Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi wyrokiem z dnia 14 lutego 2022 roku:

zasądził od M. L. na rzecz (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością
z siedzibą w Ż. kwotę 15.016,54 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 5 października 2021 roku do dnia zapłaty;

zasądził od M. L. na rzecz (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością
z siedzibą w Ż. kwotę 4.617 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty tytułem kosztów procesu.

(wyrok k: 79)

Apelację od powyższego wyroku wywiódł pozwany, zaskarżając go w całości. Zaskarżonemu orzeczeniu skarżący zarzucił:

naruszenie przepisów postępowania, a to:

art. 18 ust. 2 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr (...) z dnia 12 grudnia 2012 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz. ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (Dz. U. UE. L. z 2012 r. Nr 351, str. 1 z późn. zm.) w zw. z art. 1099 § 1 k.p.c. poprzez rozpatrywanie sprawy pomimo braku jurysdykcji krajowej, co powoduje nieważność postępowania,

ewentualnie na wypadek nieuwzględnienia powyższego zarzutu:

art. 233 § 1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnej oceny dowodów i wysnucie wniosków sprzecznych z doświadczeniem życiowym i zasadami logiki oraz przyjęcie, że zeznania świadka S. Z. (1) są niewiarygodne, lakoniczne i opierają się jedynie na ogólnych opisach relacji między pozwanym, a członkiem zarządu powodowej spółki, więc nie mogą stanowić dowodu, że pozwany zapłacił należność w gotówce w sytuacji, gdy S. Z. (1) złożyła zeznania w sposób spójny, szczegółowy, logiczny, nie zasłaniała się niepamięcią i wprost z nich wynika, że pozwany zapłacił już sporną należność gotówką:

„

„płatności na wyraźną prośbę M. były w gotówce ” (nagranie rozprawy 8:25-8:40);

„

„Tak kojarzę tą zapłatę. Ona nie nastąpiła od razu po Rajdzie (...) , tylko blisko tygodnia po mailu od M. zawieźliśmy mu pieniądze ” (nagranie rozprawy 10:40- 11:00);

„

„M. poprosił (...) o pomoc w uzyskaniu faktur. Po wniesieniu prośby do urzędu M. zaczął wystawiać faktury na usługi wykonane dużo wcześniej, które były już zapłacone gotówką ” (nagranie rozprawy 13:16-13:40),

co doprowadziło do błędnych ustaleń fatycznych i przyjęcia, że powództwo zasługuje na uwzględnienie w całości;

art. 233 § 1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnej oceny dowodów i wysnucie wniosków sprzecznych z doświadczeniem życiowym i zasadami logiki oraz przyjęcie, że zeznania pozwanego są niewiarygodne w sytuacji, gdy są spójne z przedstawionymi dokumentami oraz zeznaniami świadka oraz wynika z nich, że M. L. nie żądał za każdym razem potwierdzenia dokonywanych gotówką wpłat, ponieważ łączyły go z M. S. (członkiem zarządu powodowej spółki) relacje przyjacielskie i pozwany darzył go w związku z tym zaufaniem, co doprowadziło do błędnych ustaleń fatycznych i przyjęcia, że powództwo zasługuje na uwzględnienie w całości;

art. 233 § 1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnej oceny dowodów i wysnucie wniosków sprzecznych z doświadczeniem życiowym i zasadami logiki oraz przyjęcie, że zeznania M. S. (członka zarządu powódki) są wiarygodne, pomimo, że zasłaniał się niepamięcią, zeznania były niespójne, oraz sprzeczne z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie i M. S. zeznał między innymi, że:

• nie pamięta, czy otrzymywał od pozwanego gotówkę (nagranie z rozprawy 32:43- 33:38) - czemu przeczy treść maila z dnia 19 października 2020,

• przedstawione maile nie pochodzą od niego, ponieważ nie zawierają stopki, ale nie jest pewien, czy nastąpiło włamanie na skrzynkę pocztową (nagranie z rozprawy 34:28- 41:07) - przeczy temu dokument w postaci opinii prywatnej informatyka załączony do apelacji,

