Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 28 marca 2019 r., wydanym w sprawie
z powództwa (...) Bank Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. przeciwko Komornikowi Sądowemu przy Sądzie Rejonowym dla Pragi-Północ O. S. o zwolnienie zajętego przedmiotu od egzekucji, Sąd Rejonowy w Pabianicach:

1.  umorzył postępowanie co do żądania zwolnienia od egzekucji udziału 49/100 we własności samochodu marki R. (...) numer rejestracyjny (...) numer nadwozia (...);

2.  oddalił powództwo w pozostałej części.

Wyrok ten zapadł w stanie faktycznym, którego najważniejsze elementy były następujące:

Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Płocku R. W. prowadzi sprawę pod sygn. Km 33/17 z wniosku wierzyciela Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Warszawy Pragi-Północ O. S. przeciwko dłużnikom: I. M. i R. M.,
w oparciu o tytuł egzekucyjny - postanowienie komornika sądowego komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Warszawy Pragi-Północ O. S. z dnia 18 stycznia 2017 r. w sprawie sygn. Km 217/16, opatrzony klauzulą wykonalności nadaną w dniu 28 sierpnia 2017 r. We wniosku o wszczęcie egzekucji wierzyciel wskazał sposoby egzekucji:
z rachunków bankowych, wynagrodzenia za pracę, pobranych świadczeń, praw majątkowych oraz ruchomości dłużnika w postaci pojazdu marki R. (...) o numerze rejestracyjnym (...), numer nadwozia (...), rok produkcji 2010.

W toku tego postępowania w dniu 11 października 2017 r. komornik dokonał zajęcia ww. pojazdu. W czasie czynności zajęcia złożono oświadczenie, iż ruchomość ta stanowi własność innego podmiotu, w związku z tym o zajęciu ruchomości zawiadomiono w dniu 17 stycznia 2018 r. (...) Bank S.A. W dacie zajęcia ruchomość ta znajdowała się we władaniu dłużnika.

W Centralnej Ewidencji Pojazdów i Kierowców, jako właściciel ww. pojazdu zarejestrowany jest R. M..

W piśmie z dnia 06 lutego 2018 r. Bank wystąpił do wierzyciela
w sprawie Km 33/17 o zwolnienie zajętego pojazdu spod egzekucji, przesłał ten wniosek również do wiadomości komornikowi prowadzącemu niniejsze postępowanie egzekucyjne w dniu 12 lutego 2018 r. Do wniosku załączono niepoświadczone kopie dokumentów bankowych.

Pojazd marki R. (...) o numerze rejestracyjnym (...), numer nadwozia (...), rok produkcji 2010 nie figuruje
w rejestrze zastawów.

Oceniając materiał dowodowy sprawy Sąd Rejonowy podkreślił, że nie uznał za dowody w sprawie złożonych przez powoda niepoświadczone kopie dokumentów w postaci umów bankowych i oświadczeń Banku (k.9-11, k.12, k.13) oraz korespondencji bankowej z potwierdzeniami odbioru i stron książki nadawczej (k. 6-7, k.15-17).

W ustalonym stanie faktycznym sprawy Sąd I instancji stwierdził, że częściowe cofnięcie pozwu było skuteczne, co prowadziło do umorzenia postępowania na podstawie art. 355 k.p.c. W pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu wobec niewykazania spełnienia przesłanek z art. 841 k.p.c. Powód nie udowodnił, że zajęta w toku postępowania egzekucyjnego ruchomość w postaci pojazdu stanowi jego własność, a więc nie wykazał legitymacji procesowej czynnej.

Apelację od powyższego wyroku złożył powód, który zaskarżył to orzeczenie z zakresie oddalenia powództwa. W apelacji od powyższego wyroku powód podniósł następujące zarzuty:

- nierozpoznanie istoty sprawy polegające na błędnym przeświadczeniu Sądu I Instancji o niesprostaniu przez powoda obowiązkowi określonemu w art 6 k.c. i 232 k.p.c. poprzez nieprzedstawienie przezeń dowodów wykazujących dochodzone pozwem roszczenie co do jego zasady i wysokości,
w szczególności poprzez nieprzedstawienie dokumentów, a poprzestaniu na kserokopiach, które dokumentami nie są;

- naruszenia art. 129 § 1 k.p.c. w zw. z art. 308 k.p.c. polegające na jego niezastosowaniu, a przez to bezpodstawne przyjęcie, że strona powodowa miała obowiązek, powołując się na dokumenty w pozwie i dalszych pismach procesowych, przedstawić ich oryginały albo uwierzytelnione odpisy, podczas, gdy ten obowiązek nie powstał w następstwie braku żądania ich przedstawienia ze strony pozwanego;

- naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. przez niedokonanie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego, polegające na nieuwzględnieniu w stanie faktycznym sprawy istotnych dowodów w postaci:

a) kopii umowy przewłaszczenia;

b) kopii pisma powoda;

c) kopii umowy kredytu;

d) pisma komornika z 17 stycznia 2018 roku;

e) kopii wypowiedzenia umowy wraz z dowodem awizowania.

