Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 15 marca 2022 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w sprawie o sygn. akt II C 18/22 oddalił powództwo (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. przeciwko pozwanej H. M..

Apelację od wydanego wyroku wniósł powód, zaskarżając orzeczenie w całości.

Powód zarzucił wydanemu rozstrzygnięciu:

naruszenie przepisów postępowania mających istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. przez dokonanie błędnej, dowolnej oceny materiału dowodowego powołanego w pozwie, sprzecznej z zasadami logiki oraz doświadczenia życiowego a przez to sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, przekroczenie zasad swobodnej oceny dowodów i dokonanie tej oceny w sposób dowolny pod przyjętą z góry tezę w szczególności w zakresie interpretacji umowy pożyczki oraz harmonogramu płatności, co doprowadziło do mylnego oraz nieuprawnionego uznania przez Sąd, iż nie ma możliwości zweryfikowania zasadności powództwa w zakresie jego wysokości, w sytuacji gdy prawidłowa analiza treści umowy oraz harmonogramu płatności, powinna doprowadzić do przyjęcia, iż powództwo zarówno co do zasady, jak i wysokości winno być w całości uwzględnione;

naruszenie art. 231 k.p.c. poprzez błędne uznanie, że z faktu zawarcia umowy pożyczki nr (...) (dalej również jako: Umowa”) na pisemny wniosek pozwanej w oparciu o złożone do akt sprawy dowody potwierdzające złożenie przez strony oświadczeń o zawarciu umowy pożyczki i wypłatę na rzecz pozwanej całej kwoty pożyczki, nie wynika obowiązek pozwanej całkowitej spłaty kwoty pożyczki na rzecz powoda, podczas gdy z faktu zawarcia umowy pożyczki oraz jej załączników jednoznacznie oraz bezsprzecznie wynika, że pozwana była zobowiązana do zwrotu kwoty objętej powództwem;

naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:

naruszenie art. 6 k.c. w zw. z art. 471 k.c. poprzez wadliwe rozłożenie ciężaru dowodu w sprawie przez Sąd I instancji i uznanie, że powód w sprawie winien wykazać, iż pozwana ponosi winę za nienależyte wykonanie zobowiązania, podczas gdy z konstrukcji art. 471 k.c. domniemanie winy pozwanej;

naruszenie art. 723 k.c. poprzez jego wadliwe zastosowanie, pomimo że strony w umowie pożyczki nr (...) dokonały na tyle precyzyjnych uzgodnień co do spłaty pożyczki, że eliminowały one zastosowanie dyspozytywnego art. 723 k.c., co w konsekwencji doprowadziło do biednego uznania przez Sad I instancji, że umowa winna być wypowiedziana przez powoda oraz do popełnienia błędu w ustaleniach faktycznych polegającego na nieprawidłowym obliczeniu czasu trwania umowy pożyczki, tj. uznania przez Sąd I instancji, że termin płatności ostatniej raty pożyczki przypadał na dzień 10 listopada 2021 r. podczas gdy rzeczywisty termin to 4 marca 2020 r..

W związku z tak postawionymi zarzutami skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 2.144 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie liczonymi od dnia 6 maja 2021 r. do dnia zapłaty, zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania przed sądem I i II instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Ponadto skarżący wniósł o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z:

potwierdzonego za zgodność z oryginałem wniosku o udzielenie pożyczki pieniężnej celem wykazania faktu: wyrażenia przez pozwaną woli zawarcia umowy pożyczki, procesu zawarcia umowy pożyczki, wyrażenia przez pozwaną niezbędnych zgód i oświadczeń celem zawarcia z powodem umowy pożyczki;

potwierdzonej za zgodność z oryginałem umowy pożyczki nr (...) celem wykazania faktu: potwierdzenia wartości przedmiotu sporu, istnienia i wymagalności roszczenia powoda, wysokości roszczenia powoda, stron zobowiązania, treści umowy łączącej strony, zawarcia umowy na podstawie której pozwana zobowiązała się do zwrotu całkowitej kwoty pożyczki wraz z odsetkami za opóźnienie, wypłaty pozwanej kwoty pożyczki, spełnienia przez powoda zobowiązania wynikającego z umowy pożyczki;

