Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 27 stycznia 2016 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi oddalił powództwo J. A. przeciwko J. O. o zapłatę. W pozostałym zakresie Sąd Rejonowy orzekł o kosztach procesu, w tym w pkt 4 zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 2.417 zł tytułem zwrotu kosztów procesu w całości.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia wniósł powód w zakresie pkt 1 oraz 4 wyroku, zarzucając mu naruszenie przepisów postępowania, a w szczególności:

a) art. 227 k.p.c. w zw. z art. 258 k.p.c. poprzez bezzasadne oddalenie wniosku dowodowego o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków wnioskowanych przez powoda na okoliczność przyczyny wyrządzenia szkody powodowi, terminu dowiedzenia się przez powoda o szkodzie i osobie zobowiązanej do jej naprawienia, rozmiaru doznanej szkody i jej wartości, zamieszkiwania powoda w przedmiotowym lokalu przed zaistnieniem zdarzenia, w sytuacji, gdy przeprowadzenie tych dowodów miało istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy biorąc pod uwagę twierdzenia podnoszone przez pozwanego w zakresie zajmowania lokalu przez powoda, stanu lokalu, znajdujących się w nim przedmiotów, które uległy zniszczeniu, jak i treść zeznań świadków zgłoszonych przez stronę pozwaną, na podstawie których to zeznań Sąd poczynił ustalenia faktyczne w niniejszej sprawie;

b) art. 233 § 1 k.p.c. poprzez:

- poczynienie ustaleń faktycznych w sprawie wyłącznie na podstawie zeznań świadków zgłoszonych przez stronę pozwaną, których w ocenie powoda, z uwagi na zależność służbową świadków, nie można uznać za wiarygodne, bezstronne i obiektywne,

- bezzasadne uznanie przez Sąd, że stan lokalu zajmowanego przez powoda był bardzo zły, a powód wzywany był kilkukrotnie do przywrócenia lokalu do stanu technicznego i sanitarnego umożliwiającego jego użytkowanie, podczas gdy powód wyjaśniał, że nie mieszka w przedmiotowym lokalu od grudnia 2011 roku, gdy doszło do zadymienia i zaczadzenia lokalu powoda, co było wyłączną przyczyną braku możliwości powrotu powoda po pobycie w szpitalu do mieszkania,

- nieuzasadnioną odmowę wiary twierdzeniom powoda, który wskazywał, iż do szkody doszło w związku ze złym podłączeniem przewodów kominowych, których zły stan (uszkodzony przewód kominowy) określony został również jako przyczyna wystąpienia pożaru lokalu nr (...) przy ul. (...) w dniu 5 grudnia 2011 roku przez K. Miejską Państwowej Straży Pożarnej w Ł. w zaświadczeniu z dnia 31 stycznia 2012 roku,

- bezzasadne uznanie, że jedynie biegły rzeczoznawca mógłby ustalić wartość doznanej przez powoda szkody,

- bezzasadne przyjęcie przez Sąd I instancji, iż nie jest możliwe udowodnienie faktu powstania szkody poprzez zeznania świadków,

- pominięcie okoliczności, iż powód zaciągnął pożyczki w pracowniczej Kasie Zapomogowo-pożyczkowej w Politechnice (...) w łącznej wysokości 6.000 zł celem zakupu m.in. nowej odzieży, leków, pościeli;

c) art. 102 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie, w sytuacji gdy jego zastosowanie było uzasadnione okolicznościami przedmiotowej sprawy, w szczególności tragiczną sytuacją finansową powoda.

Apelujący wniósł na podstawie art. 368 § 1 pkt 4 k.p.c. o:

- dopuszczenie dowodu z zeznań świadków: A. K., W. D., L. L., L. S. na okoliczność przyczyny wyrządzenia szkody powodowi, terminu dowiedzenia się powoda o szkodzie i osobie zobowiązanej do jej naprawienia, rozmiaru doznanej szkody i jej wartości, zamieszkiwania przez powoda w przedmiotowym lokalu przed zaistnieniem zdarzenia,

- zwrócenie się do Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. o załączenie akt postępowania likwidacyjnego prowadzonego za numerem: (...)-01, zawierających dokumentację fotograficzną wykonywaną przez likwidatorów szkody w lokalu powoda,

- zwrócenie się do K. Miejskiej Państwowej Straży Pożarnej w Ł. Jednostki Ratowniczo – Gaśniczej nr 3 o udzielenie informacji, czy ustalono ostateczną przyczynę pożaru mającego miejsce w dniu 5 grudnia 2011 roku w budynku mieszkalnym przy ul. (...).

