Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 9 listopada 2018 roku, Sąd Rejonowy w Zgierzu w sprawie z wniosku D. G., J. N., B. M. przy udziale S. M., S. A., M. S. (1), J. K., Z. L., M. S. (2), M. S. (3), P. W. i Gminy M. Z. o ustanowienie służebności drogi koniecznej:

1.  ustanowił na nieruchomości gruntowej stanowiącej własność Gminy M.

Z., oznaczonej jako działka nr (...) położonej w Z., gmina M. Z., powiat (...), województwo (...), dla której Sąd Rejonowy w Zgierzu V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą (...) oraz na nieruchomości gruntowej stanowiącej własność Gminy M. Z., oznaczonej jako działka nr (...) położonej w Z., gmina M. Z., powiat (...), województwo (...), dla której Sąd Rejonowy w Zgierzu V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą (...) służebność gruntową drogi koniecznej polegającą na prawie przejazdu, przechodu i przeprowadzenia wszelkich mediów, w szczególności takich jak sieć energetyczna, wodociągowa, kanalizacyjna, kanalizacja burzowa i sieć gazowa przez całość działki nr (...) i część działki nr (...), której dokładny przebieg ilustruje mapa biegłego sądowego z zakresu geodezji M. R., zaewidencjonowana w Starostwie Powiatowym z Z. w dniu 15 października 2018 roku za numerem P.1020.2018. (...):

a)  przez działkę nr (...) położoną w Z. przy ulicy (...), dla

której Sąd Rejonowy w Zgierzu V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą (...) na rzecz każdoczesnego właściciela nieruchomości gruntowej oznaczonej jako działka nr (...) położonej w Z. przy ulicy (...), dla której Sąd Rejonowy w Zgierzu V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą KW (...);

b)  przez działkę nr (...) położoną w Z. przy ulicy (...), dla

której Sąd Rejonowy w Zgierzu V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą (...) na rzecz każdoczesnego właściciela nieruchomości gruntowej oznaczonej jako działka nr (...) położonej w Z. przy ulicy (...), dla której Sąd Rejonowy w Zgierzu V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą KW (...);

c)  na rzecz każdoczesnego właściciela nieruchomości gruntowej oznaczonej jako

działka nr (...) położonej w Z. przy ulicy (...), dla której Sąd Rejonowy w Zgierzu V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą KW (...);

d)  przez działkę nr (...) położoną w Z., gmina M. Z., powiat (...),

województwo (...), dla której Sąd Rejonowy w Zgierzu V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą (...) na rzecz każdoczesnego właściciela nieruchomości gruntowej oznaczonej jako działka nr (...) położonej w Z. przy ulicy (...), dla której Sąd Rejonowy w Zgierzu V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą (...), na rzecz każdoczesnego właściciela nieruchomości gruntowej oznaczonej jako działka nr (...) położonej w Z. przy ulicy (...), dla której Sąd Rejonowy w Zgierzu V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą KW (...) i na rzecz każdoczesnego właściciela nieruchomości gruntowej oznaczonej jako działka nr (...) położonej w Z. przy ulicy (...), dla której Sąd Rejonowy w Zgierzu V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą KW (...);

e)  na rzecz każdoczesnego właściciela nieruchomości gruntowej oznaczonej jako

działka nr (...) położonej w Z. przy ulicy (...), dla której Sąd Rejonowy w Zgierzu V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą KW (...);

2.  ustalił, że ustanowienie drogi koniecznej oraz przeprowadzenie mediów po

działkach opisanych w punkcie 1. postanowienia następuje bez wynagrodzenia;

3. przyznał biegłemu sądowemu z zakresu geodezji M. R. wynagrodzenie za sporządzenie pisemnej opinii z dnia 16 października 2018 roku w wysokości 5.029,63 zł oraz kwotę 158,90 zł za wydanie opinii ustnej uzupełniającej na rozprawie w dniu 26 października 2018 roku i kwoty te wypłacił tymczasowo ze Skarbu Państwa-Sądu Rejonowego w Zgierzu;

4. nakazał pobrać od D. G., J. N., B. M., S. M., S. A., M. S. (1), J. K., Z. L. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Zgierzu kwoty po 1.344,87 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych, a w pozostałym zakresie nieuiszczone koszty sądowe przejął na rachunek Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Zgierzu;

5.  ustalił, iż w pozostałym zakresie uczestnicy postępowania ponoszą koszty

związane ze swoim udziałem w sprawie.

