Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 14 kwietnia 2023 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi oddalił powództwo (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Z. skierowane przeciwko Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej w W. o zapłatę oraz zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 900 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Apelację od powyższego wyroku wniósł powód, zaskarżając go w całości.

Skarżący wydanemu orzeczeniu zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 6 k.c., polegające na jego niewłaściwym zastosowaniu poprzez uznanie, że to na stronie powodowej spoczywał obowiązek udowodnienia „rzeczywistych kosztów” naprawy pojazdu, w sytuacji, gdy faktem, który powódka musiała w sprawie udowodnić była wysokość kosztów, którymi obciążony został poszkodowany i uczyniła to przedstawiając fakturę oraz kalkulację kosztów naprawy, natomiast na pozwanej spoczywał ciężar dowodu w zakresie wykazania, że koszty naprawy ustalone przez powódkę, którymi skutecznie obciążyła ona poszkodowanego, były niecelowe lub ekonomicznie nieuzasadnione.

W konkluzji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kwotę 2.803,29 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 8.07.2022 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa adwokackiego za obie instancje.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja była bezzasadna i jako taka podlegała oddaleniu.

W pierwszej kolejności należy wskazać, iż niniejsza sprawa rozpoznawana jest w postępowaniu uproszczonym.

W myśl art. 505 ¹³ § 2 k.p.c., jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, to uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa. Apelacja w postępowaniu uproszczonym ma charakter ograniczony, a celem postępowania apelacyjnego nie jest tu ponowne rozpoznanie sprawy, ale wyłącznie kontrola wyroku wydanego przez Sąd I instancji w ramach zarzutów podniesionych przez skarżącego. Innymi słowy mówiąc, apelacja ograniczona wiąże sąd odwoławczy, a zakres jego kompetencji kontrolnych jest zredukowany do tego, co zarzuci w apelacji skarżący. Wprowadzając apelację ograniczoną, ustawodawca jednocześnie określa zarzuty, jakimi może posługiwać się jej autor i zakazuje przytaczania dalszych zarzutów po upływie terminu do wniesienia apelacji – co w polskim porządku prawnym wynika z art. 505 ⁹ § 1 ¹ i 2 k.p.c. (tak w uzasadnieniu uchwały składu 7 sędziów SN z dnia 31 stycznia 2008 r., III CZP 49/07, OSNC Nr 6 z 2008 r., poz. 55). Tym samym w ramach niniejszego uzasadnienia poprzestać należy jedynie na odniesieniu się do zarzutów apelacji, bez dokonywania analizy zgodności zaskarżonego rozstrzygnięcia z prawem w pozostałym zakresie.

Zdaniem Sądu Okręgowego, wyrok Sądu Rejonowego jest prawidłowy. Podniesione przez apelującego zarzuty nie zasługują na uwzględnienie. Sąd Okręgowy podziela zarówno ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd I instancji, i przyjmuje je jako własne, jak i dokonaną ocenę prawną.

Niezasadny jest zarzut naruszenia art. 6 k.c..

Naruszenie art. 6 k.c. miałoby miejsce, jeśli sąd przyjąłby, że ciężar udowodnienia określonego faktu spoczywa na innej osobie niż w nim wskazana. Błędne określenie rozkładu ciężaru dowodu może prowadzić do wydania orzeczenia niekorzystnego dla strony, której dowód nie obciążał. Skarżący powinien wskazać właściwy rozkład ciężaru dowodu, co może wiązać się z koniecznością wskazania innych przepisów prawa materialnego, z których rozkład ten wynika.

Przenosząc powyższe uwagi na grunt rozpoznawanej sprawy, stwierdzić należy, że według zasad rozkładu ciężaru dowodowego, określonych w art. 6 k.c., to na powodzie ciążył obowiązek udowodnienia wysokości kosztów naprawy, natomiast sama faktura załączona przez powoda, nie jest wystarczająca do ustalenia obiektywnych kosztów naprawy, tj. jakich dokładnie materiałów i nakładu należało użyć, aby doprowadzić pojazd do stanu sprzed wyrządzenia szkody.

