Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 28 kwietnia 2016 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi - Widzewa w Łodzi oddalił powództwo Gminy Ł. - Zarządu Lokali Miejskich w Ł. skierowane przeciwko K. D., Ł. D. i P. D. o zapłatę kwoty 33.538,17 złotych oraz zasądził od powoda na rzecz pozwanych solidarnie kwotę 2.400 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Orzeczenie to zapadło na podstawie następujących ustaleń faktycznych:

W dniu 20 stycznia 1998 r. Gmina Ł. zawarła z A. D. (1) i A. D. (2) umowę najmu lokalu mieszkalnego nr (...) przy ulicy (...) w Ł.. Zgodnie z pkt 4 umowy najemcy zobowiązali się do płacenia na rzecz powoda czynszu do 10 dnia każdego miesiąca.

Ł. D. przebywał w lokalu mieszkalnym nr (...) przy ulicy (...) w Ł. do 1999 r. Następnie pozwany zamieszkał u swojej babci J. B., przy ul. (...), a później przy ul. (...). W 2008 r. pozwany wyjechał do Wielkiej Brytanii na 3 lata. Po powrocie Ł. D. zamieszkał znów u swojej babci, J. B., a następnie z P. D. przy ul. (...).

W dniu 28 kwietnia 2008 r. Ł. D. zgłosił swój wyjazd na pobyt czasowy w Wielkiej Brytanii.

P. D. przebywała w lokalu mieszkalnym nr (...) przy ulicy (...) w Ł. do skończenia 18 roku. Następnie pozwana zamieszkała przy ul. (...), gdzie przebywała przez 4 - 5 lat. Stamtąd P. D. przeniosła się do mieszkania przy ul. (...), a później do lokalu socjalnego przy ul. (...).

K. D. od urodzenia mieszkała u swojej babci J. B., przy ul. (...).

K. D. jest od dnia 7 sierpnia 2006 r. zameldowana na pobyt stały przy ul. (...).

Wyrokiem z dnia 4 listopada 2003 r. wydanym w sprawie VII C 117/03 Sąd Rejonowy dla Łodzi - Widzewa w Łodzi nakazał A. D. (1), A. D. (2), K. D., P. D., Ł. D. i J. D. opróżnienie lokalu mieszkalnego nr (...) przy ulicy (...) w Ł. wraz z mieniem.

W dniu 28 grudnia 2011 r. polecono zawarcie z A. D. (1), K. D., P. D., Ł. D. i J. D. umowy najmu lokalu socjalnego nr (...) położonego w Ł. przy ul. (...), w związku z prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Łodzi - Widzewa w Łodzi z dnia 4 listopada 2003 r. wydanego w sprawie VII C 117/03 orzekającego eksmisję A. D. (1), A. D. (2), K. D., P. D., Ł. D. i J. D. z lokalu mieszkalnego nr (...) przy ulicy (...) w Ł..

W dniu 2 kwietnia 2012 r. Gmina Ł. zawarła z A. D. (1), K. D., P. D., Ł. D. i J. D. umowę najmu lokalu socjalnego nr (...) położonego w Ł. przy ul. (...).

A. D. (2) zmarł w dniu 6 marca 2010 r., a A. D. (1) w dniu 21 lipca 2012 r.

Stan zadłużenia z tytułu korzystania z przedmiotowego lokalu mieszkalnego na dzień 30 czerwca 2008 r. wynosił 39.881,32 zł.

Przy tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał powództwo za nieuzasadnione.

Sąd Rejonowy wskazał, że powód dochodził od pozwanych zapłaty solidarnie kwoty 33.538,17 zł tytułem opłat związanych z korzystaniem z lokalu mieszkalnego nr (...) położonego przy ulicy (...) w Ł. za okres od 1 marca 2001 r. do 30 czerwca 2008 r.

Pozwani wskazali, iż nie zamieszkiwali w przedmiotowym lokalu w okresie objętym powództwem. Sąd Rejonowy stwierdził, że pozwani K. D., P. D. i Ł. D. nie byli najemcami lokalu mieszkalnego nr (...) położonego przy ulicy (...) w Ł.. Z przedstawionej przez powoda umowy z dnia 20 stycznia 1998 r. jasno wynika, że Gmina Ł. zawarła umowę najmu przedmiotowego lokalu mieszkalnego wyłącznie z A. D. (1) i A. D. (2). Zatem podstawą prawną odpowiedzialności pozwanych może być wyłącznie art. 688 § 1 k.c., zgodnie z którym za zapłatę czynszu i innych należnych opłat odpowiadają solidarnie z najemcą stale zamieszkujące z nim osoby pełnoletnie. Natomiast art. 688 § 1 k.c. ogranicza odpowiedzialność tych osób do wysokości czynszu i innych opłat należnych za okres ich stałego zamieszkiwania.

