Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 4 marca 2021 r., wydanym w sprawach połączonych do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia o sygn. I C 1626/20,
I C 1759/18 i II C 916/19 z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. przeciwko Gminie M. Ł. o zapłatę, Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi:

I.  w sprawie o sygn. I C 1626/20:

1.  zasądził od Gminy M. Ł. solidarnie na rzecz D. B.
i (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą
w W. kwotę 1 605,12 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 8 września 2018 r. do dnia zapłaty;

2.  oddalił powództwo w pozostałej części;

3.  zasądził od Gminy M. Ł. solidarnie na rzecz D. B.
i (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą
w W. kwotę 695,22 zł tytułem kosztów procesu;

4.  nakazał pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi- Śródmieścia w Łodzi:

a.  od Gminy M. Ł. kwotę 395,33 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych od uwzględnionego powództwa;

b.  solidarnie od (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 203,70 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych od oddalonego powództwa;

II.  w sprawie o sygn. II C 916/19:

1.  zasądził od Gminy M. Ł. solidarnie na rzecz D. B.
i (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą
w W. kwotę 1 605,12 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 2 marca 2019 r. do dnia zapłaty;

2.  oddalił powództwo w pozostałej części;

3.  zasądził od Gminy M. Ł. solidarnie na rzecz D. B.
i (...)" Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą
w W. kwotę 695,22 zł (sześćset dziewięćdziesiąt pięć złotych dwadzieścia dwa grosze) tytułem kosztów procesu;

4.  nakazał pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi- Śródmieścia w Łodzi:

a.  od Gminy M. Ł. kwotę 395,33 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych od uwzględnionego powództwa;

b.  solidarnie od (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 203,70 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych od oddalonego powództwa

III.  w sprawie o sygn. I C 1759/18:

1.  zasądził od Gminy M. Ł. solidarnie na rzecz D. B.
i (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą
w W. kwotę 1 605,12 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 25 stycznia 2019 r. do dnia zapłaty;

2.  oddalił powództwo w pozostałej części;

3.  zasądził od Gminy M. Ł. solidarnie na rzecz D. B.
i (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą
w W. kwotę 695,22 zł tytułem kosztów procesu;

4.  nakazał pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi- Śródmieścia w Łodzi:

a.  od Gminy M. Ł. kwotę 395,33 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych od uwzględnionego powództwa;

b.  solidarnie od (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 203,70 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych od oddalonego powództwa.

Wyrok ten wynikał z uznania za uzasadnione roszczenia powodów
o zapłatę odszkodowania za niedostarczenie lokalu socjalnego na rzecz byłych najemców lokalu nr (...) położonego w nieruchomości przy ul. (...)
w Ł.. Wyliczając wysokość odszkodowania Sąd I instancji nie uwzględnił opinii biegłego do spraw czynszu, uznając ją dowolną i opartą na niewłaściwym materiale porównawczym, i odwołał się do opinii z innej sprawy, która dotyczyła sąsiedniego lokalu.

Apelację od powyższego wyroku złożyli powodowie, zaskarżając to orzeczenie co do wszystkich połączonych spraw w częściach oddalających powództwa (to jest co do kwot: 830,88 zł w sprawie I C 1626/20, 947,88 zł
w sprawie II C 916/19 i 947,88 zł w sprawie I C 1759/18) oraz w zakresie orzeczenia o kosztach procesu. Skarżący zarzucili naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na treść orzeczenia, to jest art. 233 § 1 k.p.c., art. 278 § 1 k.p.c. i art. 232 k.p.c. Na tych podstawach wnieśli o zmianę zaskarżonego wyroku przez zasądzenie solidarnie na rzecz powodów od pozwanego dodatkowych kwot objętych zaskarżeniem i o korektę rozstrzygnięcia o kosztach procesu, ewentualnie o uchylenie tego orzeczenia
i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania w I instancji. Powodowie oczekiwali także zasądzenia na ich rzecz od pozwanego zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych. Nadto, z ostrożności procesowej, skarżący wnieśli o dopuszczenie dowodu z innego biegłego do spraw czynszu dla wykazania wysokości należnego powodom odszkodowania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja okazała się bezzasadna.

