Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 3 marca 2022 r., Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi w sprawie o sygn. akt II C 1372/21 z powództwa Związku (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł. przeciwko (...) Bank (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. o zapłatę:

1.  zasądził od (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.

na rzecz Związku (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł. kwotę 2 730,02 złotych, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 1 581,74 zł od dnia 1 stycznia 2018 roku, od kwoty 1 148,28 zł od dnia 25 lipca 2019 roku – do dnia zapłaty;

2.  oddalił powództwo w pozostałym zakresie;

3.  zasądził od (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.

na rzecz Związku (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł. kwotę 67,32 zł tytułem zwrotu części kosztów procesu, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Apelację od opisanego orzeczenia wywiodła strona powodowa, zaskarżając wyrok

w części, to jest co do pkt 2. i 3., zarzucając:

I.  naruszenie następujących przepisów postępowania mających wpływ na wynik sprawy, to jest:

a) art. 130 § 1 k.p.c. w zw. z art. 126 § 1 ¹ oraz art. 187 § 1 k.p.c. poprzez ich niezastosowanie i niewezwanie powoda do uzupełnienia braków w zakresie materiału dowodowego, wobec dostrzeżenia braku umowy cesji zawartej między kredytobiorcą a powodem, co doprowadziło do oddalenia powództwa pomimo, ze na żadnym etapie postępowania zarówno Sąd jak i pozwany nie dostrzegł braku jednego z załączników wymienionych w liście załączników, do którego odnosiły się pozostałe dokumenty i treść uzasadnienia pozwu,

b) art. 230 k.p.c., w zw. z art. 221 k.p.c. w zw. z art. 210 § 2 k.p.c., w z w. z art. 3 k.p.c., w zw. z art. 229 k.p.c., poprzez uznanie, że nie doszło do zawarcia cesji pomiędzy kredytobiorcą, a Powodem, pomimo faktu dostrzeżenia, iż pozwany nie zaprzeczył w toku postępowania temu faktowi, wprost odnosząc się do nieskuteczności cesji, nie w kontekście jej nie przedstawienia jako dowodu, a w kontekście nieistnienia roszczenia nią objętego.

c) art. 212 § 1 k.p.c., poprzez brak dążenia przez Sąd do tego, aby powód przytoczył lub uzupełnił twierdzenia lub dowody, podczas gdy dla Sądu legitymacja czynna powoda co do części roszczeń pozostawała niewykazana, a jednocześnie wynikała z treści pism, każdej ze stron, a także zgromadzonych w sprawie dowodów.

Z ostrożności, mając na uwadze, iż Sąd wydał nakaz zapłaty (a tym samym fakt zawarcia cesji wobec wszystkich roszczeń nie wzbudził jego wątpliwości), a pozwany nie tylko nie podniósł braku dokumentu, ale wprost odniósł się do niego, twierdząc, że cesje nie są skuteczne, ponieważ objęte nimi roszczenia nie istnieją (tj. zostały zawarte, ale są nieskuteczne), należy przyjąć założenie, iż sporna umowa cesji została załączona do pozwu, a tym samym doszło do jej przeoczenia lub zagubienia przez Sąd, co z kolei musi się wiązać z postawieniem następujących zarzutów:

II.  sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z zebranym w sprawie materiałem (ustalenia niezgodne z rzeczywistym stanem rzeczy), poprzez przyjęcie, że:

a) powód należycie udokumentował swoją legitymację czynną załączając umowę cesji wierzytelności z dnia 28 października 2019 roku, ale tylko co do roszczeń wynikających z dwóch umów kredytowych, spośród pięciu objętych pozwem, podczas gdy powód wraz z pozwem przedłożył umowę cesji z dnia 12 listopada 2019 roku, obejmującą sporne umowy kredytu,

b) powód nie zgłosił też żadnych twierdzeń, z których wynikałoby, że doszło do przeniesienia uprawnień w zakresie dotyczącym pozostałych trzech (wymienionych wyżej) umów przez kredytobiorcę na rzecz powoda na podstawie innej umowy, podczas gdy powód wprost oświadczył, iż nabył roszczenia objęte sporem, powoływał się na fakty kreujące roszczenia z ww. umów, a także przedstawił dokumenty wskazujące na powstanie roszczeń z ww. umów.

W konkluzji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez

uwzględnienie powództwa również w zaskarżonej części, tj. uwzględnienie powództwa w całości oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda pełnych kosztów postępowania I instancyjnego w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienia za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia w którym je zasądzono do dnia zapłaty; zasądzenie na rzecz od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienia za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia w którym je zasądzono do dnia zapłaty.

Na podstawie art. 381 oraz 382 k.p.c. apelujący wniósł o przeprowadzenie dowodu z dokumentu w postaci umowy przelewu wierzytelności z dnia 12 listopada 2019 roku, zawartej pomiędzy R. Ł., a powodem, celem wykazania faktu przejścia praw na stronę powodową oraz legitymacji czynnej w niniejszej sprawie

Sąd Okręgowy zważył:

Apelacja nie jest zasadna.

Sąd Okręgowy podziela prawidłowo poczynione przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne, przyjmując je za własne. Ocena jurydyczna ustalonego stanu faktycznego także nie nasuwa zastrzeżeń.

Brak legitymacji czynnej powoda co do roszczeń wynikających z trzech spośród złożonych do akt sprawy pięciu umów kredytowych, których nie obejmuje cesja wierzytelności z dnia 28 października 2019 roku został prawidłowo zinterpretowany przez Sąd Rejonowy, w świetle art. 509 i nast. k.c. w związku z art.. 49 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (tj. Dz. U z 2019 r. poz. 1083 ze zm.).