• wpłata to dla niego nie to samo co zapłata i gdyby pozwany uiszczał jakieś kwoty tytułem zapłaty za usługi to odnotowałby „zapłacone gotówką”, a nie „wpłata” (nagranie z rozprawy 32:43- 44:59) - jest to nielogiczne i stanowi jedynie próbę podważenia przedstawianej przez pozwanego i świadka wersji wydarzeń,

• pozwany najpierw przedstawił mu swoją żonę, a potem kolejną partnerkę, co postawiło go w bardzo niezręcznej sytuacji (nagranie z rozprawy 32:43- 44:59) - co jest niemożliwe, ponieważ od 2011 roku pozwany jest rozwiedziony i M. S. nie mógł poznać jego byłej żony, bowiem strony współpracowały dopiero od 2018 roku,

co doprowadziło do uznania zeznań M. S. za wiarygodne oraz dokonania błędnych ustaleń fatycznych i przyjęcia, że powództwo zasługuje na uwzględnienie w całości;

art. 233 § 1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnej oceny dowodów i wysnucie wniosków sprzecznych z doświadczeniem życiowym i zasadami logiki oraz przyjęcie, że z przedstawionej korespondencji mailowej, potwierdzenia wypłaty z bankomatu, korespondencji z Urzędem Skarbowym nie wynika, że płatność za fakturę będącą przedmiotem postępowania została uiszczona gotówką w sytuacji, gdy powyższe dokumenty jednoznacznie świadczą o tym, że pozwany zapłacił już dochodzoną należność gotówką;

co doprowadziło do błędnych ustaleń fatycznych i przyjęcia, że powództwo zasługuje na uwzględnienie w całości;

art. 231 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie w sytuacji, gdy:

- z faktu zwrócenia się przez M. L. do Urzędu Skarbowego w dniu 16 marca 2022 roku z wnioskiem o pomoc w uzyskaniu faktur od powódki wynika, że pozwany nie otrzymał faktury datowanej na 4 października 2021 roku, pomimo, że już opłacił usługi powódki,

• z faktu, że pozwany w piśmie z dnia 16 marca 2022 roku do (...) Skarbowego wskazywał, że nie otrzymał między innymi faktury za płatności związane z tym pojazdem F. (...) wynika, że skoro faktura, która jest przedmiotem sporu dotyczy usług związanym z samochodem F. (...) to została w całości opłacona gotówką, pomimo, że nie ma wzmianki o numerze zamówienia (...), które powódka wskazała na fakturze, jako zlecenie będące podstawą jej wystawienia,

• z porównania maili z 19 października 2020 roku oraz z 27 stycznia 2022 roku wynika, że za usługi świadczone w tym okresie płatności były dokonywane, ponieważ w mailu z 19 października 2020 roku wskazano, że do zapłaty pozostało 40 049,24 zł, zaś w wiadomości z 27 stycznia 2022 roku napisano, że do opłacenia pozostało 29 476, 39 zł,

• z faktu, że w mailu z dnia 27 stycznia 2022 roku członek zarządu powódki nie wskazał, jako zaległości płatności z faktury wystawionej w dniu 4 października 2021 roku wynika, że faktura została opłacona,

• z faktu wypłacenia gotówki przez M. L. w dniu 11 października 2021 roku w kwocie 15 000 zł wynika, że fakturę wystawioną w dniu 4 października 2021 roku na kwotę 15 016,54 zł opłacono gotówką, co dodatkowo potwierdzają zeznania świadka, co doprowadziło do błędnych ustaleń fatycznych i przyjęcia, że powództwo zasługuje na uwzględnienie w całości.

Powołując się na powyższe zarzuty, skarżący wniósł o:

uchylenie wyroku i odrzucenie pozwu z uwagi na nieważność postępowania,

zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów postępowania za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych;

ewentualnie w przypadku nieuwzględnienie zarzutu nieważności postępowania:

dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z dokumentu - opinii prywatnej informatyka na okoliczność ustalenia, że maile z dnia 19 października 2020 roku i 20 stycznia 2022 roku pochodzą ze skrzynki pocztowej członka zarządu powódki M. S. i nie zostały edytowane;

zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych za obie instancje.

