Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia z dnia 23 marca 2021 r., w sprawie z powództwa E. K. przeciwko D. M. o zapłatę, Sąd Rejonowy w Pabianicach:

1.  oddalił powództwo,

2.  zasądził od E. K. na rzecz D. M. kwotę 1800 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu,

3.  nakazał pobranie od E. K. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Pabianicach kwoty 728,82 złotych tytułem nieuiszczonych wydatków.

Powódka w swej apelacji zaskarżyła powyższe rozstrzygnięcie w całości, zarzucając skarżonemu wyrokowi:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku poprzez niczym nieuzasadnione przyjęcie, iż:

a.  pozwana nie została przez powódkę poinformowana o przysługujących jej uprawnieniach konsumenckich, w szczególności prawie do odstąpienia od umowy wypożyczenia z dnia 4 października 2019 roku, jako zawartej poza lokalem przedsiębiorstwa, podczas gdy pozwana uzyskała pełną informację o przysługujących jej uprawnieniach konsumenckich, w tym prawie do odstąpienia od umowy, jako zawartej poza lokalem przedsiębiorstwa,

b.  pozwana w dniu 15 listopada 2019 roku dokonała skutecznego odstąpienia od umowy wypożyczenia z dnia 4 października 2019 roku, podczas gdy, wobec uzyskania przez pozwaną pełnej informacji o przysługujących jej uprawnieniach konsumenckich, w tym prawie do odstąpienia od umowy, jako zawartej poza lokalem przedsiębiorstwa, złożone przez pozwaną oświadczenie, jako złożone po upływie ustawowego 14-dniowego terminu, winno zostać uznane za pozbawione jakiejkolwiek doniosłości prawnej;

2.  art. 233 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów polegającej na niczym nieuzasadnionym przyjęciu, iż:

a.  pozwana nie sprawdzała, czy urządzenie, jakie zostało jej wydane przez pracownika powódki było rzeczywiście lokalizatorem, będącym przedmiotem umowy wypożyczenia z dnia 4 października 2019 roku, co doprowadziło Sąd do niczym nieuzasadnionego stwierdzenia, iż pozwana powzięła wątpliwości co do autentyczności przedmiotowego lokalizatora, podczas gdy zawierając umowę wypożyczenia z dnia 4 października 2019 roku pozwana oświadczyła, iż zapoznała się ze stanem technicznym wypożyczonego sprzętu, nie zgłaszając do niego żadnych zastrzeżeń,

b.  zeznania pozwanej zasługują na uwzględnienie w całości w sytuacji, w której pozwana w złożonym przez siebie sprzeciwie od nakazu zapłaty z dnia 4 marca 2020 roku zakwestionowała wydanie przez powódkę lokalizatora, będącego przedmiotem umowy wypożyczenia z dnia 4 października 2019 roku (str. 2 sprzeciwu), zarazem przyznając na rozprawie w dniu 2 marca 2021 roku, iż przedmiotowy lokalizator został jej wydany (00:35:41 - 00:54:40 k. 128-129), co winno dyskwalifikować zeznania pozwanej, jako niewiarygodne, w całości;

c.  zeznania świadków P. K. i K. N. nie zasługują na uwzględnienie w zakresie, w jakim świadkowie potwierdzili poinformowanie pozwanej o przysługujących jej uprawnieniach konsumenckich, w szczególności prawie do odstąpienia od umowy wypożyczenia z dnia 4 października 2019 roku, jako zawartej poza lokalem przedsiębiorstwa, podczas gdy zeznania świadków były logiczne i spójne, co winno skutkować ich uwzględnieniem w całości; co miało istotny wpływ na wynik sprawy, albowiem w konsekwencji doprowadziło Sąd do błędnego przekonania, wbrew zasadom logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, iż dochodzone w niniejszym postępowaniu roszczenia nie zasługują na uwzględnienie;