wskazując przy tym, iż potrzeba powołania powyższych dowodów na obecnym etapie wynika z niezrozumiałego przyjęcia przez Sąd, że powód nie udowodnił dochodzonego roszczenia. Wydanie zaskarżonego wyroku było przedwczesne i nie zostało poprzedzone wyjaśnieniem przez Sąd istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności. Powód nie miał możliwości wcześniejszego przedstawienia dokumentów w poświadczonych za zgodność z oryginałem kopiach, gdyż wyrok w niniejszej sprawie zapadł w dniu 15 marca 2022 roku, bez zapewnienia powodowi możliwości ustosunkowania się do odpowiedzi na pozew pozwanej z dnia 24 lutego 2022 roku (doręczonej powodowi dopiero w dniu 14 marca 2022 roku, a zatem dzień ogłoszeniem wyroku). Strona powodowa nie miała zatem możliwości wcześniejszej obrony swoich praw i odparcia zarzutów pozwanej przedstawionych w odpowiedzi na pozew.

Skarżący ewentualnie wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu Sądowi do rozstrzygnięcia o kosztach postępowania oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda okazała się częściowo zasadna i jako taka skutkowała zmianą zapadłego rozstrzygnięcia.

Zaznaczyć należy, że sprawa była rozpoznawana w postępowaniu uproszczonym, zaś Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego, zatem zgodnie z art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. uzasadnienie niniejszego orzeczenia powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Apelacja w tym postępowaniu ma charakter apelacji ograniczonej. Jej funkcją nie jest ponowne rozpoznanie sprawy, lecz wyłącznie kontrola wyroku wydanego przez sąd I instancji. Sąd odwoławczy nie rozpoznaje powództwa (roszczenia), a jedynie trafność (słuszność) zaskarżonego rozstrzygnięcia. Chodzi tu o zgodność z materiałem procesowym pozostającym w dyspozycji sądu orzekającego (por. uchwała składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 2008 r., III CZP 49/07). W związku z powyższym wyjaśnić należy, że podstawą zarzutu apelacji uproszczonej nie może być błędne ustalenie stanu faktycznego sprawy przez sąd I instancji jeżeli nie wiąże się z zarzutem naruszenia przepisów postępowania mających istotny wpływ na wynik sprawy. Tymczasem skarżący sformułował zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, bez powiązania go z zarzutem naruszenia przepisów postępowania. Stąd zarzut ten nie podlegał badaniu w niniejszym postępowaniu.

W myśl art. 233 § 1 k.p.c. sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Dla skuteczności zarzutu naruszenia tego przepisu nie wystarcza stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. W szczególności skarżący powinien wskazać, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im je przyznając (wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 19 czerwca 2008 r., I ACa 180/08, LEX nr 468598).

