Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 27 maja 2015 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi zasądził solidarnie od pozwanych S. S. i D. S. na rzecz Miasta Ł. kwotę 25 592,08 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 4 grudnia 2014 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 3 680 zł tytułem kosztów procesu.

W uzasadnieniu wyroku Sad Rejonowy wskazał, że pozwem z dnia 4 grudnia 2014 roku powód Miasto Ł. – Prezydent Miasta Ł. wniósł o zasądzenie od pozwanych S. S. i D. S. solidarnie na rzecz powoda kwoty 25 592,08 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania według norm przepisanych. Pozwany podniósł, że pozwani są, na zasadach wspólności ustawowej małżeńskiej, użytkownikami wieczystymi nieruchomości stanowiącej własność powoda położonej w Ł. przy ul. (...), w obrębie B-26, oznaczonej w ewidencji gruntów jako działka nr (...) o pow. 0,1003 ha, uregulowanej w KW nr (...). Pozwani nie dopełnili obowiązku uiszczania opłat rocznych za użytkowanie wieczyste przedmiotowej nieruchomości za lata 2012-2014. W roku 2012 na poczet opłaty rocznej uiszczona została jedynie kwota 1.354,05 zł. Kwota dochodzona pozwem obejmuje należność główną w wys. 21.874,95 zł, kwotę 3.711,03 zł stanowiącą skapitalizowane odsetki od należności głównej na dzień 15 października 2014 r. oraz koszty monitu w kwocie 6,10 zł.

W dniu 12 grudnia 2014 roku referendarz sądowy wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym uwzględniający w całości żądanie pozwu. Pozwani złożyli sprzeciw od nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości. Zakwestionowali skuteczność i zasadność dokonanych przez powoda w roku 2000 oraz 2012 wypowiedzeń dotychczasowej opłaty rocznej za grunt oddany w użytkowanie wieczyste, podnosząc wadliwość wyceny nieruchomości dokonanej przez biegłych oraz nieprawidłowości w doręczaniu pism urzędowych.

Sąd Rejonowy oparł rozstrzygnięcie na następujących ustaleniach faktycznych.

Na podstawie decyzji (...)/B z dnia 14 maja 1986 r. pozwanym została oddana w użytkowanie wieczyste, na okres 40 lat, działka nr (...), położona w obrębie B-26 w Ł. przy ulicy (...). Pozwani są współużytkownikami wieczystymi przedmiotowej nieruchomości na zasadach wspólności ustawowej małżeńskiej.

Pismem z dnia 15 listopada 2000 r. Zarząd Miasta Ł. dokonał wypowiedzenia wysokości dotychczasowej opłaty rocznej za grunt oddany w użytkowanie wieczyste, ustalając nową opłatę w wysokości 5 115 zł. Wypowiedzenie zostało doręczone pozwanym w dniu 4 grudnia 2000 r. na adres ul.(...), (...)-(...) Ł..

Pismem (...). (...) Prezydent Miasta Ł. dokonał wypowiedzenia wysokości dotychczasowej opłaty rocznej za grunt oddany w użytkowanie wieczyste, ustalając nową opłatę w wysokości 9 057 zł. Wypowiedzenie zostało doręczone na adres ul. (...) Ł.. Po dwukrotnym awizowaniu przesyłka została zwrócona do nadawcy jako niepodjęta w terminie.

Pozwani nie uiścili opłat rocznych z tytułu użytkowania wieczystego przedmiotowej nieruchomości za lata 2012-2014. Tytułem opłaty rocznej za rok 2012 pozwani wpłacili dnia 12 czerwca 2012 r. jedynie kwotę 1354,05 zł.

Monitem z dnia 8 sierpnia 2014 r. Prezydent Miasta Ł. wezwał pozwanych do dobrowolnego uiszczenia zaległych należności z tytułu opłat za użytkowanie wieczyste przedmiotowej nieruchomości w łącznej wysokości 25 116,83 zł, na którą składały się kwoty: 21 874,95 zł tytułem należności głównej, 3 235,78 zł tytułem odsetek za opóźnienie oraz 6,10 zł tytułem kosztów wystawienia monitu. Monit został doręczony pozwanym osobiście dnia 25 sierpnia 2014 r. pod adresem Piękna 31/35 m. 42 Ł..

