Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 5 kwietnia 2016 roku, wydanym w sprawie II C 451/11 Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi oddalił powództwo S. W. przeciwko Miejskiemu Centrum Medycznemu im. dr. K. J. w Ł. oraz orzekł w przedmiocie kosztów postępowania według zasady odpowiedzialności za wynik postępowania (wyrok k. 320). Wyrok został wydany w oparciu o ustalenie, iż wypadek w postaci przewrócenia się powódki na schodach prowadzących do przychodni, spowodowany był przyczyną leżącą po stronie powódki – zawrotami głowy; nie zaś złym stanem schodów, jak twierdziła powódka. Sąd pominął przeprowadzenie dowodu z przesłuchania powódki, uznając jej nieobecność na terminie rozprawy poprzedzającej wydanie wyroku, w dniu 22 marca 2016 roku, za nieusprawiedliwioną (uzasadnienie wyroku k. 323 – 325).

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia złożyła powódka, wnoszą o uchylenie zaskarżonego wyroku ze zniesieniem postępowania i przekazanie sprawy w tym zakresie do ponownego rozpoznania przez sąd I instancji, ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie powództwa w całości. Strona apelująca zarzuciła

a.  nieważność postępowania (art. 379 punkt 5 K.p.c. w związku z art. 133 § 3 w związku z art. 139 § 1 K.p.c. , art. 149 § 2 K.p.c. w związku z art. 210 § 1 K.p.c.) poprzez pozbawienie strony powodowej możności obrony swych praw na skutek:

- błędnego przyjęcia, że z istoty pełnomocnictwa procesowego wynika, iż wezwanie do osobistego stawiennictwa strony (reprezentowanej przez pełnomocnika) na rozprawie, poprzedzającej wydanie wyroku oraz na której strona ma być przesłuchana w charakterze strony powodowej, może być doręczone jedynie pełnomocnikowi strony;

- błędnego uznania za skuteczne doręczenia pełnomocnikowi powódki w trybie awizo zawiadomienia o terminie rozprawy wyznaczonej na dzień 22 marca 2016 roku wraz z zarządzeniem z dnia 10 grudnia 2015 roku;

- niezawiadomienie powódki o terminie rozprawy, podczas której miała być przesłuchana w charakterze strony;

- uniemożliwienie powódce uczestniczenia w rozprawie poprzedzającej wydanie wyroku oraz uniemożliwienie jej tym samym złożenia zeznań oraz ustosunkowania się do twierdzeń strony przeciwnej oraz przedstawionych dowodów;

b.  sprzeczność istotnych ustaleń sądu z treścią zebranego w sprawie materiału, wskutek naruszenia przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, a mianowicie:

- art. 233 § 1 K.p.c. poprzez dokonanie oceny dowodów w sposób niewszechstronny i w sposób sprzeczny z zasadami doświadczenia życiowego;

c.  naruszenie prawa materialnego poprzez naruszenie art. 415 w związku z art. 361 § 1 K.c. poprzez błędne ustalenie braku odpowiedzialności pozwanego za stan techniczny schodów, błędne przyjęcie, że przyczyną upadku powódki były zawroty głowy a nie zły stan techniczny schodów, na których upadła powódka.

(apelacja k. 334 – 340).

W odpowiedzi na apelację pozwany wnosił o jej oddalenie oraz o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego (odpowiedź na apelację k. 358 – 361).

Sąd Okręgowy zważył:

Apelacja strony pozwanej skutkowała uchyleniem zaskarżonego orzeczenia oraz zniesieniem postępowania w części dotkniętej nieważnością.

Apelująca nie miała wprawdzie racji, zarzucając sądowi pierwszej instancji pozbawienie możliwości obrony swych praw poprzez zawiadomienie o terminie pełnomocnika powódki i zaniechanie doręczenia korespondencji dla samej powódki. Działanie sądu pierwszej instancji było w tym zakresie prawidłowe, stanowiąc realizację normy prawnej zawartej w art. 133 § 3 K.p.c. Powódka korzysta w toku postępowania z zastępstwa fachowego pełnomocnika, czego konsekwencją jest doręczanie kompletu korespondencji sądowej ustanowionemu pełnomocnikowi.

Trafnie powódka wskazała natomiast na naruszenie przez sąd pierwszej instancji jej prawa do obrony poprzez niezawiadomienie jej o terminie rozprawy w sposób wynikający z art. 133 § 3 K.p.c. w związku z art. 139 § 1 K.p.c. Sąd pierwszej instancji uznał bowiem, iż przesyłka zawierająca wezwanie na termin rozprawy, wysłana na adres pełnomocnika powódki, przy ulicy (...) mogła zostać uznana za doręczoną skutecznie w trybie awizo. Pogląd ten nie daje się jednak zaakceptować. Adres powyższy wskazywany był przez pełnomocnika powódki jako adres jej kancelarii w pismach procesowych z 27 września 2012 roku, czy 16 stycznia 2013 roku, jednak we wszystkich kolejnych pismach procesowych pełnomocnik powódki wskazywała inny adres dla doręczeń (W. 53), podając nawet tę informację pogrubioną czcionką. Było tak w pismach z dnia 3 września 2014 roku (w którym jeszcze jako adres kancelarii widnieje ulica (...)), z dnia 30 marca 2015 roku – w którym już jako siedzibę kancelarii wskazano ulicę (...), oraz z dnia 3 lipca 2015 roku. Wysyłając zawiadomienie o terminie rozprawy wraz z wezwaniem powódki do stawiennictwa obowiązkowego celem przesłuchania, sąd zarządził więc doręczenie na adres nie będący już ani siedzibą kancelarii ani adresem dla korespondencji wskazywanym przez stronę powodową. Nie było więc uprawnione uznanie przesyłki skierowanej pod taki adres za doręczoną, a w konsekwencji nie było podstaw do pominięcia dowodu z przesłuchania powódki w toku rozprawy z dnia 22 marca 2016 roku. Przeprowadzenie rozprawy, na której został przeprowadzony dowód z przesłuchania świadków oraz odebrane stanowiska końcowe stron, stanowiło pozbawienie powódki możliwości obrony poprzez uniemożliwienie jej ustosunkowania się do przeprowadzonych dowodów oraz pominięcie przeprowadzenia dowodu z jej przesłuchania.

Nie można także podzielić zapatrywania sądu pierwszej instancji co do zaniechania pełnomocnika powódki w poinformowaniu sądu o zmianie adresu dla doręczeń na poprzednim terminie rozprawy. Poprzedni termin rozprawy miał w tej sprawie miejsce w dniu 8 lutego 2012 roku, a zatem jeszcze w okresie, kiedy aktualny był poprzedni adres pełnomocnika powódki i nie miał on żadnych podstaw powiadamiania sądu o zmianie siedziby.

W tej sytuacji sąd odwoławczy, działając na podstawie 386 § 2 K.p.c. w związku 379 punkt 5 K.p.c. sąd odwoławczy uchylił zaskarżony wyrok, zniósł postępowanie w zakresie dotkniętym nieważnością – to jest od daty rozprawy poprzedzającej wydanie wyroku przez sąd pierwszej instancji i przekazał sprawę sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Dokonując ponownego rozpoznania sprawy sąd pierwszej instancji przeprowadzi rozprawę, o której zawiadomi wszystkie strony postępowania, po czym dokonana oceny zgromadzonego w ten sposób materiału dowodowego.