Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 1 marca 2021 roku, wydanym w sprawie z powództwa Wspólnoty Mieszkaniowej (...) Nr 2 przy ulicy (...) w S. reprezentowanej przez Zakład Gospodarki Mieszkaniowej Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w S. przeciwko J. J. i J. S. o zapłatę, Sąd Rejonowy w Skierniewicach:

1)  zasądził solidarnie od pozwanych J. J. i J. S. na rzecz

powódki Wspólnoty Mieszkaniowej (...) Nr 2 przy ulicy (...) w S. kwotę 1.175,05 zł z odsetkami ustawowymi od 1 stycznia 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. i z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty liczonymi od kwoty 1.029,70 zł oraz z odsetkami ustawowymi od 1 lutego 2015 r. do 31 grudnia 2015 r. i odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty od kwoty 94,88 zł;

2)  zasądził solidarnie od pozwanych na rzecz powódki kwotę 756 zł tytułem zwrotu

kosztów procesu;

3)  nakazał pobrać solidarnie od pozwanych na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w

S. kwotę 12.791,42 zł tytułem kosztów wynagrodzenia biegłych sądowych poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa.

Apelację od powyższego wyroku wnieśli pozwani, zaskarżając go
w całości. Skarżący wydanemu orzeczeniu zarzucili:

I.  naruszenie przepisów postępowania, tj.:

1.  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez:

a)  wybiórczą, niewszechstronną i nieprawidłową ocenę dowodów w szczególności

z pominięciem opinii biegłego H. K. (1) i błędne uznanie jej za teoretyczną, wielowątkową, wielotematyczną i nie udzielająca odpowiedzi na przedstawione węzłowe zagadnienia w sprawie – w sytuacji gdy opinia ta jest w pełni wiarygodna, spójna, logiczna i wystarczająca dla ustalenia istotnych w sprawie kwestii zakreślonych tezą Sądu,

b)  błędną ocenę materiału dowodowego w postaci opinii biegłego H.

K. i uznanie jej za wiarygodną, jasną, czytelną i spójną oraz kompletną – w sytuacji gdy jest ona niejasna, niepełna, sprzeczna wewnętrznie, a nadto nie odpowiada tezie zakreślonej przez Sąd;

co skutkowało błędnymi ustaleniami i przyjęciem przez Sąd, że:

⚫

przyjęta przez powoda metodologia dokonywania rozliczeń jest prawidłowa – w sytuacji

gdy była ona sprzeczna z przepisami prawa energetycznego oraz Polską Normą;

⚫

urządzenia pomiarowe działały prawidłowo – w sytuacji gdy w aktach sprawy brak

świadectwa legalizacji ciepłomierzy, przedłożone przez (...) sp. z 0.0. dokumenty w postaci protokołów demontażu i montażu ciepłomierzy nie stanowią świadectwa legalizacji tychże urządzeń, świadectwo legalizacji wino być wydane przez Urząd Miar — urządzenia pomiarowe powinny być oplombowane plombami (...) Miar; tymczasem przedstawione protokołu odnoszą się tylko do prawidłowości zamontowanego układu – co zostało stwierdzone jedynie przez pracownika zakładu energetyki; protokoły nie wskazują dokładnej daty legalizacji a jedynie rok; dokument w postaci deklaracji zgodności podzielników wyparkowych z polską normą dokument ten winien być wystawiony przez producenta sprzętu, a nie firmę obsługującą w tym wypadku (...), nadto dokument jest datowany na rok 2008 r. – zdaniem pozwanych winien on być sukcesywnie uaktualniany bowiem podzielniki były co roku wymieniane i niewiadomym pozostaje czy po kilku łatach nadal sprawnie funkcjonowały;

⚫

instalacja CO jest sprawna, działa prawidłowo i odczyty oraz rozliczenia ciepła za sporny

okres są dokonywane prawidłowo pod względem technicznym, jak i rachunkowym – w sytuacji gdy naliczenia były dokonywane bez uchwalonego regulaminu rozliczeń (!!! ten przyjęto dopiero w 2017 r.) i bez uprzedniego przeprowadzenia audytu energetycznego – wyklucza zastosowanie podzielnikowej metody naliczania kosztów