(apelacja k: 102-111)

W odpowiedzi na apelację pozwanego powód wniósł o jej oddalenie oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów zastępstwa procesowego za II instancję (k: 140-141).

Sąd Okręgowy dodatkowo ustalił:

Faktura VAT (...) została przesłana pozwanemu z dniu 4 października 2021 roku w wiadomości e-mail.

(dowód: wiadomość e-mail wraz z załącznikiem – płyta CD k. 142)

Około 11 października 2021 roku M. L. wraz z S. Z. (1) spotkali się z M. S. i przekazali mu wcześniej wypłaconą z rachunku pozwanego gotówkę celem zapłaty za fakturę VAT (...).

(dowód: zeznania świadka S. Z. – k. 75, e-protokół z dnia 31.01.2023 r. min 00:17:05 – 00:20:26, zeznania pozwanego – k. 76v, e-protokół z dnia 31.01.2023 r., min 00:50:54 – 00:51-31)

M. L. w okresie od 24 stycznia 2022 roku do chwili obecnej posiada miejsce pobytu czasowego w Ł. przy ul. (...).

(dowód: wydruk z PESEL- SAD – k. 153)

Powyższe dodatkowe ustalenia Sąd Okręgowy poczynił na podstawie dowodów złożonych przez stronę powodową w apelacji, sporządzonego z urzędu wydruku PESEL SAD pozwanego, jak również jego zeznań oraz zeznań świadka S. Z., które w połączeniu z potwierdzeniem wypłaty środków z rachunku bankowego pozwanego w sposób logiczny przedstawiały obraz wydarzeń związanych z dokonaniem płatności spornej faktury.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja okazała się uzasadniona, choć nie wszystkie sformułowane w niej zarzuty okazały się trafne.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że do rozpoznania wywiedzionej w sprawie apelacji zastosowanie znajdują przepisy o postępowaniu uproszczonym. Zaznaczyć trzeba, że apelacja w postępowaniu uproszczonym ma charakter ograniczony, a celem postępowania apelacyjnego nie jest tu ponowne rozpoznanie sprawy, ale wyłącznie kontrola wyroku wydanego przez sąd I instancji w ramach zarzutów podniesionych przez skarżącego. Innymi słowy mówiąc, apelacja ograniczona wiąże sąd odwoławczy, a zakres jego kompetencji kontrolnych jest zredukowany do tego, co zarzuci w apelacji skarżący. Wprowadzając apelację ograniczoną, ustawodawca jednocześnie określa zarzuty, jakimi może posługiwać się jej autor i zakazuje przytaczania dalszych zarzutów po upływie terminu do wniesienia apelacji – co w polskim porządku prawnym wynika z art. 505 ⁹ § 1 ¹ i 2 k.p.c. (tak w uzasadnieniu uchwały składu 7 sędziów SN z dnia 31 stycznia 2008 r., III CZP 49/07, OSNC Nr 6 z 2008 r., poz. 55). Tym samym w ramach niniejszego uzasadnienia poprzestać należy jedynie na odniesieniu się do zarzutów apelacji, bez dokonywania analizy zgodności zaskarżonego rozstrzygnięcia z prawem w pozostałym zakresie.

Sąd Okręgowy co do zasady podziela i przyjmuje za własne ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy, uznając za zbędne ponowne ich przytaczanie, jednakże wymagały one uzupełnienia, co zostało wyżej wskazane.

