Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 28 marca 2022 roku, Sąd Rejonowy w Zgierzu w sprawie z powództwa R. A. przeciwko Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. o zapłatę:

zasądził od Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz R. A. kwotę (...),49 (tysiąc osiemset dziewiętnaście 49/100) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 3 grudnia 2020 roku do dnia zapłaty,

zasądził od Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz R. A. kwotę (...) (tysiąc osiemdziesiąt pięć) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów postępowania,

nakazał pobrać od Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa-Sądu Rejonowego w Zgierzu kwotę 740,09 (siedemset czterdzieści 09/100) złotych tytułem wydatków tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa,

nakazał pobrać od R. A. na rzecz Skarbu Państwa-Sądu Rejonowego w Zgierzu kwotę 133,18 (sto trzydzieści trzy 18/100) złotych tytułem wydatków tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa,

Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany, zaskarżając rozstrzygnięcie w części, tj. w zakresie punktu 1 – w zakresie kwoty 694,78 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 3 grudnia 2020 r. do dnia zapłaty oraz w zakresie punktów 2 i 3 – w całości.

Zaskarżonemu orzeczeniu apelujący zarzucił:

Naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

art. 233 § 1 k.p.c. poprzez niewszechstronną, wybiórczą i fragmentaryczną ocenę materiału dowodowego, co skutkowało ogólną błędną oceną dowodów i pominięciem okoliczności mających istotne znaczenie lub nie nadaniem im odpowiedniej wagi, w szczególności poprzez:

przyjęcie, że w dacie szkody były zamontowane w pojeździe wyłącznie nowe części oryginalne, podczas gdy pojazd w chwili zdarzenia był w 20 roku eksploatacji, sprowadzonym z zagranicy, posiadającym liczne uszkodzenia i ogniska korozji, jak również zamontowane części inne niż oryginalne z logo producenta pojazdu tj. reflektor lampy marki (...) (plik o nazwie 2. (...)- (...)), co winno przemawiać za uznaniem, że pojazd zostanie przywrócony do używalności technicznej za pomocą części innych niż części o jakości O - w tym za pomocą części jakości Q,

błędną ocenę wniosków biegłego, który wskazał, iż koszt naprawy, gdzie do naprawy użyto części (...) (a więc takie, jakie były zamontowane w pojeździe przed szkodą) i B. - tak aby naprawa przywróciła stan sprzed wypadku z uwzględnieniem wieku pojazdu oraz jego stanu na dzień 20 listopada 2020 r. wyniesie 2,977,85 zł brutto.

a w konsekwencji niewłaściwe przyjęcie, iż uzasadnione koszty naprawy winny wynosić 3672,63 zł, w sytuacji gdy z opinii biegłego wynika, że naprawa pojazdu przywracająca pojazd do stanu sprzed szkody mogła zostać wykonana za kwotę 2.977,85 zł brutto.

art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 278 § 1 k.p.c. poprzez dowolną i błędną ocenę dowodu w postaci opinii biegłego, tj.: przyjęcie, że uzasadnione koszty naprawy uszkodzonego pojazdu powinny być oszacowane w oparciu o naprawę na częściach O, podczas gdy z opinii biegłego sądowego wynika, że możliwa jest naprawa na częściach zamiennych skoro są one tożsamej jakości jak części O, a jak wskazują liczni biegli z listy Prezesa Sądu Okręgowego w Łodzi - z technicznego punktu widzenia nie ma różnic pomiędzy częściami O i Q i naprawa pojazdu na częściach Q, przywróci jego sprawność techniczną i estetyczną uwzględniając również tę okoliczność, że pojazd poszkodowanego w dacie szkody był w 20 roku eksploatacji i przed kolizją miał zamontowane inne części niż oryginalne - tj. reflektor marki (...) (a więc tożsamy jak w kalkulacji biegłego, który wyliczył uzasadnione koszty naprawy na kwotę 2.977,85 zł brutto);

Naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:

art. 822 § 1 k.c. poprzez błędną wykładnię i w konsekwencji nielogiczne, błędne przyjęcie za uzasadnione nadmiernych kosztów naprawy pojazdu, podczas gdy w świetle wiedzy technicznej przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody mogło odbyć się za cenę znacznie niższą wskazaną przez biegłego tj. 2.977,85 zł brutto;

art. 361 k.c. poprzez jego błędną wykładnię i w konsekwencji;

uznanie za pozostające w normalnym związku przyczynowym ze zdarzeniem kosztów naprawy na nowych częściach oryginalnych opatrzonych logo producenta pojazdu (części O), podczas gdy w dacie zdarzenia w pojeździe w 20 roku eksploatacji, nie znajdowały się nowe oryginalne części zamienne, a naprawa na częściach innych niż oryginalne, przy uwzględnieniu wcześniejszej szkody i montażu reflektorów marki (...), w pełni przywróciłaby pojazd do stanu poprzedniego;

nieprawidłowe uznanie, że w granicach normalnego następstwa szkody mieszczą się koszty naprawy w kwocie znacznie wyższej, niż wymagane w świetle wiedzy technicznej;

niewłaściwe uznanie, że definicja pełnej kompensacji szkody jest tożsama z naprawą pojazdu tak, aby nie doprowadziła ona do wzrostu wartości pojazdu, w sytuacji gdy prawidłowa wykładnia sprowadza się do ustalenia celowych i ekonomicznie uzasadnionych wydatków związanych z likwidacją powstałej szkody majątkowej co sprowadza się do wniosku, iż skoro przed kolizją w pojeździe zamontowane były części nieoryginalne (marki (...)) to do naprawy po szkodzie również winny być użyte tożsamej jakości części;

W konsekwencji podniesionych zarzutów apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w zaskarżonej części oraz zasądzenie kosztów za I instancję z uwzględnieniem zmiany rozstrzygnięcia przez Sąd II instancji oraz zasądzenie od powoda kosztów postępowania apelacyjnego w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z ustawowym odsetkami za opóźnienie od dnia wydania wyroku do dnia zapłaty.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o oddalenie apelacji pozwanego w całości oraz zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów postępowania za II instancję, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda, jako bezzasadna, podlegała oddaleniu.

Jak wielokrotnie już podkreślano w orzecznictwie – sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona. Natomiast jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Nie jest więc wystarczającym uzasadnieniem zarzutu naruszenia normy art. 233 § 1 k.p.c. przedstawienie przez stronę skarżącą własnej oceny dowodów i wyrażenie dezaprobaty dla oceny prezentowanej przez sąd pierwszej instancji. Strona skarżąca ma bowiem obowiązek wykazania naruszenia przez sąd paradygmatu oceny wynikającego z art. 233 § 1 k.p.c., a zatem wykazania, że sąd wywiódł z materiału procesowego wnioski sprzeczne z zasadami logiki lub doświadczenia życiowego, względnie pominął w swojej ocenie istotne dla rozstrzygnięcia wnioski wynikające z konkretnych dowodów.

W rozpoznawanej sprawie zarzut naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c. nie jest zasadny. Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy dokonał ustalenia stanu faktycznego i wywiódł z niego logiczne wnioski, dokonując następnie na ich podstawie prawidłowych rozważań. W ocenie Sądu Okręgowego zarzuty w tym zakresie są jedynie polemiką ze stanowiskiem Sądu I instancji i wynikają z zakwestionowania przez stronę pozwaną sposobu wyliczenia należnego powodowi odszkodowania za uszkodzenie pojazdu.

Główną kwestią sporną miedzy stronami był fakt, czy zasadnym było dla ustalenia wysokości szkody przyjęcie cen części zamiennych w jakości O.

Przechodząc do analizy poszczególnych zarzutów, odnotować należy, że Sąd II instancji nie podziela stanowiska skarżącego, iż Sąd meriti nieprawidłowo przyjął – w oparciu przede wszystkim o opinię biegłego – iż oszacowanie hipotetycznych kosztów naprawy auta winno nastąpić przy uwzględnieniu nowych części oryginalnych, nie zaś zamienników, gdyż tylko użycie nowych części oryginalnych skutkować będzie przywróceniem samochodu do stanu sprzed wyrządzenia szkody. Przypomnieć warto w pierwszej kolejności, że według ugruntowanego w orzecznictwie poglądu, poszkodowany może żądać od ubezpieczyciela odszkodowania w kwocie odpowiadającej wszelkim celowym i ekonomicznie uzasadnionym wydatkom służącym do przywrócenia stanu poprzedniego, co ma miejsce wówczas, gdy stan pojazdu po naprawie pod każdym istotnym względem (stanu technicznego, zdolności użytkowania, części składowych, trwałości, wyglądu estetycznego itd.) odpowiada stanowi pojazdu przed uszkodzeniem. Oryginalność części wykorzystywanych do naprawy pojazdu stanowi niewątpliwie istotny czynnik decydujący o tym, czy naprawa jest wystarczająca do przywrócenia go do stanu poprzedniego i jest oczywiste, że wykorzystanie części zamiennych nieoryginalnych może prowadzić do pogorszenia położenia poszkodowanego. Pogorszenie takie miałoby miejsce zarówno wtedy, gdyby użyta część była częścią gorszą od tej, która uległa uszkodzeniu, jak i wtedy, gdyby równowartość „restytucyjna” części zastępczej była niepewna (tak w uzasadnieniu postanowienia składu 7 sędziów SN z dnia 20 czerwca 2012 r., III CZP 85/11, OSNC Nr 3 z 2013 r., poz. 37). W tym miejscu należy wskazać, iż niezrozumiałym jest zarzut skarżącego, jakby Sąd I instancji określając wysokość odszkodowania zakładał, iż w pojeździe powoda w dacie zdarzenia zamontowane były nowe i oryginalne części zamienne. Idąc dalej wskazanym tokiem rozumowania należałoby przyjąć, iż przywrócenie pojazdu do stanu poprzedniego winno polegać na zamontowaniu w miejsce uszkodzonych elementów, części używanych o zbliżonym stopniu zużycia do, co oczywiście prowadziłoby do sytuacji absurdalnej.

