Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 5 kwietnia 2022 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi w sprawie z powództwa M. S. przeciwko Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W., o zapłatę:

1.  zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 1.500 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 23 czerwca 2020 roku do dnia zapłaty;

2.  oddalił powództwo w pozostałym zakresie;

3.  zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 1.530 zł tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od tej kwoty od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty;

4.  nakazał zwrócić na rzecz pozwanego ze środków Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi kwotę 639,41 zł tytułem niewykorzystanej zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego.

Apelację od opisanego wyroku wniosła strona pozwana, zaskarżając orzeczenie w zakresie pkt. 1 i 3. i zarzuciła:

1)  naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. w wyniku dokonania niewszechstronnej i dowolnej oceny materiału dowodowego w sprawie, w szczególności poprzez:

a.  nieuwzględnienie istotnego faktu, iż poszkodowany T. N. mógł nie posiadać uprawnień do kierowania pojazdami (prawa jazdy) w dacie szkody, ponieważ ukończył 18 lat w dniu 03.01.2020 r., a szkody doznał w dniu 15.04.2020 r., wobec czego nie wiadomo, czy poszkodowany posiadał w ogóle prawo jazdy, a co za tym idzie- czy istniała konieczność wynajmowania pojazdu zastępczego,

b.  nieuwzględnienie istotnego faktu, iż w dacie szkody pojazd marki J. stał obok warsztatu samochodowego, ponieważ nie odpalał, co oznacza, że poszkodowany i tak nie mógłby korzystać ze swojego pojazdu na czas naprawy, a zatem okres ten pozostaje bez związku ze szkodą z dnia 15.04.2020 r.,

c.  nienadanie odpowiedniego znaczenia faktom, iż w umowie najmu pojazdu zastępczego wskazano, że najemca (tj. poszkodowany) zobowiązany jest do naprawienia szkody poniesionej przez wynajmującego (tj. powoda) w pełnej wysokości, m.in. jeżeli szkoda ta zostanie wyrządzona przez najemcę lub osoby, którym udostępnił on pojazd: umyślnie, kierując pojazdem bez wymaganych uprawnień, kierując pojazdem pod wpływem alkoholu lub innych środków o podobnym działaniu, gdy po zdarzeniu kierujący zbiegł z miejsca zdarzenia itp., a poszkodowany nie chciał płacić żadnych kar i opłat, wobec czego najem u powoda nie spełniał jego oczekiwań, a zatem brak było podstaw do wynajęcia pojazdu zastępczego za tak zawyżoną stawkę u powoda w sytuacji, gdy istniała możliwość naliczania dodatkowych kar i opłat, których poszkodowany przecież chciał uniknąć,

d.  nieprawidłowe przyjęcie, że ubezpieczyciel nie informował poszkodowanego o akceptowanej przez niego dobowej stawce najmu pojazdu zastępczego oraz możliwości weryfikacji stawki najmu w przypadku wynajęcia przez poszkodowanego pojazdu zastępczego od podmiotu zewnętrznego za wyższą stawkę, w sytuacji gdy w aktach szkody znajdował się plik z informacją dla poszkodowanego, co oznacza, że informacja to musiała zostać wysłana do poszkodowanego,

e.  nienadanie odpowiedniego znaczenia faktowi, iż poszkodowany już w dacie szkody wiedział o zakwalifikowaniu zdarzenia jako szkody całkowitej, o czym świadczy oświadczenie poszkodowanego z dnia 15.04.2020 r. (załączone do pozwu), a zatem poszkodowany miał wystarczająco dużo czasu do dnia wypłacenia odszkodowania (30 dni) na poszukiwanie nowego samochodu, który mógłby zakupić od razu po uzyskaniu odszkodowania od pozwanego, a zatem niezasadne jest uznanie, że powód potrzebował dodatkowych 7 dni po wypłacie odszkodowania na poszukiwanie nowego samochodu, tym bardziej że poszkodowany nie zakupił żadnego nowego pojazdu po szkodzie,