Przechodząc do oceny zasadności zarzutów apelacji wskazać należy, że zarzut naruszenia art. 18 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr (...) z dnia 12 grudnia 2012 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (Dz. U. UE. L. z 2012 r. Nr 351, str. 1 z późn. zm.) w zw. z art. 1099 § 1 k.p.c. Sąd ocenił jako nietrafny. Określona w ust. 2 podstawa jurysdykcji w sprawach z powództwa przedsiębiorcy przeciwko konsumentowi stanowi jurysdykcję wyłączną, od której nie jest możliwe odstępstwo, w szczególności przez powołanie się na jedną z jurysdykcji szczególnych. Zamieszkanie konsumenta jako pozwanego odpowiada rozumieniu tego samego pojęcia na gruncie art. 4 rozporządzenia B. I bis; liczy się stan rzeczy z chwili wytoczenia powództwa. Odmienna wykładnia mogłaby stworzyć niepewność prawa co do sądu właściwego w sytuacjach, w których konsument zmienił miejsce zamieszkania, jedno- lub wielokrotnie w trakcie trwania danego stosunku prawnego. Takie mnożenie sądów, przed którymi można by wytoczyć powództwo, byłoby bowiem sprzeczne z celem rozporządzenia B. I bis, wyrażonym w jego motywie 15, zgodnie z którym przepisy jurysdykcyjne powinny być w wysokim stopniu przewidywalne (zob. post. (...) z 3.9.2020 r., (...) S.A. v. PA, C-98/20, pkt 31). Przeniesienie miejsca zamieszkania do innego państwa już po wszczęciu postępowania, zgodnie z regułą perpetuationis fori, pozostanie irrelewantne z punktu widzenia norm jurysdykcyjnych [por. P. M., P. N., w: (...) on (...) Law (red. U. Magnus, P. Mankowski), s. 512–513, art. 18, Nb 9–10; A. S., w: E. Z. (red. T. Rauscher), s. 491, art. 18, Nb 5].

Mając powyższe na uwadze, iż decydującym dla oceny jurysdykcji było miejsce zamieszkania pozwanego w chwili wytoczenia powództwa, sprawa podlegała rozpoznaniu przez sąd polski, skoro na dzień wniesienia pozwu pozwany swoje miejsce zamieszkania miał w Polsce.

Zarzuty naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. w znacznej mierze okazały się trafne i w konsekwencji ich uwzględnienie skutkowały zmianą zaskarżonego orzeczenia.

Wbrew ocenie Sądu Rejonowego zeznania świadka S. Z. (1) należało ocenić jako wiarygodne. Wskazać należy, że świadek złożyła depozycje jasne, szczegółowe i wewnętrznie niesprzeczne. S. Z. (1) pamiętała zapłatę uiszczoną przez pozwanego w gotówce, czas i okoliczności, do jakich w nich doszło. Świadek zeznała, że pozwany zapłacił za Rajd (...) nie bezpośrednio po nim, lecz około tygodnia od otrzymania wiadomości e-mail od powoda. Okoliczność ta znalazła potwierdzenie nie tylko w dowodzie z przesłuchania pozwanego, ale koresponduje również z faktem, iż w dniu 11 października 2021 roku pozwany wypłacił z rachunku bankowego kwotę 15.000 zł, podczas gdy wiadomość z informacją o fakturze została do niego wysłana w dniu 4 października 2021 r. W ocenie Sądu odwoławczego wskazane fakty potwierdzają wersję przedstawioną przez świadka, czyniąc jej zeznania wiarygodnymi. Wskazać również należy, iż zeznań świadka wynikało także, iż tego rodzaju postępowanie było swoistym standardem rozliczania się stron, czemu strona powodowa skutecznie nie zaprzeczyła. Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że również zeznania pozwanego jawią się jako wiarygodne. Pozwany w sposób spójny, logiczny i konsekwentny przedstawił relacje łączące go z powodem i sposoby dokonywania rozliczeń, w tym zapłaty gotówką za fakturę dotyczącą Rajdu (...). Wskazane powyżej dowody są spójne, wzajemnie się uzupełniają i dają obiektywny obraz stanu faktycznego sprawy. Brak było zatem podstaw do odmowy przyznania im waloru wiarygodności.