W ocenie Sądu Rejonowego nie zasługuje na uwzględnienie twierdzenie strony powodowej, że z faktu złożenia wniosku o wyjawienie przez K. D., P. D. i Ł. D. majątku, wynika świadomość istnienia wydanego przeciwko pozwanym nakazu zapłaty z dnia 16 grudnia 2008 roku. W przypadku K. D. i Ł. D. wniosek o wyjawienie majątku został doręczony w trybie, o którym mowa w art. 139 § 1 k.p.c.. Co więcej analiza akt sprawy o wyjawienie majątku w sprawie II 1 Co 12778/10 i II 1 Co 12780/10 potwierdza zeznania pozwanych. Na karcie 22 akt sprawy II 1 Co 12778/10 znajduje się notatka, z której wynika, że policjanci ustalili, iż Ł. D. nie przebywa w lokalu mieszkalnym przy ul. (...) od 8 - 10 lat. Identyczna treść notatki znajduje się na karcie 20 akt sprawy II 1 Co 12780/10 dotyczącej wyjawienia majątku przez K. D.. Co więcej wezwania do stawienia się na posiedzenie wysyłane dla K. D. i Ł. D. pod adres zamieszkania ich rodziców były doręczane w trybie, o którym mowa w art. 139 § 1 k.p.c., co właśnie spowodowało konieczność doprowadzenia pozwanych za pośrednictwem policji. Nieco inaczej sytuacja wygląda w sprawie II 1 Co 12781/10, w której wykaz majątku złożyła P. D.. W aktach powołanej sprawy brak jest dowodu potwierdzającego świadomość pozwanej co do istnienia nakazu zapłaty, w tym potwierdzenia doręczenia odpisu wniosku. Wprost przeciwnie, odpis wniosku znajduje się w kopercie nadesłanej do sądu, załączonej do tylnej okładki akt, co może sugerować, że powyższe pismo procesowe nie zostało doręczone P. D.. Co do doręczenia wezwania dla P. D. do stawienia się na posiedzenie w celu złożenia wykazu majątku, przesyłkę wysłaną na adres zamieszkania rodziców, pozwana odebrała osobiście. Jednak powyższa okoliczność nie potwierdza wersji strony powodowej o zamieszkiwaniu P. D. w lokalu nr (...) przy ul. (...) w Ł., gdyż pozwana zeznała, że o nadejściu przesyłki dowiedziała się od sąsiadki rodziców. Poza tym P. D. odebrała powyższą przesyłkę sądową w urzędzie pocztowym, a nie w mieszkaniu rodziców, co również potwierdza relację pozwanej.

Również kolejna okoliczność powoływana przez stronę powodową, a mianowicie objęcie K. D., P. D., Ł. D. wyrokiem eksmisyjnym z dnia 4 listopada 2003 r. wydanym w sprawie VII C 117/03 przez Sąd Rejonowy dla Łodzi - Widzewa w Łodzi, nie może prowadzić do ustalenia, że pozwani faktycznie zajmowali lokal mieszkalny nr (...) przy ulicy (...) w Ł.. Sąd Rejonowy wskazał, że nie dysponował aktami powyższej sprawy VII C 117/03, gdyż żadna ze stron nie złożyła wniosku o przeprowadzenie dowodu z dokumentów znajdujących się w tych aktach. Co prawda wyrok wobec K. D., P. D. i Ł. D. nie jest wyrokiem zaocznym, co prowadzi do wniosku, że pozwani wiedzieli o postępowaniu sądowym i zajęli w nim stanowisko. Jednak nie wiadomo na jaki adres doręczano pozwanym korespondencję w sprawie VII C 117/03. Ponadto nie można wykluczyć, że K. D., P. D. i Ł. D. celowo nie informowali sądu o tym, że nie zamieszkują razem ze swoimi rodzicami, aby zostać objętymi wyrokiem eksmisyjnym i uzyskać uprawnienie do lokalu socjalnego. Takie ewentualne zachowanie pozwanych co prawda zasługuje na naganną ocenę, jednak nie może przekładać się bezpośrednio na ocenę ich relacji w przedmiotowej sprawie.

