Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 9 lutego 2016 roku Sąd Rejonowy w Pabianicach zasądził od pozwanego (...) S.A. V. (...) w W. na rzecz powoda E. K. kwotę 20.000 złotych tytułem zadośćuczynienia oraz kwotę 893 złote tytułem odszkodowania wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych za okres od dnia 20 października 2014 roku do dnia zapłaty oraz orzekł o kosztach procesu.

Powyższe rozstrzygnięcie zaskarżył apelacją pozwany w następującym zakresie:

- pkt 1 sentencji – w części powyżej kwoty 16.000 złotych zasądzonego zadośćuczynienia, tj. co do kwoty 4.000 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od tej kwoty oraz w części powyżej kwoty 714,40 złotych zasądzonego odszkodowania, tj. co do kwoty 178,60 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za późnienie od tej kwoty;

- pkt 2 sentencji - w części powyżej kwoty 2.609,60 złotych, tj. co do kwoty 652,40 złote;

- pkt 3 sentencji – w części powyżej kwoty 600,11 złotych, tj. co do kwoty 150,03 złotych.

Apelujący zarzucił zaskarżonemu rozstrzygnięciu naruszenie:

a)  art. 321 § 1 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie, wskutek czego Sąd I instancji

zasądził na rzecz powoda (nie wprost, lecz co wynika z treści uzasadnienia wyroku) ponad żądanie:

-Sąd I instancji uwzględnił bowiem powództwo w całości, przyjmując za podstawę rozstrzygnięcia podstawę faktyczną, na której powód ani w pozwie, ani w postępowaniu przed sądem I instancji nie opierał swego powództwa;

-Sąd I instancji mylnie bowiem przyjął, że powodowi należne jest zadośćuczynienie w kwocie 25.000 złotych, a odszkodowanie w kwocie 1.558 złotych; Sąd meriti pomniejszył następnie te kwoty zgodnie i przyjętym stopniem przyczynienia się powoda do powstania szkody (20%);

- a w konsekwencji uwzględnił powództwo w całości, zasądzając na rzecz powoda kwotę 20.000 złotych tytułem zadośćuczynienia oraz kwotę 893 złotych tytułem odszkodowania;

podczas gdy:

- sąd I instancji, uwzględniając powództwo w całości i zasądzając wskazane powyżej kwoty na rzecz powoda orzekł w istocie rzeczy ponad żądanie pozwu – bowiem ostatecznie po sprecyzowaniu roszczenia powód żądał zasądzenia 20.000 złotych z tytułu zadośćuczynienia i 893 złotych z tytułu odszkodowania i prawidłowo przyjąć należy, iż kwoty te stanowiły całość jego żądania;

- zastosowanie przyjętego przez Sąd przyczynienia na poziomie 20 % do wskazanej powyżej „pełnej” wysokości roszczeń dochodzonych przez powoda (całości jego żądania), dałoby natomiast następujące kwoty: 16.000 złotych tytułem zadośćuczynienia oraz 714,40 złotych tytułem odszkodowania;

a w konsekwencji:

b) art. 98 § 1 w zw. z art. 100 k.p.c. poprzez błędne przyjęcie, że powód wygrał proces w całości i zasądzenie od pozwanego zwrotu kosztów procesu w pełnej wysokości – podczas gdy, przy przyjęciu powyższej argumentacji, powód wygrałby sprawę w 80%, co uzasadnia dokonanie stosunkowego rozdzielenia kosztów postępowania na podstawie art. 100 k.p.c.;

c) art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 98 § 1 w zw. z art. 100 k.p.c. poprzez błędne przyjęcie, że powód wygrał proces w całości i nakazanie pobrania od pozwanego nieuiszczonych kosztów sądowych w całości – podczas gdy, przy przyjęciu powyższej argumentacji, powód wygrałby sprawę w 80%, co uzasadniało dokonanie stosunkowego rozdzielenia tych kosztów na podstawie art. 100 k.p.c.;

W oparciu o powyższe apelujący wniósł o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku:

a)  w pkt. 1 poprzez zasądzenie od pozwanego Towarzystwa (...) na

rzecz powoda kwoty 16.000 złotych tytułem zadośćuczynienia oraz kwoty 714,40 złotych tytułem odszkodowania z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych za od okres od dnia 20 października 2014 roku do dnia zapłaty oraz oddalenie powództwa w pozostałym zakresie;

b)  w pkt. 2 poprzez zasądzenie od pozwanego Towarzystwa (...)

kwoty 2.609,60 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

c)  w pkt. 3 poprzez nakazanie pobrania od pozwanego Towarzystwa

(...) na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Pabianicach kwoty 600,11 złotych tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych;

2.  zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego w tym postępowaniu według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest niezasadna.

