Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Wyrokiem zaocznym z dnia 8 lutego 2016 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi oddalił powództwo H. R. przeciwko P. S. oraz przejął na rachunek Skarbu Państwa nieuiszczone koszty sądowe.

Powyższe rozstrzygnięcie w zakresie oddalającym powództwo zaskarżyła apelacją powódka, wnosząc o jego zmianę i zasądzenie na jej rzecz roszczeń wskazanych w pozwie, ewentualnie o uchylenie wyroku do ponownego rozpoznania i przeprowadzenia dowodu z opinii innego biegłego z zakresu tych roszczeń. Apelująca zarzuciła Sądowi I instancji oddalenie jej wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego, w sytuacji gdy wydana w sprawie opinia jest nierzetelna, niefachowa i niepełna oraz odbiega od tezy dowodowej. Nadto, apelująca podniosła, że pozbawiono jej możliwości obrony jej praw w procesie poprzez odmowę ustanowienia jej pełnomocnika z urzędu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest niezasadna.

W pierwszej kolejności należy wskazać, choć apelująca nie sformułowała tego wprost, że główny zarzut apelacji, tj. kwestionowanie wydanej w sprawie opinii biegłego sądowego z zakresu budownictwa, dotyczy oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, a więc stanowi zarzut naruszenia prawa procesowego w postaci art. 233 § 1 k.p.c.

Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania, lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu (vide: orzeczenia SN: z 6 listopada 1998 r. II CKN 4/98, oraz z 10 kwietnia 2000 r. V CKN 17/2000, L.). Opinia biegłego podlega, jak inne dowody, ocenie według art. 233 § 1 k.p.c., lecz co odróżnia ją pod tym względem, to szczególne dla tego dowodu kryteria oceny, które stanowią: poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania sformułowanego w niej stanowiska oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej ocen, a także zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej (postanowienie SN z dnia 7 listopada 2000 r., I CKN 1170/98, OSNC 2001, nr 4, poz. 64). Specyfika oceny tego dowodu wyraża się w tym, że sfera merytoryczna opinii kontrolowana jest przez sąd, który nie posiada wiadomości specjalnych, w istocie tylko w zakresie zgodności z zasadami logicznego myślenia i wiedzy powszechnej.

Mając to na względzie nie sposób podzielić zarzutów apelacji kwestionujących merytoryczną wartość opinii biegłego z zakresu budownictwa Z. H.. Zdaniem Sądu Okręgowego argumentacja apelującej sprowadza się do nieuprawnionej polemiki ze stanowiskiem Sądu I instancji, nie wykazuje natomiast uchybień omówionym wyżej regułom swobodnej oceny dowodów. Apelująca podniosła wobec ww. opinii biegłego szereg zarzutów, tj. zatajenie dziury w szachcie jako najważniejszego zniszczenia w mieszkaniu powódki, wskazanie przez biegłego zaniedbań powódki w zakresie wykonania prac remontowo-modernizacyjnych bez wyjaśnienia, jakie prace powódka powinna przeprowadzić, brak powiązania określonych zniszczeń mieszkania z działaniem pozwanego (pęknięcia podkładu betonowego w przejściu pomiędzy korytarzem i pokojem), które zdaniem biegłego wynikają z normalnej pracy budynku i upływu czasu. Pozostałe zarzuty takie jak niezgodność opinii ze stanem faktycznym, wydanie opinii nie na temat były sformułowane ogólnie i stanowiły jedynie wyraz subiektywnej oceny opinii biegłego przez apelującą, co powoduje, iż Sąd Okręgowy nie mógł się do nich odnieść merytorycznie. Apelująca podtrzymała stanowisko, że wszystkie opisane przez nią w pozwie zniszczenia wynikały z działania pozwanego, czego biegły niezasadnie nie stwierdził.

W ocenie Sądu Okręgowego wydana w sprawie opinia jest wyczerpująca, jasna, fachowa, obiektywna, nie zawiera sprzeczności ani luk, została uzasadniona w dostatecznym stopniu, a co za tym idzie, może ona stanowić podstawę ustaleń faktycznych. Opinia ta była szczegółowa i dawała wyczerpujące odpowiedzi na pytania Sądu. Powołany w sprawie biegły z zakresu budownictwa właściwie uzasadnił wnioski końcowe opinii, a dostępny w sprawie materiał dowodowy uzasadniał te wnioski.

Po opinii pisemnej powódka została wezwana do złożenia pisma, w którym sprecyzuje konkretne zarzuty i pytania do biegłego w terminie 7 dni pod rygorem uznania, że nie kwestionuje opinii biegłego. Strona powodowa złożyła pismo, w którym wskazała zastrzeżenia i pytania do biegłego. Biegły odpowiedział na ww. zarzuty w pisemnej opinii uzupełniającej.

W takim stanie postępowania, wobec braku zarzutów mogących podważyć opinię biegłego, Sąd I instancji zasadnie oddalił wniosek o dopuszczenia dowodu z opinii innego biegłego. Należy bowiem wskazać, że dla podważenia opinii biegłego i uwzględnienia wniosku o innego biegłego, nie wystarczy fakt że strona jest niezadowolona z wniosków opinii, konieczne jest wskazanie konkretnych zarzutów do opinii, które dają Sądowi możliwość rzetelnej oceny opinii. Sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z dalszych biegłych, gdy zachodzi taka potrzeba, a więc wtedy gdy przeprowadzona już opinia zawiera istotne luki, jest niekompletna, bo nie odpowiada na postawione tezy dowodowe, niejasna, czyli nienależycie uzasadniona lub nieweryfikowalna, tj. gdy przedstawiona ekspertyza nie pozwala organowi orzekającemu zweryfikować zawartego w niej rozumowania co do trafności wniosków końcowych. Takiej potrzeby w niniejszej sprawie nie było.

W tak ustalonym stanie faktycznym, Sąd Rejonowy prawidłowo przyjął brak odpowiedzialności pozwanego za powstałe w mieszkaniu powódki uszkodzenia i usterki.

Na marginesie podnieść należy, że niezasadny również okazał się zarzut apelującej pozbawienia jej możliwości obrony swoich praw w procesie poprzez odmowę ustanowienia jej pełnomocnika z urzędu. Referendarz sądowy Sądu I instancji oddalił w postanowieniu z dnia 1 marca 2016 roku wniosek powódki o ustanowienie pełnomocnika z urzędu ( k.232), podnosząc zasadnie, że powódka nie jest osobą nieporadną i potrafi zredagować pozew , wskazać stan faktyczny sprawy, złożyć wnioski dowodowe oraz formułować środki zaskarżenia. Na trafność tych spostrzeżeń wskazuje aktywność odwoławcza powódki w niniejszej sprawie i liczba składanych przez nią pism procesowych. Wniosek o ustanowienie pełnomocnika podlega zaś uwzględnieniu wówczas, jeżeli w ocenie sądu udział profesjonalnego pełnomocnika procesowego jest potrzebny (art. 117 § 1 k.p.c.). Podkreślić przy tym należy, że przeszkodą w ponownym badaniu kwestii zasadności przyznania pełnomocnika z urzędu jest art. 380 k.p.c. umożliwiający ocenę w postępowaniu odwoławczym jedynie postanowień niezaskarżalnych wpływających na treść wyroku ( por. T. Wiśniewski w Komentarzu do art. 379 k.p.c., Lex 2013 ).

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako nieuzasadnioną.