W niniejszej sprawie skarżący wskazał, że ocena dokonana przez Sąd pierwszej instancji naruszyła zasady logiki oraz zasady doświadczenia życiowego. Ocena prawidłowości ustaleń dokonanych przez Sąd Rejonowy badana jest więc przez pryzmat naruszenia przepisu prawa procesowego ustanawiającego zasadę swobodnej oceny dowodów.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. oraz art. 231 k.p.c. w pierwszej kolejności należy wskazać, że Sąd Okręgowy nie zgadza się z rozważaniami Sądu I instancji, który uznał, że nie wykazano skutecznego wypowiedzenia umowy pożyczki. Co prawda załączone przez stronę powodową dokumenty w głównej mierze stanowią jedynie kserokopie dokumentów prywatnych lub wydruki komputerowe. W tym kontekście należy wskazać, iż powołane przez stronę dowody z określonych dokumentów załączonych do pozwu lub innego pisma procesowego w formie niepoświadczonych kserokopii wprawdzie nie stanowią dowodów z dokumentów, o których mowa w art. 244 i art. 245 k.p.c., nie są jednak pozbawione mocy dowodowej, w rozumieniu art. 232 w zw. z art. 308 k.p.c.. Dopóki sąd ani strona przeciwna nie zakwestionuje ich, stanowią one jeden ze środków dowodowych, przy pomocy których strona może udowodnić fakty istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Dowody te, jak każde inne, podlegają ocenie sądu na podstawie art. 233 k.p.c.. Dnia 8 września 2016 r. dokonana została zmiana przepisów kodeksu cywilnego i kodeksu postępowania cywilnego, który w sposób istotny zmieniła przepisy o dokumentach, tak materialne, jak procesowe. Ustawą z 10 lipca 2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny, ustawy – Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw (Dz.U.2015.1311) wprowadzono do porządku prawnego definicję materialną dokumentu (art. 77 3 k.c.). Nadto, w kodeksie postępowania cywilnego podzielono dokumenty na zawierające tekst i nie zawierające go. Dowodzenie za pomocą dokumentów zawierających tekst odbywa się na podstawie art. 243 1 – 257 k.p.c., a z dokumentów nie zawierających tekstu na podstawie art. 308 k.p.c. (a więc odpowiednio stosowanych przepisów o dowodzie z oględzin).

Idąc dalej również należy podzielić podniesiony przez skarżącego zarzut dotyczący naruszenia przez Sąd I instancji przepisu art. 723 k.c.. Sąd I instancji w treści sporządzonego uzasadnienia argumentował, że wypowiedzenie umowy pożyczki i przedsądowe wezwanie do zapłaty nie mogły zostać uznane, albowiem nie ma dowodu, że zostały one wysłane pozwanej.

Przedsądowe wezwanie do zapłaty co do zasady poprzedza wniesienie pozwu do sądu oraz powinno być wysłane listem poleconym za zwrotnym potwierdzeniem odbioru. Konieczność wysłania przez wierzyciela wezwania do zapłaty do dłużnika istnieje w sytuacji, kiedy wierzyciel nie wyznaczył dłużnikowi terminu na zapłatę należności. Samo wezwanie do zapłaty nie jest warunkiem wniesienia pozwu. Pozew może być złożony nawet jeśli nie było żadnego przedsądowego wezwania do zapłaty, albowiem pozew do sądu jest traktowany jako „środek ostateczny". Rolę wezwania do spełnienia świadczenia, o którym mowa w art. 455 k.c. można przypisać doręczeniu dłużnikowi odpisu pozwu, w którym – zgodnie z art. 187 § 1 k.p.c. - zostaje dokładnie określone żądanie, a w sprawach o prawa majątkowe – dochodzona kwota pieniężna. Taką samą rolę spełnia pismo procesowe wskazujące takie żądanie. Określenie jako przedmiotu żądania kwoty pieniężnej powoduje ten skutek, że w razie niespełnienia tego świadczenia, dłużnik popada w opóźnienie, a z tym faktem art. 481 § 1 k.c. wiąże obowiązek zapłaty odsetek za czas opóźnienia (tak: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 maja 2012 r., sygn. akt II PK 24/12)

Co za tym idzie rację ma skarżący wskazując, że nawet gdyby przyjąć, że powód nie wypowiedział umowy pożyczki w sposób poprawny, to w dacie wydania wyroku dochodzona należność była wymagalna, albowiem upłynął termin spłaty pożyczki wynikający z zawartej umowy, jak również podobną moc jak wypowiedzeniu przyznaje się wytoczeniu powództwa o zwrot pożyczki (J. Gudowski (w:) G. Bieniek, Komentarz, t. II, 2011, s. 509). Bezskuteczny upływ terminu zwrotu przedmiotu pożyczki, ustalony w każdy możliwy sposób, jest równoznaczny z postawieniem pożyczkobiorcy zarzutu, przynajmniej opóźnienia się w wykonaniu świadczenia. Okoliczność ta uprawnia pożyczkodawcę do skorzystania ze wszystkich uprawnień, jakie mu przysługują, w tym do skutecznego dochodzenia roszczenia o zwrot udzielonej pożyczki.