W pierwszej kolejności trzeba podkreślić, że Sąd I instancji prawidłowo ustalił stan faktyczny. Sąd odwoławczy przyjmuje tę podstawę faktyczną rozstrzygnięcia za własną.

Nie mają racji skarżący, że doszło do naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Zgodnie z tym uregulowaniem granice swobodnej oceny dowodów wyznaczają: zasady logicznego rozumowania, nakaz opierania się na dowodach przeprowadzonych prawidłowo, z zachowaniem wymagań dotyczących źródeł dowodzenia oraz bezstronności, nakaz wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego, konieczność wskazania, na podstawie których dowodów dokonano ustaleń, a którym dowodom odmówiono wiarygodności i mocy. Opinia biegłego podlega ocenie sądu orzekającego zarówno co jej zupełności i zgodności z wymaganiami formalnymi, jak i co do jej mocy przekonującej. Podstawy do dokonania ustaleń faktycznych nie może stanowić opinia dowolna, sprzeczna z materiałem dowodowym, niezupełna czy pozbawiona argumentacji umożliwiającej sądowi dokonania wszechstronnej oceny złożonej przez biegłego opinii. Sąd I instancji precyzyjnie i wielowątkowo opisał na czym polegają wady opinii wydanej w niniejszej sprawie. Szczególny nacisk położony został na nieprawidłowy dobór materiału porównawczego, wynikający z oparcia się nie o rzeczywiście obowiązujące umowy najmu
w latach 2017 – 2018, ale o oferty najmu z późniejszego okresu tj. z 2019 roku. Sąd Rejonowy pomocniczo odwołał się do dokumentu prywatnego z opinii biegłego z innej sprawy sądowej. Skarżący nie wykazali nielogiczności czy dowolności w argumentacji zawartej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Zarzuty apelacji stanowią jedynie polemikę z rozumowaniem sądu, ale nie podważają wniosków, które wyciągnięte zostały na podstawie swobodnej,
a więc spełniającej wymogi art. 233 § 1 k.p.c., oceny dowodów.

W apelacji bezzasadnie zarzucono naruszenie art. 278 § 1 k.p.c., który
w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych odwołuje się do wiedzy biegłego sądowego. Sąd nie zastąpił biegłego, nie przypisał sobie wiedzy specjalistycznej z zakresu rynkowej wysokości czynszów, ale odwołał się do okoliczności bezspornych. Pozwany żądał oddalenia powództw, podnosząc że powodowie nie ponieśli szkody, choć z ostrożności procesowej zgłosił także zarzut zawyżenia stawki czynszu (k. 29). Stanowisko to uległo jednak zmianie
i ostatecznie pozwany zaakceptował stawki czynszu wskazane w pozwie
(k. 120). Sąd w tym zakresie dysponował więc okolicznościami bezspornymi,
a dalej idące żądania pozwów (wynikające z rozszerzenia powództw) pozostały nieudowodnione.

Wyżej opisana sytuacja proceduralna przekłada się także na ocenę zarzutu naruszenia art. 232 k.p.c. jako bezzasadnego. Sąd dysponował bezsporną wysokością stawki czynszu i kwestionując opinię biegłego nie musiał odwołać się do opinii innego biegłego. Opisany w apelacji mechanizm działania sądu z urzędu jest aktualny tylko przy zakwestionowaniu opinii biegłego
w warunkach braku możliwości poczynienia ustaleń faktycznych. Sąd musi wtedy (pomijając sytuację opisaną w art. 505 (7) § 2 k.p.c.) skorzystać z wiedzy specjalnej, a powód nie ma obowiązku wnioskowania o kolejną opinię, jeśli
z pierwszej jest zadowolony. W przedmiotowej sprawie należało odwołać się do stawki bezspornej, a w zakresie dalej idącego żądania zastosować zasadę
z art. 6 k.c. Zaniechanie wykazania w I instancji okoliczności, z której wywodzi się skutki prawne nie może być naprawione w instancji odwoławczej, czego wyrazem było pominięcie dowodu zgłoszonego w apelacji na podstawie art. 235 (2) § 1 pkt 5 k.p.c.

Z tych wszystkich względów, na podstawie art. 385 k.p.c., apelacja podlegała oddaleniu.