f.  nieprawidłowe uznanie, iż powód był legitymowany do dochodzenia zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego za okres po dacie wypłaty odszkodowania (tj. 14.05.2020 r.), w sytuacji, gdy aneks do umowy najmu nie posiada daty, nie został przedstawiony ubezpieczycielowi w toku postępowania likwidacyjnego, nie został także załączony do pozwu na potwierdzenie długości okresu dochodzonego najmu, a powód przedstawił Aneks dopiero, gdy pozwany zakwestionował legitymację powoda do dochodzenia zwrotu kosztów najmu po dniu 14.05.2020 r., co uzasadnia twierdzenia pozwanego, iż dokument ten został sporządzony jedynie na potrzeby niniejszego postępowania sądowego, po zarzucie pozwanego co do braku legitymacji czynnej powoda,

2)  naruszenie przepisu art. 235 ² § 1 pkt 5 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie skutkujące niepominięciem przez Sąd I instancji dowodu z dokumentu „Aneks nr (...) do umowy najmu pojazdu zastępczego z dnia 15.04.2020 r.” załączonego do pisma powoda pt. „Replika na odpowiedź na pozew z dnia 05.08.2020 r., w sytuacji gdy dowód ten nie został załączony do pozwu, pomimo że dotyczył on spornej kwestii długości najmu pojazdu zastępczego podnoszonej w pozwie, a zatem powinien być złożony razem z pozwem, a także w sytuacji gdy dokument ten nie zawiera nawet daty, a więc nie wiadomo kiedy został sporządzony, a także nie został przesłany ubezpieczycielowi w toku postępowania likwidacyjnego, co pozwala twierdzić, iż dokument ten powstał jedynie na potrzeby niniejszego postępowania, po zarzutach pozwanego co do braku legitymacji czynnej powoda do dochodzenia zwrotu kosztów najmu za okres po dacie wypłaty odszkodowania (tj. 14.05.2020r.),

3)  naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art, 278 § 1 k.p.c. poprzez niewłaściwe zastosowanie polegające na oparciu rozstrzygnięcia na opinii biegłego, w sytuacji, gdy poszkodowany został poinformowany o możliwości weryfikacji stawki za dobę najmu w przypadku skorzystania z usług zewnętrznej wypożyczalni, a zatem nie mają znaczenia ustalenia biegłego oraz rynkowość stawki dobowej najmu powoda,

4)  naruszenie prawa materialnego tj. art. 361 k.c. poprzez błędną wykładnię i uznanie, że w granicach normalnego następstwa szkody mieści się najem pojazdu zastępczego w wygórowanej stawce dobowej najmu 430,50 zł brutto przez 37 dni, w sytuacji, gdy pozwany informował poszkodowanego o możliwości wynajęcia pojazdu zastępczego w wypożyczalniach współpracujących z pozwanym w stawce 210 zł/doba brutto, poszkodowany już w dniu 15.04.2020 r. wiedział o szkodzie całkowitej i mógł rozpocząć poszukiwanie nowego pojazdu, poszkodowany nie zakupił po szkodzie nowego samochodu, a powód nie miał legitymacji do dochodzenia kosztów najmu po dacie wypłaty odszkodowania,

5)  naruszenie przepisów prawa materialnego, a w szczególności art. 822 § 1 k.c. w zw. z art. 824 ¹ § 1 k.c. poprzez jego błędne zastosowanie i przyjęcie za uzasadnione nadmiernych w istocie kosztów najmu pojazdu zastępczego przez poszkodowanego w stawce dobowej najmu 430,50 zł brutto przez okres 37 dni,

6)  naruszenie przepisów prawa materialnego, a w szczególności art. 354 § 2 k.c. w zw. z art. 16 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych. Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, poprzez jego niezastosowanie skutkujące uznaniem, że poszkodowany nie naruszył obowiązku minimalizacji szkody i obowiązku współpracy wierzyciela z dłużnikiem przy wykonaniu zobowiązania, co następnie skutkowało uznaniem przez Sąd I instancji zasadności najmu pojazdu zastępczego w stawce 430,50 zł brutto przez okres 37 dni, podczas gdy poszkodowany był informowany o możliwości zorganizowania samochodu zastępczego z wypożyczalni współpracującej z ubezpieczycielem, o prawie weryfikacji dobowej stawki najmu do 210 zł brutto w przypadku wypożyczenia pojazdu z zewnętrznej wypożyczalni oraz w sytuacji gdy poszkodowany chciał wynająć pojazd zastępczych bez żadnych kar i opłat, a umowa najmu zawarta z powódką zawierała dodatkowe zobowiązania do naprawienia szkody poniesionej przez powoda w określonych przypadkach,

7)  naruszenie przepisów prawa materialnego - art. 481 k.c. w z w. z 817 § 1 k.c. poprzez niezastosowanie skutkujące błędnym uznaniem, że pozwany pozostawał w opóźnieniu już od 23.06.2020 r., podczas gdy dochodzone kwoty miały charakter sporny do chwili wyrokowania.

W konsekwencji podniesionych zarzutów strona pozwana wniosła o zmianę rozstrzygnięcia w zakresie zaskarżenia poprzez oddalenie powództwa, a także poprzez rozliczenie kosztów procesu stosownie do wyniku sprawy zweryfikowanego w toku instancji oraz o rozstrzygnięcie o kosztach procesu w zakresie postępowania przed sądem I oraz II instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego, stosownie do wyniku postępowania i zasady odpowiedzialności strony za wynik sprawy.

W odpowiedzi na apelację powódka wniosła o jej oddalenie w całości oraz zasądzenie od pozwanego zwrotu kosztów procesu za postępowanie przed Sądem II instancji według norm przepisanych - w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja powoda, jako bezzasadna, podlegała oddaleniu.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż Sąd II instancji podziela wszelkie ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego oraz ocenę dowodów wyrażoną w pisemnych motywach rozstrzygnięcia i przyjmuje je za własne, co skutkuje równocześnie ograniczeniem uzasadnienia do rozpoznania przedstawionych w apelacji zarzutów dotyczących prawa procesowego i materialnego (art. 387 § 2 ¹ pkt 1 k.p.c.).

Zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie zasługuje na uwzględnienie. Dopóki przeprowadzona przez sąd ocena mieści się w granicach wyznaczonych przez tę normę procesową i nie doznały naruszenia wskazane tam jej kryteria, sąd odwoławczy obowiązany jest ocenę tę, a co za tym idzie, także wnioski z niej wynikające dla ustalań faktycznych, aprobować (tak wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie w uzasadnieniu wyroku z dnia 20 września 2021 r., I ACa 226/20, L. ).

Zarzut nieuwzględnienia przez Sąd Rejonowy okoliczności, iż z racji młodego wieku nie ma pewności co do posiadania prawa jazdy przez poszkodowanego w dacie szkody jest całkowicie chybiony. Pomijając brak jakichkolwiek dowodów na poparcie tezy skarżącego, należy zwrócić uwagę, iż hipotetycznie, poszkodowany aby korzystać z pojazdu zastępczego nie musi go osobiście prowadzić. Nadto, normalną praktyką jest, iż to wynajmujący pojazd weryfikuje, czy najemca pojazdu posiada stosowne uprawnienia do kierowania nim.

Okoliczność, iż w dacie szkody pojazd poszkodowanego nie był jezdny nie ma znaczenia w niniejszej sprawie. Wskazać w tym miejscu należy na postulat pełnego odszkodowania, który przemawia za przyjęciem stanowiska o potrzebie zwrotu przez pozwanego tzw. wydatków koniecznych potrzebnych na czasowe używanie zastępczego środka komunikacji w związku z niemożnością korzystania z niego wskutek zniszczenia. Termin wydatków koniecznych oznacza przy tym wydatek niezbędny dla korzystania z innego pojazdu w takim samym zakresie, w jakim poszkodowany korzystałby ze swego środka lokomocji, gdyby mu szkody nie wyrządzono (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 września 2004 r., IV CK 672/03, Legalis nr 277761). W realiach niniejszej sprawy, powyższe sprowadza się do uznania, iż gdyby nie wyrządzono szkody (całkowitej) poszkodowanemu, miałby on (choćby hipotetyczną) możliwość naprawienia swojego pojazdu i korzystania z niego. Twierdzenie przeciwne, wymagałoby ze strony apelującego stosownego wykazania. Sąd zwraca również uwagę na niekonsekwencję strony pozwanej, która jednocześnie twierdzi, iż z uwagi na niesprawność pojazdu z dniu powstania szkody, poszkodowanemu nie przysługuje zwrot kosztów najmu pojazdu zastępczego, jednocześnie uznając swoją odpowiedzialność w tym zakresie, przy zastosowaniu niższej stawki dziennej oraz krótszego okresu najmu.

Odwołanie się przez skarżącego do zapisów zawartej przez poszkodowanego umowy najmu pojazdu dotyczących odpowiedzialności za wyrządzenie szkody w sposób umyślny, pod wpływem alkoholu bądź innych substancji o podobnym działaniu czy zbiegnięcia najemcy z miejsca zdarzenia jest, w ocenie Sądu Okręgowego co najmniej zaskakujące. Trudno wyobrazić sobie, aby jakikolwiek podmiot gospodarczy zajmujący się wynajmem pojazdów wyłączał odpowiedzialność najemcy za szkody spowodowane we wskazanych okolicznościach. Zapewne również, nie o brak takich kar i opłat chodziło poszkodowanemu podczas zawierania umowy z powódką. Poszkodowany zdecydował się skorzystać z oferty powódki mając na uwadze zniesienie udziału własnego w szkodzie, brak limitu km, brak kaucji czy brak dodatkowych opłat związanych z umową.

Przechodząc do wyboru oferty najmu pojazdu zastępczego, i tym samym, jak twierdzi apelujący braku współdziałania poszkodowanego z ubezpieczycielem na rzecz minimalizacji szkody, wskazać należy, iż stawka dobowa za najem pojazdu zastępczego nie stanowi wyłącznego kryterium przesądzającego o wyborze danej oferty najmu. Istotne są również pozostałe warunki umowy najmy, oraz sposób, w jaki kształtują uprawnienia najemcy.

Jednocześnie, odnosząc się do kwestii dotyczącej poinformowania przez ubezpieczyciela poszkodowanego o akceptowalnych stawkach za najem pojazdu zastępczego oraz o możliwości weryfikacji stawki w przypadku najmu od podmiotu zewnętrznego, podkreślić należy, iż pozwany nie odniósł się do zasadnych wątpliwości Sądu Rejonowego, a dotyczących nieudowodnienia przez pozwanego faktycznego poinformowania poszkodowanego o warunkach i możliwości najmu pojazdu zewnętrznego, wobec braku w aktach sprawy jakiegokolwiek potwierdzenia przesłania takiej informacji na adres pozwanego. Nadto, na co słusznie zwrócił uwagę Sąd Rejonowy, w treści spornego pisma zawarto wyłącznie oznaczenie uzasadnionego czasu najmu i stawek akceptowanych przez pozwanego.

Tym samym, brak przedstawienia przez pozwanego wyczerpujących informacji dotyczących warunków najmu pojazdu zastępczego uniemożliwił poszkodowanemu kompleksowe porównanie ofert, a w konsekwencji poszkodowany skorzystał z najmu pojazdu oferowanego przez powódkę, znając szczegółowe jego warunki.

Odnosząc się do postulowanego przez skarżącego bezpodstawnego zasądzenia na rzecz powódki kosztów najmu pojazdu zastępczego w okresie 7 dni od wypłaty odszkodowania, Sąd Okręgowy również ten zarzut uznaje za chybiony. Po pierwsze wskazać należy na niejednoznaczne stwierdzenie przez pozwaną, iż poszkodowany winien zakupić nowy pojazd „od razu” po wypłacie odszkodowania. Jeżeli interpretować owo określenie jako działanie bez zbędnej zwłoki, uznać należy, iż odnośnie transakcji zakupu pojazdu termin 7-dniowy (stosowany powszechnie przez ubezpieczycieli w przypadku uznania szkody całkowitej) nie sposób uznać za przewlekły. Jednocześnie, Sąd Okręgowy podkreśla, iż niezasadnym byłoby przyjęcie, iż poszkodowany winien angażować własne środki celem nabycia nowego pojazdu przed wypłatą odszkodowania. Za wątpliwe należy również uznać stanowisko apelującego, iż poszkodowany miał możliwość znalezienia odpowiedniego pojazdu przed otrzymaniem środków od ubezpieczyciela, by dokonać zakupu po wypłaceniu odszkodowania. Musiałoby się to wiązać z możliwością rezerwacji danego pojazdu (zapewne po wpłaceniu określonej kwoty tytułem zaliczki), co mogłoby znacząco zawęzić wybór pojazdu. Na koniec, należy odwołać się do stanowiska Sądu Najwyższego, który wskazał, iż nie zrywa adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy zdarzeniem szkodzącym a kosztami poniesionymi na najem pojazdu zastępczego przy tzw. szkodzie całkowitej, wypłata odszkodowania przez ubezpieczyciela, obejmującego różnicę w wartości uszkodzonego pojazdu sprzed i po wypadku, jeżeli nastąpiła ona, zanim nastąpił upływ czasu niezbędnego do nabycia przez poszkodowanego nowego pojazdu (uchwała SN z 22.11.2013 r., III CZP 76/13, OSNC 2014, nr 9, poz. 85.).

Zarzut naruszenia art. 235 ² § 1 pkt 5 k.p.c., to jest niepominięcie przez Sąd pierwszej instancji dowodu z dokumentu w postaci aneksu do umowy najmu pojazdu zastępczego Sąd Okręgowy uznał za chybiony. Po pierwsze, przesłanki pominięcia dowodu wskazane w ww. przepisie mają charakter fakultatywny, tj. jego zastosowanie należy do zakresu uznania sędziowskiego. Po drugie, wskazany przez apelującego punkt 5. dotyczy przypadku, kiedy dowód zmierza wyłącznie do przedłużenia postępowania, co w niniejszej spawie nie miało miejsca, gdyż dowód ten został przedstawiony w odpowiedzi na zarzut pozwanego o braku legitymacji czynnej powoda.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 278 § 1 k.p.c. wskazać należy, iż Sąd Rejonowy trafnie ocenił wnioski sformułowane w opinii biegłego, a dotyczące rynkowych stawek najmu pojazdów zastępczych jako istotne dla rozstrzygnięcia, gdyż pozwoliły ostatecznie na ustalenie, iż poszkodowany wynajął pojazd zastępczy po rynkowej stawce. Jednocześnie nie ma w tej kwestii znaczenia ewentualna możliwość weryfikacji stawek najmu przez ubezpieczyciela, gdyż wobec znacznego zaniżenia stawki najmu oferowanej przez ubezpieczyciela w stosunku od stawki rynkowej, wynik takiej weryfikacji zdaje się łatwy do przewidzenia.

Zarzut naruszenia art. 361 k.c. w świetle poczynionych powyżej rozważań nie zasługuje na aprobatę. Wobec niewykazania skutecznego poinformowania przez ubezpieczyciela poszkodowanego o możliwości i szczegółowych warunkach skorzystania z pojazdu zastępczego, mógł on skorzystać z najmu pojazdu w wybranym przez siebie miejscu, a wynikające z tego koszty najmu były ekonomicznie uzasadnione i celowe, bowiem mieściły się w granicach stawek rynkowych. Najem pojazdu zastępczego przez poszkodowanego pozostawał w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem wywołującym szkodę, był uzasadniony i nie wpłynął w żadnej mierze na zwiększenie rozmiarów szkody. Tym samym nie może być również mowy o naruszeniu art. 822 § 1 k.c. w zw. z art. 824 ¹ § 1 k.c. czy art. 354 § 2 k.c. w zw. z art. 16 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych. Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych.

Zgodnie z art. 354 § 1 k.c., dłużnik powinien wykonać zobowiązanie zgodnie z jego treścią i w sposób odpowiadający jego celowi społeczno - gospodarczemu oraz zasadom współżycia społecznego, a jeżeli istnieją w tym zakresie ustalone zwyczaje - także w sposób odpowiadający tym zwyczajom. W taki sam sposób powinien współdziałać przy wykonaniu zobowiązania wierzyciel (§ 2). Powyższe przepisy nakładają na strony stosunku prawnego obowiązek współdziałania. Jak trafnie zauważa apelujący, na poszkodowanym, jako uczestniku zdarzenia objętego ubezpieczeniem obowiązkowym, ciążył obowiązek zapobieżenia, w miarę możliwości, zwiększeniu się szkody, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t.j. Dz. U. z 2022 r., poz. 621). Powyższe nie oznacza jednak, że poszkodowany ma obowiązek podjąć wszelkie, nawet uciążliwe dla niego działania, by zmniejszyć ewentualną odpowiedzialność ubezpieczyciela. Obowiązek minimalizacji skutków szkody musi być utrzymany i stosowany w rozsądnych granicach i nie powinien być wykorzystywany do nakłaniania poszkodowanego, by zrezygnował z realizacji przysługujących mu praw podmiotowych. Należy bowiem wskazać, że w pierwszej kolejności to ubezpieczyciel winien podjąć wszelkie działania umożliwiające poszkodowanemu wywiązanie się z nałożonych na niego obowiązków. Tymczasem wskazana przez pozwanego informacja o możliwości wynajmu pojazdu zastępczego za jego pośrednictwem nie była kompletna, a nadto nie zostało udowodnione, iż w ogóle do poszkodowanego dotarła.

W ocenie Sądu Okręgowego brak jest podstaw do przypisania poszkodowanemu nielojalnego postępowania, naruszającego obowiązujące go, jako wierzyciela, na podstawie art. 354 § 2 k.c., wymogi współpracy z dłużnikiem przy wykonywaniu zobowiązania. Nie można również wysnuć wniosku, by poszkodowany w jakikolwiek sposób przyczynił się do zwiększenia szkody.

Zarzut naruszenia art. 481 k.c. w zw. z art. 817 § 1 k.c. jest nieuzasadniony.

Przepis art. 481 § 1 k.c. tylko ogólnie określa uprawnienie wierzyciela do żądania odsetek na wypadek, gdy dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego. Powód miał zatem prawo, co do zasady oparte właśnie na tym przepisie, domagać się odsetek od należnego mu odszkodowania za okres, w którym strona pozwana pozostawała w opóźnieniu z jego zapłatą. Kwestia zaś, od kiedy to opóźnienie istniało, regulowana jest już innymi przepisami, a to art. 14 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych. Zgodnie z art. 817 § 1 k.c. ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o powstaniu szkody, zaś jedynie, gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. Jednakże bezsporną część świadczenia ubezpieczyciel powinien spełnić w terminie przewidzianym w § 1 (art. 817 § 2 k.c.). Przywołany wyżej art. 14 ustawy z 22 maja 2003 r. tę regulację właściwie powiela. To na ubezpieczycielu spoczywa obowiązek prawidłowego wyliczenia kwoty odszkodowania, w terminie 30 dni (co do zasady). Jeżeli tego nie zrobi naraża się na zarzut opóźnienia i należne z tego tytułu odsetki.

Wobec bezzasadności zarzutów apelacyjnych, apelacja podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. Na koszty należne powódce złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika procesowego, w kwocie 135 zł, ustalone na podstawie § 2 pkt 2 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1935).