Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 23 października 2018 roku w sprawie z powództwa Miasta Ł. przeciwko M. M. i R. M. o zapłatę, Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi zasądził solidarnie od M. M. i R. M. na rzecz Miasta Ł. kwotę 7096,20 złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 7090 złotych od dnia 1 kwietnia 2016 r. do dnia zapłaty i orzekł o kosztach postępowania.

Apelację od tego rozstrzygnięcia złożyli pozwani w zakresie punktu 1. wyroku zarzucając naruszenie przepisów postępowania tj.:

1.  art. 233 § 1 kpc poprzez danie wiary w całości zeznaniom świadka L. M. (1), pomimo iż świadek ten jest pracownikiem powódki, zaś sama ich treść nie może spowodować, że zostaną uznane za obiektywne i bezstronne, nie dając przy tym wiary innym dowodom oraz twierdzeniom pozwanych w zakresie, w jakim wskazali, że nie są posiadaczami nieruchomości, co stanowi przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów, która w niniejszej sprawie przybrała postać oceny dowolnej;

2.  art. 316 § 1 kpc poprzez uchylenie się od obowiązku orzekania w oparciu o całokształt materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie i wydanie rozstrzygnięcia wyłącznie na podstawie zeznań świadka L. M. (1).

Nadto skarżący zarzucili naruszenie przepisów prawa materialnego w postaci art. 5 kc w zw. z art. 225 kc i art. 224 § 2 kc poprzez uwzględnienie w całości powództwa o wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z nieruchomości, podczas gdy w okolicznościach niniejszej sprawy dochodzenie roszczenia objętego pozwem jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, zwłaszcza z zasadą uczciwości, i jako takie nie korzysta z ochrony, co winno spowodować oddalenie powództwa w całości.

W oparciu o przedstawione zarzuty skarżący wnieśli o zmianę punktu 1. wyroku poprzez oddalenie powództwa.

Powód wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie od pozwanych kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja pozwanych jest bezzasadna i jako taka podlega oddaleniu.

Wbrew zapatrywaniom apelujących, zaskarżone orzeczenie należało uznać za prawidłowe, stanowiące wynik właściwej oceny zebranego materiału dowodowego. Sąd Okręgowy podziela poczynione przez Sąd pierwszej instancji ustalenia i w konsekwencji przyjmuje za swoje, uznając za zbędne powielanie ich w całości w treści niniejszego uzasadnienia. W ocenie Sądu odwoławczego Sąd I instancji w sposób właściwy zastosował również odpowiednie przepisy prawne do stanu faktycznego niniejszej sprawy.

Wobec postawienia w apelacji zarówno zarzutów naruszenia prawa materialnego jak i procesowego zauważyć trzeba, że prawidłowość zastosowania lub wykładni prawa materialnego może być właściwie oceniona jedynie na kanwie niewadliwie ustalonej podstawy faktycznej rozstrzygnięcia. Skuteczne, zatem zgłoszenie zarzutu dotyczącego naruszenia prawa materialnego wchodzi zasadniczo w rachubę tylko wtedy, gdy ustalony przez sąd pierwszej instancji stan faktyczny, będący podstawą zaskarżonego wyroku, nie budzi zastrzeżeń (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 marca 1997 r. II CKN 60/97 - OSNC 1997/9/128). Powyższe rodzi konieczność rozpoznania w pierwszym rzędzie zmierzających do zakwestionowania stanu faktycznego zarzutów naruszenia prawa procesowego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 marca 1997 r. II CKN 18/97 – OSNC 1997/8/112).

