Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 18 kwietnia 2016 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi oddalił powództwo J. S. przeciwko (...) Bank Spółce Akcyjnej we W. oraz orzekł o kosztach procesu.

Sąd Rejonowy oparł swoje rozstrzygnięcie na ustaleniach, że w dniu 7 października 2011 r. powód J. S. zawarł z (...) Bankiem Spółką Akcyjną we W. umowę kredytu konsolidacyjnego powtórnego nr (...)\ (...). Zgodnie z treścią umowy (...) Bank S.A udzielił powodowi kredyt w kwocie 34.728,97 zł na warunkach określonych w umowie.

Kredyt został udzielony z przeznaczeniem na całkowitą spłatę zobowiązania u pozwanego w kwocie 15.818,64 zł z tytułu umowy nr NP\ (...) zawartej w dniu 31 maja 2011 r. oraz całkowitą spłatę zobowiązań w innych bankach lub instytucjach finansowych w kwotach 1.684,00 zł z tytułu umowy o kredyt gotówkowy (...)/S. oraz 2.112,00 zł z tytułu umowy o kredyt gotówkowy w (...)./W.. Z tytułu tej umowy przekazana został powodowi również kwota 4.600,00 zł z przeznaczeniem na dowolny cel konsumpcyjny. Powód został także zobowiązany do zapłaty z tytułu przedmiotowej umowy kwot: 60,00 zł – opłata przygotowawcza za rozpatrzenie wniosku oraz sporządzenie i zawarcie umowy kredytu, 381,89 zł – prowizji bankowej od udzielonego kredytu oraz 10.072,44 zł – opłaty ubezpieczeniowej. Całkowity koszt kredytu wyniósł 35.345,66 zł.

Kredyt wraz odsetkami miał zostać spłacony do dnia 17 października 2019 r., w 96 ratach, których wysokość 620,58 zł, z wyjątkiem ostatniej raty wyrównawczej, która wynosi 605,20 zł. Oprocentowanie nominalne kredytu wynosiło 14,75 % w stosunku rocznym i było stałe.

Na skutek wypadku jakiemu uległ powód w dniu 6 grudnia 1989 r. doznał on ciężkiego urazu głowy powikłanym stłuczeniem mózgu i zespołem psychotycznym. Z tej przyczyny rozpoznano u powoda zaburzenia wyższych czynności nerwowych w następstwie ogniskowego uszkodzenia płatów czołowych. Zważywszy na to powód musiał zaprzestał wykonywania dotychczasowego zawodu nauczyciela akademickiego oraz leczy się w poradni zdrowia psychicznego.

Powód leczy się również na cukrzycę. Stwierdzono także u niego obustronny symetryczny niedosłuch oraz chorobę P..

Powód zawarł przedmiotową umowę ponieważ potrzebował pieniące na życie i leki. Wiedział, że będzie musiał ją spłacać i nawet rozpoczął spłatę. Zmiana okoliczności i sytuacja finansowa powoda doprowadziły do zaprzestania spełniania świadczenia na rzecz banku.

W okresie kiedy doszło do zawarcia przedmiotowej umowy powód leczył się w poradni zdrowia psychicznego oraz przyjmował leki zlecone przez lekarza.

Obecnie powód utrzymuje się z emerytury w kwocie 1.050 zł oraz świadczenia z (...) w kwocie 760 zł. Pismem datowany na dzień 18 stycznia 2013 r. powód zwrócił się do pozwanego o niezwłoczne i całkowite umorzenie kredytu, uzasadniając to swoim wiekiem i stanem zdrowia, a także brakiem dostatecznych środków finansowych na jego spłatę.

Pozwany nie uwzględnił wniosku pozwanego.

Choroba cukrzycy, na jaką cierpi J. S., nie mogła spowodować u niego stanu wyłączającego świadome albo swobodne podjęcie decyzji i wyrażenie woli w dniu zawierania przedmiotowej umowy. Nie ma również wpływu na postrzegania przez powoda rzeczywistości.

W dokumentacji medycznej powoda brak jest danych dotyczących znacznych wahań glikemii czy epizodów neuroglikopenii. Z powodu cukrzycy powód nie był dotychczas hospitalizowany, ani nie potrzebował interwencji pogotowia. Powód nie miał również w przeszłości z tego powodu zasłabnięć, powodujących konieczność pomocy osób trzecich. Nie ordynowano powodowi także leków podawanych w przypadku zasłabnięć w mechanizmie niedocukrzenia. Odnotowywany w dokumentacji powoda poziom cukru jest wprawdzie podwyższony, lecz nie są to takie wartości, które wpływałyby na samoświadomość. W okresie zawarcia przedmiotowej umowy powód nie zgłaszał podczas wizyt w poradni diabetologicznej żadnych dodatkowych dolegliwości ani problemów z radzeniem sobie z rzeczywistością.