Sąd Rejonowy ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie dowodów z dokumentów przedstawionych przez strony, które nie budziły wątpliwości co do ich wiarygodności, nie były również kwestionowane przez strony.

Rozważając zasadność dochodzonego roszczenia Sąd Rejonowy wskazał, że opłata roczna za wykonywanie użytkowania wieczystego jest regulowana w art. 238 k.c. w zw. z art. 71 i nast. ustawy o gospodarce nieruchomościami, które to przepisy precyzują zasady i tryb jej naliczania i pobierania. Za oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste pobiera się pierwszą opłatę i opłaty roczne. Opłaty roczne wnosi się przez cały okres użytkowania wieczystego, w terminie do dnia 31 marca każdego roku, z góry za dany rok. Wysokość opłat uzależniona jest od ceny nieruchomości i nie częściej niż raz na 3 lata może być aktualizowana, stosownie do zmiany cen. Opłata roczna jest ekwiwalentem pieniężnym za możliwość korzystania przez użytkownika wieczystego, z wyłączeniem innych osób, z nieruchomości gruntowej skarbowej lub samorządowej, w granicach określonych przez ustawę i zasady współżycia społecznego oraz umowę o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste (art. 233 k.c.). Opłata roczna ma charakter cywilnoprawny. Należności z tytułu opłat podlegają egzekucji sądowej.

Pozwani nie przedstawili dowodów uiszczenia opłat rocznych oraz nie kwestionowali faktu, iż nie uiścili oni opłat rocznych za lata 2012-2014 w należnej wysokości. Pozwani kwestionowali jednak wartość dochodzonego roszczenia, podnosząc, że wypowiedzenia dotychczasowych opłat rocznych dokonane w roku 2000 oraz 2012 nie zostały im skutecznie doręczone. W związku z powyższym, wypowiedzenia te nie zostały skutecznie dokonane.

Sąd Rejonowy ocenił ten zarzut jako niesłuszny. W świetle przedstawionych przez powoda dowodów doręczeń nie budzi wątpliwości, że zarówno wypowiedzenie z dnia 15 listopada 2000 r., jak i wypowiedzenie (...). (...) zostały pozwanym doręczone skutecznie. Zgodnie z art. 78 ust. 1 u.g.n. do doręczenia wypowiedzenia opłaty rocznej stosuje się przepisy kodeksu postępowania administracyjnego.

Pierwsze z wypowiedzeń zostało doręczone pozwanym osobiście w miejscu zameldowania, zgodnie z art. 42 § 1 k.p.a. Wypowiedzenie (...). (...) zostało zaś doręczone w trybie art. 44 k.p.a. Pismo to zostało wysłane na adres zameldowania pozwanego i po podwójnym awizowaniu przesyłki stało się skuteczne na podstawie art. 44 § 4 k.p.a. Sąd Rejonowy zauważył, że pozwani nie zareagowali na monit z dnia 8 sierpnia 2014 r., obejmujący wysokość opłat rocznych po ich zmianach. Oznacza to, że kwoty żądane przez powoda były znane pozwanym. W przeciwnym razie podjęliby oni stosowne kroki celem wyjaśnienia rozbieżności pomiędzy znaną im opłatą roczną a żądaną przez powoda sumą.

Zamierzonego skutku nie mógł odnieść zarzut pozwanych dotyczący zasadności podwyższenia opłat rocznych z tytułu użytkowania wieczystego. Kwestionowanie wysokości opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste możliwe jest bowiem tylko w trybie przewidzianym w art. 78-81 u.g.n. Zgodnie z powołanymi przepisami użytkownik wieczysty może, w terminie 30 dni od dnia otrzymania wypowiedzenia, złożyć do samorządowego kolegium odwoławczego właściwego ze względu na miejsce położenia nieruchomości wniosek o ustalenie, że aktualizacja opłaty jest nieuzasadniona albo jest uzasadniona w innej wysokości. Od orzeczenia kolegium zaś właściwy organ lub użytkownik wieczysty mogą wnieść sprzeciw w terminie 14 dni od dnia doręczenia orzeczenia. Wniesienie sprzeciwu jest równoznaczne z żądaniem przekazania sprawy do sądu powszechnego właściwego ze względu na miejsce położenia nieruchomości .

