Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 29 maja 2013 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi zasądził od (...) Spółki Akcyjnej Oddziału
w Polsce na rzecz M. B. (1) kwotę 11.525,81 zł z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwot: 10.000,00 zł od dnia 22 sierpnia 2011 roku do dnia zapłaty oraz 1.425,81 zł od dnia 1 kwietnia 2013 roku do dnia zapłaty. Ponadto zasądzono od (...) Spółki Akcyjnej Oddziału w Polsce na rzecz M. B. (1) kwotę 3.522 zł tytułem zwrotu kosztów procesu oraz nakazano pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 240,02 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa.

W uzasadnieniu wyroku Sąd pierwszej instancji ustalił, że w dniu
16 maja 2011 roku na skrzyżowaniu ulic (...) w Ł. kierujący pojazdem F. (...) o nr rej. (...) nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu zjeżdżając na pas ruchu przeznaczony do skrętu w lewo. Nie ustąpił on pierwszeństwa pojazdowi poruszającemu się tym pasem ruchu M. (...), kierowanemu przez M. B. (2) – syna powoda. Ubezpieczyciel odmówił wypłaty odszkodowania podnosząc, że uszkodzenia stwierdzone w pojeździe powoda, przy uwzględnieniu okoliczności powstania zdarzenia podanych przez poszkodowanego nie mogły powstać w podanych okolicznościach faktycznych.

Sąd pierwszej instancji na podstawie dowodu z opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego ustalił, że uzasadniony koszt naprawy pojazdu powoda przy użyciu dostępnych nowych oryginalnych części zamiennych wynosił w chwili likwidacji szkody kwotę 11.525,81 zł przy uwzględnieniu tylko uszkodzeń, które mogły powstać w wyniku kolizji
z dnia 16 maja 2011 roku. Sąd Rejonowy podniósł, że sporną kwestią pomiędzy stronami był zakres uszkodzeń, które mogły powstać w wyniku kolizji z dnia 16 maja 2011 roku. Sąd pierwszej instancji ustalając koszt naprawy uszkodzeń w pojeździe oparł się na opinii biegłego, która nie była kwestionowana przez strony.

Apelację od opisanego wyroku Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa
w Ł. z dnia 29 maja 2013 roku wniósł pozwany, zaskarżając go w całości. Skarżący zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych polegający na tym, że Sąd Rejonowy przyjął, że część uszkodzeń samochodu powoda ma związek
z kolizją z dnia 16 maja 2011 roku.

Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa oraz rozstrzygnięcie o kosztach procesu, w tym kosztach zastępstwa procesowego według norm przepisanych za postępowanie przed sądem pierwszej i drugiej instancji.

Skarżący podniósł, że należy wykluczyć możliwość powstania uszkodzeń pojazdów w trakcie jednej kolizji.

Powód w odpowiedzi na apelację wniósł o jej oddalenie oraz zasądzenie od pozwanego kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelację jako bezzasadną należało oddalić w całości.

Sąd pierwszej instancji przeprowadził prawidłowo postępowanie dowodowe, na podstawie którego dokonał istotnych do rozstrzygnięcia sprawy ustaleń. Ustalenia te Sąd Okręgowy w Łodzi uznaje za prawidłowe
i przyjmuje za własne. Należy bowiem przywołać utrwalone stanowisko Sądu Najwyższego, zgodnie z którym w postępowaniu apelacyjnym nie wymaga się dokonywania ustaleń na podstawie dowodów przeprowadzonych we
własnym zakresie oraz ich samodzielnej oceny, jeżeli sąd odwoławczy nie
dostrzega potrzeby ponowienia dowodów dopuszczonych w postępowaniu pierwszoinstancyjnym oraz podziela ocenę ich wiarygodności wyrażoną przez sąd pierwszej instancji. Wówczas wystarczająca jest aprobata dla stanowiska przedstawionego w orzeczeniu sądu pierwszej instancji (zob. m.in. postanowienie SN z dnia 22 lipca 2010 r., sygn. I CSK 313/09, niepubl.; wyrok SN z dnia 16 lutego 2005 r., sygn. IV CK 526/04, niepubl.; wyrok SN z dnia 20 maja 2004 r., sygn. II CK 353/03, niepubl.). Sąd Okręgowy w Łodzi podziela przedstawiony pogląd.