W badaniu psychologicznym stwierdzono u powoda zaburzenia w funkcjonowaniu procesów poznawczych na skutek zmian organicznych w o.u.n. powstałych na skutek doznanego urazu głowy z dominacją objawów tzw. „zespołu czołowego”, cechy osobowości paranoicznej z objawami wzmożonej chwiejności emocjonalnej i tendencjami do urojeniowej interpretacji zdarzeń z przeszłości, które to zaburzenia w funkcjonowaniu psychicznym w istotnym stopniu zakłócają codzienną aktywność.

W obliczu stwierdzonych schorzeń, stan zdrowia oraz stan psychofizyczny powoda nie spowodował w chwili zawierania przedmiotowej umowy zaburzeń świadomości w stopniu wyłączającym celowe i swobodne powzięcie decyzji i wyrażenie woli. Pomimo stwierdzonych zaburzeń powód wiedział jaką umowę zawiera i jakie są jej konsekwencje. Rozumiał on całą sytuację i miał jej świadomość. Potwierdza to dalsze działanie powoda – początkowe spłacanie pożyczki, zaciąganie kolejnych pożyczek na spłacenie wcześniejszych zobowiązań. Można więc stwierdzić, że jego zachowanie było celowe. Przemawia za tym również fakt, że powód sam udał się do oddziału banku i wypełnił odpowiedni wniosek samodzielnie.

Natomiast, stan zdrowia powoda mógł wpłynąć na możliwość oceny przez niego rzeczywistości. U powoda występuje obniżony krytycyzm. W chwili zawierania przedmiotowej umowy nie widział on innej możliwości na poprawę swojej sytuacji finansowej i nie obawiał się wówczas konsekwencji swojego działania. Nadal pozostaje w przekonaniu, że nie miał innego wyjścia. Wielkie poczucie krzywdy jakie tkwi w pozwanym sprawia, że jest przekonany, że te pieniądze mu się należą. Stanowią dla niego rekompensatę za niesłuszne, w jego opinii, zwolnienie z pracy na skutek wypadku jakiego doznał, który był według niego celowym działaniem „służb”.

Powód zachowuje się sprawnie, w związku z tym, jego zaburzenia nie są zauważalne dla przeciętego człowieka.

Podstawę do oceny istnienia stanu wyłączającego świadome albo swobodne powzięcie decyzji i wyrażenie swojej woli stanowią: ostre psychozy, głębokie upośledzenia umysłowe, bardzo głębokie otępienia umysłowe, niezależnie od przyczyn oraz otępienia z towarzyszącymi im objawami psychotycznymi, a także zaburzenia jakościowe oraz nasilone znaczenie ilościowe zaburzenia świadomości jako powikłania ciężkich chorób somatycznych.

Powód nie ujawnia czynnych doznań wytwórczych i ma świadomość jasną. Jest on mało krytyczny co do swojego funkcjonowania i wydarzeń z przeszłości – ma tendencje do ich urojeniowej interpretacji. Powód charakteryzuje się brakiem wglądu w swój proces chorobowy oraz bezkrytycyzmem co do swojej paranoicznej interpretacji wydarzeń z przeszłości. Jest leczony z powodu zespołu psychotycznego.

Na podstawie załączonej dokumentacji oraz badania sądowo-psychiatrycznego powoda stwierdzono, że powód nie jest głęboko upośledzony umysłowo, ani głęboko otępiały, a w dacie sporządzania przedmiotowej umowy nie ujawniał zaburzeń ilościowych ani jakościowych świadomości, ani też ostrych zaburzeń psychotycznych.