W dalszej kolejności należy podkreślić, że w sposób nieprawidłowy został przez apelującego sformułowany zarzut naruszenia art. 6 k.c.. Wyjaśnić należy, że art. 6 k.c. jest adresowany do stron postępowania, gdyż określa ich obowiązki w zakresie wykazywania faktów, z których wywodzą skutki prawne. Przepisu tego Sąd Rejonowy nie mógł zatem naruszyć w sposób i w formie zarzucanej przez skarżącego. Przepis ten nie stanowi podstawy wyrokowania sądu i z tego względu nie może mieć wpływu na poprawność wydanego przez sąd rozstrzygnięcia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 2008 r., I CSK 426/07, Legalis nr 150213).

Konkludując, w okolicznościach przedmiotowej sprawy kwota udzielonej pozwanej pożyczki w wysokości 1.500 zł, całkowita kwota do zapłaty wynosiła 2.379 zł, zaś całkowity koszt pożyczki stanowił kwotę 879 zł, w tym 719,40 zł tytułem prowizji, 85 zł tytułem opłaty przygotowawczej, 74,52 zł z tytułu oprocentowania. Pozwana dokonała częściowej spłaty udzielonej pożyczki w kwocie 690 zł, co za tym idzie pozostała do spłaty kwoty powinna wynosić 1.689 zł. Jednakże Sąd Okręgowy stanął na stanowisku, że prowizja zastrzeżona w umowie stron, stanowi postanowienie niedozwolone i jako takie nie wiąże pozwanej.

Art. 385 ¹ k.c. ma charakter materialny, a sąd stosuje prawo materialne z urzędu. Sąd Najwyższy w postanowieniu Izby Cywilnej z dnia 15 października 2020 r. (V CNP 7/20 L.) w tezie 2. stwierdził trafnie, że okoliczność, iż dane postanowienie umowne mieści się co do zasady w granicach określonych ustawą, nie wyłącza uznania go za niedozwolone w stosunku z konsumentem. Sąd Najwyższy powołał w uzasadnieniu wyrok (...) z 21 stycznia 2015 r. w połączonych sprawach C-482/13, C-484/13, C-485/13 i C-487/13. Dodać do tego można kolejne judykaty (...): tezy 57 i 58 wyroku z 26.03.2020 r. C-779/18 i wyrok z dnia 3 września 2020 r. C-84/19, nadto wyroki (...) w sprawach C-176/17, C-483/16, C-495/19, C-419/18 (połączona ze sprawą C-483/18). (...) wielokrotnie zatem wypowiadał się odnośnie zakresu działania sądu w sporach między przedsiębiorcą i konsumentem. Orzeczenia (...) konsekwentnie idą drogą ochrony konsumenta i wskazują sądom krajowym, że wykładni przepisów prawa krajowego należy dokonywać w zgodzie z przepisami dyrektywy 93/13 EWG. Tylko spełnianie przez sądy krajowe obowiązku działania z urzędu wypełni zasadę skutecznej ochrony praw przyznanych konsumentowi, ale też powinno stanowić czynnik odstraszający, skłaniający do zaprzestania stosowania nieuczciwych praktyk.