W przypadku uchybienia 30-dniowemu terminowi do złożenia wniosku o ustalenie, że aktualizacja opłaty jest nieuzasadniona albo jest uzasadniona w innej wysokości, użytkownik wieczysty, zgodnie z art. 81 § 1 u.g.n., może żądać od właściwego organu dokonania aktualizacji opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej, jeżeli wartość nieruchomości uległa zmianie, a właściwy organ nie podjął aktualizacji. Doręczenie żądania powinno nastąpić na piśmie do dnia 31 grudnia roku poprzedzającego aktualizację opłaty rocznej. Jeżeli właściwy organ odmówił aktualizacji opłaty użytkownik wieczysty może, w terminie 30 dni od dnia otrzymania odmowy, skierować sprawę do kolegium. W przypadku gdy właściwy organ nie rozpatrzył żądania w terminie 30 dni, użytkownik wieczysty może, w terminie 90 dni od dnia doręczenia żądania, skierować sprawę do kolegium. Przepisy art. 77-80 stosuje się odpowiednio, co oznacza, że od orzeczenia kolegium użytkownik wieczysty może wnieść sprzeciw w terminie 14 dni od dnia doręczenia orzeczenia. Wniesienie sprzeciwu jest równoznaczne z żądaniem przekazania sprawy do sądu powszechnego właściwego ze względu na miejsce położenia nieruchomości .

Podkreślenia wymaga, iż postępowanie przed samorządowym kolegium odwoławczym jest koniecznym elementem otwierającym drogę do ewentualnego przeniesienia sporu dotyczącego wysokości opłaty rocznej przed sąd powszechny (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 listopada 2014 r. I OSK 648/13). W razie niewyczerpania tego trybu występuje czasowa niedopuszczalność drogi sądowej, który uzasadnia odrzucenie żądania (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 2 lutego 2012 r. I ACa 1208/11).

W przedmiotowej sprawie tryb postępowania uregulowany w art. 78-81 u.g.n. nie został wyczerpany przez pozwanych. Pomimo skutecznego doręczenia im wypowiedzeń dotychczasowej opłaty rocznej nie złożyli oni w ustawowym terminie wymaganego prawem wniosku do samorządowego kolegium odwoławczego nie zażądali także aktualizacji opłaty rocznej przez właściwy organ. W związku z powyższym kwestia zasadności dokonanych wypowiedzeń nie podlega kognicji sądów powszechnych, a zatem nie była przedmiotem rozpoznania w sprawie.

Solidarny charakter zobowiązania pozwanych wynika z art. 370 k.c., pozwani pozostają bowiem we wspólności ustawowej małżeńskiej, zaś prawo użytkowania wieczystego przedmiotowej nieruchomości wchodzi w skład majątku wspólnego pozwanych, są oni ponadto oboje użytkownikami wieczystymi przedmiotowej nieruchomości. W związku z tym Sąd Rejonowy uznał, że zobowiązanie pozwanych ma charakter zobowiązania solidarnego.

W konsekwencji Sąd Rejonowy uwzględnił powództwo w całości.

O odsetkach orzeczono na podstawie 481 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 482 § 1 k.c. Od dochodzonej kwoty Sąd zasądził zgodnie z żądaniem powoda odsetki ustawowe od dnia wniesienia powództwa (tj. 4 grudnia 2014 r.) do dnia zapłaty.

Wyrok w sprawie zapadł po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 27 maja 2015 r., pod nieobecność pozwanych. W dniu rozprawy w aktach sprawy znajdowały się nadesłane przez pozwanych zwolnienia lekarskie wystawione przez lekarza sądowego zaświadczające, iż nie mogą się oni stawić na wezwanie sądu w dniu 27 maja 2015 r. z powodu choroby. Wyrok zapadł zatem z uchybieniem normie określonej w art. 214 § 1 k.p.c. w zw. z art. 214 ¹ § 1 k.p.c. Zgodnie z powyższymi przepisami rozprawa powinna zostać bowiem obligatoryjnie odroczona z urzędu.