Zaskarżone rozstrzygnięcie zostało oparte na ustaleniach szczegółowo przedstawionych w jego uzasadnieniu. Sąd Okręgowy w całości podziela te ustalenia i przyjmuje je za własne, zwłaszcza że podstawa faktyczna zaskarżonego wyroku nie została w apelacji podważona.

Podniesiony przez apelującego zarzut sprowadzał się natomiast do kwestionowania wydanego orzeczenia ze względu na – zdaniem apelującego - zasądzenie kwoty ponad żądanie pozwu, a zatem naruszenia przez Sąd i instancji art. 321 k.p.c.

Już ze wstępnej analizy sprawy wynika, że zarzut powyższy jest niezasadny, skoro wysokość dochodzonego przez powoda roszczenia wynosiła kwotę 20.000 zł zadośćuczynienia oraz 893 zł odszkodowania i takie kwoty zostały zasądzone zaskarżonym wyrokiem. Nie ma przy tym znaczenia, że Sąd określił wysokość zadośćuczynienia i odszkodowania na wyższą kwotę niż dochodzona przez powoda. Skoro bowiem materiał dowodowy pozwalał na takie ustalenia, Sąd zasadnie je poczynił. Z uzasadnienia wyroku (k.100) wynika natomiast szczegółowo, dlaczego Sąd I instancji zasądził świadczenie w tej wysokości. Co więcej, Sąd wyraźnie przyznał, że zasądzając świadczenie uwzględnił związanie granicami pozwu wynikające z art. 321 k.p.c.

W tym miejscu należy podkreślić, że żądana przez powoda kwota dotyczy zadośćuczynienia z tytułu konkretnego zdarzenia, którym jest jego upadek w dniu 15 kwietnia 2014 r., a zatem podstawa faktyczna pozwu została dokładnie określona. Nie można zatem uznać, że Sąd I instancji zasądził sumę pieniężną - z innej niż wskazana przez powoda podstawy faktycznej -, która mieściła się jednak w kwotowych granicach powództwa. Za naruszenie art. 321 k.p.c. można bowiem uznać sytuację, gdy suma pieniężna, mieszcząca się w kwotowych granicach powództwa, zostaje zasądzona z innej podstawy faktycznej, co w sprawie niniejszej nie miało miejsca.

Sąd Okręgowy w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę podziela wyrażone w tym względzie stanowisko Sądu Apelacyjnego w Białymstoku w wyroku z dnia 14 sierpnia 2014 r. (I Aca 278/14), że trudno wymagać, aby powód licząc się z możliwością uznania jego przyczynienia się do szkody i obniżenia dochodzonego zadośćuczynienia, niejako z ostrożności zobowiązany był formułować żądanie w wyższej kwocie (narażając się z góry na obciążenie go kosztami procesu w zakresie oddalonego powództwa).

Wobec tego, iż pozwany innych zarzutów co do wysokości zasądzonego zadośćuczynienia nie podniósł, zasądzone zadośćuczynienie należało uznać za odpowiednie w rozumieniu art. 445 § 1 k.c.

W konsekwencji powyższego, nie doszło również do naruszenia art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 100 k.p.c., ani też art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 98 § 1 w zw. z art. 100 k.p.c., bowiem powód słusznie wygrał proces w całości, a zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu w zakresie kosztów, strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (art. 98 k.p.c.).

Mając wszystko powyższe na względzie Sąd Okręgowy, na podstawie art. 385 k.p.c., oddalił apelację jako bezzasadną.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. Na zasądzoną kwotę składa się wynagrodzenie pełnomocnika powoda ustalone na podstawie § 10 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804).