Co do zarzutu naruszenia art. 233 k.p.c. w zw. z art. 278 k.p.c., to należy wskazać, że dowód z opinii biegłego sądowego ma charakter szczególny, gdyż zasadniczo nie służy ustalaniu okoliczności faktycznych, lecz ich ocenie przez pryzmat wiadomości specjalnych. Do dokonywania wszelkich ustaleń w procesie powołany jest sąd, a nie biegły (tak m. in. SN w wyroku z dnia 20.01.2015 r., V CSK 254/14, Legalis nr 1200484). Strony powinny wykazywać fakty, z których wywodzą skutki prawne, a zadaniem biegłego jest naświetlenie wyjaśnianych okoliczności z punktu widzenia wiadomości specjalnych przy uwzględnieniu zebranego w toku procesu i udostępnionego materiału dowodowego (tak m. in. SN w wyroku z dnia 11.07.1969 r., I CR 140/69, OSNCP z 1970 r., nr 5, poz. 85 i w postanowieniu z dnia 10.01.2020 r., III CSK 194/19, Legalis nr 2278636). W niniejszej sprawie biegły, wydając opinię, określił koszty naprawy pojazdu przy użyciu części zmiennych określonego gatunku oraz wskazał na różnice między częściami zamiennymi o różnych oznaczeniach.

Odnosząc powyższe do rozpoznawanej sprawy, należy stwierdzić, że ustalenie wysokości należnego powodowi odszkodowania odnosi się do kwestii materialno-prawnych, a nie dokonania przez Sąd ustaleń faktycznych. Tym samym zarzut strony pozwanej w tej części był całkowicie chybiony.

Nadto wskazać należy, że przyjęcie przez Sąd Rejonowy, że uzasadnione koszty naprawy uszkodzonego pojazdu powinny być oszacowane w oparciu o naprawę na częściach O, nie było bezpodstawne. Z opinii biegłego wynika, iż koszt naprawy pojazdu przy użyciu części oryginalnych, jest ekonomicznie uzasadniony oraz nie spowoduje wzrostu wartości pojazdu względem stanu sprzed szkody, nawet przy założeniu, iż w miejsce używanych elementów zamontowano nowe oryginalne.

Zatem Sąd Rejonowy, wbrew twierdzeniom skarżącego, mając na względzie przytoczone już powyższej poglądy judykatury oraz uwzględniając wnioski opinii biegłego, prawidłowo uznał że uzasadnione są koszty naprawy uwzględniające części jakości O. Podkreślenia wymaga, iż z wniosków zawartych w opinii biegłego jednoznacznie wynika, iż jako ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdy biegły wskazał kwotę przyjętą przez Sąd I instancji – uwzględniającą użycie części o jakości O i (...), traktując obie kategorie części zbiorczo.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 361 k.c. należy zauważyć, iż podstawą jego podniesienia przez skarżącego, jest odmienne stanowisko co do oceny okoliczności faktycznych sprawy, a zatem w świetle wykazania przez Sąd odwoławczy, iż stanowisko to jest błędne, zarzut naruszenie art. 361 k.c. okazuje się bezpodstawny, a jego dalsze rozważanie sprowadziłoby się jedynie do rozważań czysto teoretycznych, oderwanych od realiów niniejszej sprawy.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako bezzasadną.

O kosztach procesu w pkt 2 wyroku Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 3 i § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r. poz. 1800 ze zm.) i zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 450 zł tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.