Również przyjmowane przez powoda w tamtym okresie leki nie powodowały u niego stanów wyłączenia świadomość. Nie ma też żadnych informacji o nieadekwatnych działaniach przyjmowanych leków. Co więcej, przyjmowanie przez powoda D. skutkowało utrzymaniem go w wyrównanym stanie psychicznym. Domięśniowa forma iniekcji tego leku wyklucza możliwość jego odstawienia przez pacjenta, a w konsekwencji spowodowania zaburzeń w równowadze psychicznej

Brak rozpoznania u powoda powyższej wskazanych stanów prowadzi do wniosku, że nie ma podstaw do stwierdzenia u powoda stanu wyłączenia świadomości i możliwości wyrażenia woli w dacie zawarcia przedmiotowej umowy. Jednakże, bezkrytycyzm powoda wobec swojej choroby oraz funkcjonowania mógł wpłynąć na możliwość postrzegania przez niego rzeczywistości. Stan ten mógł wpłynąć na osąd powoda w stopniu nieznacznym, gdyż wiedział on, że zaciągniętą pożyczkę musi spłacać, lecz mu się to po porostu nie udało.

W rozważaniach prawnych Sąd I instancji wskazał, że żądanie powoda uznania zawartej przez niego z pozwanym umowy za nieważną z powodu licznych schorzeń oraz możliwych w ich przebiegu zaburzeń świadomości nie jest zasadne, a zatem powództwo zasługuje na oddalenie.

Zgodnie z treścią przepisu art. 82 k.c. nieważne jest oświadczenie woli złożone przez osobę, która z jakichkolwiek powodów znajdowała się w stanie wyłączającym świadome albo swobodne powzięcie decyzji i wyrażenie woli. Dotyczy to w szczególności choroby psychicznej, niedorozwoju umysłowego albo innego, chociażby nawet przemijającego, zaburzenia czynności psychicznych.

Według powołanego przepisu, nieważne jest oświadczenie woli złożone przez osobę, która z jakichkolwiek powodów znajdowała się w stanie wyłączającym świadome albo swobodne powzięcie decyzji i wyrażenie woli. Stan wyłączający świadomość to - najogólniej rzecz ujmując - brak rozeznania, niemożność rozumienia zachowań własnych i zachowań innych osób, niezdawanie sobie sprawy ze znaczenia i skutków własnego postępowania. Stan taki musi przy tym wynikać z przyczyny wewnętrznej, a więc ze stanu, w jakim znajduje się osoba składająca oświadczenie woli, a nie z okoliczności zewnętrznych, w jakich osoba ta się znalazła. Przy czym sformułowanie art. 82 k.c. wskazuje, że wada oświadczenia woli określona w tym przepisie obejmuje dwa różne stany faktyczne, które mogą występować samodzielnie, trzeba jednak zauważyć, że granica między stanem wyłączającym świadome powzięcie decyzji a stanem wyłączającym swobodne powzięcie decyzji i wyrażenie woli jest bardzo płynna. Powzięcie decyzji i wyrażenie woli jest swobodne, gdy zarówno proces decyzyjny, jak i uzewnętrznienie woli nie zostały zakłócone przez destrukcyjne czynniki wynikające z właściwości psychiki czy procesu myślowego osoby składającej oświadczenie woli. Stan wyłączający swobodę musi również wynikać z przyczyny wewnętrznej, umiejscowionej w samym podmiocie składającym oświadczenie woli, a nie w sytuacji zewnętrznej. Tak pojmowanemu brakowi swobody towarzyszyć będzie natomiast najczęściej także pewne ograniczenie świadomości (patrz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 lutego 2006 r., IV CSK 7/05, LEX nr 180191). W tym miejscu koniecznym jest także podkreślenie, że z treści przepisu art. 82 k.c. wynika, iż sama przyczyna wyłączenia świadomości lub swobody nie ma znaczenia, zaś ustawodawca jedynie przykładowo wyliczył takie przyczyny jak choroba psychiczna, niedorozwój umysłowy albo inne, choćby przemijające zakłócenie czynności psychicznych. Przyczyny te mają charakter drugorzędny, z punktu widzenia skutków prawnych są bez znaczenia, ważny jest skutek, a nie przyczyna tych zaburzeń psychicznych.

Złożenie oświadczenia woli w stanie określonym w art. 82 powoduje jego nieważność bez potrzeby wykazywania jakichkolwiek dalszych okoliczności. W szczególności bez znaczenia jest okoliczność, czy druga strona czynności prawnej miała świadomość wyżej wymienionego stanu. Porządek prawny chroni osobę składającą oświadczenie woli w stanie wyłączającym świadomość lub swobodę. Czynność prawna jest bezwzględnie nieważna i nie wywołuje żadnych skutków prawnych, a te które powstały zostają z mocą wsteczną przekreślone. Nadto czynność taka nie może być konwalidowana ani podlegać konwersji (por. uchwała SN z dnia 7 sierpnia 1970 r., III CZP 49/70, OSNC 1971, nr 3, poz. 42).