3.  art. 233 § 1 w zw. z art. 278 § 1 k.p.c. poprzez niczym nieuzasadnione stwierdzenie, iż lokalizator, będący przedmiotem umowy wypożyczenia z dnia 4 października 2019 roku, był urządzeniem wymagającym profesjonalnej wiedzy co do jego obsługi i instalacji, co - wobec wydania przedmiotowego sprzętu elektronicznego pozwanej - miałoby stanowić niedopuszczalne przerzucenie na pozwaną ciężaru utraty bądź uszkodzenia lokalizatora, podczas gdy do stwierdzenia, czy lokalizator, będący przedmiotem umowy wypożyczenia z dnia 4 października 2019 roku, był urządzeniem wymagającym profesjonalnej wiedzy co do jego obsługi i instalacji wymagało - dokonanego wszakże na ewentualny wniosek pozwanej, którego w niniejszym postępowaniu zabrakło - przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego sądowego, co wykluczało możliwość poczynienia przez Sąd przedmiotowych ustaleń na niekorzyść powódki;

4.  art. 6 k.c. w zw. z art. 231 i 232 k.p.c. poprzez ich błędne zastosowanie polegające na oddaleniu wytoczonego przez powódkę powództwa w sytuacji, w której powódka w sposób należyty wykazała dochodzone przez siebie roszczenie zarówno co do zasady, jak i co do wysokości, natomiast pozwana nie sprostała ciążącemu na niej obowiązkowi dowodowemu, nie powołując żadnych dowodów, z których wynikałaby bezzasadność dochodzonego w niniejszej sprawie roszczenia; naruszenie przepisów prawa materialnego:

5.  art. 12 ust. 1 w zw. z art. 27 ustawy z dnia 30 maja 2014 roku o prawach konsumenta poprzez ich bezzasadne zastosowanie w niniejszej sprawie w sytuacji, w której złożone przez pozwaną oświadczenie z dnia 15 listopada 2019 roku o odstąpieniu od umowy wypożyczenia z dnia 4 października 2019 roku, jako spóźnione, nie mogło wywołać żadnych skutków prawnych; art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 23 sierpnia 2007 roku o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym poprzez jego bezzasadne zastosowanie w niniejszej sprawie w sytuacji, w której powódka przedstawiła pozwanej wszystkie wymagane przepisami prawa informacje obejmujące przysługujące pozwanej uprawnienia konsumenckie, w szczególności prawo do odstąpienia od umowy wypożyczenia z dnia 4 października 2019 roku, jako zawartej poza lokalem przedsiębiorstwa, a co za tym idzie nie może być mowy o jakimkolwiek wprowadzeniu pozwanej w błąd przez powódkę;

6.  art. 675 § 1 i 3 w zw. z art. 471 Kodeksu cywilnego poprzez ich nieprawidłowe zastosowanie w niniejszej sprawie polegające na uznaniu, iż obciążające pozwaną ryzyko utraty bądź uszkodzenia lokalizatora, będącego przedmiotem umowy wypożyczenia z dnia 4 października 2019 roku, stanowi niedopuszczalną praktykę umowną, podczas gdy w rzeczywistości przedmiotowy ciężar spoczywał na pozwanej z mocy prawa;

7.  art. 494 § 1 Kodeksu cywilnego poprzez jego nieprawidłowe zastosowanie w niniejszej sprawie - pod warunkiem uznania skuteczności dokonanego przez pozwaną odstąpienia od umowy wypożyczenia z dnia 4 października 2019 roku, czemu jednakże pozwana kategorycznie się sprzeciwia - polegające na uznaniu, iż roszczenie powódki o zapłatę kwoty stanowiącej równowartość niezwróconego przez pozwaną sprzętu elektronicznego w postaci lokalizatora (...) z dodatkową baterią, dostępem do systemu (...) life, SMS w UE oraz magnesem neodymowym w wysokości 4.540,00 złotych nie zasługuje na uwzględnienie w sytuacji, w której pozwana - niezwłocznie po odstąpieniu od umowy - winna była zwrócić powódce lokalizator, będący przedmiotem umowy wypożyczenia z dnia 4 października 2019 roku, lub jego równowartość, co winno skutkować uwzględnieniem powództwa w tej części.