Niewiarygodne w części jawią się natomiast zeznania przedstawiciela powoda. W szczególności Sąd odwoławczy zwrócił uwagę, iż M. S. był niekonsekwentny w zakresie dotyczącym możliwości dokonywania rozliczeń gotówką. Przede wszystkim wskazał, że w powodowej firmie nie było możliwości dokonywania płatności gotówką za wykonane usługi, co w świetle doświadczenia życiowego i zasad logiki wydaje się wysoce nieprawdopodobne. Zważyć należy, że płatność gotówką jest nadal jedną z głównych i powszechnie akceptowalnych form płatności, dlatego wyłączenie takiej możliwości w stosunkach z konsumentami wydaje się nieuzasadnione i mało prawdopodobne. Ponadto, w dalszej części swych zeznań M. S. już nie twierdził, by takie płatności były niemożliwe, a jedynie zasłaniał się niepamięcią co do tego, czy do nich dochodziło. Jednocześnie należy podkreślić, że powodowa spółką wystawiła na rzecz pozwanego bardzo dużą ilość faktur za wykonane usługi, które zostały opłacone. Powód nie wykazał, by wszystkie te płatności zostały dokonane przelewem, co potwierdzałoby wersję o braku możliwości płatności gotówką i przyjęciem wyłącznie takiego sposobu rozliczeń pomiędzy stronami. Rację ma również apelujący poddając w wątpliwość samą treść spornej faktury chociażby w zakresie wskazanej w niej dacie płatności. Trudno bowiem w ramach zasad logiki i doświadczenia życiowego uznać, aby dzień wystawienia faktury pokrywał się z dniem płatności, która dodatkowo miała nastąpić wyłącznie, jak twierdziła strona powodowa, przelewem bankowym. Wątpliwości powyższych nie trzeba będzie wysnuwać jedynie wówczas, gdy jednak weźmiemy pod uwagę dopuszczoną i akceptowaną przez strony formę rozliczeń gotówkowych bez względu na formalnie wystawioną datę płatności na samej fakturze, jak również przyjacielskie wręcz relacje przedstawiciela powoda i pozwanego w dacie wystawienia spornego dokumentu.

Sąd Okręgowy miał na uwadze, że pozwanego i M. S. w chwili wystawienia faktury i dokonywania płatności łączyły koleżeńskie, zażyłe relacje. Tym bardziej prawdopodobnym jest, że pozwany mógł dokonywać płatności w dowolnie wybranej przez niego formie, w tym gotówką. Relacje te uzasadniają również twierdzenia pozwanego, iż nie pobierał od powoda pokwitowań czy jakichkolwiek innych potwierdzeń dokonania wpłaty gotówką. Zasady doświadczenia życiowego wskazują, że w relacjach koleżeńskich, opartych na zaufaniu, strony umowy nie przykładają należytej uwagi do dokumentowania wzajemnych rozliczeń za pomocą dokumentów w formie papierowej czy elektronicznej. Dodatkowo podkreślić należy, że w chwili dokonywania płatności za Rajd (...) strony współpracowały już od kilku lat, a współpraca ta układała się pomyślnie. Pozwany wcześniej dokonywał płatności gotówką za wykonane na jego rzecz usługi nie pobierając pokwitowań, i płatności te nie były przez powoda kwestionowane, stąd też nie mógł zakładać, że w przypadku płatności za usługę dotyczącą Rajdu (...) dokumentem niezbędnym do udowodnienia dokonania płatności będzie pisemne pokwitowanie. Z tych przyczyn nie można zgodzić się z Sądem Rejonowym, że brak pokwitowania zapłaty gotówką znacznie wykazanie, że faktycznie spłacił on zobowiązanie wobec powodowej spółki. Pokwitowanie nie może być jedynym dowodem na potwierdzenie spłaty zobowiązania w formie gotówkowej, a pozwany przedstawił inne dowody w postaci wiarygodnego zeznania świadka i potwierdzenia wypłaty z rachunku bankowego sumy niemalże odpowiadającej wysokości zobowiązania w bliskiej odległości czasowej od otrzymania od pozwanej spółki faktury, a także w terminie deklarowanym przez pozwanego i świadka jako termin wizyty w siedzibie powoda i zapłaty.

Na podkreślenie zasługuje dodatkowo fakt, iż strony na przestrzeni długiego okresu czasu współpracowały ze sobą, zaś pozwany przekazywał powodowi (niezależnie od tego któremu podmiotowi gospodarczemu dokonywał płatności) znaczne środki finansowe. Niemniej jednak to pozwany w tym zakresie był konsumentem. Zarówno powodowa spółka, jak i jej przedstawiciel w ramach własnej działalności gospodarczej działali zatem jako kontrahenci umów z konsumentem. To na nich, jako podmiotach profesjonalnych, ciążył obowiązek szczegółowego rozliczenia i udokumentowania transakcji gospodarczych między stronami. Ponieważ w toku postępowania okazało się, iż faktycznie strony rozliczały się w dużej części nieformalnie, to wszelkie związane z tym niejasności czy braki w dokumentacji księgowej mogą obciążać wyłącznie podmiot profesjonalny a więc w tym przypadku powodową spółkę. Jedynie powód oraz jego przedstawiciel mogli w toku procesu szczegółowo wyjaśnić ciąg wykonanych na rzecz pozwanego prac, jak również rozliczanie poszczególnych wpłat. Ponieważ okoliczności te budziły uzasadnione wątpliwości, to również dowodowo muszą być one rozstrzygane jedynie na korzyść pozwanego.