Sąd pierwszej instancji w świetle art. 233 § 1 k.p.c. dokonał prawidłowej oceny materiału dowodowego, w tym przede wszystkim opinii biegłego
z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego. Stosownie do art. 233 § 1 k.p.c., sąd ma swobodę w ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. W orzecznictwie Sądu Najwyższego słusznie przyjmuje się, że naruszenie art. 233 k.p.c. może nastąpić wówczas, gdy sąd zaprezentuje rozumowanie sprzeczne z regułami logiki, zasadami wiedzy lub
z doświadczeniem życiowym. Sprzeczność ta występuje, w szczególności
w sytuacji, gdy z treści dowodu wynika, co innego niż przyjął sąd, gdy pewnego dowodu nie uwzględniono przy ocenie, gdy sąd przyjął pewne fakty za ustalone, mimo że nie zostały one w ogóle lub w dostatecznie potwierdzone, gdy sąd przyjął pewne fakty za nieudowodnione, mimo, że nie było ku temu podstawy. Ponadto, jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, chociażby w równym stopniu na podstawie tego samego materiału dowodowego udałoby się wysnuć wnioski odmienne (zob. postanowienie SN
z dnia 10 stycznia 2002 r., sygn. II CKN 572/99; wyrok SN z dnia
27 września 2002 r., sygn. II CKN 817/00). Skarżący nie wykazał, aby przedmiotem dowodu w postępowaniu przed Sądem Rejonowym były fakty nie mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotnego znaczenia (art. 227 k.p.c.),
a przez to, aby na takich faktach oparto rozstrzygnięcie w sprawie.

Należy wskazać, że biegły sądowy z zakresu techniki samochodowej
i ruchu drogowego złożył opinię pisemną, do której zarzuty zgłosił jedynie powód. W konsekwencji, na wniosek strony powodowej Sąd pierwszej instancji dopuścił dowód z ustnej uzupełniającej opinii biegłego, w której biegły wskazał, że nie można wykluczyć takiego zdarzenia jak opisany przez jego uczestników, a na podstawie materiału dowodowego określone uszkodzenia pojazdu powoda można wykluczyć jako powstałe w wyniku tego zdarzenia, a co do innych nie można wykluczyć, iż powstały w przedmiotowej kolizji. Następnie, na wniosek powoda Sąd Rejonowy dopuścił dowód z opinii pisemnej biegłego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego na okoliczność ekonomicznie uzasadnionych kosztów naprawy pojazdu powoda przy uwzględnieniu jedynie tych uszkodzeń, które mogły powstać w wyniku kolizji z dnia 16 maja 2011 roku. Biegły złożył opinię, która w żadnym aspekcie nie została zakwestionowana przez stronę pozwaną, pomimo prawidłowego doręczenia odpisu tej opinii i zobowiązania do wypowiedzenia się, czy strony wnoszą o wezwanie biegłego na rozprawę w celu uzupełnienia opinii.

Stosownie do art. 381 k.p.c. sąd drugiej instancji może pominąć nowe fakty i dowody, jeżeli strona mogła je powołać w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, chyba że potrzeba powołania się na nie wynikła później (zasada dążenia do koncentracji materiału dowodowego). W świetle powołanego przepisu zasadnie przyjmuje się w orzecznictwie, iż całkowita bierność strony na etapie postępowania pierwszoinstancyjnego wręcz obliguje sąd odwoławczy na podstawie art. 381 k.p.c. do pominięcia okoliczności, jako wskazanych dopiero na etapie postępowania apelacyjnego, (zob. m.in. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 8 lutego 2013 roku, I ACa 1405/12, LEX nr 1312131). Zasada wynikająca z art. 381 k.p.c. nie może być łamana wskutek zaniedbań strony procesu w zakresie przysługującej jej inicjatywy dowodowej. W takiej sytuacji sąd drugiej instancji nie uwzględnia wniosku dowodowego. Całkowita bierność strony na etapie postępowania pierwszoinstancyjnego wręcz obliguje sąd odwoławczy na podstawie art. 381 k.p.c. do pominięcia okoliczności, jako wskazanych dopiero na etapie postępowania apelacyjnego (zob. wyrok SN z dnia
10 września 2009 roku, V CSK 64/09, LEX nr 585910 i wyrok SN z dnia
27 lipca 2011 roku, II PK 23/11, LEX nr 1095821).

W rozpoznawanej sprawie nie zachodziły okoliczności braku możliwości powołania przed Sądem Rejonowym faktów, ani też potrzeba powołania się na nowe fakty i dowody nie wynikła później. W konsekwencji, podnoszone dopiero w apelacji zarzuty dotyczące dowodu z opinii biegłego są spóźnione,
a dodatkowo nie znajdują żadnego potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym.

Mając na uwadze powyższe, należało uznać, że apelacja jako bezzasadna podlega oddaleniu w całości na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. oraz § 13 ust. 1 pkt 1) w zw. z § 6 pkt 5) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku
w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.), zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.200 zł tytułem zwrotu wynagrodzenia pełnomocnika procesowego.