W związku z podniesionymi zarzutami, powódka wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku Sądu Rejonowego w Pabianicach I Wydział Cywilny z dnia 23 marca 2021 roku (sygn. akt: I C 224/20) w całości poprzez uwzględnienie powództwa w całości oraz zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki zwrotu kosztów postępowania przed Sądami I i II instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. Ewentualnie, powódka wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu Rejonowego w Pabianicach I Wydział Cywilny z dnia 23 marca 2021 roku (sygn. akt: I C 224/20) w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji oraz zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki zwrotu kosztów postępowania przed Sądami I i II instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Pozwana wniosła o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy dodatkowo ustalił:

Wartość wydanego pozwanej lokalizatora (...) z dodatkową baterią, dostępem do systemu (...) L. przez okres 12 miesięcy oraz usługą roamingu + SMS w UE przez okres 12 miesięcy wynosił 4380 zł brutto.

(faktura VAT nr (...) – k. 75)

Pozwana odbierając lokalizator zapoznała się ze stanem technicznym przedmiotowego sprzętu i nie zgłaszała do niego żadnych zastrzeżeń.

(protokół zdawczo – odbiorczy z dnia 4 października 2019 roku – k.13; zeznania świadka K. N. - k. 127)

(...) lokalizatora nie wymagała wiedzy specjalistycznej. Jego montaż ograniczał się do przyłożenia urządzenia do metalowej części karoserii samochodu pozwanej marki P., zaś do jego obsługi konieczne było jedynie zalogowanie się na odpowiedniej stronie internetowej. Dane potrzebne do logowania, w tym hasło startowe zostały pozwanej przekazane przez pracownika skarżącej wraz z urządzeniem.

(zeznania świadka P. K. - k. 126; zeznania świadka K. N. - k. 127; zeznania pozwanej - k. 128 - 129)

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja powódki okazała się zasadna o tyle, że skutkowała częściową zmianą orzeczenia.

Na wstępie wskazać należy, iż art. 382 k.p.c. nakłada na sąd II instancji obowiązek rozważenia na nowo całego zebranego w sprawie materiału oraz dokonania własnej, samodzielnej i swobodnej oceny, w tym oceny zgromadzonych dowodów (vide: uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 17 kwietnia 1998 r., II CKN 704/97 - Lex). Sąd II instancji nie ogranicza się zatem tylko do kontroli sądu I instancji, lecz bada ponownie całą sprawę, a rozważając wyniki postępowania przed sądem I instancji, władny jest ocenić je samoistnie. Postępowanie apelacyjne jest więc przedłużeniem procesu przeprowadzonego przez pierwszą instancję, co oznacza, że nie toczy się on na nowo.

Sąd Rejonowy dokonał w przewarzającej mierze prawidłowych ustaleń faktycznych, choć nie ustrzegł się w tym zakresie pewnych uchybień, o których mowa w dalszej części uzasadnienia. Ustalenia te w większości Sąd Odwoławczy podziela i przyjmuje za własne, Jednakże, z tak poczynionych ustaleń faktycznych Sąd Rejonowy wyciągnął błędne wnioski i z tego względu zaskarżone rozstrzygnięcie w orzeczonym zakresie nie mogło się ostać. Pomimo tego bowiem, że Sąd pierwszej instancji przeprowadził trafne rozważania dotyczące charakteru powództwa o zapłatę, to jednak mylnie ocenił, iż żądanie powódki w całości polegało oddaleniu.

W pierwszej kolejności za chybiony należało uznać zarzut błędu w ustaleniach polegający na przyjęciu, że pozwana nie została przez powódkę poinformowana o przysługujących jej uprawnieniach konsumenckich, oraz że pozwana w dniu 15 listopada 2019 roku dokonała skutecznego odstąpienia od umowy wypożyczenia z dnia 4 października 2019 roku. Wskazać należy, że zarzut błędnych ustaleń faktycznych nie jest odrębnym zarzutem apelacyjnym. Błąd w ustaleniach faktycznych nie jest błędem samym w sobie, ale efektem naruszenia przez Sąd jakiegoś innego przepisu normującego postępowanie dowodowe. Najczęściej będzie to art. 233 § 1 k.p.c. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych powinien być więc sformułowany w taki sposób, że najpierw należy wskazać naruszony przepis i sposób jego naruszenia, a dopiero uzasadniając ten zarzut wykazać błędne ustalenie stanu faktycznego jako następstwo tego naruszenia. Stawiając tego rodzaju zarzuty o charakterze procesowym apelujący w istocie zanegował prawidłowość przeprowadzonego przez Sąd meriti procesu subsumpcji ustalonego stanu faktycznego pod właściwe przepisy - art. 12 ust. 1 w zw. z art. 27 ustawy z dnia 30 maja 2014 roku o prawach konsumenta (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 287 z późn. zm.) i art. 494 § 1 k.c., który to proces należy do stosowania prawa materialnego. W rzeczywistości więc ta grupa zarzutów – podobnie jak zarzut związany z naruszeniem art. 233 § 1 k.p.c. w części jest uzupełnieniem zarzutu obrazy prawa materialnego.