Odnosząc się do dowodu z potwierdzenia wypłaty gotówki z rachunku bankowego pozwanego wskazać należy, że wypłata ta nastąpiła tydzień po otrzymaniu wiadomości e-mail z fakturą, kiedy to zgodnie z depozycją świadka, pozwany miał się udać wraz z nią do siedziby powoda i dokonać płatności. Wypłacona suma niemalże pokrywała się z kwotą wynikającą z faktury, bowiem różnica wynosiła zaledwie 16,54 zł. Mając na uwadze, że bankomat co do zasady nie wypłaca tak małych kwot, a tym bardziej bilonu, wskazana różnica nie przeczy wersji, iż pobrana kwota była przeznaczona na spłatę zobowiązania wynikającego z faktury VAT (...). Pozostałą kwotą pozwany mógł już dysponować, bowiem nie jest trudno sobie wyobrazić, by takie pieniądze miał przy sobie, lub strony mogły umówić się, że wpłacona kwota 15.000 zł jest wystarczająca, a powód zwolnił pozwanego z pozostałej części długu.

Zauważyć również należy, że w dniu 27 stycznia 2022 r. M. S. wysłał do pozwanego wiadomość e-mail, w której wskazał na istniejące pomiędzy pozwanym a powodem zobowiązania i brakujące zapłaty, jednakże wśród wskazanych niezapłaconych usług brak jest informacji o zaległości w spłacie faktury VAT (...) lub Rajdu (...). Trudno zakładać, że pominięcie tego zobowiązania na kwotę ponad 15.000 zł wynika jedynie z faktu przeoczenia, zwłaszcza, że jak wynika z materiału dowodowego, w tym okresie relacje między pozwanym a M. S. zaczęły się psuć.

Wobec powyższego Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że przedstawiona przez pozwanego oraz świadka wersja wydarzeń, w korelacji z pozostałym materiałem dowodowym, w tym potwierdzeniem wypłaty środków z rachunku bankowego oraz późniejszej wiadomości e-mail z rozliczeniem, jawi się jako wiarygodna i odpowiadająca stanowi rzeczywistemu. Tym samym Sąd odwoławczy uznał, że pozwany udowodnił fakt dokonania zapłaty faktury VAT (...). Reasumując, Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do uznania, że pozwany nie dokonał płatności wynikającej z faktury VAT (...), w konsekwencji czego powództwo nie jest zasadne, a apelacja skutkuje zmianą zaskarżonego wyroku poprzez jego oddalenie w trybie art. 386§1 kpc.

W związku ze zmianę orzeczenia co do meritum sprawy koniecznym było również orzeczenie reformatoryjne co do kosztów procesu, które winno być oparte na normie art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Uwzględniając zmianę zaskarżonego wyroku co do meritum sprawy, powód wygrał postępowanie przed Sądem I instancji w całości, zatem należało zwrócić mu żądane koszty, na które złożyły się: 3.600 złotych wynagrodzenia występującego w sprawie pełnomocnika będącego adwokatem w stawce minimalnej (§ 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie) oraz 17 złotych tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

O kosztach postępowania apelacyjnego, Sąd Okręgowy orzekł w oparciu o art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c.. Mając na uwadze, iż powód przegrał proces, a pozwany poniósł koszty związane z udziałem w postępowaniu, należało zwrócić mu żądane koszty. Na koszty te złożyły się koszty ustanowienia pełnomocnika w sprawie, ustalone na podstawie § 2 pkt 5 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2023 r., poz. 1964) oraz opłata od apelacji w wysokości 1.000 zł.