2.  art. 286 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. poprzez oddalenie wniosków pozwanych i

nieprzeprowadzenie dowodu z: opinii uzupełniającej biegłego H. K. (1); opinii trzeciego biegłego ewentualnie przeprowadzenie konfrontacji biegłych, którzy opiniowali w sprawie - ze względu na istotne rozbieżności pomiędzy wydanymi w sprawie opiniami biegłych sporządzonymi na potrzeby niniejszego postępowania, które to rozbieżności nie zostały w żaden sposób wyjaśnione;

3.  art. 327' § 1 pkt 2 k.p.c. poprzez:

a)  niewyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem odpowiednich przepisów

prawa, zwłaszcza w kontekście oceny wiarygodności opinii sporządzonych w sprawie i ustaleń dotyczących: prawidłowości działania urządzeń pomiarowych w lokalu pozwanych; przyjętej metodologii dokonywania rozliczeń, odczytów i pomiarów dot. CO - co uniemożliwia ocenę rozstrzygnięcia dokonanego przez sąd pierwszej instancji;

b)  niewskazanie precyzyjnych przyczyn, dla których sąd odmówił wiarygodności i mocy

dowodowej opinii biegłego H. K. (1), a walorem takim obdarzył opinię biegłego H. K. (2);

Skarżący na podstawie art. 380 k.p.c. wnieśli o rozpoznanie postanowienia Sądu I instancji z dnia 30 października 2019 r. oraz 11 lutego 2021 r. oddalającego wnioski dowodowe pozwanych - o dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej biegłego H. K. (1) oraz o dopuszczenie dowodu z innego biegłego z zakresu instalacji CO — przez ich zmianę i dopuszczenie zawnioskowanych dowodów oraz przeprowadzenie zawnioskowanych dowodów przez sąd II instancji.

W konkluzji skarżący wnieśli o zmianę wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanych kosztów procesu za obie instancje. Ewentualnie wnieśli o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie spraw do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanych częściowo zasadna skutkowała zmianą orzeczenia.

Na wstępie wskazać należy, iż art. 382 k.p.c. nakłada na sąd II instancji obowiązek rozważenia na nowo całego zebranego w sprawie materiału oraz dokonania własnej, samodzielnej i swobodnej oceny, w tym oceny zgromadzonych dowodów (vide: uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 17 kwietnia 1998 r., II CKN 704/97 - Lex). Sąd II instancji nie ogranicza się zatem tylko do kontroli sądu I instancji, lecz bada ponownie całą sprawę, a rozważając wyniki postępowania przed sądem I instancji, władny jest ocenić je samoistnie. Postępowanie apelacyjne jest więc przedłużeniem procesu przeprowadzonego przez pierwszą instancję, co oznacza, że nie toczy się on na nowo.

Sąd Rejonowy dokonał wprawdzie w niniejszej sprawie prawidłowych ustaleń faktycznych na podstawie przedstawionego materiału dowodowego, które to ustalenia Sąd odwoławczy podziela i przyjmuje za własne, lecz wniosek wysnute na ich podstawie nie są w pełni adekwatne, o czym będzie mowa poniżej.

W pierwszej kolejności, odnosząc się zarzutu naruszenia prawa procesowego w postaci przepisu art. 233 § 1 k.p.c. należy odnotować, że jest to zarzut chybiony. W myśl powołanego wyżej przepisu ustawy Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Ocena dowodów polega na ich zbadaniu i podjęciu decyzji, czy została wykazana prawdziwość faktów, z których strony wywodzą skutki prawne. Celem Sądu jest tu dokonanie określonych ustaleń faktycznych, pozytywnych bądź negatywnych i ostateczne ustalenie stanu faktycznego stanowiącego podstawę rozstrzygnięcia.

Ocena wiarygodności mocy dowodów przeprowadzonych w danej sprawie wyraża istotę sądzenia w części obejmującej ustalenie faktów, ponieważ obejmuje rozstrzygnięcie o przeciwnych twierdzeniach stron na podstawie własnego przekonania sędziego powziętego w wyniku bezpośredniego zetknięcia ze świadkami, stronami, dokumentami i innymi środkami dowodowymi. Powinna odpowiadać regułom logicznego rozumowania wyrażającym formalne schematy powiązań między podstawami wnioskowania i wnioskami oraz uwzględniać zasady doświadczenia życiowego wyznaczające granice dopuszczalnych wniosków i stopień prawdopodobieństwa ich występowania w danej sytuacji.