Sąd Rejonowy wskazał jednak, że powyższe uchybienie procesowe nie miało wpływu na wynik sprawy, w szczególności zaś nie pozbawiło stron możności obrony swych praw. Zgodnie bowiem z utrwaloną linią orzeczniczą nieodroczenie rozprawy na podstawie art. 214 § 1 k.p.c., nawet jeżeli stanowi uchybienie procesowe sądu, nie powoduje nieważności postępowania, jeżeli z okoliczności sprawy wynika, że strona już zajęła stanowisko co do wszystkich kwestii prawnomaterialnych w postępowaniu, zgłosiła wszystkie istotne dowody dla poparcia swoich tez, a także ustosunkowała się do twierdzeń strony przeciwnej (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 kwietnia 2014 r. IV CSK 463/13, wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 3 grudnia 2014 r. I ACa 875/12, wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 31 lipca 2015 r. VI ACa 1251/14).

Pozwani zostali pouczeni o treści art. 503 § 1 k.p.c., w tym o zasadach prekluzji dowodowej określonych w powyższym przepisie. Zgłosili zarzuty i wnioski w sprzeciwie od nakazu zapłaty, w tym również wnioski dowodowe, ustosunkowali się również co do wszystkich kwestii prawnomaterialnych w postępowaniu, a także twierdzeń strony przeciwnej. Zarzuty te okazały się całkowicie bezzasadne. Ponadto, Sąd wydał wyrok w oparciu o dowody z przedstawionych przez strony (w tym pozwanych) dokumentów. Na rozprawie w dniu 27 maja 2015 r. nie było zaś przeprowadzane postępowanie dowodowe. Pozwani nie zostali zatem pozbawieni prawa do ustosunkowania się do twierdzeń powoda, wręcz przeciwnie – prawo to wykorzystali zajmując swoje stanowisko procesowe w sprzeciwie od nakazu zapłaty. Nie pominięto żadnych zgłaszanych przez strony lub niezbędnych dowodów, w szczególności zaś dowodu z przesłuchania stron, którego dopuszczenie w niniejszej sprawie nie nastąpiło oraz nie było potrzebne. W świetle zgromadzonych w sprawie dowodów brak było w przedmiotowej sprawie niewyjaśnionych faktów istotnych dla rozstrzygnięcia, a zatem nie zachodziła przesłanka dopuszczenia dowodu z przesłuchania stron określona w art. 299 k.p.c. Omawiane uchybienie nie rzutowało zatem na rozstrzygnięcie zapadłe w niniejszej sprawie.

O kosztach procesu Sąd rejonowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c., zasądzając je od pozwanych S. i D. S. na rzecz powoda Miasto Ł. - Prezydent Miasta Ł., uznawszy, że powód wygrał sprawę w całości. Na koszty powoda złożyły się: opłata od pozwu w wysokości 1.280 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika powoda w kwocie 2.400 zł (obliczona zgodnie z § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r., poz. 461 ze zm.).

Apelację od przedmiotowego wyroku wnieśli pozwani.

Pozwani zarzucili wyrokowi:

1.  naruszenie prawa procesowego, które spowodowało nieważność postępowania z powodu pozbawienia pozwanych możności obrony swoich praw, tj. przepisów art. 214 § 1 k.p.c., 224 § 1 k.p.c. oraz 316 § 1 k.p.c. na skutek prowadzenia rozprawy i wydania orzeczenia pod nieobecność pozwanych usprawiedliwioną zgodnie z art. 2l41 § 1 k.p.c., pominięcie dopuszczonego dowodu z przesłuchania stron w czasie niestawiennictwa pozwanych usprawiedliwionego zaświadczeniem lekarza sądowego,

2.  naruszenie przepisów dotyczących oceny materiału dowodowego art. 233 § 1 k.p.c. na skutek pominięcia wniosku o przekształcenie prawa wieczystego użytkowania gruntu w prawo własności złożonego przez pozwanych w urzędzie 30 listopada 1999 roku.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty pozwani wnieśli o uchylenie zaskarżonego wyroku, zniesienie postępowania w zakresie dotkniętym nieważnością i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji z uwzględnieniem kosztów postępowania apelacyjnego jako części kosztów procesu. Ewentualnie wnieśli o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda kosztów postępowania za pierwszą instancję.

