Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

W dniu 5 listopada 2018 roku M. G. wystąpił do Sądu Rejonowego w Zgierzu z pozwem przeciwko Towarzystwu (...) Spółce akcyjnej z siedzibą w W. wnosząc o zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz kwoty 11.051,04 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie co do kwoty 10.682,04 zł od dnia 1 marca 2018 roku do dnia zapłaty i co do kwoty 369 zł od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty oraz o zasądzenie zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W dniu 5 lutego 2019 roku Referendarz sądowy wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym zgodnie z żądaniem pozwu.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Wyrokiem z dnia 17 marca 2020r. Sąd Rejonowy w Zgierzu zasądził od Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej na rzecz M. G. kwotę 11.051,04 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 10.682,04 zł od dnia 1 marca 2018r/. do dnia zapłaty oraz od kwoty 369 z od dnia 5 listopada 2018r. do dnia zapłaty oraz kwotę 4470 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Nadto Sąd I instancji nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Zgierzu kwotę 580,80 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sadowych.

Strona pozwana wniosła apelację od powyższego rozstrzygnięcia w zakresie punktu 1. wyroku w części, tj. w zakresie kwoty 4102,76 zł ( tj. ponad kwotę 6948,28 zł) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 marca 2019r. do dnia zapłaty ( pkt1 a wyroku) oraz od kwoty 3733,76 zł od dnia 5 listopada 2018r. do dnia zapłaty ( pkt 1b wyroku),

Strona pozwana zaskarżyła wyrok w punkcie 2. i 3. w całości.

Skarżąca zarzuciła wyrokowi:

1.naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. w wyniku dokonania niewszechstronnej i dowolnej oceny materiału dowodowego w sprawie w szczególności :

a. decyzji płatniczej z dnia 8 marca 2018r. i kalkulacji naprawy nr (...)-01 skutkującą ustaleniem faktu niezgodnego z rzeczywistym stanem rzeczy , iż brak było informacji na temat wysokości ceny części zamiennych i materiałów lakierniczych oraz wysokości zastosowanych rabatów, podczas gdy ceny podane w kalkulacji naprawy uwzględniają gwarantowane przez pozwaną rabaty, a nadto w dokumentach tych znalazła się informacja o możliwości skorzystania z rabatów i wskazane zostały dane do kontaktów w celu nabycia przedmiotowych upustów,

b. kalkulacji naprawy nr (...)-01 i dokumentacji fotograficznej uszkodzonego pojazdu ( w szczególności zdjęć błotnika przedniego prawego) poprzez przyjęcie że jedynym sposobem na przywrócenie pojazdów do stanu sprzed szkody jest wymiana uszkodzonych elementów na nowe, w sytuacji gdy technologia naprawy producenta pojazdu przewiduje również naprawę uszkodzonych elementów ( w tym miedzy innymi błotnika przedniego prawego),

c. przesłuchanie powoda na rozprawie poprzez pominięcie istotnego faktu, że powód naprawił pojazd poza (...), tj. przy zastosowaniu części zamiennych innej jakości niż oryginalne, za kwotę wypłaconą przez ubezpieczyciela, co jest równoznaczne z uznaniem, że odszkodowanie wypłacone przez pozwanego było wystarczające do naprawy pojazdu i korzystania z niego w zakresie jak przed szkodą;

2.naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 278 §1k.p.c.poprzez niewłaściwe zastosowanie polegające na fragmentarycznej i wybiórczej ocenie dowodu z opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej, w szczególności:

a. przejawiającej siew pominięciu przez Sąd I instancji bez jakiejkolwiek analizy wersji kosztorysu uwzgledniające przez pozwanego rabaty na oryginalne części zamienne i materiały lakiernicze, w sytuacji gdy ze zgromadzonego materiału dowodowego nie wynika w żadnej mierze podjęcie prze poszkodowanego jakichkolwiek działań mających na celu zminimalizowanie szkody, które to uzasadniałyby wyłączenie możliwości ich zastosowania,

b. nienadanie odpowiedniej rangi wyliczeniu biegłego uzasadnionych kosztów naprawy pojazdu uwzględniające zastosowanie części zamiennych jakości O oraz Q i rabatów na części zamienne oraz materiał lakierniczy, co skutkowało oparciem rozstrzygnięcia na wyliczeniach uwzględniających jedynie oryginalne części zamienne bez uwzględnienia rabatów oferowanych przez pozwanego;

3. naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 278 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie niewszechstronnej i dowolnej oceny dowodu z opinii biegłego poprzez przyjęcie, że:

- nie było możliwości skorzystania z rabatów na części zamienne i materiały lakiernicze, ponieważ biegły stwierdził w opinii, że nie są mu znane przypadki wyliczenia przez warsztaty kosztów naprawy pojazdów z uwzględnieniem takich rabatów, pomimo że pozwany informował o możliwości skorzystania z takich rabatów i wskazywał dane do kontaktu, a biegły sądowy w opinii uzupełniającej przedstawił również wariant naprawy z zastosowaniem rabatów oferowanych przez stronę pozwaną,

- nie było możliwości naprawy błotnika tylko dokonanie jego wymiany, w sytuacji gdy błotnik został uszkodzony łagodnie bez ostrych deformacji, rozcięcia a jedynym uszkodzeniem był nieznaczny ubytek materiału, który w łatwy sposób mógł być uzupełniony, a technologia naprawy pojazdów opracowana przez producenta i ujęta w programie A. przewiduje naprawę błotnika przedniego prawego , a nie tylko jego wymianę;

4.naruszenie art. 363 k.c. w zw. z art. 354 § 1 i 2 k.c. poprzez ich błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że poszkodowany nie ma obowiązku wyboru sposobu naprawienia szkody umożliwiającego obniżenie kosztów naprawy pojazdu, tj. możliwości dokonania naprawy z rozliczeniem kosztów w sposób bezgotówkowy i skorzystanie z oferowanych w toku likwidacji przez pozwanego możliwości zakupu części zamiennych i materiałów lakierniczych z rabatem;

5.naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 361 § 1 k.c. i art. 363 § 1 k.c. poprzez błędne przyjęcie, że pozwana ponosi odpowiedzialność gwarancyjną z tytułu kosztów naprawy pojazdu, liczonych w oparciu o hipotetyczne, maksymalne na rynku koszty naprawy, które w sytuacji gdy powód naprawiał pojazd poza siecią (...) za kwotę odszkodowania uzyskaną od pozwanego, przy użyciu części zamiennych innej jakości niż części oryginalne, co oznacza, że nie było potrzeby dokonywania naprawy jedynie przy zastosowaniu części oryginalnych jakości O;

6. naruszenie przepisów prawa materialnego, a w szczególności art. 354§ 2 k.c. oraz art. 826 § 1 k.c. w zw. z art. 16 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych , Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych przez jego niezastosowanie i pominiecie przy określeniu uzasadnionych kosztów naprawy, że poszkodowany ma obowiązek współdziałać z ubezpieczycielem w wykonaniu zobowiązania i dążyć do minimalizacji szkody, a zatem skoro został poinformowany o możliwości nabycia części zamiennych z uwzględnieniem rabatów to powinien z takiej możliwości skorzystać ;

7.naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 471 k.c. w zw. z art. 822 § 1 k.c. oraz art. 361 § 1 k.c. a to w wyniku przyjęcia , że odszkodowanie z tytułu sporządzenia prywatnej kalkulacji naprawy pozostaje w związku przyczynowym ze szkodą, podczas gdy powód dokonał wcześniej naprawy pojazdu za kwotę wypłaconą przez ubezpieczyciela, a więc uznał uzasadnione koszty naprawy przedmiotowego pojazdu w chwili zlecenia sporządzenia prywatnej wyceny;

8.naruszenie przepisów prawa materialnego art. 481 k.c. w zw. z art. 817 § 1 k.c. poprzez niezastosowanie skutkujące błędnym uznaniem , ze pozwany pozostawał w opóźnieniu ze spełnieniem świadczenia , podczas gdy dochodzone kwoty miały charakter sporny do chwili wyrokowania.