W ocenie Sądu Okręgowego zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. w zakresie odnoszącym się do oceny dowodów z zeznań świadków P. K. i K. N. co do kwestii poinformowania pozwanej o przysługujących jej uprawnieniach konsumenckich nie zasługuje na uwzględnienie. Wskazać należy, że dla podważenia dokonanej przez Sąd I Instancji oceny dowodów oraz poczynionych w oparciu o nią ustaleń nie jest wystarczające wskazanie, że zgromadzone dowody pozwalają na wyciągnięcie odmiennych wniosków, co do okoliczności faktycznych danej sprawy. Z pewnością zaś zarzut naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów nie może polegać li tylko na przedstawieniu własnych, zadowalających dla skarżącego ustaleń stanu faktycznego, dokonanych na podstawie własnej, korzystnej dla niego oceny materiału dowodowego w oderwaniu od całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Przypomnienia wymaga również, że przy zróżnicowanym i sprzecznym co do treści materiale dowodowym, o treści ustaleń faktycznych decyduje ostatecznie przekonanie sądu. Jeżeli w sprawie istnieją dwie grupy przeciwstawnych dowodów, ustalenia faktyczne z konieczności muszą pozostawać w sprzeczności z jedną z nich. W takiej sytuacji, jaka zaistniała w niniejszym sporze, sąd orzekający w ramach i granicach swobodnej oceny dowodów ma prawo eliminacji pewnych dowodów, poprzez uznanie, że pozbawione są one wiarygodności albo, że nie są istotne. Jeżeli przy tym stanowisko swoje w zakresie dokonanych wyborów uzasadni w sposób zgodny z intencją art. 233 § 1 k.p.c., to nie dopuszcza się jego naruszenia.

Przede wszystkim Sąd I instancji wyjaśnił dlaczego zeznania wskazanych przez powódkę świadków w zakresie, w jakim świadkowie potwierdzili poinformowanie pozwanej o przysługujących jej uprawnieniach konsumenckich, w szczególności prawie do odstąpienia od umowy wypożyczenia z dnia 4 października 2019 roku, jako zawartej poza lokalem przedsiębiorstwa nie stanowiły podstawy ustaleń faktycznych, zaś apelacja powódki nie wykazuje uchybień w rozumowaniu Sądu, które podważałyby prawidłowość dokonanej oceny. Należało zgodzić się z Sądem I instancji, że zeznania świadka K. N. są wiarygodne co do sposobu zawarcia umowy z pozwaną. Nie można natomiast dać wiary zeznaniom świadka co do sposobu poinformowania pozwanej o braku możliwości odstąpienia od umowy. Z kolei zeznaniom świadka P. K., należało dać wiarę w części. Świadek nie był bowiem bezpośrednim uczestnikiem rozmowy pomiędzy pozwaną a pracownikiem oddelegowanym do zawarcia umowy, a zatem wiedzę co do treści tej rozmowy mógł posiadać jedynie od K. N..

Słuszny natomiast okazał się zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. w zakresie odnoszącym się do oceny dowodu z zeznań pozwanej D. M., które w zakresie faktu sprawdzenia lokalizatora w momencie jego odbioru należało ocenić jako niespójne, nielogiczne oraz sprzeczne z pozostałym materiałem dowodowym. D. M. w toku postępowania oświadczyła, iż nie sprawdzała, czy urządzenie, jakie zostało jej wydane przez pracownika powódki było rzeczywiście lokalizatorem, będącym przedmiotem umowy wypożyczenia z dnia 4 października 2019 roku, podczas gdy z treści protokołu zdawczo – odbiorczego z dnia 4 października 2019 roku wynika, że pozwana zapoznała się ze stanem technicznym przedmiotowego sprzętu i nie zgłaszała do niego żadnych zastrzeżeń. W treści dokumentu zawarte zostało stosowne oświadczenie w tym zakresie.