Swoje rozstrzygnięcie Sąd I instancji oparł na ustaleniach faktycznych i rozważaniach prawnych, które przedstawiają się następująco:

W dniu 10 listopada 2009 roku przed Sądem Rejonowym w Zgierzu w sprawie o zniesienie współwłasności sygn. akt I Ns 841/09 została zawarta pomiędzy W. S. a P. W. ugoda, zgodnie z treścią której W. S. przejął na własność działkę o numerze (...) położoną w Z. przy ulicy (...), zaś P. W. przejął na własność działkę o numerze (...) położoną w Z. przy ulicy (...). Dla nieruchomości stanowiącej działkę gruntu nr (...) w Sądzie Rejonowym w Zgierzu V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzona jest księga wieczysta (...), zaś dla nieruchomości stanowiącej działkę gruntu nr (...) księga wieczysta (...).

Postanowieniem z dnia 28 października 2010 roku Sąd Rejonowy w Zgierzu w sprawie o sygn. akt I Ns 988/10 dokonał zniesienia współwłasności nieruchomości położonej w Z. przy ulicy (...), w ten sposób, że D. G. została przyznana na własność działka o numerze ewidencyjnym (...) oraz udział wynoszący 1/2 w działkach o numerze ewidencyjnym (...) stanowiących drogę dojazdową, zaś W. L. została przyznana na własność działka o numerze ewidencyjnym (...) oraz udział wynoszący 1/2 w działkach o numerze ewidencyjnym (...) stanowiących drogę dojazdową. Dla nieruchomości stanowiącej działkę gruntu nr (...) w Sądzie Rejonowym w Zgierzu V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzona jest księga wieczysta (...), dla nieruchomości stanowiącej działkę gruntu nr (...) księga wieczysta (...), zaś dla nieruchomości stanowiącej działki gruntu nr (...) księga wieczysta (...).

Postanowieniem z dnia 24 listopada 2010 roku Sąd Rejonowy w Zgierzu w sprawie o sygn. akt I Ns 1392/09 dokonał zniesienia współwłasności nieruchomości położonej w Z. przy ulicy (...), w ten sposób, że J. N. została przyznana na własność działka o numerze ewidencyjnym (...) oraz udział wynoszący 1/3 w działce o numerze ewidencyjnym (...), Z. L. została przyznana na własność działka o numerze ewidencyjnym (...) oraz udział wynoszący 1/3 w działce o numerze ewidencyjnym (...) oraz B. M. została przyznana na własność działka o numerze ewidencyjnym (...) oraz udział wynoszący 1/3 w działce o numerze ewidencyjnym (...), bez wzajemnych rozliczeń finansowych pomiędzy wnioskodawcami. Dla nieruchomości stanowiącej działkę gruntu nr (...) w Sądzie Rejonowym w Zgierzu V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzona jest księga wieczysta (...), dla nieruchomości stanowiącej działkę gruntu nr (...) księga wieczysta (...), dla nieruchomości stanowiącej działkę gruntu nr (...) księga wieczysta (...), zaś dla nieruchomości stanowiącej działkę gruntu nr (...) księga wieczysta (...).

W dniu 5 lutego 2011 roku W. L. darował swojej córce S. L. (obecnie M.) nieruchomość stanowiącą niezabudowaną działkę gruntu nr (...) o powierzchni 0,1741 ha oraz udział ½ części w nieruchomości stanowiącej działki gruntu nr (...).

W dniu 8 listopada 2011 roku W. S. sprzedał na rzecz S. A. i M. S. (1) w udziałach po ½ nieruchomość składającą się z działki nr (...) położoną w Z. przy ulicy 32 H.