Bezspornym jest, że powód J. S. w dniu 7 października 2011 r. zawarł z (...) Bank S.A. we W. umowę kredytu konsolidacyjnego powtórnego nr (...)\ (...), a następnie wypełniał on wynikający z tej umowy obowiązek spłaty ratalnej zobowiązania. Dopiero po pewnym czasie zaprzestał on spłacania kredytu i podjął krok zmierzające do jego anulowania, powołując się na swój stan zdrowia.

W niniejszym postępowaniu Sąd ustalił, że powód J. S. w dniu zawarcia z pozwanym przedmiotowej umowy nie znajdował się w stanie wyłączającym świadome albo swobodne powzięcie decyzji i wyrażenie woli. W toku prowadzonej sprawy sam powód zeznał, że zawierając umowę była świadom jaką czynność dokonuje i jakie są jej konsekwencje. Wiedział, że będzie musiał spłacać pożyczkę i nawet podjął jej spłatę. Dopiero, kiedy wykonanie ciążącego na nimi zobowiązania przerosło jego możliwości, stwierdził, że „coś trzeba zrobić z tą pożyczką”.

Opierając się na przedstawionych w niniejszej sprawie opiniach biegłych z zakresu chorób wewnętrznych i diabetologii, psychologii klinicznej i neuropsychologii oraz psychiatrii, Sąd uznał, że żadne ze schorzeń na jakie niewątpliwie powód cierpi, ani przebieg ich leczenia czy zażywane farmaceutyki nie miały wpływu na stan jego świadomość czy swobody procesu decyzyjnego w chwili zawierania przedmiotowej umowy. Nie stwierdzono występowania u niego w tej dacie zaburzeń wiążących się brakiem rozeznania czy niemożnością pokierowania własnymi czynami. Biegli zgodnie stwierdzili, że w dniu 7 października 2011 r. powód wiedział co robi. Tym bardziej, że podjął on spłatę kredytu. Wprawdzie cechują powoda pewne zaburzenia w sferze psychicznej (cechy osobowości paranoicznej, obniżony krytycyzm), mogące mieć wpływ na jego odbiór rzeczywistości, jednakże nie mogą być one potratowane jako czynnik ograniczający swobodę w podejmowaniu decyzji. Jak można zauważyć, i co również wskazywali biegli, zachowanie powoda cechu pewna celowość. Powód zawarł przedmiotową pożyczkę w celu spłacenia wcześniejszych zobowiązań. To zachowanie jest u niego powtarzalne i kiedy nie ma pieniędzy na uregulowanie bieżących wydatków, zawiera kolejną pożyczkę. Motywowany jest chęcią spłaty długów i nie można w tym upatrywać czynnika ograniczającego swobodne podjęcie decyzji. Przyjęcie odmiennego stanowiska doprowadziłoby w istocie do zwolnienia z obowiązku wykonywania zaciągniętych zobowiązań.

W konsekwencji powyższego powództwo podlegało oddaleniu jako bezzasadne.

Na podstawie przepisów § 2 ustęp 1-3, § 6 pkt 5), § 19 i § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tj. Dz.U. z 2013 r. poz. 461 ze zm.) Sąd przyznał adwokatowi M. M. wynagrodzenie w kwocie 2.952,00 zł (2.400 zł x 23%), tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi J. S. z urzędu i nakazał wypłatę wynagrodzenia ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. i wynikającej z niego zasady odpowiedzialności za wynik procesu. W niniejszej sprawie wobec oddalenia powództwa w całości za przegranego proces należy uznać powoda, wobec tego pozwanemu przysługiwało roszczenie o zwrot poniesionych przez niego kosztów procesu, w wysokości 2.400 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika oraz 17 zł tytułem opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa, co daje łącznie kwotę 2.417 zł. Mając powyższe na uwadze należało zasądzić od powoda na rzecz pozwanego wskazaną kwotę.

Zważywszy na zwolnienie powoda od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych w całości, Sąd postanowił go nie obciążać tymi kosztami, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.