W konkluzji skarżąca wniosła o:

1.  zmianę rozstrzygnięcia w zakresie zaskarżenia poprzez oddalenie powództwa w zaskarżonej części, a także przez rozliczenie kosztów procesu stosownie do wyniku sprawy zweryfikowanego w toku instancji;

2.  rozstrzygniecie o kosztach procesu przed Sądem I i II instancji w tym kosztów zastępstwa procesowego stosownie do wyników postępowania i zasady odpowiedzialności strony za wynik sprawy.

W odpowiedzi na apelacje powód wniósł o jej oddalenie i zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów zastępstwa adwokackiego w postępowaniu apelacyjnym.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna.

Wbrew zarzutom skarżącej podniesionym w apelacji, Sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń stanu faktycznego, znajdujących pełne oparcie w zebranym ocenionym bez przekroczenia zasady swobodnej oceny dowodów w sprawie materiale dowodowym ocenionym bez przekroczenia zasady swobodnej oceny dowodów i trafnie określił konsekwencje prawne z nich wynikające.

Ustalenia stanu faktycznego oraz rozważania poczynione przez Sąd I instancji, Sąd Okręgowy przyjmuje za własne bez konieczności ponownego ich przytaczania.

Ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd I instancji jest swobodna, lecz na pewno nie dowolna, nie jest sprzeczna z zasadami logicznego rozumowania, czy doświadczenia życiowego.

Wbrew zarzutom skarżącej podniesionym w apelacji, Sąd I instancji nie naruszył przepisów postępowania cywilnego, w szczególności art. 233 § 1 k.p.c. i art. 278 § 1 k.p.c.

W przedmiotowej sprawie powód dochodził od pozwanego ubezpieczyciela odszkodowania z tytułu likwidacji szkody w pojeździe w ramach ubezpieczenia oc.

Pojazd powoda w dacie szkody ( styczeń 2018r.) był pojazdem stosunkowo nowym ( pierwsza rejestracja w maju 2015r., rok produkcji 2015) z pełną historią serwisową. Pojazd przed zdarzeniem wyposażony był w części oryginalne z logo producenta – co było okolicznością niekwestionowaną przez pozwanego.

W tym stanie rzeczy zgodzić należy się z Sądem I instancji, że brak jest jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, iż wysokość należnego powodowi odszkodowania powinna być ustalona w oparciu o wycenę części zamiennych, a nie ceny części oryginalnych z logo producenta.

Bezzasadne są także zarzuty skarżącego w zakresie ustalenia kosztów naprawy w pojeździe powoda z uwzględnieniem w tych kosztach kosztu wymiany błotnika.

Biegły w opinii uzupełniającej wskazał, że jedynie wymiana tak uszkodzonego błotnika jak w przypadku pojazdu powoda, może doprowadzić do stanu najbardziej zbliżonego tego pojazdu sprzed zdarzenia. Biegły wskazał w opinii, że można dokonać naprawy tak uszkodzonego elementu i będzie to również zgodne z technologią producenta. Niemniej jednak biegły kategorycznie stwierdził, że naprawa taka jest w stanie doprowadzić do przywrócenia jedynie efektu wizualnego sprzed zdarzenia. Nigdy natomiast w przypadku naprawy nie zostaną przywrócone właściwości wytrzymałościowe techniczne i jakościowe tego elementu ( opinia uzupełniająca biegłego –k. 132).

Na rozprawie w dniu 3 marca 2020r. biegły podtrzymał swoją opinię w tym zakresie ( protokół rozprawy opinia biegłego P. S. nagranie 00:01:46 do 00:04:25). Po złożeniu opinii na rozprawie w dniu 3 marca 2020r. strona pozwana nie wniosła żadnych uwag do tej opinii.

W ocenie Sądu Okręgowego, w świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego, Sąd I instancji zasadnie przyjął, że w kosztach naprawy pojazdu powoda należało uwzględnić koszt wymiany błotnika.