W dniu 30 września 2014 roku U. L. dokonała sprzedaży na rzecz J. K. nieruchomości gruntowej położonej w Z. przy ulicy (...) J stanowiącej działkę nr (...), dla której w Sądzie Rejonowym z Z. V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzona jest KW (...).

W dniu 25 listopada 2005 roku Gmina M. Z. złożyła w Sądzie Rejonowym w Zgierzu wniosek o stwierdzenie, że Skarb Państwa nabył w drodze zasiedzenia własność m.in. nieruchomości położonej w Z., oznaczonej jako droga dojazdowa, stanowiącej działkę nr (...). Skarb Państwa nabył z mocy samego prawa przez zasiedzenie z dniem 1 stycznia 1988 roku własność m.in. nieruchomości położonej w Z. o numerze ewidencyjnym (...). Właścicielem nieruchomości gruntowych stanowiących działki gruntu nr (...) jest Gmina M. Z.. Nieruchomość stanowiąca działkę gruntu nr (...) objęta jest księgą wieczystą KW (...), zaś stanowiąca działkę gruntu nr (...) objęta jest księgą wieczystą KW (...).

(...) położone w Z. przy ulicy (...) J i 32 K, stanowiące działki gruntu nr (...), nie mają uregulowanego w sposób prawny dostępu do drogi publicznej.

Biegły z zakresu geodezji wykreślił trzy warianty projektu przebiegu drogi koniecznej. Powierzchnia drogi koniecznej według wariantu I przy zachowaniu szerokości drogi (...) m wynosi łącznie 2474 m ², przy czym powierzchnia drogi koniecznej w działce (...) wynosi 1844 m ² a w działce (...) wynosi 630 m ². Droga gruntowa według wariantu I przebiegająca w działce (...) jako droga konieczna dla działek (...) spełnia wymagania drogi koniecznej, gdyż działka (...) jest drogą zgodnie z danymi ewidencji gruntów i budynków, a ona bezpośrednio przylega do ww. działek. Sama działka (...) jako droga nie zapewnia odpowiedniego dostępu do drogi publicznej nieruchomościom z punktu widzenia zgodnego z przeznaczeniem korzystania z tych nieruchomości dlatego też powinna obejmować część działki (...).

Wynagrodzenie za ustanowienie służebności drogi koniecznej według wariantu I na poszczególnych nieruchomościach służebnych wynosi łącznie 86.617 zł, zaś według wariantu II wynagrodzenie za ustanowienie za ustanowienie służebności drogi koniecznej wynosi łącznie 89.010 zł.

Działki nr (...) położone w Z. w obrębie ewidencyjnym 126 nie posiadają przeznaczenia wynikającego z zapisów planu zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie z obowiązującymi zmianami do studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta Z. przedmiotowe działki położone są w jednostce (...) – w jednostce 2 MN na terenach przeznaczonych pod komunikację.

Sąd Rejonowy uznał, że na zasadzie art. 145 § 1 k.c. wniosek o ustanowienie służebności drogi koniecznej jest uzasadniony. Sąd przyjął I wariant przebiegu służebności drogi koniecznej, za którym opowiedzieli się właściciele nieruchomości władnących a stanowiskiem biegłej geodety. Jednocześnie ustanowienia drogi koniecznej można domagać się również w celu dostępu do mediów. W niniejszej sprawie wnioskodawcy zgłosili taki wniosek, który w ocenie Sądu zasługiwał na uwzględnienie.

W zakresie przyznania wynagrodzenia właścicielowi nieruchomości obciążonych, Sąd I instancji zważył, że konieczność uiszczenia wynagrodzenia nie może stanowić swoistej sankcji dla wnioskodawców za wystąpienie z wnioskiem o ustanowienie służebności i jej ostatecznego ustanowienia, bo Gmina M. Z. nie powinna czerpać dodatkowego dochodu za świadczenie usług mieszkańcom, które wnikają z jej ustawowych obowiązków. Ponadto obciążenie, jakie wynika z ustanowienia służebności nie stoi w sprzeczności z drogowym przeznaczeniem tej nieruchomości.

O kosztach postępowania Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 520 § 2 k.p.c., obciążając nimi w części wnioskodawców i uczestników jako właścicieli nieruchomości, na rzecz których została ustanowiona służebność.

