Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 16 stycznia 21014 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi w sprawie o sygn. akt VIII C 2889/13 z powództwa B. (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w G. przeciwko E. K. o zapłatę:

1.  oddalił powództwo;

2.  zasądził od powoda na rzecz pozwanej kwotę 617,00 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Apelację od powyższego wyroku wniósł powód, zaskarżając go w całości. Rozstrzygnięciu Sądu Rejonowego skarżący zarzucił:

- sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego poprzez bezpodstawne przyjęcie przez Sąd I Instancji jakoby powód nie udowodnił legitymacji czynnej do dochodzenia roszczenia, w szczególności faktu, że pozwana była zobowiązana do zapłaty należności wynikającej z uruchomienia karty kredytowej, mimo iż w dokumentacji sprawy znajdują się zarówno wyciąg z umowy cesji jak i wyciąg z załącznika do tej umowy zawierający dane nabytej wierzytelności, umowa zawarta przez pozwaną z poprzednim wierzycielem, Bankowy Tytuł Egzekucyjny, korespondencja świadcząca o toczącym się przeciwko pozwanej postępowaniu egzekucyjnym, jak i wyciąg z ksiąg rachunkowych powoda;

- naruszenie art. 65 k.c. w zw. z art. 509 k.c. poprzez ich błędną wykładnię prowadzącą do uznania umowy cesji za nieskuteczną, podczas gdy powód przedłożył do akt sprawy potwierdzoną za zgodność z oryginałem umowę cesji wierzytelności, zawierającą wszelkie elementy przedmiotowo oraz podmiotowo istotne, by uznać cesję za skuteczną;

- naruszenie art. 233 k.p.c. poprzez wyjście poza zasadę swobodnej oceny dowodów i dowolne przyjęcie, że przedłożony przez powoda wyciąg z ksiąg rachunkowych powoda, umowa cesji wierzytelności wraz z wyciągiem z załącznika do umowy cesji nie stanowi dowodu nabycia wierzytelności, mimo iż okoliczność ta wynika wprost z przedmiotowych dokumentów;

- naruszenie art. 6 k.c. zw. z art. 232 k.p.c. polegające na błędnym uznaniu przez Sąd, że strona powodowa nie przedłożyła dowodów na poparcie swoich twierdzeń oraz wniosków, z których wywodzi skutki prawne;

- naruszenie art. 328 § 2 k.p.c. poprzez całkowite pominięcie przy swojej ocenie przedłożonych przez powoda dowodów w postaci bankowego tytułu egzekucyjnego oraz korespondencji komornika z poprzednim wierzycielem;

- nierozpoznanie istoty sprawy.

W konkluzji skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie zgodnie z żądaniem pozwu oraz zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych za I. i II. instancję, względnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I Instancji i pozostawienie temu sądowi orzeczenia o kosztach postępowania za obie instancje /apelacja wraz z załącznikami – k. 81-98/.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest zasadna.

Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własny ustalony przez Sąd Rejonowy stan faktyczny za wyjątkiem ustalenia, że E. K. nie otrzymała karty kredytowej a nadto ustala, że na podstawie ksiąg (...) Bank S.A. w W. Oddział w L. w dniu 17 września 2010 roku wystawiono bankowy tytuł egzekucyjny nr (...) z tytułu umowy przyznania limitu kredytowego i wydania karty kredytowej V. Elektron Żagiel zawartej w dniu 13 sierpnia 2008 roku o numerze (...) zawartej pomiędzy wskazanym bankiem a E. K. na kwotę 2.832,45 złotych, który zaopatrzono w klauzulę wykonalności postanowieniem Sądu Rejonowego dla Warszawy –Woli z dnia 25 października 2010 roku wydanym w sprawie o sygn. akt I Co 4572/10. W oparciu o przedmiotowy tytuł wykonawczy względem E. K. toczyło się postępowanie egzekucyjne (kserokopia bankowego tytułu egzekucyjnego – k. 39, poświadczona za zgodność z oryginałem kserokopia postanowienia – k. 45).