W oparciu o powyższe apelujący wniósł o zmianę wyroku i zasądzenie na jego rzecz od pozwanego kwoty 11.000 zł tytułem odszkodowania wraz odsetkami ustawowymi od dnia następnego po dniu doręczenia pozwanemu odpisu pozwu do dnia zapłaty. Na wypadek niepodzielenia przez Sąd Okręgowy argumentów zawartych w apelacji, skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie pkt 4 poprzez nieobciążanie powoda kosztami procesu w całości w tym kosztami zastępstwa procesowego na rzez pozwanego. Z ostrożności procesowej, na wypadek oddalenia apelacji skarżący wniósł o nieobciążanie powoda kosztami postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest niezasadna.

Zaskarżone rozstrzygnięcie zostało wydane na podstawie prawidłowo ustalonego stanu faktycznego, które to ustalenia Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne, jak również w następstwie bezbłędnie zastosowanych przepisów prawa materialnego.

Postawione przez apelującego zarzuty sprowadzają się w istocie do kwestionowania stanowiska Sądu I instancji, według którego powód nie udowodnił faktu wystąpienia szkody, jej wysokości, jak również winy pozwanego w powstaniu szkody.

W pierwszej kolejności za niezasadny - w powyższym zakresie – należało uznać zarzut apelującego naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., gdyż nie zdołał on wykazać, że ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego została dokonana wbrew regułom wynikającym z tego przepisu. Należy w tym miejscu podkreślić, że tylko w razie pogwałcenia reguł logicznego rozumowania bądź sprzeniewierzenia się zasadom doświadczenia życiowego, może mieć miejsce skuteczne kwestionowanie swobody oceny dowodów. Tego rodzaju uchybień nie sposób się dopatrzyć w stanowisku Sądu I instancji. Według Sądu Okręgowego, ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, Sąd Rejonowy wyprowadził wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym.

Powód początkowo podnosił, iż doznał szkody w postaci zniszczenia przedmiotów znajdujących się w wynajmowanym przez niego lokalu na skutek zaczadzenia i osadzenia się substancji smolistych w jego mieszkaniu w związku z pożarem, do którego doszło 10 grudnia 2011 roku w innym lokalu. Następnie zaś powód twierdził, iż do szkody doszło wskutek złego podłączenia przewodów kominowych. Zarówno pierwsza, jak i druga podstawa faktyczna roszczenia dochodzonego przez powoda, nie znalazła potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym, z którego wynika, iż pożar w grudniu 2011 roku miał miejsce w lokalu usytuowanym w innej części budynku, podłączonym do innego ciągu kominowego.

Sąd Okręgowy nie podziela argumentu apelującego co do braku wiarygodności zeznań świadków A. B., J. B. i A. M.. Skarżący wskazał, iż powodem dla którego Sąd I instancji winien był odmówić wiary zeznaniom świadków, jest podległość służbowa. Skarżący nie doprecyzował na czym polega owa podległość służbowa i czy łączy ona wszystkich świadków z pozwanym J. O., a także w jaki sposób miałaby ona wpłynąć na wiarygodność zgromadzonego materiału dowodowego. Wskazani świadkowie są sąsiadami powoda. A. B. wskazała, iż nie zna powoda, widziała go jednie 2-3 razy. A. M. podał, iż powoda pierwszy raz widział na rozprawie w dniu 13 stycznia 2016 roku. Zaś z zeznań J. B. wynika, iż był on wraz z pozwanym w lokalu powoda w związku z instalacją kanalizacji. Świadek podał, iż w lokalu zajmowanym przez powoda było dużo brudu i kurzu, nie było natomiast żadnych śladów zadymienia. Zeznania te zostały również potwierdzone dowodem z przesłuchania pozwanego.