Apelację od powyższego postanowienia wniosła uczestniczka Gmina M. Z., zaskarżając rozstrzygnięcie w części, tj. w zakresie pkt. 2. postanowienia.

Zaskarżonemu orzeczeniu apelująca zarzuciła naruszenie:

1.  art. 233 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. poprzez:

- całkowicie dowolną i wybiórczą ocenę dowodów, nie uwzględniającą całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy,

- wyciąganie wniosków z materiału dowodowego sprzecznych z wiodącą linią orzeczniczą sądów powszechnych,

- wyciąganie wniosków z materiału dowodowego, w szczególności z opinii biegłej ds. szacunku nieruchomości, czy protokołu oględzin nieruchomości, niezgodnych z treścią tych dowodów,

- wybiórcze uwzględnienie oświadczeń pełnomocnika uczestnika Gminy M. Z., tj. wzięcie pod uwagę nieaktualnego oświadczenia z 2013 r., a nie uwzględnienie w ogóle oświadczenia pełnomocnika Gminy M. Z. złożonego w piśmie procesowym z dnia 13 lutego 2015 r. oraz z dnia 12 marca 2018 r. w przedmiocie planowanych inwestycji drogowych na obciążanych nieruchomościach;

2.  art. 145 § 1 k.c. w zw. z art. 5 k.c. poprzez ustanowienie służebności drogi koniecznej na rzecz wnioskodawców i uczestników bez wynagrodzenia z powołaniem się na sprzeczność z zasadami współżycia społecznego, podczas gdy stan faktyczny niniejszej sprawy nie daje podstaw do zastosowania art. 5 k.c. i tym samym odstąpienia od zasądzenia wynagrodzenia na rzecz właściciela nieruchomości obciążanych.

Wobec podniesionych zarzutów, apelująca wniosła o zmianę pkt. 2. zaskarżonego postanowienia poprzez ustanowienie służebności drogi koniecznej jak w pkt.1. za wynagrodzeniem i tym samym zasądzenie na rzecz uczestnika Gminy M. Z. wynagrodzenia z tego tytułu w łącznej wysokości 86.617 zł (w częściach i wysokościach należnych od poszczególnych właścicieli nieruchomości władnących wynikających z opinii sporządzonej w ramach niniejszego postępowania przez biegłą z zakresu szacunku nieruchomości – J. G.). Ponadto skarżąca wniosła o zasądzenie od wnioskodawców i pozostałych uczestników kosztów zastępstwa procesowego w II instancji według norm prawem przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja uczestniczki jako bezzasadna podlegała oddaleniu.

Ustalenia faktyczne Sądu I instancji, istotne dla rozstrzygnięcia, nie budzą wątpliwości i jako prawidłowe Sąd odwoławczy w pełni podziela, przyjmując je za podstawę własnego rozstrzygnięcia.

Zarzut obrazy przepisu art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. należy uznać za nietrafny w sytuacji, gdy dyrektywy wskazane w przywołanej normie prawnej zostały przez Sąd I instancji spełnione. Nie sposób zgodzić się z twierdzeniem apelującej, że Sąd Rejonowy dokonał dowolnej i wybiórczej oceny dowodów, nie uwzględniającej całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy. Skarżąca nie wskazała, o jaki materiał dowody chodzi, jaki został pominięty przy ocenie i na czym polegać miały sprzeczności. Jeśli chodzi o oświadczenie pełnomocnika uczestnika z 2013 r., na którym oparł się orzekający sąd, będzie o nim mowa poniżej. W tym miejscu jedynie wypada powiedzieć, że posłużenie się treścią oświadczenia stanowiło dla Sądu Rejonowego jeden z elementów oceny stanowiska Miasta G. Z. w kontekście zastosowanych zasad współżycia społecznego.

Jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to dokonana przezeń ocena nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego samego materiału dowodowego, dało się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo – skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (tak: Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 27 września 2002 r., II CKN 817/00, L.), który to pogląd Sąd Okręgowy w pełni podziela.