Rację ma bowiem skarżący powód, że przedmiotowe rozstrzygnięcie jest nieprawidłowe.

Apelujący wprawdzie niezasadnie podnosi jakoby Sąd I instancji nie rozpoznał istoty sprawy. Zważyć wszak trzeba, że w orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się jednolicie, że do nierozpoznania istoty sprawy dochodzi wówczas, gdy rozstrzygnięcie sądu pierwszej instancji nie odnosi się do tego, co było przedmiotem sprawy, gdy zaniechał on zbadania materialnej podstawy żądania albo merytorycznych zarzutów uczestników bezpodstawnie przyjmując, że istnieje przesłanka materialnoprawna lub procesowa unicestwiająca roszczenie (por. wyrok Sądu Najwyższego z 9 stycznia 1936 r., C 1839/36, Zb. Orz. 1936, poz. 315; postanowienia Sądu Najwyższego z 23 września 1998 r., II CKN 897/97, OSNC 1999, Nr 1, poz. 22; z 15 lipca 1998 r., II CKN 838/97, Lex nr 50750; z 3 lutego 1999 r., III CKN 151/98, Lex nr 519260; wyroki Sądu Najwyższego z 12 lutego 2002 r., I CKN 486/00, OSP 2003 Nr 3, poz. 36; z 21 października 2005 r., III CK 161/05, Lex nr 178635.; z 12 listopada 2007 r., I PK 140/07, OSNP 2009, nr 1-2, poz. 2). Oceny, czy Sąd I instancji rozpoznał istotę sprawy, dokonuje się zaś na podstawie analizy żądań pozwu, stanowisk stron i przepisów prawa materialnego stanowiących podstawę rozstrzygnięcia. W realiach niniejszej sprawy powód domagał się zasądzenia od pozwanej należności z tytułu umowy o wydanie karty kredytowej i udzielenia limitu kredytowego. Takie też żądanie było przedmiotem oceny Sądu Rejonowego, po uprzednim dokonaniu ustaleń faktycznych w zakresie okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, przy uwzględnieniu norm prawa materialnego, mającego zastosowanie w rozpoznawanej sprawie. Argumentacja podniesiona w tym względzie przez skarżącego wskazuje zaś na to, iż myli on niepoznanie określonego żądania z jego nieuwzględnieniem. Niewątpliwie zaś sytuacja, w której sąd wskazuje, że w jego ocenie określone roszczenie nie zasługuje na uwzględnienie jako nieudowodnione, nie oznacza jeszcze nierozpoznania istoty sprawy, nawet jeśli ocena ta jest niewłaściwa.