Zarzut naruszenia art. 130 § 1 k.p.c. w zw. z art. 126 § 1 ¹ oraz art. 187 § 1 k.p.c. nie jest trafny.

Ma rację skarżący, że obecna regulacja kodeksowa zawarta w art. 126 § 1 ¹ k.p.c. nakazuje do pisma procesowego dołączyć załączniki wymienione w tym piśmie. Procedurę naprawczą zaś przewiduje art. 130 k.p.c., który w § 1. stanowi, że jeżeli pismo procesowe nie może otrzymać prawidłowego biegu wskutek niezachowania warunków formalnych lub jeżeli od pisma nie uiszczono należnej opłaty, przewodniczący wzywa stronę, pod rygorem zwrócenia pisma, do poprawienia, uzupełnienia lub opłacenia go w terminie tygodniowym. Mylne oznaczenie pisma procesowego lub inne oczywiste niedokładności nie stanowią przeszkody do nadania pismu biegu i rozpoznania go w trybie właściwym.

Z treści przywołanych przepisów wynika zatem, że obowiązkiem powoda jest dołączenie załączników, na które się powołuje (art. 126 § 1 ¹ k.p.c.), zaś do obowiązków sądu nie należy zobowiązywanie powoda do ich złożenia. Procedura naprawcza z art. 130 § 1 k.p.c. dotyczy bowiem sytuacji, w której załączniki zostały złożone, ale brak jest ich odpisów, co uniemożliwia nadanie pismu prawidłowego biegu, skoro nie można pisma z załącznikami doręczyć drugiej stronie.

W tym miejscu przypomnieć wypada, że stosując tzw. postępowanie naprawcze uregulowane art. 130 k.p.c. na etapie kontroli formalnej pisma procesowego należy mieć na uwadze, że rygor związany z nieuzupełnieniem braków formalnych określonych w przywołanym przepisie odnosić można nie do jakichkolwiek, wszelkich dostrzeżonych nieprawidłowości wnoszonego pisma, lecz tylko do takich braków, które uniemożliwiają nadanie sprawie prawidłowego biegu (art. 130 § 1 k.p.c.) Zastrzeżenie powyższe jest o tyle istotne, bo implikuje stwierdzenie, że nawet jeśli sąd żąda uzupełnienia określonego braku formalnego, który jednak nie stoi na przeszkodzie prawidłowemu rozpatrzeniu pisma, nie ma wówczas podstaw do sięgania po rygor określony w przepisach postępowania dla nieuzupełnienia braku.

Tymczasem w ustalonych okolicznościach, opisana sytuacja nie zachodzi.

Ponadto istotnym jest, że postulowana przez skarżącego powinność sądu do wezwania powoda do uzupełnienia braków w zakresie materiału dowodowego, w okolicznościach badanej sprawy nie mogła się zrealizować. Otóż ani w pozwie, ani na żadnym etapie postępowania przed sądem I instancji, powód nie opisał załączników w postaci skonkretyzowanych umów przelewu wierzytelności, określając je jedynie mianem ogólnym „umowy przelewu wierzytelności…” (patrz pkt 4c pozwu, pkt I.1 uzasadnienia pozwu, pkt 6 załączników do pozwu).

Odnotowania wymaga również, że sam skarżący uzupełnienie braków odnosi do materiału dowodowego, nie zaś do braków formalnych pisma. A braki w zakresie materiału dowodowego wywołują skutek w sferze prawa materialnego, nie uruchamiają zaś procedury naprawczej z art. 130 § 1 k.p.c.

Zarzut naruszenia art. 230 k.p.c. w zw. z art. 221 k.p.c. w zw. z art. 210 § 2 k.p.c. w zw. z art. 3 k.p.c. i art. 229 k.p.c. jest o tyle chybiony, że w świetle art. 511 k.c. jeśli wierzytelność jest stwierdzona pismem, jej przelew powinien być również stwierdzony pismem.

W tym stanie rzeczy zarzut naruszenia art. 212 § 1 k.p.c. nie jest uzasadniony.

Zarzut sprzeczności istotnych ustaleń sądu z zebranym materiałem nie zasługuje na aprobatę w sytuacji dowolności zaprezentowanego przez skarżącego stanowiska. Skoro w aktach sprawy brak jest opisanych spornych dokumentów cesji, a powód nie jest w stanie wykazać, że je złożył, bowiem nie zostały opisane jako załączniki, trudno przyznać mu rację, że zostały zagubione przez sąd.

Odnosząc się do wniosku dowodowego zawartego w apelacji, przypomnieć trzeba, ze przepis art. 381 k.p.c. ma charakter wyjątkowy, nie może być więc interpretowany w sposób rozszerzający (wyr. SN z 13.6.2012 r., L.). Przepis ten reguluje kwestię tzw. nowości. Przez nowe fakty i dowody należy rozumieć te, które nie były stronie znane do chwili wydania wyroku przez sąd pierwszej instancji lub te, które powstały już po wydaniu wyroku. Można powoływać również fakty i dowody, które wprawdzie były znane stronie przed wydaniem wyroku przez sąd pierwszej instancji, lecz ich powołanie przez stronę nie było konieczne. Żadna z wymienionych sytuacji nie zachodzi w niniejszej sprawie. Umowy przelewu wierzytelności nie stanowiły nowych dokumentów, przeciwnie, były znane skarżącemu; a ich złożenie w poczet materiału dowodowego było koniecznością dla wykazania legitymacji procesowej czynnej.

Powołany zarzut trzeba więc uznać za chybiony, złożone przy apelacji dokumenty pominąć, zaś art. 382 k.p.c. w związku z tym nakazuje orzekać na podstawie materiału zebranego w postępowaniu w pierwszej instancji.

Z tych wszystkich względów, niezasadna apelacja podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.