Powyższy wyrok zaskarżył apelacją powód, zarzucając mu naruszenie:

- art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dowolną ocenę materiału dowodowego sprawy, w szczególności zgromadzonej w aktach sprawy dokumentacji medycznej leczenia powoda, treści oświadczeń powoda, a także opinii biegłych, polegające na błędnym przyjęciu, że powód J. S. w chwili zawierania z pozwanym umowy pożyczki z dnia 7.10.2011 r. nie znajdował się w stanie wyłączającym świadome i swobodne powzięcie decyzji lub wyrażenie woli, podczas gdy prawidłowa ocena wskazanych dowodów, dokonana zgodnie z zasadami wyrażonymi przywołaną normą, prowadzi do wniosku, że powód z powodu zaburzeń psychicznych i neurologicznych w chwili zawierania umowy pożyczki był w stanie wyłączającym swobodne powzięcie decyzji i wyrażenie woli w stopniu skutkującym nieważnością umowy:

- art. 286 k.p.c. w zw. z art. 278 i 227 k.p.c. poprzez oddalenie wniosku dowodowego strony powodowej o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego psychiatry, podczas gdy dowód ten nie zmierzał do przedłużania postępowania, a zgłoszony został na okoliczność mającą istotne znacznie dla rozstrzygnięcia sprawy,

a w konsekwencji naruszenie art. 82 k.c. poprzez jego błędne niezastosowanie w niniejszej sprawie, w sytuacji gdy powód ze względu na swój stan zdrowia nie miał swobody powzięcia decyzji ani wyrażenia woli.

W oparciu o powyższe apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i ustalenie nieważności umowy pożyczki z dnia 7.10.2011 roku, nr (...), zawartej przez powoda z pozwanym oraz zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. M. kosztów pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu według norm przepisanych, które to koszty nie zostały uiszczone przez powoda ani w całości, ani w żadnej części.

Nadto, apelujący wniósł o rozpoznanie postanowienia Sądu Rejonowego z 4 kwietnia 2016 r. oddalającego wniosek dowodowy powoda zgłoszony tego dnia na rozprawie co miało niekorzystny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy i w związku z powyższym wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego psychiatry na okoliczności wskazane w piśmie powoda z dnia 16 kwietnia 2014 r

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja podlegała oddaleniu.

Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własny ustalony przez Sąd Rejonowy stan faktyczny.

Wbrew zapatrywaniom apelującego, Sąd Rejonowy dokonał bowiem prawidłowej, zgodnej z dyspozycją art. 233 § 1 k.p.c., oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w oparciu o którą wyprowadził również słuszne wnioski jurydyczne w zakresie przepisów kodeksu cywilnego regulujących kwestię wad oświadczenia woli. Swoje stanowisko zaś wyczerpująco i przekonująco uzasadnił.

Apelujący stawiając zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie zdołał wykazać, że ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego została dokonana wbrew regułom wynikającym z tego przepisu. Należy w tym miejscu podkreślić, że tylko w razie pogwałcenia reguł logicznego rozumowania bądź sprzeniewierzenia się zasadom doświadczenia życiowego, może mieć miejsce skuteczne kwestionowanie swobody oceny dowodów. Tego rodzaju uchybień nie sposób się dopatrzyć w stanowisku Sądu I instancji. Według Sądu Okręgowego, ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, Sąd Rejonowy wyprowadził wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym.

W istocie zarzuty apelującego sprowadzały się do podważenia sporządzonej na potrzeby niniejszej sprawy opinii biegłej sądowej z zakresu psychiatrii A. M., która po przeanalizowaniu całości dokumentacji medycznej zgromadzonej w sprawie i badaniu psychiatrycznym powoda uznała, że powód w chwili zawierania umowy z pozwanym miał zachowaną zdolność do świadomego i swobodnego podejmowania decyzji i wyrażenia woli.

Podkreślić należy, iż opinia biegłego, jak każdy inny dowód, podlega samodzielnej ocenie sądu w oparciu o cały zebrany w sprawie materiał dowodowy, a zatem na tle tego materiału, koniecznym jest stwierdzenie, czy ustosunkowała się ona do wynikających z innych dowodów okoliczności mogących stanowić podstawę ocen w opinii zawartych oraz czy opierając się na tym materiale w sposób logiczny i jasny przedstawia tok rozumowania prowadzący do sformułowanych w niej wniosków.