Wprawdzie pozwani byli w okresie objętym pozwem, przy czym K. D. do dnia 7 sierpnia 2006 r., zameldowani w lokalu mieszkalnym nr (...) przy ulicy (...) w Ł., jednakże sama okoliczność zameldowania w danym miejscu w żadnym razie nie może wyłącznie przesądzać o faktycznym miejscu zamieszkania osoby. Należy mieć na uwadze, że czynność zameldowania jest jedynie czynnością administracyjną i nie jest równoznaczna z miejscem zamieszkiwania w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego.

Jak wynika z ustalonego przez Sąd Rejonowy stanu faktycznego w okresie, za który powód żąda w niniejszym postępowaniu zapłaty, czyli od 1 marca 2001 r. do 30 czerwca 2008 r., K. D., P. D. i Ł. D. nie zajmowali lokalu mieszkalnego nr (...) przy ulicy (...) w Ł.. Z zeznań E. L., S. W. i J. B. popartych zeznaniami pozwanych jasno wynika, że Ł. D. przebywał w lokalu mieszkalnym nr (...) przy ulicy (...) w Ł. do 1999 r. Następnie pozwany zamieszkał u swojej babci J. B., przy ul. (...), a później przy ul. (...). W 2008 r. pozwany wyjechał do Wielkiej Brytanii na 3 lata. Po powrocie Ł. D. zamieszkał znów u swojej babci, J. B., a następnie z P. D. przy ul. (...). Z kolei P. D. przebywała w lokalu mieszkalnym nr (...) przy ulicy (...) w Ł. do skończenia 18 roku, czyli do 2002 r. Następnie pozwana zamieszkała przy ul. (...), gdzie przebywała przez 4 - 5 lat. Stamtąd P. D. przeniosła się do mieszkania przy ul. (...), a później do lokalu socjalnego przy ul. (...). Natomiast K. D. od urodzenia mieszkała u swojej babci J. B., przy ul. (...). Z tej przyczyny powództwo w przedmiotowej sprawie przeciwko pozwanym musiało podlegać oddaleniu, jako niezasadne.

Nadto Sąd Rejonowy wskazał, że również podniesiony zarzut przedawnienia części roszczenia zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 117 § 2 k.c. po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Nie ulega wątpliwości, że roszczenie powoda dotyczy świadczeń okresowych. W myśl przepisu art. 118 k.c., który stanowi, że jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata.

Wobec tego nie ulega wątpliwości, że termin przedawnienia roszczeń dochodzonych przez powoda wynosi 3 lata. W myśl art. 120 § 1 k.c. zdanie pierwsze bieg przedawnienia zaczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Powód wskazał, że wnosi o zapłatę za okres od 1 marca 2001 r. do 30 czerwca 2008 r. Tymczasem powództwo w przedmiotowej sprawie zostało wytoczone w dniu 27 listopada 2008 r. Biorąc pod uwagę powyższe rozważania, roszczenie powoda za okres od dnia 1 marca 2001 r. do listopada 2005 r. przedawniło się. W związku z przedawnieniem należności głównej za powyższy okres, nie ulega wątpliwości, że przedawnieniu uległo również roszczenie o odsetki od należności głównej w tym zakresie.

Uwzględnienie dwóch powyższych zarzutów podniesionych przez stronę pozwaną, zwalniało Sąd Rejonowy od konieczności oceny zarzutu nieprawidłowości wyliczenia należności głównej.

O obowiązku zwrotu kosztów procesu Sąd Rejonowy orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności stron za wynik sprawy, na podstawie art. 98 k.p.c.

Apelację od powyższego orzeczenia złożyła strona powodowa, zaskarżając wyrok w całości.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na treść zaskarżonego rozstrzygnięcia, a to:

- art. 168 § 1 k.p.c. w związku z art. 169 § 1 i 4 k.p.c. poprzez bezpodstawne przywrócenie pozwanej P. D. terminu do wniesienia sprzeciwu od nakazu zapłaty wydanego przez Sąd Rejonowy dla Łodzi - Widzewa w Łodzi z dnia 16 grudnia 2008 roku, w sprawie VIII Nc 3352/08, w sytuacji, gdy pozwana nie uchybiła terminowi do wniesienia sprzeciwu od ww. nakazu bez swojej winy;