Zasadny okazał się zarzut naruszenia art. 233 § 1 w zw. z art. 278 § 1 k.p.c. W ocenie Sądu Odwoławczego brak jest podstaw do uznania, iż lokalizator, będący przedmiotem umowy wypożyczenia z dnia 4 października 2019 roku, był urządzeniem wymagającym profesjonalnej wiedzy co do jego obsługi i instalacji. Jak wynika z zebranego materiału dowodowego, tj. zeznań świadka P. K., zeznań świadka K. N. oraz zeznań pozwanej instalacja urządzenia ograniczała się do przyczepienia go do pojazdu pozwanej, z czym ta bez problemu sobie poradziła, urządzenie zostało zabezpieczone przed warunkami atmosferycznymi przez pozwaną za pomocą czarnej taśmy klejącej, a samo przyczepienie polegało na przyłożeniu urządzenia do metalowego elementu karoserii samochodu. Pozwana do obsługi lokalizatora potrzebowała jedynie adresu strony internetowej, loginu i hasła. Dane te zostały przekazane pozwanej podczas przekazywania sprzętu, czemu pozwana w toku procesu nie zaprzeczała. W ocenie Sądu Okręgowego otwarcie odpowiedniej strony internetowej oraz zalogowanie się na niej, nie wymaga specjalistycznej wiedzy. Jak również wynika z zeznań pozwanej cały czas mogła liczyć na pomoc powódki w zakresie obsługi urządzenia.

Wobec powyższego należy zgodzić się z zarzutem naruszenia prawa materialnego, tj. art. 675 § 1 i 3 w zw. z art. 471 k.c. k.c. poprzez ich nieprawidłowe zastosowanie. Sąd Rejonowy błędnie uznał, że obciążające pozwaną ryzyko utraty bądź uszkodzenia lokalizatora, będącego przedmiotem umowy wypożyczenia z dnia 4 października 2019 roku, stanowi niedopuszczalną praktykę umowną. Zgodnie z art. 675 § 1 i 3 k.c., po zakończeniu najmu najemca obowiązany jest zwrócić rzecz w stanie niepogorszonym, jednakże nie ponosi odpowiedzialności za zużycie rzeczy będące następstwem prawidłowego używania. Domniemywa się, że rzecz była wydana najemcy w stanie dobrym i przydatnym do umówionego użytku. Natomiast, zgodnie z art. 471 k.c., dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi, co przenosi ciężar dowodu w zakresie wyłączenia odpowiedzialności, o którym mowa w tym przepisie, na najemcę.

W niniejszej sprawie jednak pozwana D. M. nie wykazała żadnej okoliczności mogącej uwolnić ją od odpowiedzialności za utratę lokalizatora, będącego przedmiotem umowy wypożyczenia z dnia 4 października 2019 roku. Uznać zatem należy, że przedmiotowy ciężar spoczywał na pozwanej z mocy prawa. Słusznie wskazał Sąd I instancji, że umowa zawarta przez strony wypożyczenia zawierała wszelkie essentialia negotii umowy najmu. Wskazać należy, że z przepisów art. 675 w zw. z art. 471 k.c., wynika obowiązek sprawowania przez najemcę pieczy nad przedmiotem najmu, a w szczególności zabezpieczenia przedmiotu najmu przed uszkodzeniem, zniszczeniem lub utratą, czego pozwana w niniejszej sprawie zaniechała, a co Sąd meriti w sposób nieprawidłowy usankcjonował.