Jak trafnie wywiódł Sąd Rejonowy, osią sporu w przedmiotowej sprawie były uwzględnione na fakturze, wystawionej przez powódkę, koszty roboczogodziny prac naprawczych i lakierniczych, koszty lakierowania z uwzględnieniem współczynnika odchylenia na materiały lakiernicze oraz uwzględnienie w kosztach czynności dodatkowych takich jak mycie i sprzątanie pojazdu, koszty obsługi szkody, jazdy próbnej, dezynfekcji pojazdu po naprawie i utylizacji materiałów. Zatem, istotne było ustalenie czy powód prawidłowo sporządził kosztorys i czy zasadnie wlicza w koszty określone wartości, jak np. usługa mycia pojazdu.

Rację ma Sąd Rejonowy, iż ciężar dowodu co do wykazania zakresu szkody i jej wysokości, tj. kosztów naprawy samochodu w tym zastosowanej stawki za roboczogodzinę spoczywa na powodzie, ponieważ to powód ma wykazać wszystkie przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej. Powód może wykazać zakres i wysokość szkody wszelkimi środkami dowodowymi przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego. Takimi dowodami mogą być dokumenty prywatne w postaci faktur dokumentujących poniesione koszty naprawy samochodu. Uznanie czy przedłożenie tylko takich dowodów jest wystarczającym dowodem na wysokość szkody zależy od oceny sądu i stanowiska strony przeciwnej tj. czy strona przeciwna kwestionuje te dowody.

W przedmiotowej sprawie powód, zmierzając do udowodnienia powyższego, przedstawił kalkulacje naprawy i fakturę VAT. Pozwana w większości zaakceptowała ten kosztorys, dokonując jednak korekty wysokości stawki za roboczogodzinę, wskazując również na zweryfikowanie kosztów mycia i obsługi szkody oraz ceny użytych materiałów lakierniczych.

W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy trafnie przyjął, iż w takiej sytuacji to powód winien był wykazać, iż stawki i ceny stosowane przez powoda nie odbiegają od stawek rynkowych, zaś wykonanie prac wskazanych na fakturze było uzasadnione. Zasadniczo bowiem ciężar dowodu spoczywa na tym, kto twierdzi, a nie na tym, kto zaprzecza (ei incumbit probatio qui dicit, non qui negat), albowiem z logicznego punktu widzenia utrudnione jest wszak dowodzenie okoliczności negatywnych. To, że pozwana zakwestionowała wysokość faktury, nie oznacza automatycznie, że musi wykazać uzasadnione koszty naprawy pojazdu. To na powodzie, ciążył obowiązek udowodnienia okoliczności istotnych z punktu widzenia zasadności dochodzonego roszczenia. W takiej sytuacji ustalenie wysokości stawek stosowanych na rynku lokalnym i zasadności wykonania poszczególnych prac niewątpliwie wymagało wiedzy specjalistycznej, a więc dowodu z opinii biegłego i zawnioskowania przez powoda, o przeprowadzenie takiego dowodu dla wykazania jego twierdzeń. Biegły bowiem posiadający stosowną wiedzę może przedstawić opinię dowodzącą tezy strony w tym zakresie. Wobec braku zgłoszenia takiego dowodu, prawidłowo Sąd pierwszej instancji uznał, że brak jest podstaw, aby kwoty żądane przez powoda uznać za zasadne, a w konsekwencji powództwo oddalił.

Wobec powyższego Sąd Okręgowy oddalił wniesioną przez powoda apelację, na podstawie art. 385 k.p.c., jako bezzasadną.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c.. Mając na uwadze, iż apelujący przegrał proces, a pozwany poniósł koszty związane z udziałem w postępowaniu apelacyjnym, należało zwrócić mu żądane koszty. Na koszty te składały się koszty ustanowienia pełnomocnika w sprawie w kwocie 450 zł, ustalone na podstawie § 2 pkt 3 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2023 r., poz. 1935).