W konkluzji, powód sformułował wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania w I instancji, ewentualnie o uzupełnienie materiału dowodowego o kopie dokumentów załączonych do apelacji, uzupełnienie o nie ustaleń faktycznych i zmianę wyroku przez uwzględnienie powództwa w całości z zasądzeniem od pozwanej na rzecz strony powodowej kosztów postępowania za obie instancje wg norm przepisanych oraz opłatą skarbową od pełnomocnictwa.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

apelacja jest bezzasadna.

Ustalenia faktyczne, jak również ocena prawna przedstawiona
w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia przez Sąd Rejonowy, znajdują pełną akceptację Sądu Okręgowego. Stan faktyczny ustalony w I instancji Sąd odwoławczy uznaje za własny.

Wbrew zarzutowi apelacji nie można mówić o nierozpoznaniu istoty sprawy przez błędy w ocenie spełnienia przesłanek zwolnienia przedmiotu od egzekucji. Stosownie do przepisu art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. W myśl art. 232 k.p.c., strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. W sytuacji procesowej z jaką mamy do czynienia w niniejszej sprawie na powodzie spoczywał ciężar udowodnienia, że jest wyłącznym właścicielem zajętego pojazdu (jego status jako współwłaściciela był bezsporny). W świetle zgromadzonego
w sprawie materiału Sąd Rejonowy doszedł do prawidłowej konkluzji, że skarżący temu ciężarowi nie sprostał.

W przypadku okoliczności związanych z udzieleniem kredytu i jego zabezpieczeniem przez przewłaszczenie udziału 49/100 we własności samochodu jakiekolwiek dowody były zbędne, gdyż okoliczność ta nie została kwestionowana przez stronę przeciwną. W zakresie spornych udziałów w wysokości 51/100, powód powinien udowodnić, że miał prawo do dalszego przewłaszczenia, warunki do zmiany właścicielskiej zaistniały i zostały zrealizowane. Jednak fakt i skuteczność wypowiedzenia kredytu, pomimo sporu co do tych okoliczności, próbowano wykazać kserokopiami dokumentów. Kserokopie te nie mogą stanowić podstawy do dokonywania ustaleń faktycznych. Przez dokument rozumie się jego oryginał, a wyjątki, kiedy oryginał może być zastąpiony przez odpis (kserokopię), określa ustawa. Niepoświadczona za zgodność z oryginałem kserokopia nie jest dokumentem. Zwykła odbitka ksero (to jest odbitka niepotwierdzona, niestanowiąca dokumentu) nie może zastąpić dokumentu, na którego bazie powstała. Strona przeciwna wyraźnie zaprzeczyła prawdziwości omawianych kserokopii dokumentów. W przypadku sporu dotyczącego dokumentu prywatnego pochodzącego od innej osoby niż strona zaprzeczająca, prawdziwość dokumentu powinna udowodnić strona, która chce z niego skorzystać (art. 253 k.p.c.). Oznacza to, że ciężar dowodu spoczywa na stronie, która z istnienia dokumentu wywodzi korzystne dla siebie skutki prawne (patrz: wyrok Sądu Najwyższego z 10 listopada 1999 r., I CKN 198/98, L.). Powód nie sprostał ciężarowi dowodu. W konsekwencji niedostatki materiału dowodowego nie pozwalają potwierdzić pełni praw właścicielskich powoda do spornego pojazdu.

Prawidłowości powyższej oceny w niczym nie podważa fakt, iż strona pozwana nie zażądała przedłożenia oryginałów dokumentów w trybie art. 129 § 1 k.p.c., skoro już w odpowiedzi na pozew zakwestionowała moc dowodową kserokopii dokumentów, na których oparto twierdzenia stanowiące podstawę dochodzonego roszczenia. Od początku procesu spór dotyczył zarówno faktów, jak i możliwości zmiany właścicielskiej po zajęciu pojazdu.

Powyższe okoliczności prowadzą do wniosku, że bezzasadny jest zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Sąd I instancji właściwie ocenił, że sporne kserokopie nie mogą stanowić podstawy ustaleń faktycznych.

Opisane wadliwości dowodowe kserokopii dokumentów występują także w drugiej instancji. Dlatego nie było żadnych podstaw wnioskowanego dopuszczenia dowodów z tych kserokopii w instancji odwoławczej.

Z tych wszystkich względów Sąd Okręgowy uznał, iż apelacja nie zawiera uzasadnionych zarzutów mogących podważyć stanowisko Sądu Rejonowego, a tym samym jako bezzasadna podlega oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. Koszty te obejmują wynagrodzenie pełnomocnika wyliczone na 75% stawki podstawowej zgodnie z § 2 pkt 4 w zw. § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r. poz. 1800).