Z zebranego w sprawie materiału dowodowego nie wynika przyczyna powstania szkody po stronie powoda. Stosownie do art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. W postępowaniu cywilnym reguła ta została powtórzona w art. 232 k.p.c., zgodnie z którym strony są zobowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne.

Powód dochodząc roszczenia opartego na podstawie art. 415 k.c., obowiązany był do wykazania przyczyny doznanej szkody, czego nie uczynił. Z tych też względów Sąd Okręgowy nie podziela zarzutu apelującego co do naruszenia art. 227 k.p.c. w zw. z art. 258 k.p.c. W związku z brakiem udowodnienia zdarzenia, w wyniku którego szkoda miała powstać, bezcelowe było przez Sąd I instancji prowadzenie postępowania dowodowego w zakresie określenia rozmiaru i wartości poniesionej przez powoda szkody. Wobec tego oddalenie przez Sąd Rejonowy wniosków dowodowych powoda należy oceniać jako zasadne. Niezależnie od powyższego, należy zgodzić się z Sądem I instancji, iż szczegółowe określenie wysokości poniesionej przez powoda szkody wymaga zasięgnięcia wiedzy specjalnej, posiadanej przez biegłego rzeczoznawcę. Sąd I instancji nie dysponował bowiem wiedzą specjalistyczną w zakresie wyceny ruchomości należących do powoda. Nie można w tym zakresie posiłkować się oświadczeniem powoda, który stara się sugerować, iż kwota 6.000 zł zaciągniętych przez niego pożyczek na ubrania, obuwie, leki i pościel stanowiły wysokość doznanej przez powoda szkody.

Z powyższych przyczyn Sąd Okręgowy oddalił na rozprawie w dniu 13 października 2016 roku wnioski dowodowe zawarte w apelacji, uznając iż ich przeprowadzenie nie byłoby celowe ze względu na nieudowodnienie przyczyny powstania szkody.

Sąd Okręgowy nie podziela również zarzutu apelującego naruszenia art. 102 k.p.c. Zasadą w procesie jest to, iż strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia prawa i celowej obrony (art. 98 § 1 k.p.c.). Zasadnie do art. 102 k.p.c. w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać w ogóle kosztami. Podnosi się w orzecznictwie, iż przypadki te obejmują wystąpienie w sprawie wypadków szczególnie uzasadnionych, które powodują, że zasądzenie kosztów na rzecz wygrywającego przeciwnika w całości, a nawet w części, byłoby sprzeczne z powszechnym odczuciem sprawiedliwości oraz zasadami współżycia społecznego (tak: postanowienie SN z dnia 17 kwietnia 2013 r., V CZ 132/12, Lex nr 1341732 ). Powoływanie się jedynie na trudną sytuację finansową powoda nie uzasadnia zastosowania zasady słuszności z art. 102 k.p.c.

Niezależnie od powyższego Sąd I instancji słusznie uwzględnił zarzut przedawnienia zgłoszony przez pozwanego, uznając iż do przedawnienia roszczenia doszło w dniu 14 grudnia 2014 r., przed skutecznym wytoczeniem powództwa.

Mając powyższe na uwadze uznać należy, że żaden z podniesionych przez apelującego zarzutów nie okazał się zasadny. W tym stanie rzeczy apelacja pozwanego na podstawie art. 385 k.p.c. podlegała oddaleniu.

Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego w punkcie 2 wyroku oparto o treść art. 102 k.p.c..

Wobec faktu, że w postępowaniu apelacyjnym, skarżący korzystał z pomocy pełnomocnika ustanowionego z urzędu, o kosztach przedmiotowej pomocy Sąd Okręgowy orzekł w punkcie 3 wyroku na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku prawo o adwokaturze (Dz.U. z 2015 r. poz. 615). Wysokość wynagrodzenia pełnomocnika skarżącego z urzędu w postępowaniu apelacyjnym ustalono w oparciu o § 4 ust. 2 i 3, § 16 ust. 1 w zw. z § 8 pkt. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. z 2015 r. poz. 1801), przy uwzględnieniu kwoty podatku VAT ustalonej z wykorzystaniem stawki podatku VAT w wysokości 23 %.