdów przy rozliczeniu bezgotówkowym jest związany z likwidacją szkód powypadkowych właśnie w ramach ubezpieczenia, w szczególności w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych – jest on bowiem związany z sytuacją, gdy najemcy przysługuje roszczenie o zwrot kosztów najmu w stosunku do innego podmiotu, które może on przenieść na rzecz wynajmującego. Taki model działalności wypożyczalni samochodowych jest zupełnie odmienny od tych, które udostępniają pojazdy za gotówkę z uwagi na wskazaną już wyżej późniejszą płatność, zaangażowanie wypożyczalni w proces likwidacji szkody związanej z najmem pojazdu zastępczego w zakładzie ubezpieczeń. Nie budzi więc zdziwienia Sądu Okręgowego fakt, iż na rynku występują wypożyczalnie wyłącznie specjalizujące się w tego typu usługach oraz takie, które takiej działalności unikają. Sąd Okręgowy nie dostrzega jednak jakichkolwiek okoliczności uzasadniających wykluczenie tego rodzaju wypożyczalni przy sporządzaniu opinii odnośnie rynkowych stawek najmu pojazdów zastępczych, jak uczynił to biegły – sam fakt prowadzenia wyspecjalizowanych usług w danym sektorze rynku przez tego typu wypożyczalnie nie może ich przecież dyskwalifikować, czy też świadczyć o tym, iż proponowane przez nie stawki nie są rynkowe, a innych faktycznych argumentów biegły nie przedstawił. Biegły co prawda powoływał się na brak zasadności stosowania wyższych stawek przez wypożyczalnie pojazdów oferujące ich najem w sposób bezgotówkowy, jednakże uzasadniając swoje stanowisko odwoływał się do argumentów prawnych w zakresie celowości i ekonomiczności ponoszenia wydatków na likwidację szkody, czego czynić nie winien. Biegły nie ma bowiem prawa oceniać i wyciągać wniosków prowadzących do rozwiązania sprawy, a jedynie wskazywać fakty, podczas gdy w przedmiotowej sprawie to uczynił, nie uwzględniając wysokości stawek najmu pojazdów klasy C w wypożyczalniach oferujących najem bezgotówkowy.

Nadto brak jest podstaw do oparcia się na opinii biegłego odnośnie zasadności oczekiwania przez poszkodowanego w kolejce na naprawę pojazdu w warsztacie blacharskim od dnia 31 grudnia 2019 roku do 7 stycznia 2020 roku - okres ten nie wchodzi bowiem w zakres technologicznego czasu naprawy, który to podlegał ocenie biegłego. Ocena tylko i wyłącznie zasadności okresu oczekiwania na naprawę pojazdu w warsztacie samochodowym nie wymaga wiedzy specjalistycznej, podlega ocenie Sądu i może być udowodniona wszelkimi przewidzianymi przez k.p.c. dowodami. Słusznie skarżący w tym zakresie zwrócił uwagę na inne dowody świadczące o zasadności oczekiwania w w/w okresie na naprawę pojazdu, jak na zeznania świadka Z. G., czy też fakt, iż także pozwany zakład ubezpieczeń w tym okresie czasu nie był w stanie zaoferować od ręki warsztatu mogącego wykonać naprawę pojazdu. Nie bez znaczenia jest też podniesiony przez skarżącego fakt, iż oczekiwanie na wolne miejsce w warsztacie naprawczym miało miejsce w okresie świątecznym, w czasie którego część warsztatów jest zamykana. Wyciągnięte więc przez Sąd I instancji wnioski o możliwości znalezienia warsztatu naprawczego we wskazanym wyżej okresie należy uznać za dowolne – przeczą im dowody w postaci dowodu z zeznań Z. G., jak i korespondencji pomiędzy stronami w toku postępowania likwidacyjnego. Z tych też przyczyn Sąd Okręgowy podzielił stanowisko skarżącego odnośnie naruszenia przez Sąd I instancji art. 233 § 1 k.p.c. w tym zakresie.