Ustawodawca wskazał w treści art. 385 1 § 3 k.c., że nie uzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu, a więc w szczególności będą to postanowienia umowy przejęte z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta (tzw. umowa adhezyjna). Jednocześnie prawodawca przeniósł ciężar dowodu tego, że dane postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie na tę osobę, która się na to powołuje, czyli w znakomitej większości przypadków na przedsiębiorcę. Ponadto, w art. 385 3 k.c. zostały przykładowo wymienione klauzule umowne, które w razie wątpliwości poczytuje się za niedozwolone. W tym miejscu podkreślenia wymaga fakt, iż unormowania zawarte w art. 385 1 – 385 3 k.c. mają charakter szczególny w stosunku do tych przepisów, które mają powszechne zastosowanie do kształtowania przez kontrahentów treści umowy (wskazać należy chociażby na art. 58, 353 1 czy 388 k.c.).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy trzeba stwierdzić, że powód udzielając pożyczki pozwanej był co do zasady uprawniony do obciążenia swojego kontrahenta kosztami administracyjnymi, manipulacyjnymi oraz windykacyjnymi. Poza tym wszyscy kredytodawcy i pożyczkodawcy powszechnie posługują się jeszcze jednym instrumentem jakim jest prowizja, problem tkwi jednak w tym jak ten instrument jest w praktyce traktowany. Doświadczenie życiowe wskazuje bowiem, iż przeważnie prowizje są zawyżane. Co prawda wysokość kosztów udzielenia pożyczki przeważnie jest ustalana przez strony, jednakże pamiętać należy, że swoboda umów nie pozostaje całkowicie dowolna i podlega pewnym ograniczeniom z uwagi na regulację art. 353 ¹ §1 k.c., zgodnie z którym treść lub cel stosunku prawnego ułożonego przez strony nie może sprzeciwiać się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Poza tym szczególna ochrona zasady swobody kształtowania treści i zawierania umów z konsumentem, wyrażona w art. 385 1 k.c., oparta jest na domniemaniu braku indywidualnego uzgodnienia postanowień wzorca. (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2012 r. II CSK 515/11). Wobec tego dla skutecznego wykazania okoliczności, że klauzula była uzgodniona z konsumentem nie jest wystarczające opatrzenie klauzuli adnotacją, że konsument wyraża zgodę (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 6 marca 2013 r. VI ACa 1241/12).

Działanie wbrew dobrym obyczajom – przy kształtowaniu treści stosunku zobowiązaniowego – rozumie się w judykaturze jako wprowadzanie do umowy klauzul, które godzą w równowagę kontraktową stron takiego stosunku; rażące naruszenie interesów konsumenta oznacza zaś nieusprawiedliwioną dysproporcję – na niekorzyść konsumenta – praw i obowiązków stron, wynikających z umowy (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 13 lipca 2005 r., I CK 832/04, opubl. Biul. SN Nr 11/2005 poz. 13 oraz z dnia 3 lutego 2006 r., I CK 297/05, opubl. Biul. SN Nr 5-6/2006 poz. 12, z dnia 27 października 2006 r., I CSK 173/06, opubl. baza prawna LEX nr 395247). Ocena rzetelności określonego postanowienia wymaga zatem rozważenia indywidulanego rozkładu obciążeń, kosztów i ryzyka, jakie wiąże się z przyjętymi rozwiązaniami oraz zbadania jak wyglądałyby prawa lub obowiązki konsumenta w sytuacji, w której postanowienie to nie zostałoby zastrzeżone. Przepis art. 385 1 § 1 k.c. chroni konsumenta jako słabszego uczestnika obrotu w relacjach z przedsiębiorcą – profesjonalistą w danej dziedzinie. (por wyrok SN z dnia 30 maja 2014 r. , III CSK 204/13, opubl. baza prawna LEX Nr 146608). W kontekście tak pojmowanych przesłanek oceny analizowanego postanowienia umowy, nie można było nie dostrzec braku równowagi kontraktowej stron, skoro podmiot występujący jako pożyczkodawca, a jednocześnie przedsiębiorca, narzucił podmiotowi oznaczonemu jako pożyczkobiorca, a jednocześnie konsumentowi wszystkie warunki umowy (w tym także i te dotyczące kosztów udzielenia pożyczki), nie pozostawiając mu praktycznie żadnego wyboru. W takiej sytuacji, uwzględniając zasady doświadczenia życiowego , alternatywą byłoby zapewne nie uzyskanie przez pozwanego od pożyczkodawcy kwoty, na którą opiewała „umowa pożyczki”, o ile nie przyjmie warunków umowy w całości sformułowanych przez drugą stronę umowy. Z tym wszystkim łączy się również stan nieusprawiedliwionej dysproporcji praw i obowiązków stron, wynikających z umowy, oczywiście na niekorzyść pozwanego, jeżeli wziąć pod uwagę to, do czego miał być zobowiązany w zamian za udzielenie jej pożyczki. Trudno mówić tu o ekwiwalentności świadczeń, albowiem ustalenie prowizji na poziomie blisko 50% środków pieniężnych, które pożyczkodawca udostępnił pozwanej na podstawie umowy pożyczki narusza dobre obyczaje i rażąco narusza interesy konsumenta. Co za tym idzie pozwana, jako konsument nie może być i nie jest związany postanowieniami, które stanowią niedozwolone klauzule umowne. Bez wątpienia w realiach rozpoznawanej sprawy można mówić o prowizji za udzielenie pożyczki, jednak brak jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, iż koszty, jakie pożyczkodawca poniósł w związku z czynnościami skutkującymi zawarciem umowy i wypłatą kapitału, pozostają w choćby zbliżonej proporcji do żądanego od pozwane świadczenia wzajemnego. Dokładnie rzecz biorąc powód nadmiernie zwiększył prowizję, traktując ją jako dodatkowe źródło łatwego zarobkowania.