- art. 502 § 1 k.p.c. w związku z art. 504 § 1 k.p.c. poprzez bezpodstawne przyjęcie przez Sąd I instancji sprzeciwu od nakazu zapłaty wydanego przez Sąd Rejonowy dla Łodzi - Widzewa w Łodzi z dnia 16 grudnia 2008 roku, w sprawie VIII Nc 3352/08 złożonego przez pozwanego Ł. D. i pozwaną K. D., jako wniesionych w terminie, w sytuacji, gdy sprzeciwy te zostały wniesione po terminie, a w konsekwencji winny one zostać odrzucone;

- art. 233 § 1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz dokonanie sprzecznej z zasadami logiki oraz doświadczenia życiowego oceny zgromadzonego w toku postępowania materiału dowodowego polegającej na nieuprawnionym uznaniu za wiarygodny dowód z przesłuchania pozwanych a także dowodu z zeznań świadków: E. L., S. W. oraz w części z dowodu z zeznań J. B., w sytuacji, gdy dowody te są ze sobą sprzeczne oraz nie znajdują oparcia w pozostałym zebranym w sprawie materiale dowodowym, w szczególności: skierowaniu z dnia 19 grudnia 1997 roku do zawarcia umowy najmu na lokal mieszkalny nr (...), położony w Ł., przy ul. (...), umowie o najem lokalu mieszkalnego nr (...) z dnia 20 stycznia 1998 roku, dotyczącego lokalu mieszkalnego nr (...), położonego w Ł., przy ul. (...), informacjach meldunkowych dotyczących pozwanych, wyroku Sądu Rejonowego dla Łodzi - Widzewa w Łodzi z dnia 4 listopada 2003 roku, sygn. akt VII C 117/03, nakazującego m. in. pozwanym eksmisje z ww. lokalu.

Przy tak sformułowanych zarzutach skarżący wniósł o:

1) rozpoznanie przez Sąd II instancji postanowienia Sądu instancji z dnia 23 października 2014 roku o przywróceniu pozwanej P. D. terminu do wniesienia sprzeciwu od nakazu zapłaty wydanego przez Sąd Rejonowy dla Łodzi - Widzewa w Łodzi z dnia 16 grudnia 2008 roku, w sprawie VIII Nc 3352/08;

2) uchylenie zaskarżonego wyroku i odrzucenie sprzeciwów pozwanych;

3) ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku przez zasądzenie solidarnie od pozwanych na rzecz powoda kwoty 33.538,17 złotych wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty;

4) zasądzenie solidarnie od pozwanych na rzecz powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych za postępowanie w I i II instancji.

Sąd Okręgowy zważył:

Apelacja nie jest zasadna i jako taka podlega oddaleniu.

Na wstępie należy wskazać, że za bezzasadne muszą być uznane zarzuty apelacji dotyczące bezpodstawnego, zdaniem skarżącego, przywrócenia pozwanej P. D. terminu do wniesienia sprzeciwu od nakazu zapłaty wydanego przez Sąd Rejonowy dla Łodzi - Widzewa w Łodzi z dnia 16 grudnia 2008 roku, w sprawie VIII Nc 3352/08 oraz przyjęcia sprzeciwów złożonych od powyższego nakazu zapłaty przez pozwanych Ł. D. i pozwaną K. D., jako wniesionych w terminie.

Powyższe decyzje procesowe przybrały postać postanowienia z dnia 23 października 2014 roku (co do przywrócenia terminu pozwanej P. D.) oraz zarządzenia z dnia 28 października 2014 roku (co do przyjęcia sprzeciwów złożonych przez pozwanych Ł. D. i pozwaną K. D., jako wniesionych w terminie).

W pierwszej kolejności należy więc wskazać, że niezależnie od merytorycznej oceny prawidłowości powyższych decyzji Sądu Rejonowego, skarżący utracił prawo powoływania się na powyższe zarzuty.

Zgodnie bowiem z art. 162 k.p.c. niepodniesienie przez stronę zarzutu naruszenia przepisów postępowania w sposób określony w tym przepisie oznacza bezpowrotną utratę tego zarzutu w dalszym toku postępowania, a więc także i w postępowaniu apelacyjnym, chyba, że chodzi o przepisy prawa procesowego, których naruszenie sąd powinien wziąć pod rozwagę z urzędu, albo że strona nie zgłosiła zastrzeżeń bez swej winy (porównaj - wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 czerwca 2009 r., IV CSK 96/09; uchwała Sądu Najwyższego z dnia 27 października 2005 r., III CZP 55/05, OSNC 2006/9/144; wyrok Sądu Najwyższego z 27 maja 2010 roku, III CSK 248/09, opublikowany w zbiorze orzecznictwa L.).