W ocenie Sądu Okręgowego opinia biegłej A. M. zarówno pisemna, jak i jej ustne wyjaśnienie złożone na rozprawie, były jasne, pełne, zrozumiałe, a nade wszystko fachowe i wyczerpujące. Nie ma żadnych podstaw ani względów, by kwestionować trafność bądź poprawność wydanej przez biegłą opinii. W toku postępowania nie ujawniły się też żadne okoliczności osłabiające zaufanie do wiedzy lub bezstronności biegłej. Biegła w sposób przejrzysty i zrozumiały przedstawiła swoje stanowisko w przedmiocie zdrowia psychicznego powoda w istotnej dla sprawy dacie, wydając jednoznaczną, kategoryczną i stanowczą opinię w tym zakresie, którą następnie w całości podtrzymała na rozprawie, gdy ustosunkowała się do podniesionych przez powoda zarzutów. Biegła oparła swoją opinię na całym zgromadzonym materiale sprawy w sposób wnikliwie przeanalizowanym. Wbrew twierdzeniom apelującego opinia ta była logiczna, zupełna i wewnętrznie spójna. Tak więc powoływanie nowego biegłego i sporządzanie nowej kompleksowej opinii byłoby w tym stanie rzeczy nie tylko niepotrzebne i niewskazane, ale przyczyniłoby się tylko do zbędnego podniesienia kosztów postępowania i do jego przewlekłości, czemu Sąd Okręgowy zgodnie z dyrektywą zawartą w art. 6 k.p.c. ma obowiązek przeciwdziałać. Nadto sam fakt, iż opinia biegłej nie jest przekonująca dla jednej ze stron procesowych, nie stanowi przesłanki dopuszczenia kolejnej opinii. Sąd ocenia bowiem wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Natomiast nie jest związany zapatrywaniami stron co do odmiennej wagi (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich oceny, zarówno tych przeprowadzonych, jak i możliwych do przeprowadzenia.

W świetle powyższego, zasadnym było oddalenie przez Sąd I instancji wniosku dowodowego powoda o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego psychiatry na okoliczności wskazane w piśmie powoda z dnia 16 kwietnia 2014 r.

Sąd Okręgowy podkreśla, wbrew twierdzeniom apelującego o rozbieżności miedzy opiniami powołanych w sprawie biegłych, że zarówno biegła z zakresu psychiatrii A. M. jak i biegły z zakresu psychologii klinicznej i neuropsychologii L. S. zgodnie stwierdzili, że w chwili zawierania przedmiotowej umowy, powód był świadom swoich działań i konsekwencji z nich wynikających. Biegły L. S. wskazał wyraźnie, że – pomimo stwierdzonych zaburzeń – powód wiedział jaką umowę zawiera i jakie są jej konsekwencje, rozumiejąc cała sytuację. Stan zdrowia oraz stan psychofizyczny powoda w związku ze stwierdzonymi schorzeniami w ocenie biegłego L. S. nie spowodował zaburzeń świadomości w stopniu wyłączającym celowe i swobodne powzięcie decyzji i wyrażenie woli przy zawieraniu z pozwanym umowy pożyczki. Biegły z całą stanowczością podkreślił w swojej ustnej opinii uzupełniającej, że powód wiedział co robi podpisując umowę, chociażby dlatego, że pożyczki które miał spłacał właściwie.

Skoro tak, to przyjąć należy, iż powód miał rozeznanie, rozumiał posunięcia własne i innych osób oraz zdawał sobie sprawę ze znaczenia i skutków własnego postępowania. Tym samym nie doszło do naruszenia przez Sąd I instancji do naruszenia art. 82 k.c. poprzez jego niezastosowanie.

Z tych wszystkich względów, Sąd Okręgowy uznał rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego za prawidłowe i na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. oddalił apelację.

Na podstawie przepisów art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (Dz.U. z 2015 r. poz. 615) oraz § 8 pkt. 5 w zw. z § 16 ust.1 pkt1w zw. z § 4 pkt 3, Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (tj. Dz.U. z 2015 r. poz. 1801) Sąd przyznał adwokatowi M. M. wynagrodzenie w kwocie 2.952,00 zł (2.400 zł x 23%), tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. i wynikającej z niego zasady odpowiedzialności za wynik procesu. Należy wskazać, że zwolnienie od obowiązków ponoszenia kosztów sądowych nie zwalnia od konieczności zwrotu kosztów procesu przeciwnikowi w przypadku przegranej. W niniejszej sprawie wobec oddalenia apelacji w całości za przegranego proces należy uznać powoda, wobec tego pozwanemu przysługiwało roszczenie o zwrot poniesionych przez niego kosztów procesu, w wysokości 2.400 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika na podstawie § 2 pkt 5), § 10, ust. 1 pkt. 1) Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. (tj. Dz.U. z 2015 r. poz. 1804). Mając powyższe na uwadze należało zasądzić od powoda na rzecz pozwanego wskazaną kwotę.