Niezasadny jest również zarzut wyciągania wniosków z materiału dowodowego sprzecznych z wiodącą linią orzeczniczą. W pierwszej kolejności należy wskazać, że apelująca nie podała, jaką linię orzeczniczą ma na myśli, nie powołała się na żadne orzeczenia w tym zakresie, jak również nie wskazała sprzeczności z nimi zaskarżonego orzeczenia. Jedynym orzeczeniem, do którego uczestniczka odnosi się w apelacji, jest postanowienie Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 18 marca 2016 r. o sygn. akt II Ca 2800/15. Skarżąca wskazując, że część uzasadnienia Sądu I instancji stanowi kopię uzasadnienia przywołanego orzeczenia, choć okoliczności faktyczne w obu sprawach są inne, zapomina, w jakim systemie prawnym poruszamy się w ramach regulacji kodeksowych w kraju. Zarzut powielenia uzasadnienia z innej sprawy nie ma żadnego znaczenia dla prawidłowości rozstrzygnięcia w badanej sprawie, co najwyżej mógłby wpływać na wartość pisemnych motywów, na kanwie art. 328 § 2 k.p.c, ale taki zarzut nie został podniesiony.

Nie sposób również zgodzić się z twierdzeniem apelującej, że Sąd I instancji wyciągnął z materiału dowodowego, w szczególności z opinii biegłej ds. szacunku nieruchomości, czy protokołu oględzin nieruchomości, wnioski niezgodne z treścią tych dowodów. Pomimo postawienia takiego zarzutu skarżąca nie wskazała, na czym miałaby polegać owa niezgodność. Sąd odwoławczy również nie doszukał się w przedmiotowym postępowaniu sugerowanych niezgodności. Tym samym stawiany zarzut należy potraktować jako gołosłowny i niezrozumiały.

W kontekście powyższych uwag stwierdzić należy, że wbrew przekonaniu apelującej, w okolicznościach rozpoznawanej sprawy przeprowadzona przez Sąd ocena materiału dowodowego jest w całości logiczna i zgodna z zasadami doświadczenia życiowego, zaś podniesiony w tym zakresie zarzut stanowi w istocie jedynie niczym nieuzasadnioną polemikę z prawidłowymi i nieobarczonymi błędami ustaleniami Sądu I instancji.

Zarzut naruszenia prawa materialnego w postaci art. 145 § 1 k.c. w zw. z art. 5 k.c. Sąd Okręgowy ocenił jako chybiony.

Wprawdzie ma rację skarżący, że zgodnie z art. 145 § 1 k.c. zasadą jest, że ustanowienie służebności drogi koniecznej następuje za wynagrodzeniem, lecz wskazana zasada nie oznacza bezwzględnego obowiązku jej stosowania, czemu Sąd Rejonowy dał wyraz prawidłowo stosując klauzulę generalną, przewidzianą przez art. 5 k.c., zaś argumentacja przywołana na uzasadnienie stanowiska w tym przedmiocie zasługuje na aprobatę.

W myśl art. 5 k.c. nie można czynić ze swego prawa użytku, który by był sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa lub z zasadami współżycia społecznego. Takie działanie lub zaniechanie uprawnionego nie jest uważane za wykonywanie prawa i nie korzysta z ochrony.

Gdy chodzi o stosowanie instytucji nadużycia prawa podmiotowego, reguły ogólne nie mogą wystarczyć za jedyną podstawę wywodzonych ocen, konieczne jest bardzo wnikliwe rozważenie całokształtu ujawnionych okoliczności sprawy i ich precyzyjne ważenie w aspekcie klauzuli generalnej zasad współżycia społecznego.

Nie ulegając schematyzmowi w stosowaniu art. 5 k.c., Sąd Rejonowy odniósł się do okoliczności sprawy, prawidłowo wskazał, że w 2013 roku pełnomocnik skarżącej deklarował, iż Gmina M. Z. planuje wykonać inwestycję drogową, obejmującą całą działkę nr (...). Droga wybudowana przez samorząd jest drogą gminną przeznaczoną do nieodpłatnego użytku publicznego, a koszty jej wykonania i utrzymania ponosi gmina. Tym samym, gdyby uczestniczka wywiązała się z deklarowanych planów poczynienia inwestycji drogowej, wnioskodawcy i pozostali uczestnicy uzyskaliby nieodpłatny dostęp do drogi publicznej, nie ponosząc żadnych kosztów w tym zakresie.