Rację ma również skarżąca podnosząc zarzut naruszenia art. 494 § 1 k.c. Pozwana D. M. niezwłocznie po odstąpieniu od umowy winna była zwrócić powódce lokalizator, będący przedmiotem umowy wypożyczenia z dnia 4 października 2019 roku, lub jego równowartość, co winno skutkować uwzględnieniem powództwa w tej części. Zgodnie z art. 494 § 1 k.c. strona, która odstępuje od umowy wzajemnej, obowiązana jest zwrócić drugiej stronie wszystko, co otrzymała od niej na mocy umowy, a druga strona obowiązana jest to przyjąć. Strona, która odstępuje od umowy, może żądać nie tylko zwrotu tego, co świadczyła, lecz również na zasadach ogólnych naprawienia szkody wynikłej z niewykonania zobowiązania. Sąd Rejonowy w sposób nieprawidłowy pominął regulację prawną zawartą w przedmiotowym przepisie, błędnie uznając, iż roszczenie powódki o zapłatę kwoty stanowiącej równowartość niezwróconego przez pozwaną sprzętu elektronicznego w postaci lokalizatora (...) z dodatkową baterią, dostępem do systemu (...) life, SMS w UE nie zasługuje na uwzględnienie w sytuacji, w której pozwana - niezwłocznie po odstąpieniu od umowy - winna była zwrócić powódce lokalizator, będący przedmiotem umowy wypożyczenia z dnia 4 października 2019 roku, lub jego równowartość, co winno skutkować uwzględnieniem powództwa w tej części.

Za chybione należało uznać natomiast zarzuty naruszenia art. 6 k.c. w zw. z art. 231 i 232 k.p.c. Powołany przepis art. 232 k.p.c. – o ile chodzi o normę zawartą w zdaniu pierwszym – nie jest adresowany do Sądu, lecz ustanawia dla stron obowiązek wskazywania dowodów dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Kolejna norma, zawarta w zdaniu drugim tego przepisu daje Sądowi możliwość dopuszczenia dowodu z urzędu. Do naruszenia art. 232 k.p.c. nie doszło, gdyż Sąd I instancji ustalając wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie okoliczności, oparł się na całym zebranym materiale dowodowym, w którym wszystkie ustalenia mają swoje oparcie. W ocenie Sądu Okręgowego to skarżąca pomimo istnienia sporu co do faktów, nie przedstawiła Sądowi wiarygodnych dowodów wymaganych zgodnie z art. 6 k.c., na dowiedzenie okoliczności z których wywodzi skutki prawne, w szczególności dotyczących przekazania pozwanej informacji o warunkach odstąpienia od umowy wypożyczenia sprzętu elektronicznego - a więc nie sprostała ciężarowi dowodów.

Za bezzasadny należało uznać również zarzut naruszenia art. 12 ust. 1 w zw. z art. 27 ustawy z dnia 30 maja 2014 roku o prawach konsumenta. Zawarta przez strony w dniu 4 października 2019 r. umowa kwalifikuje się jako umowa zawarta poza lokalem przedsiębiorstwa. Pozwana podpisała umowę najmu lokalizatora z powódką nie będąc świadomą, na jakich warunkach odstąpić od ww. umowy. Jak słusznie zauważył Sąd Rejonowy winę takiego stanu rzeczy ponosi powódka, albowiem jej przedstawiciel nie przekazał tych informacji pozwanej, wprowadzając ją w błąd co do istnych warunków umowy. W ten sposób uniemożliwiono pozwanej zrealizowanie prawa odstąpienia od umowy, które gwarantuje jej treść art. 27 ustawy o prawach konsumenta. W takim przypadku prawo do odstąpienia od umowy wygasa po upływie 12 miesięcy od dnia upływu 14 dniowego terminu do odstąpienia. Jeżeli jednak konsument zostanie poinformowany przez przedsiębiorstwo o prawie do odstąpienia od umowy przed upływem wyżej wskazanego 12 miesięcznego terminu, termin do odstąpienia od umowy upływa po 14 dniach od udzielenia konsumentowi informacji o tym prawie. Ponieważ powódka powyższego obowiązku wobec pozwanej nie zrealizowała, to należy przyjąć, że od podpisania umowy termin do odstąpienia od umowy w ogóle nie rozpoczął biegu, a oświadczenie pozwanej o odstąpieniu od umowy złożone wobec powódki w dniu 15 listopada 2019 r. należy uznać za złożone w terminie i skuteczne.

W tym stanie rzeczy, apelacja powódki skutkowała wydaniem orzeczenia reformatoryjnego na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. poprzez uwzględnienie powództwa w części, tj. co do żądania na podstawie art. 494 § 1 k.c. zwrotu równowartości lokalizatora, będącego przedmiotem umowy wypożyczenia z dnia 4 października 2019 roku, wobec jego fizycznej utraty przez pozwaną. Mając na uwadze powyższe Sąd zasądził od D. M. na rzecz E. K. kwotę 4380,00 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 6 listopada 2019 roku do dnia do dnia zapłaty.