Nietrafny jest zarzut naruszenia przepisu prawa procesowego tj. art. 233 § 1 k.p.c. Generalnie zarzuty strony apelującej w tym zakresie sprowadzają się do forsowania własnej, korzystnej dla apelujących, oceny stanu faktycznego. W świetle zaś utrwalonych poglądów judykatury i piśmiennictwa nie jest wystarczającym uzasadnieniem zarzutu naruszenia normy art. 233 § 1 k.p.c. przedstawienie przez stronę skarżącą własnej oceny dowodów i wyrażenie dezaprobaty dla oceny prezentowanej przez Sąd pierwszej instancji. Przypomnieć trzeba, że zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem, przepis art. 233 § 1 k.p.c. może zostać naruszony w wyniku nieuwzględnienia przez sąd przy ocenie poszczególnych dowodów zasad logicznego rozumowania, doświadczenia życiowego, całokształtu zebranego materiału dowodowego, czy też na skutek przeprowadzenia określonych dowodów niezgodnie z zasadami procedury cywilnej, na przykład niezgodnie z zasadą bezpośredniości. Postawienie zarzutu naruszenia omawianego przepisu prawa procesowego wymaga zatem wskazania przez skarżącego konkretnych zasad, które naruszył sąd przy ocenie określonych dowodów (tak m.in. SN w wyroku z dnia 16 grudnia 2005 r. w sprawie III CK 314/05, LEX nr 172176; w wyroku z dnia 13 października 2004 r. w sprawie III CK 245/04, LEX nr 174185). Takie zarzuty nie zostały zaś postawione. Strona apelująca zarzuciła Sądowi I instancji niezasadne danie wiary w całości zeznaniom świadka L. M. (1), pomimo iż świadek ten jest pracownikiem powódki, zaś sama ich treść nie może spowodować, że zostaną uznane za obiektywne i bezstronne. Ze stanowiska apelujących należy wywnioskować, że z samego faktu zatrudnienia świadka L. M. w Urzędzie Miasta należy wyciągnąć wniosek, że jej zeznania będą nieobiektywne. Tymczasem zeznania te są w ocenie zarówno Sądu Rejonowego jak również Odwoławczego, nie tylko rzeczowe, spójne, ale również korespondują z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie. Mianowicie świadek twierdziła, że bywała na spornej nieruchomości w okresie od 2015 do 2017 r. średnio raz w miesiącu i nadal znajdowały się tam rzeczy pozwanych w postaci części samochodowych, reklam na ogrodzeniu. Pozwana w swoich zeznaniach na rozprawie w dniu 9 października 2018 r. stwierdziła, że na nieruchomości pozostały garnki, siedzenie, części samochodów. Oznacza to, że wbrew twierdzeniom apelujących zeznania świadka są wiarygodne, a świadczą o tym, że pozwani nadal korzystali ze spornej działki. Potwierdzeniem tej okoliczności jest również wyrok Sądu Rejonowego z dnia 31 maja 2017 r., którym nakazano pozwanym eksmisję ze spornej nieruchomości.

Skarżący zarzucili również naruszenie przepisów prawa materialnego w postaci art. 5 kc w zw. z art. 225 kc i art. 224 § 2 kc poprzez uwzględnienie w całości powództwa o wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z nieruchomości, podczas gdy w okolicznościach niniejszej sprawy dochodzenie roszczenia objętego pozwem jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, zwłaszcza z zasadą uczciwości, i jako takie nie korzysta z ochrony, co winno spowodować oddalenie powództwa w całości. Zarzut ten jest całkowicie niezasadny. Skarżący wskazują, że naruszenie zasady uczciwości ma polegać na bierności strony powodowej w finalizacji odbioru nieruchomości i przedłużanie istniejącego stanu faktycznego celem uzyskania korzyści finansowych kosztem starszych schorowanych ludzi. Postępowanie dowodowe nie wskazuje, aby takie intencje przyświecały stronie powodowej. Przeciwnie – z materiału dowodowego wynika, że to pozwani swoim postępowaniem uniemożliwiali przejęcie nieruchomości przez powoda nie dotrzymując wyznaczonych terminów odbioru nieruchomości, ale przede wszystkim nie uprzątając nieruchomości ze swoich rzeczy.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy, na podstawie art. 385 kpc oddalił apelację jako bezzasadną i orzekł o kosztach postępowania apelacyjnego na podstawie art. 98 kpc.

Zważywszy, że w toku postępowania drugoinstancyjnego pozwani korzystali z przyznanej z urzędu pomocy Sąd Okręgowy przyznał i nakazał wypłacić na rzecz ustanowionego z urzędu pełnomocnika ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi kwotę 738 zł, obejmującą podatek VAT w wysokości 23% - § 8 pkt 4 w zw. z §16 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. 2016.1714 z późn. zm.)