Ustalając wysokość należnego powodowi odszkodowania, Sąd I instancji zasadnie nie uwzględnił rabatów w zakresie kosztów zakupów części zamiennych i materiałów lakierniczych, na które powoduje się apelujący.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że strona pozwana w żaden sposób nie udokumentowała jakie warsztaty stosują takie rabaty i na jakich zasadach organizowana jest naprawa. Strona pozwana nie wskazała także cennika, od jakiej ceny wyjściowej te rabaty byłyby naliczone.

W ocenie Sądu Okręgowego, pomniejszenie należnego powodowi odszkodowania o wysokość rabatów na części i materiały lakiernicze, stanowiło w istocie nieuprawnione działanie strony pozwanej, mające na celu zmuszenie poszkodowanego do dokonania naprawy uszkodzonego pojazdu i skorzystania z usług wyłącznie zakładów naprawczych lub sprzedawców części zamiennych, z którymi dany ubezpieczyciel współpracuje.

Nie znajduje także żadnego uzasadnienia zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego, w szczególności art. 363 k.c. w zw. z art. 361§1 k.c. i art. 354 § 1 1 i 2 k.c.

Stosownie do art. 361 § 2 k.c. w granicach zakreślonych dyspozycją art. 361 § 1 k.c. naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Zgodzie z zasadą pełnego odszkodowania przewidzianą w powołanym przepisie, powodowi przysługiwało odszkodowanie za ubytek w ogólnej sferze majątkowej, przy czym odszkodowanie powinno wyrównać uszczerbek majątkowy powoda, który istniał od momentu wyrządzenia szkody do chwili wypłaty pełnego odszkodowania i nie mogło być uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle zamierzał ją naprawiać.

Zgodzić należy się z Sądem I instancji, że przy takim rozumieniu obowiązku odszkodowawczego nie ma w zasadzie znaczenia prawnego okoliczność, czy poszkodowany dokonał naprawy i jakim kosztem to uczynił.

Całkowicie chybiony jest zarzut naruszenia art. 471 k.c. w zw. z art. 822 § 1 k.c.. Zdaniem Sądu Okręgowego, Sąd I instancji ustalając wysokość należnego powodowi odszkodowania, zasadnie uwzględnił koszt ekspertyzy wykonanej na zlecenie powoda. Zlecenie ekspertyzy było celowe dla ustalenia pełnych kosztów naprawy pojazdu, która przywróciłaby pojazd pod względem technicznym do stanu sprzed wypadku i tym samym ustalenia wysokości żądnej kwoty. (...) ekspertyza sporządzona na zlecenie powoda pozwoliła na weryfikację wyliczeń strony pozwanej. W efekcie tej weryfikacji dokonanej przez fachowca okazało się, że wysokość należnego powodowi odszkodowania została przez stronę pozwaną znacznie zaniżona.

Nie znajduje także żadnego uzasadnienia zarzut naruszenia przez Sąd I instancji art. 481 k.c. w zw. z art. 817 § 1 k.c.

Wbrew stanowisku skarżącej podniesionym w apelacji, Sąd I instancji nie naruszył art. 481 § 1 i § 2 k.p.c. w zw. z art. 14 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Z 2003 r. nr 124, poz. 1152 ze zm.), zasądzając odsetki od kwoty 10.682,04 Zł zgodnie z żądaniem pozwu – tj. od dnia następującego po dniu , w którym upłynął trzydziestodniowy termin liczony od dnia zgłoszenia szkody, zaś od kwoty 369 zł od dnia wytoczenia powództwa, tj. od dnia 5 listopada 2018 roku.

Wbrew stanowisku skarżącego, brak jest jakichkolwiek podstaw do żądania zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia wyrokowania. Sąd I instancji prawidłowo określił bieg terminu ustawowych odsetek za opóźnienie od chwili, gdy strona pozwana pozostawała w zwłoce z zapłatą należnego powodowi odszkodowania.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy oddalił apelację jako bezzasadną na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. §2 ust.3 i §10 ust.1 pkt.1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie ( Dz.U.poz.1800 ze zm.).