Powód wniósł o oddalenie apelacji oraz o zasądzenie od pozwanych solidarnie na swoją rzecz kosztów postępowania apelacyjnego wg norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna i podlega oddaleniu.

W pierwszej kolejności należy odnieść się do zarzutu nieważności postępowania.

Zgodnie z treścią art.214 § 1 k.p.c. rozprawa ulega odroczeniu m.in. wówczas, gdy nieobecność strony jest wywołana nadzwyczajnym wydarzeniem lub inną znaną sądowi przeszkodą, której nie można przezwyciężyć. Zgodnie z przedłożonym zaświadczeniem lekarza sądowego do listopada 2015 roku pozwani nie byli w stanie dokonywać czynności procesowych, a przy tym nie mieli ustanowionego pełnomocnika procesowego. Sąd Rejonowy dysponując zaświadczeniem miał obowiązek odroczyć rozprawę w dniu 27 maja 2015 roku. Zaniechanie tego obowiązku stanowi bezsprzecznie naruszenie art.214 § 1 k.p.c.

Opisane uchybienie może w pewnych sytuacjach procesowych skutkować nieważnością postępowania, o ile spowodowało pozbawienie strony możliwości obrony jej praw (art.379 pkt 5 k.p.c.).

W świetle utrwalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego przyjąć należy, że stwierdzenie nieważności postępowania wymaga rozważenia, czy w konkretnej sprawie nastąpiło naruszenie przepisów procesowych, czy uchybienie to miało wpływ na możność działania strony oraz, czy pomimo zaistnienia tych dwóch przesłanek strona mogła bronić swoich praw. Tylko przy kumulatywnych spełnieniu tych wszystkich przesłanek można mówić o prowadzącym do nieważności postępowania pozbawieniu strony możliwości obrony swoich praw (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 1.04.2011 roku sygn. II PK 248/10, L.). Jeżeli w toku (…) postępowania strony czynnie składały wnioski dowodowe i pisma procesowe, to tym samym strony miały faktyczne możliwości prezentacji swoich stanowisk procesowych z uwzględnieniem wcześniejszej znajomości stanowiska procesowego swojego przeciwnika, a swoje racje wykazywały dowodami ostatecznie przeprowadzonymi przez sąd. Przesłanka ustawowa pozbawienia strony możności obrony praw określona w art. 379 pkt 5 k.p.c. rozumiana jest jako pozbawienie strony całkowitej możliwości podejmowania czynności procesowych zmierzających do uzyskania ochrony prawnej w następstwie niemożliwości wzięcia udziału i nie brania udziału w postępowaniu lub jego istotnej części wskutek naruszenia przez sąd lub stronę przeciwną konkretnych przepisów kodeksu postępowania cywilnego (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15.10.2010 roku sygn. V CSK 58/10, L.).

W przedmiotowej sprawie pozwani znając stanowisko procesowe powoda, jego uzasadnienie i powołane dowody z dokumentów podjęli obronę przez złożenie sprzeciwu od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym. Pouczeni o dyspozycji art.503 § 1 k.p.c. to w sprzeciwie od nakazu zapłaty zobowiązani byli do określenia zakresu zaskarżenia, przedstawienia zarzutów, które pod rygorem ich utraty należy zgłosić przed wdaniem się w spór co do istoty sprawy oraz wskazać wszystkie okoliczności i dowody na poparcie swoich twierdzeń. Zgodnie ze zd.3 art.503 § 1 k.p.c. sąd pomija spóźnione twierdzenia i dowody, chyba że strona uprawdopodobni, że nie zgłosiła ich sprzeciwie bez swojej winy lub że uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy albo że występują inne wyjątkowe okoliczności.