W realiach przedmiotowej sprawy poza sporem pozostawać musi fakt, że skarżący w toku postępowania przed Sądem Rejonowym, będąc reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, nie złożył zastrzeżenia w trybie art. 162 k.p.c. co do wyżej wskazanych decyzji Sądu Rejonowego dotyczących wniesionych przez pozwanych sprzeciwów od nakazu zapłaty. Tym samym utracił prawo powoływania się na ten zarzut na obecnym etapie postępowania.

Na marginesie trzeba również podkreślić, że nawet gdyby pominąć powyższe zastrzeżenie, to powyższe zarzut apelacji należy uznać za chybione, gdyż przedmiotowe decyzje procesowe Sądu Rejonowego muszą być uznane za prawidłowe.

Powyższa ocena wymaga jednak dla swojego odniesienia się do postawionego w apelacji zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c.. W zakresie ustaleń faktycznych spór pomiędzy stronami dotyczy jednej, za to o decydującym dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy okoliczności, a mianowicie faktu i czasookresu zamieszkiwania przez pozwanych w przedmiotowym lokalu. Kwestia ta przesądza bowiem nie tylko o prawidłowości procesowych decyzji nadających bieg sprzeciwom pozwanych od nakazu zapłaty ale i w dalszej konsekwencji o prawidłowości zaskarżonego wyroku.

W ocenie Sądu Okręgowego należy uznać za całkowicie chybiony należało uznać podniesiony w apelacji zarzut błędnego ustalenia przez Sąd pierwszej instancji stanu faktycznego, czyli naruszenia dyspozycji art. 233 § 1 k.p.c. W myśl powołanego przepisu ustawy Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Ocena dowodów polega na ich zbadaniu i podjęciu decyzji, czy została wykazana prawdziwość faktów, z których strony wywodzą skutki prawne. Celem Sądu jest tu dokonanie określonych ustaleń faktycznych, pozytywnych bądź negatywnych i ostateczne ustalenie stanu faktycznego stanowiącego podstawę rozstrzygnięcia.

Ocena wiarygodności mocy dowodów przeprowadzonych w danej sprawie wyraża istotę sądzenia w części obejmującej ustalenie faktów, ponieważ obejmuje rozstrzygnięcie o przeciwnych twierdzeniach stron na podstawie własnego przekonania sędziego powziętego w wyniku bezpośredniego zetknięcia ze świadkami, stronami, dokumentami i innymi środkami dowodowymi. Powinna odpowiadać regułom logicznego rozumowania wyrażającym formalne schematy powiązań między podstawami wnioskowania i wnioskami oraz uwzględniać zasady doświadczenia życiowego wyznaczające granice dopuszczalnych wniosków i stopień prawdopodobieństwa ich występowania w danej sytuacji.

Jeżeli z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami, lub gdy wnioskowanie Sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych to przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona.

W kontekście powyższych uwag należy stwierdzić, iż wbrew twierdzeniom apelującego w rozpoznawanej sprawie Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych w oparciu o cały zgromadzony materiał dowodowy i nie naruszył dyspozycji art. 233 § 1 k.p.c.

W przedmiotowej sprawie strony prezentowały wzajemnie sprzeczne wersje stanu faktycznego. Sąd Rejonowy dokonał ich oceny i jako wiarygodną przyjął wersję stanu faktycznego prezentowaną przez pozwanych. Swoje stanowisko w tym zakresie przy tym w sposób bardzo wyczerpujący i pełny uzasadnił. Wywód Sądu Rejonowego oceniający zebrany w sprawie materiał dowodowy jest wewnętrznie spójny, logiczny i nie narusza zasad doświadczenia życiowego. Dokonując tej oceny Sąd Rejonowy poza dokumentami złożonymi do akt sprawy oraz zeznaniami świadków i stron procesu oparł się również na własnych obserwacjach i spostrzeżeniach poczynionych w trakcie oględzin przeprowadzonych w toku procesu.