Postanowienia umowy dotyczące prowizji z tytułu udzielenia pożyczki pozostają w sprzeczności z art. 359 § 2 ¹ i § 2 ² k.c., określających wysokość odsetek maksymalnych. Ustawodawca wprowadził to rozwiązanie po to, aby przeciwdziałać ocenianemu negatywnie w świetle zasad współżycia społecznego zjawisku lichwy oraz aby chronić interesy słabszych uczestników obrotu gospodarczego. Z uwagi na to instytucja odsetek maksymalnych jest podstawowym wyznacznikiem i punktem odniesienia dla oceny wysokości wynagrodzenia pożyczkodawcy ustalonego w umowie. Stopa tych odsetek ustalana jest w odniesieniu do aktualnej stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego i odzwierciedla bieżący układ stosunków gospodarczych, „cenę” pieniądza w obrocie międzybankowym i poziom inflacji, zapewnia, więc pożyczkodawcom godziwy zysk. Rzeczona umowa pożyczki przepis ten narusza, bowiem prowizja stanowi w istocie dodatkowy koszt pożyczki, oprócz określonych w umowie odsetek umownych, co sprawia, że w tej części umowa pozostaje w sprzeczności z prawem i zasadami współżycia społecznego.

Mając powyższe na uwadze, uwzględniając apelację powoda, zgodnie z art. 386 § 1 k.p.c., Sąd Okręgowy w punkcie 1. zmienił punkt 1. wyroku, w ten sposób, że zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 969,52 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 11 listopada 2021 r. do dnia zapłaty, oddalając powództwo w pozostałym zakresie.

Zważywszy na wynik kontroli instancyjnej, zmianie podlegało również rozstrzygnięcie w przedmiocie rozstrzygnięcia o kosztach postępowania pierwszoinstancyjnego, o których Sąd Okręgowy orzekł w punkcie 1., na podstawie art. 100 k.p.c. zd. 1. w zw. z § 2 pkt 3) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 265) zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 452 zł, tytułem zwrotu kosztów postępowania przed Sądem I instancji, uwzględniając, iż powód wygrał je on w 45%. Powód poniósł koszty w wysokości 1.117 zł, na które złożyły się 200 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu, 900 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego, 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W punkcie 2. Sąd Okręgowy, na podstawie art. 385 k.p.c., oddalił apelację powoda w pozostałym zakresie.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 i w zw. z § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 265) i zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 237 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym, uwzględniając, że powód wygrał postępowanie apelacyjne w 45% oraz poniósł koszty w łącznej wysokości 550 zł, w tym 100 zł tytułem opłaty od apelacji oraz 450 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego.