Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 6 kwietnia 2023 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi oddalił powództwo Miasta Ł. skierowane przeciwko S. S. o zapłatę, zasądził od Miasta Ł. na rzecz S. S. kwotę 900 złotych tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej pozwanej z urzędu oraz nakazał pobrać od Miasta Ł. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi kwotę 5.532,39 złotych tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Apelację od powyższego wyroku wniosła powódka, skarżąc go w całości. Zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

a) naruszenie przepisów prawa procesowego, mające wpływ na treść rozstrzygnięcia, a to:

• art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, skutkującej uznaniem, że sporny budynek przy ul. (...) w Ł., w szczególności zaś lokal nr (...) stwarzają zagrożenie dla życia i zdrowia pozwanej, skutkiem czego lokal ten posiada wady uniemożliwiające jego użytkowanie, co oznacza, iż pozwana nie była zobowiązana do uiszczania czynszu, w sytuacji gdy z opinii biegłego mgr. inż. J. K. z dnia 6 czerwca 2022 roku oraz opinii uzupełniającej z dnia 20 września 2022 roku, a także dokumentów przedłożonych do sprawy przez powoda wynika, że lokal ten nie stwarza zagrożenia w takim zakresie, a nadto, iż to pozwana uniemożliwiała przeprowadzenie w nim jakichkolwiek napraw;

b) naruszenie prawa materialnego, a to:

• art. 659 § 1 k.c. w zw. z art. 664 § 1 k.c. poprzez uznanie, iż powód jako wynajmujący dopuścił do używania przez pozwaną lokalu obarczonego wadami wyłączającymi korzystanie z niego, skutkiem czego pozwana nie odpowiada za uiszczanie czynszu, w sytuacji gry prawidłowa analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności opinii biegłego mgr. inż. J. K. z dnia 6 czerwca 2022 roku oraz opinii uzupełniającej z dnia 20 września 2022 roku, a także dokumenty przedłożone do sprawy przez powoda winny skutkować wnioskiem, że lokal ten nie stwarza zagrożenia w takim zakresie, a nadto, iż to pozwana uniemożliwiała przeprowadzenie w nim jakichkolwiek napraw;

c) powyższe uchybienia skutkowały również błędnym ustaleniem stanu faktycznego poprzez ustalenie, że sporny budynek przy ul. (...) w Ł., w szczególności zaś lokal nr (...) stwarzają zagrożenie dla życia i zdrowia pozwanej, skutkiem czego lokal ten posiada wady uniemożliwiające jego użytkowanie, a także, że powód jako wynajmujący dopuścił do używania przez pozwaną lokalu obarczonego wadami wyłączającymi korzystanie z niego, skutkiem czego pozwana nie odpowiada za uiszczanie czynszu, w sytuacji gry prawidłowa analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności opinii biegłego mgr. inż. J. K. z dnia 6 czerwca 2022 roku oraz opinii uzupełniającej z dnia 20 września 2022 roku, a także dokumentów przedłożonych do sprawy przez powoda winny skutkować wnioskiem, że lokal ten nie stwarza zagrożenia w takim zakresie, a nadto, iż to pozwana uniemożliwiała przeprowadzenie w nim jakichkolwiek napraw;

W konkluzji skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa w całości, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpatrzenia oraz o zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda zwrotu kosztów postępowania, w tym zwrotu kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych za postępowanie przed Sądem I i II instancji.

Zażalenie co do punktu 2. wyroku wniosła pozwana. Wskazała, iż nie zgadza się z wyrokiem Sądu Rejonowego w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach procesu. Sąd Rejonowy orzekł o kosztach procesu na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. kierując się słusznie zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy, jednak zdaniem skarżącej Sąd nie zasądził wszystkich koniecznych, uzasadnionych kosztów i skupił się tylko na wynagrodzeniu dla adwokata O. N. w kwocie 900 zł, nie zasądzając wydatków pozwanej S. S.. Wskazała, iż pismem z dnia 20.03.2023 roku, czyli przed ostatnią rozprawą k. 668 akt sprawy, przedstawiła paragon na kwotę 156 zł, paragon na kwotę 97 zł, paragon na kwotę 15,40 zł. Dowód : - paragony k. 669, 670 671.

Ponadto w piśmie z dnia 04 kwietnia 2023 roku ( karta 685 i następne) czyli przed ogłoszeniem wyroku z dnia 06.04.2023 roku złożyła także wniosek o zwrot kosztów wykonania kserokopii zdjęć, które były dowodami w aktach sprawy i Sąd posługiwał się tymi zdjęciami jako materiałem dowodowym przy wydawaniu wyroku .W dniu 04.04.2023 roku zażądała zasądzenia na swoją rzecz kwoty 489,60 zł. (paragony na kwotę 80 zł, k. 697, na kwotę 36,50 k. 698, na kwotę 36,50 zł k. 699 - na kwotę 36,50 zł k. 700 , na kwotę 12 zł k. 701, na kwotę 26 zł x 2 k. 701 A na kwotę 15 zł k.702, na kwotę 28,50 zł k.703 na kwotę 35,25 zł k. 704, na kwotę 35,25, k.705, na kwotę 38 zł k. 706, na kwotę 36,40 zł k. 707, na kwotę 22,50 zł k. 708, na kwotę 22,50 zł k. 709, na kwotę 39,20 zł k. 710, na kwotę 26,00 zł. Łącznie jest to kwota kwota 489,60 zł.

Na dowód tego, że poniosła realnie koszty kserokopii przedstawiła oświadczenie z dnia 27 kwietnia 2023 roku od Pana M. S., że wykonywał dla niej usługi kserokopii i wydruku zdjęć do akt sprawy.

W konkluzji wskazała, że łącznie żąda zapłaty kwoty 791 zł oprócz kwoty 900 zł dla adwokata.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda jako niezasadna podlegała oddaleniu. Zażalenie pozwanej było zaś zasadne i skutkowało zmianą zaskarżonego postanowienia o kosztach.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do apelacji powoda należy wskazać, iż Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne poczynione przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne. Zdaniem Sądu Okręgowego wyrok Sądu Rejonowego odpowiada prawu i jako taki musi się ostać. Podniesione przez apelującego zarzuty nie zasługiwały na uwzględnienie.

Wobec sformułowania przez powoda zarzutów naruszenia przepisów prawa materialnego oraz przepisów postępowania, należało odnieść się w pierwszej kolejności do zarzutów naruszenia przepisów procedury, gdyż wnioski w tym zakresie z istoty swej determinują rozważania, co do kolejnych zarzutów apelacyjnych. Jedynie nieobarczone błędem ustalenia faktyczne, będące wynikiem należycie przeprowadzonego postępowania, mogą być bowiem podstawą oceny prawidłowości kwestionowanego rozstrzygnięcia w kontekście twierdzeń o naruszeniu przepisów prawa materialnego.

Sąd Okręgowy uznał za niezasadne zarzuty naruszenia art. 233 § 1 k.p.c.. Formułując zarzut uchybienia art. 233 k.p.c., odnoszący się do błędów w ocenie materiału dowodowego, konieczne jest wskazanie, który dowód został nieprawidłowo oceniony przez niezasadne danie mu wiary czy przypisanie mocy dowodowej bądź też przez bezpodstawną odmowę obdarzenia go przymiotem wiarygodności, czy mocy dowodowej. Zarzut ten mógłby zostać uwzględniony tylko wówczas, gdyby skarżący wykazał, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im je przyznając, a także w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo – skutkowych (tak wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 30 maja 2022 r., I ACa 107/21, Legalis nr 2712599, wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 8 czerwca 2022 r., I ACa 771/21, Legalis nr 2712624).

Przenosząc powyższe na grunt przedmiotowej sprawy wskazać należy, że powyższe zarzuty podniesione w apelacji stanowią jedynie polemikę z prawidłowo poczynionymi ustaleniami Sądu Rejonowego. Podniesione zarzuty stanowią w istocie zarzuty prawa materialnego. Jak prawidłowo ustalił Sąd pierwszej instancji, lokal mieszkalny numer (...), znajdujący się w budynku numer (...), położonym w Ł. przy ulicy (...) nie nadaje się do zamieszkiwania, co w pełni potwierdza zgromadzony materiał dowodowy, w konsekwencji zatem nie powinny być naliczane opłaty z tytułu czynszu. Powódka znając treść opinii kominiarskiej nie podjęła się jakichkolwiek działań zmierzających do usunięcia stwierdzonych nieprawidłowości.

Także zarzut art. 659 § 1 k.c. w zw. z art. 664 § 1 k.c. nie jest zasadny.