Wartość wydanego pozwanej lokalizatora (...) z dodatkową baterią, dostępem do systemu (...) L. przez okres 12 miesięcy oraz usługą roamingu + SMS w UE przez okres 12 miesięcy powódka wykazała przedstawiając dowód w postaci faktury VAT nr (...) z dnia 23 kwietnia 2019 roku dokumentującej zakup przedmiotowego urządzenia lub podobnego (protokół zdawczo – odbiorczy sporządzony przez strony nie zawiera szczegółowych oznaczeń identyfikujących urządzenie). Powódka nie udowodniła natomiast wartości magnesu neodymowego, który wg. protokołu zdawczo – odbiorczego został przekazany pozwanej, co uniemożliwiło zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki zwrotu również jego równowartości. Faktura nr (...) nie obejmuje magnesu neodymowego, a w toku procesu nie przedstawiono żadnego innego dokumentu, pozwalającego na określenie wartości magnesu.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c., zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona należą się odsetki ustawowe. Z kolei zgodnie z art. 455 k.c. jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. Wobec powyższego Sąd zasądził odsetki, zgodnie z żądaniem pozwu, od dnia 6 listopada 2019 roku do dnia zapłaty, mając na uwadze, że powódka prawidłowo wezwała pozwaną do wykonania zobowiązania przedsądowym wezwaniem do zapłaty w dniu 21 października 2019 roku.

Konsekwencją merytorycznej zmiany orzeczenia Sądu I instancji jest zmiana zawartego w nim rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów procesu. Wartość przedmiotu sporu wynosiła 5990 zł. W toku postępowania Sąd uwzględnił dochodzone roszczenie do kwoty 4380 zł. W konsekwencji oznacza to, że powódka wygrała postępowanie w ok. 73,12 %. Dlatego też Sąd Okręgowy na zasadzie art. 100 k.p.c. Poniesione przez powódkę koszty to kwota 400 zł (opłata sądowa od pozwu) oraz 1800 zł (wynagrodzenie pełnomocnika procesowego). Poniesione przez pozwaną koszty to kwota 1800 zł (wynagrodzenie pełnomocnika procesowego) Wysokość wynagrodzeń należnych pełnomocnikom Sąd ustalił na podstawie § 2 pkt 4) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych. Łącznie poniesione przez strony koszty procesu wynoszą zatem 4000 zł. Z tego pozwaną obciąża kwota 2925,20 zł (4000 zł x 73,12%). Ponieważ powódka poniosła koszty w wysokości 2200 zł, należy jej się od pozwanej zwrot kwoty 1132 zł.

Zainicjowane postępowanie skutkowało poniesieniem przez Skarb Państwa kosztów w łącznej wysokości 728,82 zł, na które składały się przyznane świadkom P. K. i K. N. zwroty kosztów dojazdu w związku ze stawiennictwem na rozprawie. Dlatego też Sąd Okręgowy na zasadzie art. 100 k.p.c. w zw. z art. 113 u.k.s.c., nakazał pobrać na rzecz Skarbu Państwa nieuiszczone koszty sądowe od pozwanej, w kwocie 532,91 zł (728,82 zł x 73,12%), zaś względem powódki zasądzoną z tego tytułu kwotę, Sąd obniżył do kwoty 195,91 zł (728,82 zł x 26,88% ).

Apelacja powódki w pozostałym zakresie, jako bezzasadna podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd orzekł na zasadzie art. 100 k.p.c. Wartość przedmiotu sporu wynosiła 5990 zł. W toku postępowania Sąd uwzględnił dochodzone roszczenie do kwoty 4380 zł. W konsekwencji oznacza to, że powódka wygrała postępowanie w ok. 73,12 %. Koszty postępowania po stronie powodowej ograniczały się do kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 900 zł oraz poczynionej opłaty od apelacji w kwocie 400 zł. Łączny koszt postępowania wyniósł 2200 zł. Z tego pozwaną obciąża kwota 1608 zł (2200 zł x 73,12%). Ponieważ powódka poniosła koszty w wysokości 1300 zł, należy jej się od pozwanej zwrot kwoty 708 zł.