Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 29 stycznia 2018 roku Sąd Rejonowy w Pabianicach, sygn. akt I C 89/17 w sprawie z powództwa J. S. przeciwko Towarzystwu (...) S.A. z siedzibą w W. o zapłatę 1) zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.950 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 30 kwietnia 2016 roku do dnia zapłaty, 2) oddalił powództwo w pozostałej części, 3) rozdzielił stosunkowo koszty procesu między stronami ustalając, że powód wygrał sprawę w 53 % i pozostawił szczegółowe wyliczenie tych kosztów referendarzowi sądowemu.

Od wskazanego wyroku apelację złożył pozwany w części: tj. w zakresie pkt. 1 co do kwoty 910 zł wraz z odsetkami za opóźnienie oraz pkt. 3. Skarżący zarzucił rozstrzygnięciu naruszenie:

- art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 232 k.p.c., poprzez jego niewłaściwe zastosowanie w postaci fragmentarycznej i wybiórczej oceny dowodów przeprowadzonych na okoliczność ustalenia uzasadnionej stawki najmu pojazdu zastępczego, oraz czasu najmu pojazdu.

- art. 233 k.p.c. w zw. z art. 278 k.p.c. poprzez błędną interpretację i w konsekwencji wadliwe zastosowanie skutkujące zastąpienie wniosków opinii biegłego co do uzasadnionego czasu najmu (8 dni) wnioskami własnymi, nie popartymi ustaleniami faktycznymi i materiałem dowodowym (10 dni),

- art. 822 § 1 k.c. w zw. (...) § 1 k.c., poprzez jego błędne zastosowanie i przyjęcie za uzasadnione nadmiernych w istocie kosztów najmu pojazdu zastępczego przez poszkodowanego oraz niezasadnie wysokiej stawki najmu tegoż pojazdu.

- art. 354 § 2 k.c. w zw. z art. 16 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, poprzez jego niezastosowanie i przyjęcie, że poszkodowany współpracował z ubezpieczycielem w procesie likwidacji szkody oraz dopełnił ciążące na nim obowiązki, w szczególności polegające na zapobieżeniu zwiększaniu się szkody, pomimo, że: dokonał wyboru oferty zdecydowanie wyższej od proponowanej wyłącznie dlatego, że formalnie nie musiał pokryć kosztów faktury, nie weryfikował kosztów najmu i warunków korzystania z pojazdu najętego, zawarł umowę najmu pojazdu, za stawkę o ponad 160 zł wyższą od akceptowanej przez W. i jednocześnie na poziomie maksymalnych stawek obserwowanych na rynku, zignorował zastrzeżenia i informacje udzielone na infolinii W. podczas zgłaszania szkody,

- art. 361 k.c., poprzez błędną wykładnię i uznanie, że w granicach normalnego następstwa szkody mieści się 10 dniowy okres najmu pojazdu zastępczego, za maksymalną stawkę rynkową.

Skarżący wniósł o zmianę rozstrzygnięcia w zakresie zaskarżenia poprzez oddalenie powództwa, a także poprzez rozliczenie kosztów procesu stosownie do wyniku sprawy zweryfikowanego w toku instancji, rozstrzygnięcie o kosztach procesu w zakresie postępowania w I i II instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego, stosownie do wyniku postępowania i zasady odpowiedzialności strony za wynik sprawy.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o oddalenie apelacji, zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postepowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja jest niezasadna.

Skarżący przypisuje Sądowi Rejonowemu uchybienia tak na płaszczyźnie prawa materialnego, jak i przepisów proceduralnych. Zarzuty odnoszące się do prawa materialnego można analizować wyłącznie na gruncie niekwestionowanych ustaleń faktycznych, z tej przyczyny w pierwszym rzędzie należy odnieść się do zarzutów natury procesowej.

Sąd Rejonowy oceniając wiarygodność i moc zebranych dowodów poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne w oparciu o zgromadzone dowody, które Sąd Okręgowy w pełni podziela i przyjmuje za własne.

Zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z at. 232 k.p.c., w zw. z art. 278 k.p.c. jest nietrafny. W doktrynie i judykaturze panuje zgoda co do tego, że z uwagi na przyznaną sądowi swobodę w ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. może być uznany za zasadny jedynie wtedy, gdy podstawą rozstrzygnięcia uczyniono rozumowanie sprzeczne z zasadami logiki bądź wskazaniami doświadczenia życiowego. Dlatego w sytuacji, gdy na podstawie zgromadzonych dowodów możliwe jest wyprowadzenie konkurencyjnych wniosków co do przebiegu badanych zdarzeń, dla podważenia stanowiska orzekającego sądu nie wystarcza twierdzenie skarżącego o wadliwości poczynionych ustaleń odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest wskazanie jakich to konkretnie uchybień w ocenie dowodów dopuścił się orzekający sąd naruszając w ten sposób opisane wyżej kryteria, wiążące w ramach swobodnej oceny dowodów (tak np. K. Flaga - Gieruszyńska w: Kodeks postępowania cywilnego, pod red. A. Zielińskiego, Warszawa 2006, tom I, s. 794, 795, por. także wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 9 kwietnia 2008r., I ACa 205/08, Legalis, w którym stwierdzono: „Fakt, że określony dowód został oceniony niezgodnie z intencją skarżącego, nie oznacza naruszenia art. 233 § 1 KPC. Ocena dowodów należy bowiem do sądu orzekającego i nawet w sytuacji, w której z dowodu można było wywieść wnioski inne niż przyjęte przez sąd, nie dochodzi do naruszenia art. 233 § 1 KPC”; Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 2005r., III CK 314/05, Orzecznictwo w Sprawach Gospodarczych 2006/10/, w którego tezie stwierdzono, że: „Do naruszenia przepisu art. 233 § 1 KPC mogłoby dojść tylko wówczas, gdyby skarżący wykazał uchybienie podstawowym regułom służącym ocenie wiarygodności i mocy poszczególnych dowodów, tj. regułom logicznego myślenia, zasadzie doświadczenia życiowego i właściwego kojarzenia faktów”).

Odnosząc powyższe do stanowiska skarżącego uznać trzeba, iż nie sprostał on opisanym wymogom formułowania analizowanego zarzutu, a jego stanowisko dotyczące tego, że Sąd Rejonowy przyjął błędną stawkę najmu pojazdu zastępczego czy błędną ilość dni uzasadniających czas najmu stanowi niczym nie uzasadnioną polemikę ze stanowiskiem Sądu Rejonowego popartym opinią biegłego sądowego. Okoliczność, że biegły uznał, iż jego zdaniem wykonanie naprawy pojazdu możliwe było w terminie 8 dni nie wykluczała prawidłowości dokonanej oceny przez Sąd Rejonowy, że najem pojazdu zasadny był co do jego rzeczywistego trwania tj. 10 dni.

Niezasadny jest także zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego tj. art. 822 § 1 k.c. w zw. z art. 824 ¹ § 1 k.c. art. 354 § 2 k.c. w zw. z art. 16 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, art. 361 k.c., który koncentruje się na zakwestionowaniu: wysokości przyjętej przez Sąd Rejonowy stawki czynszu za najem pojazdu 455 zł (brutto) za dobę oraz ilości dni uzasadnionego najmu pojazdu (10 dni). Jak już wspomniano przyjęta przez Sąd Rejonowy stawka czynszu najmu (455 zł) za dobę mieści się we wskazanym w opinii biegłego przedziale czynszu tego rodzaju. Biegły wyraźnie wskazał, że za stawkę najmu samochodu przyjętą przez pozwanego tj. 200 zł brutto za dobę nie ma możliwości wynająć pojazdu w segmencie rynkowym E. Zdaniem Sądu Okręgowego w okolicznościach przedmiotowej sprawy, prawidłowo uznał Sąd Rejonowy, że najem pojazdu zasadny był przez 10 dni, rzeczywistego jego użytkowania przez powoda.

Należy wskazać, że wydatki na najem pojazdu zastępczego poniesione przez poszkodowanego, przekraczające koszty zaproponowanego przez ubezpieczyciela skorzystania z takiego pojazdu są objęte odpowiedzialnością z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, jeżeli ich poniesienie było celowe i ekonomicznie uzasadnione (Uchwała Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 24 sierpnia 2017 r. III CZP 20/17, L.).

Wbrew twierdzeniom apelującego brak jest podstaw by uznać, że najem pojazdu zastępczego przez powoda na okres 10 dni uwzględniający stawkę czynszu w wysokości 455 zł za dobę nie był celowy i ekonomicznie uzasadniony.

Wobec powyższego stwierdzić należy, że zaskarżony wyrok jest prawidłowy.

Skoro, jak wynika z powyższych rozważań, wszystkie z zarzutów apelacji okazały się nietrafne i jednocześnie nie ujawniono okoliczności, które winny być uwzględnione przez Sąd II instancji z urzędu, należało oddalić apelację stosownie do regulacji art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd orzekł zgodnie z wyrażoną w art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. zasadą odpowiedzialności za wynik sporu zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 135 zł. Na kwotę tę złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika procesowego powoda w postępowaniu odwoławczym, ustalone w oparciu o § 10.1 pkt 1 w zw. z § 2 pkt. 2 stosownie do treści § 2 pkt. 3 w zw. z § 10 pkt. 1 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r, poz. 1800).