Wskazane wyżej naruszenie przepisów prawa procesowego miało niewątpliwie wpływ na odmienną od Sądu I instancji ocenę Sądu Okręgowego zasadności wydatków poniesionych na najem pojazdu zastępczego. W świetle dokonanych przez Sąd Okręgowy ustaleń za zasadny należało więc uznać zarzut naruszenia art. 361 § 2 k.c. odnośnie oceny zakresu obowiązku odszkodowawczego pozwanego w zakresie zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego. Sąd Okręgowy w pełni podziela stanowisko wyrażone w uchwale SN z dnia 7 listopada 2011 roku w sprawie III CZP 5/11 (publ. OSNC 2012/3/28), w której zostało wskazane, że odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za uszkodzenie albo zniszczenie pojazdu mechanicznego niesłużącego do prowadzenia działalności gospodarczej obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego, jednakże w przedmiotowej sprawie pozwany nie wykazał, aby poniesione przez poszkodowanego wydatki na najem pojazdu takimi nie były. Zdaniem Sądu Okręgowego za celowe i uzasadnione należy uznać wydatki na najem pojazdu zastępczego w okresie od dnia 31 grudnia 2019 roku do 7 stycznia 2020 roku albowiem oczekiwanie na naprawę pojazdu w tym okresie nie było skutkiem zaniedbań pozwanego lecz bezczynności pozwanego, który nie wskazał niezwłocznie warsztatu, w którym naprawa mogłaby się rozpocząć natychmiast, oraz sytuacji na rynku z uwagi na okres świąteczny i kolejkę pojazdów do naprawy w warsztacie wybranym przez poszkodowanego. Sugestie Sądu I instancji o możliwości jeszcze wcześniejszego wstawienia pojazdu do warsztatu nie znajdują natomiast uzasadnienia w ustalonym stanie faktycznym – należy wskazać, iż pierwsze oględziny i sporządzenie kosztorysu naprawy pojazdu przez zakład ubezpieczeń miały miejsce dopiero w dniu 30 grudnia 2019 roku tj. po 14 dniach od zgłoszenia szkody i okoliczność ta nie była kwestionowana przez strony. Już tylko w tym kontekście trudno nie uznać, iż krótszy o 6 dni okres oczekiwania na naprawę pojazdu jest uzasadniony. Także wysokość dobowej stawki najmu pojazdu zastępczego w kwocie 190 zł pozostaje w związku przyczynowym ze szkodą, gdyż po pierwsze w takiej wysokości została ona poniesiona przez poszkodowanego, a po drugie w takiej wysokości kształtowały się dobowe stawki najmu pojazdu na rynku przy rozliczeniu bezgotówkowym. Należało więc uznać, iż najem pojazdu zastępczego przez poszkodowanego, który nie posiadał innego pojazdu, przez pełen okres 39 dni w kwocie 7 404,93 zł w realiach przedmiotowej sprawy był celowym i ekonomicznie uzasadnionym wydatkiem.

Niewątpliwie takie postępowanie poszkodowanego nie naruszało natomiast art. 354 § 2 k.c., nie twierdził tak też Sąd I instancji, dlatego zgłoszony zarzut naruszenia tego przepisu należy uznać za bezzasadny.

Z kolei zgłoszony przez skarżącego zarzut naruszenia art. 235 ² § 1 pkt 5 k.p.c. w zw. z art. 278 § 1 i 286 k.p.c. w ostatecznym rozrachunku nie miał znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy z uwagi na możliwość powzięcia przez Sąd Okręgowy na podstawie art. 505 ⁷ § 1 k.p.c. samodzielnej oceny odnośnie zasadności stawki najmu pojazdu wypożyczonego przez poszkodowanego.

Mając powyższe na uwadze, uwzględniając apelację powoda, zgodnie z art. 386 § 1 k.p.c., Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok podwyższając zasądzoną już kwotę 6 209,56 zł do kwoty 7 936,89 zł.

Stosownie do zmiany rozstrzygnięcia w zakresie żądania głównego zmianie podlegało orzeczenie o kosztach procesu przed Sądem pierwszej instancji. Sąd o tych kosztach rozstrzygnął na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. i zasądził od przegrywającego spór pozwanego na rzecz powoda kwotę 2 917 zł. Na kwotę tą złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika powoda, ustalone stosownie do § 2 pkt 4) Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za adwokackie (t.j. - Dz. U. z 2015 roku, poz. 1800) w kwocie 1 800 zł, opłata sądowa od pozwu w kwocie 500 zł, wykorzystana zaliczka na dowód z opinii biegłego w kwocie 600 zł oraz opłata od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

Ponadto pozwany, jako strona przegrywająca sprawę w całości, został obciążony na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jedn. - Dz. U. z 2021 r., poz. 2257) kosztami sądowym poniesionymi tymczasowo przez Skarb Państwa w kwocie 208,05 zł.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł zgodnie z wyrażoną
w art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. zasadą odpowiedzialności za wynik sporu i zasądził od przegrywającego spór pozwanego na rzecz powoda kwotę 1 100 zł. Na tę kwotę złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika powoda, ustalone stosownie do § 2. pkt 3) w zw. z § 10. ust. 1 pkt 1) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 1800 ze zm.) w kwocie 900 zł, oraz opłata sądowa od apelacji w kwocie 200 zł.

Sprostowanie z urzędu oczywistej niedokładności pisarskiej w wyroku Sądu Rejonowego co do sygnatury sprawy uzasadnia art. 350 § 1 i § 3 k.p.c.