Należy jednak zgodzić się ze skarżącym, że Sąd Rejonowy dokonał w tej sprawie niewłaściwej, gdyż nieodpowiadającej wymogom art. 233 § 1 k.p.c. , oceny zgromadzonego w tej sprawie materiału dowodowego, w następstwie czego wyprowadził niewłaściwe wnioski odnośnie udowodnienia roszczenia objętego pozwem. Zgodnie z art. 233 § 1 k.p.c. ocenę wiarogodności i mocy dowodów poprzedzać bowiem winno wszechstronne rozważenie zebranego w sprawie materiału dowodowego. Sąd Rejonowy tymczasem swoją uwagę skoncentrował wyłącznie na kilku jego elementach, bez rozważenia całokształtu przedstawionego materiału. Całokształt przedstawionych w tej sprawie dowodów, w tym w szczególności przedłożona dokumentacja, korelująca ze sobą i wzajemnie się uzupełniająca, nie pozwala natomiast podzielić wniosku o nieudowodnieniu roszczenia, który legł u podstaw zaskarżonego rozstrzygnięcia. W toku niniejszego postępowania niekwestionowanym wszak było, iż pozwana faktycznie zawarła z poprzednikiem prawnym strony powodowej (...) Bank S. A. z siedzibą w W. umowę o wydanie karty kredytowej i udzielenie limitu kredytowego. Okoliczności przytoczone w tym względzie przez Sąd Rejonowy, nie mogą mieć zaś w tej kwestii takiego znaczenia, jakie nadaje im Sąd I instancji. Zważyć bowiem trzeba, że zgromadzony w tej sprawie materiał dowodowy obejmował także bankowy tytuł egzekucyjny oraz dokumenty z postępowania egzekucyjnego, jakie w oparciu o przedmiotowy tytuł egzekucyjny zaopatrzony w klauzulę wykonalności, toczyło się względem pozwanej celem wyegzekwowania należności będącej przedmiotem zainteresowania w tej sprawie. Pozwana nie wykazała zaś, aby podjęła jakiekolwiek kroki mające na celu pozbawienie przedmiotowego tytułu wykonalności, w tym w szczególności z uwagi na nieistnienie objętego nim zobowiązania, ograniczając się w zasadzie jedynie do zaprzeczenia, iż otrzymała rzeczoną kartę kredytową. Zaprzeczenie to, w świetle przedstawionej dokumentacji, nie może zatem zostać uznane za wystarczające dla podważenia relacji strony powodowej. Gdyby bowiem istotnie stan rzeczy przedstawiać miał się tak, jak opisuje to pozwana, jej zachowanie uznać należałoby za całkowicie niezrozumiałe. Wnioski płynące z przedmiotowego stanu rzeczy nakazują zatem przychylić się do wersji zdarzeń przedstawianej w tym względzie przez powoda, a zarazem uznać za błędne stanowisko Sądu I instancji odnośnie nieudowodnienia roszczenia objętego pozwem w tej sprawie. Konstatacja ta, przy uwzględnieniu, iż przedłożone przez stronę powodową dokumenty potwierdzają nadto fakt cesji przedmiotowej wierzytelności z (...) Banku S.A. z siedzibą w W. na stronę powodową, prowadzić musiała do zmiany zaskarżonego wyroku i uwzględnienia powództwa w całości.

Przy czym, wobec faktu, że w komparycji oraz sentencji zaskarżonego wyroku wskutek oczywistej omyłki Sąd Rejonowy błędnie oznaczył nazwisko pozwanej jako (...) zamiast (...), w pierwszej kolejności w punkcie 1. wyroku na podstawie art. 350 § 3 k.p.c. z urzędu sprostowano przedmiotową omyłkę.

Mając natomiast powyższe na względzie, Sąd Okręgowy w punkcie 2. na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok na wyrok szczegółowo opisany w sentencji.

Na rzecz powódki zasądzeniu na podstawie art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku prawo bankowe (Dz.U.2012.1376 j.t.) z tytułu zawartej umowy o wydanie karty kredytowej i udzielenie limitu kredytowego podlegała zatem ostatecznie kwota 3.550,08 złotych.

Odsetki za opóźnienie zasądzono na podstawie art. 481 § 1 k.c., zgodnie z żądaniem strony powodowej, od dnia wniesienia pozwu, czyli 28 sierpnia 2012 roku, gdyż w tej dacie zobowiązanie powódki bezspornie było już wymagalne.

O kosztach postępowania pierwszoinstancyjnego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Na koszty poniesione przez stronę powodową w tym postępowaniu złożyły się opłata sądowa od pozwu w kwocie 45,00 złotych oraz wynagrodzenie jej pełnomocnika, ustalone w oparciu o § 2 ust. 1 i 2, § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. 2013.461).

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono w punkcie 3. wyroku na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Na koszty poniesione przez stronę powodową w tym postępowaniu złożyły się opłata sądowa od apelacji w kwocie 100,00 złotych oraz wynagrodzenie jej pełnomocnika, ustalone w oparciu o § 2 ust. 1 i 2, § 6 pkt 3 w zw. z § 13 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. 2013.461).