Przeprowadzona przez Sąd Rejonowy ocena materiału dowodowego jest więc w całości logiczna i zgodna z zasadami doświadczenia życiowego, niewątpliwie jest oceną swobodną lecz nie dowolną jak zarzuca to skarżący. W związku z tym wszelkie podniesione w tym zakresie i bardzo obszernie rozbudowane w treści apelacji zarzuty stanowią w istocie jedynie niczym nieuzasadnioną polemikę z prawidłowymi i nieobarczonymi jakimikolwiek błędami ustaleniami faktycznymi Sądu pierwszej instancji. Zarzuty te sprowadzają się w istocie do odmiennych wniosków, jakie wyciąga pozwana ze zgromadzonych dowodów i w opinii Sądu Okręgowego zarzuty te nie prowadzą do skutecznego podważenia oceny dokonanej przez sąd I instancji.

Na marginesie należy zauważyć, że niezależnie od powyższych rozważań powództwo podlegało oddaleniu także i z tej przyczyny, iż nie zostało udowodnione co do wysokości.

Po pierwsze bowiem przytaczając okoliczności faktyczne uzasadniające swoje roszczenie, strona powodowa powołała się na łączący strony stosunek najmu przedmiotowego lokalu. Okoliczność ta stanowi podstawę faktyczną powództwa, którą sąd jest związany (art. 187 k.p.c.). Sądowi nie wolno zasądzić czegokolwiek na podstawie innego stanu faktycznego niż ten, który jest podstawą powództwa. W przedmiotowej sprawie bezspornym jest, że w toku postępowania powód nie zmienił powództwa w zakresie jego podstawy faktycznej. Bezspornym jest także, że stosunek najmu został pozwanym skutecznie wypowiedziany najpóźniej w roku 2003. Tym samym żądanie opłat czynszowych za okres późniejszy jest w sposób oczywisty niezasadne. Za ten okres powód mógłby dochodzić co najwyżej odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu, czego jednak nie uczynił. Z kolei roszczenie o zapłatę czynszu za okres do roku 2003 uległo, jak trafnie wskazał Sąd Rejonowy przedawnieniu.

Po drugie strona pozwana kwestionowała wysokość wskazanych przez powoda w pozwie kwot. Zatem powód powinien wykazać jak naliczono opłaty i według jakich stawek. Wykazanie tego, zgodnie z powszechnie obowiązującą zasadą wyrażoną w art. 6 k.c., ciążyło na powódce.

Powód obowiązkowi temu nie sprostał. Wskazany przepis stanowi, iż ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. A zatem w rozpoznawanej sprawie - powód dochodząc określonej kwoty winien udowodnić nie tylko sam fakt, że świadczenie się co do istoty należy, ale także i jego wysokość. Powód przedstawił kserokopię, nie poświadczoną w żaden sposób za zgodność z oryginałem tzw. kartoteki konta. Kopia ta stanowi co najwyżej dokument prywatny. Wyliczenia w niej zawarte nie zostały poparte jakimikolwiek dowodami. Strona powodowa nie przedstawiła bowiem żadnych dokumentów potwierdzających sposób wyliczenia należnych opłat. Wobec nieprzedstawienia dowodu potwierdzającego którąkolwiek z tych należności uznać należało poczynione przez pełnomocnika powoda wyliczenia za całkowicie dowolne i nie poparte żadnym obiektywnym dowodem, co uniemożliwiło sądowi jakąkolwiek pozytywną weryfikację roszczenia w tym zakresie. Pozwani kwestionowali tak zasadę, jak i wysokość dochodzonego przez powoda roszczenia. Mając to wszystko na względzie Sąd Rejonowy również z tego tytułu prawidłowo oddalił powództwo.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy z mocy art. 385 k.p.c. oddalił apelację.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w związku z art. 391 § 1 k.p.c., obciążając nimi w całości pozwanego jako stronę przegrywającą.

Zasądzona z tego tytułu kwota stanowi wynagrodzenie pełnomocnika pozwanych w postępowaniu apelacyjnym, ustalone na podstawie § 2 pkt 5 i § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 r. (Dz. U. z dnia 5 listopada 2015 roku).

Biorąc pod uwagę niezbędny nakład pracy adwokata, wartość przedmiotu sprawy, wkład pracy adwokata w przyczynienie się do wyjaśnienia okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy oraz rodzaj i zawiłość sprawy, brak było podstaw do ustalenia wysokości opłaty za czynności adwokackie w wysokości przewyższającej stawkę minimalną.