Jednocześnie zauważyć trzeba, że zadaniem własnym gminy, zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tj. Dz. U. z 2019 r. poz. 506), jest zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty, w szczególności w sprawach obejmujących gminne drogi, ulice, mosty, place oraz organizację ruchu drogowego. W przedmiotowej sprawie podkreślenia wymaga, że budowa drogi dojazdowej do nieruchomości wnioskodawców i uczestników była planowaną przez Gminę M. Z. inwestycją, dlatego zasadnym było oczekiwanie przez pozostałych uczestników jej zrealizowania, co nie wiązałoby się dla nich z dodatkowymi kosztami. Ponadto organizacja drogi dla mieszkańców gminy jest ustawowym obowiązkiem samorządu. Nadto należy zaakcentować, że przedmiotowa sprawa nie dotyczy stworzenia drogi dojazdowej do jednej nieruchomości, nie jest potrzebą jednostkową, a całej grupy osób, zatem jest potrzebą zbiorową, której zaspokojenie jest obowiązkiem uczestnika Gminy M. Ł..

W ocenie Sądu Okręgowego, żądanie wynagrodzenia od pozostałych uczestników za wypełnienie zadań, które stanowią obowiązek apelantki, godzi w zasady współżycia społecznego poczucia sprawiedliwości, rzetelności, wprowadza nieuzasadnione nierówności w traktowaniu mieszkańców gminy. Gmina nie powinna czerpać dodatkowych korzyści od mieszkańców za realizację jej zadań własnych.

Odnosząc się natomiast do powoływanych przez skarżącą okoliczności, że w późniejszych oświadczeniach pełnomocnik Gminy M. Z. poinformował, iż na działka (...) nie została wyznaczona inwestycja celu publicznego, a także w budżecie Miasta Z. na rok 2015 oraz w Wieloletniej Prognozie Finansowej na lata 2015-2019 nie ujęto zadań o charakterze inwestycyjnym należy stwierdzić, że brak możliwości finansowych do wykonywania ustawowych zadań gminy nie zwalnia jej z takiego obowiązku i nie może stanowić podstawy do przerzucenia odpowiedzialności w tym zakresie, w tym finansowej, na osoby fizyczne.

Na marginesie jedynie należy wskazać, że zmiana planów wobec przedmiotowych nieruchomości w trakcie trwania postępowania w niniejszej sprawie jest co najmniej zastanawiająca. Zgodnie z oświadczeniem pełnomocnika apelantki z 2013 roku, na jednej z działek miała być realizowana inwestycja drogowa, której kosztami nie zostaliby obciążenia pozostali uczestnicy, a uzyskaliby dostęp do drogi publicznej. Natomiast później plany te zostały wycofane, a Gmina M. Z. konsekwentnie żądała wynagrodzenia za ustanowienie służebności drogi koniecznej, która umożliwiłaby uczestnikom taki sam dostęp do drogi publicznej, ale odpłatnie. Ponadto należy wspomnieć, iż działki (...) zgodnie z obowiązującymi zmianami do studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta Z. zatwierdzonymi Uchwałą Rady Miasta Z. znajdują się na terenach przeznaczonych pod komunikację.

Wobec wyżej wskazanych okoliczności należy stwierdzić, iż zarzut naruszenia dyspozycji art. 145 k.c. w zw. z art. 5 k.c. nie zasługiwał na uwzględnienie.

Wynik kontroli instancyjnej nakazywał zatem oddalenie apelacji jako niezasadnej na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 520 § 3 k.p.c., mając na uwadze, iż interesy uczestników były sprzeczne. Na koszty postępowania poniesione przez uczestnika J. K. złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika w osobie adwokata, którego wysokość ustalono na podstawie § 5 pkt 3 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1800 ze zm.) na kwotę 240 zł.