Pozwani podnieśli zatem zarzuty nieskuteczności i niezasadności dokonanych przez powoda w roku 2000 oraz 2012 wypowiedzeń dotychczasowej opłaty rocznej za grunt oddany w użytkowanie wieczyste oraz wskazali na wadliwość wyceny nieruchomości dokonanej przez biegłych oraz nieprawidłowości w doręczaniu pism urzędowych. Na poparcie swoich twierdzeń powołali dowody z dokumentów, do których odniósł się Sąd Rejonowy w uzasadnieniu wyroku.

Ponownie do zajęcia stanowiska w sprawie zostali zobowiązani zarządzeniem z dnia 13 lutego 2015 roku – w terminie 14 dni. Zobowiązanie zostało doręczone pozwanym w drodze skutecznej awizacji, nie odpowiedzieli na wezwanie sądu, choć nie zachodziły ku temu żadne przeszkody.

Na rozprawie w dniu 27 maja 2015 roku nie były przeprowadzone żadne dowody. Pełnomocnik strony powodowej popierał dotychczasowe stanowisko procesowe. Nie powstały zatem żadne nowe okoliczności wymagające ustosunkowania się do nich przez pozwanych.

Odnotować przy tym należy, że wbrew zarzutom apelacji Sąd Rejonowy nie pominął dowodu z przesłuchania stron, gdyż dowód taki nie był dopuszczony. Żadna ze stron nie wnosiła o przeprowadzenie tego dowodu.

Apelujący podnoszą ponadto, że na skutek nieodroczenia rozprawy nie mogli zgłosić wniosku o dopuszczenie dowodu z dokumentu – wniosku z dnia 30 listopada 1999 roku o przekształcenie prawa użytkowania wieczystego gruntu w prawo własności. W świetle art.503 § 1 k.p.c. wniosek ten był spóźniony. Pozwani mogli powołać go w sprzeciwie od nakazu zapłaty. Ponadto dowód ten nie miał znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, tym samym Sąd I instancji nie naruszył art.233 § 1 k.p.c.

Reasumując, w ocenie Sądu Okręgowego uchybienie przez Sąd I instancji dyspozycji art.214 § 1 k.p.c. nie skutkowało pozbawieniem pozwanych możności obrony ich praw, a w konsekwencji nie zachodzi nieważność postępowania w rozumieniu art.379 pkt 5 k.p.c.

Pozwani nie sformułowali w apelacji zarzutów naruszenia prawa materialnego. Wystarczy zatem stwierdzić, że zaskarżony wyrok jest prawidłowy, a Sąd Okręgowy podziela zaprezentowany w uzasadnieniu wyroku wywód prawny.

W szczególności prawidłowo ocenił Sąd Rejonowy, że wobec skutecznego doręczenia pozwanym wypowiedzenia wysokości opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste w 2000 i w 2012 roku, właściwy tryb kwestionowania przez pozwanych zasadności podwyższenia opłaty rocznej regulują przepisy art.78-81 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Postępowanie przed samorządowym kolegium odwoławczym jest koniecznym elementem otwierającym drogę do ewentualnego przeniesienia poru dotyczącego wysokości opłaty przed sąd powszechny. W przypadku niewyczerpania tego trybu występuje czasowa niedopuszczalność drogi sądowej. W procesie o zapłatę zaktualizowanej opłaty rocznej przeciwko użytkownikowi wieczystemu wyłączona jest w konsekwencji możliwość badania zasadności dokonanego wypowiedzenia.

Pozwani nie wyczerpali trybu uregulowanego w art.78-81 ustawy o gospodarce nieruchomościami, nie kwestionowali przy tym, że nie dokonali zapłaty opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste za objęte żądaniem pozwu lata 2012-2014.

Z tych względów zaskarżony wyrok uwzględniający powództwo jest prawidłowy, zaś apelacja podlegała oddaleniu na podstawie art.385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie 98 § 1 i 3 w zw. art.391 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Wysokość wynagrodzenia pełnomocnika powoda w postępowaniu apelacyjnym została ustalona zgodnie z § 6 pkt 5 w zw. z § 12 ust.1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (t.j. Dz.U.2013 poz.490 ze zm.).