Wbrew argumentacji skarżącego, ze zgromadzonego materiału dowodowego, nie sposób dojść innej konkluzji, niż, że stan techniczny przedmiotowego lokalu jak i budynku zajmowanego przez pozwaną stwarzał w powyższym okresie zagrożenie dla życia i zdrowia pozwanej oraz innych lokatorów. Skoro należność dochodzona przez powódkę obejmuje okres od 1 sierpnia 2019 roku do 31 października 2020 roku to wbrew zarzutom apelującego powoda okoliczność niewpuszczania do lokalu ekipy remontowej przez pozwaną do zajmowanego przez nią lokalu nie ma znaczenia, nadto ta okoliczność nie została nawet wykazana przez stronę powodową. Prawidłowo Sąd Rejonowy ocenił żądanie zapłaty czynszu w niniejszej sprawie przez pozwaną jako niezgodne z zasadami współżycia społecznego. Skoro pozwana wielokrotnie podejmowała kroki przed Powiatowym Inspektorem Nadzoru Budowlanego, czy przed Radą Miejską to tym bardziej nie można usprawiedliwiać bezczynności powódki. Powódka wiedząc o złym stanie technicznym wynajmowanego lokalu i o swoich zaniedbaniach w tym zakresie, mimo wszystko wciąż domagała się zapłaty czynszu. Wbrew argumentacji skarżącej, biegły mgr. I.. J. K. w swojej opinii jednoznacznie określił, że badany budynek stanowi zagrożenie dla życia i zdrowia lokatorów. Stan ten utrzymywać się będzie do czasu przeprowadzenia wszelkich prac remontowych zleconych przez Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego.

Podsumowując powyższy wywód stwierdzić należy, iż wywiedziona przez powoda apelacja nie zawierała zarzutów, mogących podważyć rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego i w konsekwencji podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c..

Oceniając zażalenie wniesione przez pozwaną, wskazać należy, iż było ono zasadne.

Sąd pierwszej instancji za zasadne uznał jedynie koszty procesu w kwocie 900 zł, stanowiące wynagrodzenie adwokata, naruszając art. 98 k.p.c. Zgodnie z art. 98 k.p.c. w zakresie obowiązku zwrotu obciążających stronę przegrywającą proces, mieszczą się wyłącznie koszty celowe.

Celowość tych kosztów Kodeks łączy z czynnością dochodzenia praw i celowej obrony. Nie może być ona utożsamiana z ich niezbędnością, która jest z kolei związana z kosztami. Koszty procesu obejmują: koszty sądowe, na które składają się: opłaty i wydatki, opłaty kancelaryjne, koszty strony, która występuje osobiście lub z pełnomocnikiem niebędącym adwokatem lub radcą prawnym oraz koszty związane z reprezentowaniem strony przez adwokata lub radcę prawnego albo rzecznika patentowego. Sąd pierwszej instancji pominął okoliczność, iż pozwana wnosiła o zwrot kosztów wykonania kserokopii zdjęć lokalu numer (...) położonego w Ł. przy ulicy (...), które były dowodami w aktach sprawy i które znajdują się w aktach sprawy jako materiał dowodowy. Pozwana na poniesione koszty przedstawiła stosowne rachunki, na kwotę 791 zł. Skoro dowody te stanowiły podstawę ustaleń faktycznych czynionych przez Sąd Rejonowy, to koszty ich uzyskania należy uznać za celowe i podlegające zwrotowi od strony przegrywającej.

Wobec wyżej wskazanej argumentacji Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że ustalenie wysokości kosztów procesu zasądzonych na rzecz pozwanej przez Sąd Rejonowy nie było prawidłowe, zatem Sąd odwoławczy na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok w punkcie 2. podwyższając kwotę 900 złotych zasądzoną w punkcie 2. zaskarżonego wyroku do kwoty 1.691.

O kosztach postępowania apelacyjnego oraz postępowania zażaleniowego mając na uwadze, iż pozwana wygrała postępowanie apelacyjne i zażaleniowe w całości Sąd Okręgowy rozstrzygnął w oparciu o art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 3 oraz § 10 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (t.j. Dz. U. z 2023 r., poz. 1964) za postępowanie apelacyjne oraz w oparciu o art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 3 oraz § 10 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (t.j. Dz. U. z 2023 r., poz. 1964), łącznie zasądzając od powoda na rzecz pozwanej kwotę 810 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym i zażaleniowym.

Brak było podstaw do obciążenia powoda kosztami dalszych materiałów zdjęciowych składanych przez pozwaną w toku postępowania apelacyjnego.

Pisma procesowego składane w tym zakresie przez pozwaną były składane przez pozwaną bez wcześniejszego uzyskania zgody Sądu Okręgowego na ich złożenie, zaś załączone na tym etapie fotografie były zbędne dla rozstrzygnięcia sprawy. Pełny, pozwalający na rozstrzygnięcie sprawy materiał dowodowy został bowiem zgromadzony w toku postępowania przed Sądem Rejonowym.

Na podstawie art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sadowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz.U. z 2023 r., poz. 1144) w zw. z art. 100 k.p.c. Sąd Okręgowy w punkcie 4) nakazał pobrać od powoda na rzecz Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Łodzi kwotę 30 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych – opłaty sądowej od zażalenia.