W kontekście powyższych uwag należy stwierdzić, iż wbrew twierdzeniom apelujących, przeprowadzona przez ten Sąd ocena materiału dowodowego jest w całości logiczna i zgodna z zasadami doświadczenia życiowego, zaś wszelkie podniesione w tym zakresie w treści apelacji zarzuty mają charakter wyłącznie polemiczny.

Wbrew stanowisku skarżących, Sąd Rejonowy dokonał oceny sporządzonych w sprawie opinii biegłych sądowych i wyjaśnił powody, dla których dowód z opinii biegłego H. K. (1) uznał za nieprzydatny, a z jakich względów opinię biegłego H. K. (2) przyjął za podstawę ustaleń i ocen w sprawie, wyjaśniając logicznie względy, dla których za miarodajne dla oceny poprawności działania urządzeń pomiarowych przyjął tę opinię. W szczególności Sąd pierwszej instancji prawidłowo wskazał, iż opinia biegłego H. K. (2) w sposób pełny i wyczerpujący udzieliła odpowiedzi na wszystkie postawione pytania, zaś opinia biegłego H. K. (1) jest wielowątkowa, wielotematyczna, ma głównie wartość teoretyczną. Ponadto należy dodać, że nieprzydatność rzeczonej opinii wynika też z tego, że dotyczy okresu grzewczego 2015 roku, podczas, gdy przedmiotowe roszczenie obejmuje sezon grzewczy 2013/2014.

Apelujący upatruje dodatkowo naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 233 § 1 k.p.c. w wybiórczej – według niego – ocenie materiału dowodowego i uznaniu opinii biegłego H. K. (2) za fachową i rzetelną, co skutkowało przyjęciem, że urządzenia pomiarowe działały prawidłowo, instalacja CO jest sprawna i przyjęta metodologia dokonywania rozliczeń jest prawidłowa. Wbrew twierdzeniom strony pozwanej, zarzut ten należy uznać za całkowicie chybiony. Sam fakt, iż dowód przeprowadzony w sprawie został oceniony niezgodnie z intencją skarżącego nie oznacza naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Natomiast podkreślenia wymaga, że opinia biegłego H. K. (2) jest fachowa i odpowiada regułom wymaganym przy sporządzaniu opisanego dokumentu. W kontekście powyższego zarzutu należy podnieść, że apelujący pozwani, negując przydatność wydanej opinii biegłego H. K., wskazują na potrzebę wydania opinii uzupełniającej przez biegłego ewentualnie wydania opinii przez innego biegłego w celu zestawienia ze sobą obu przeprowadzonych opinii [przez biegłych] i ich zweryfikowaniu, gdy potrzeba wiadomości specjalnych w tym zakresie była zbędna, a to w sytuacji, gdy zasada odpowiedzialności pozwanych została już na etapie postępowania dowodowego przed Sądem I instancji wykazana w tym zakresie.

W konsekwencji Sąd Okręgowy, kontrolując na gruncie art. 380 k.p.c. postanowienia Sądu Rejonowego ocenił jako prawidłowe pominięcie wniosku pozwanych o wydanie opinii uzupełniającej oraz oddalenia wniosku dowodowego o wydanie opinii przez innego biegłego jako zmierzające jedynie do przedłużenia postępowania. Z tożsamych powodów Sąd Odwoławczy w kontekście art.382 k.p.c. nie znalazł podstaw do uwzględnienia wniosku o przeprowadzenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego, skoro sporne zagadnienie zostało już poddane opinii biegłego, co do której jasności i fachowości nie ma zastrzeżeń.

Jeśli chodzi o zarzut błędnego przyjęcia, że zastosowana metodologia dokonywania rozliczeń jest prawidłowa, to wskazać należy, że w piśmie procesowym z dnia 2 lipca 2018 roku powódka przedstawiła teoretyczne stanowisko dokonywania rozliczeń. Metoda rozliczenia została wykonana przez zewnętrzną firmę (...) z o.o. i była zgodna z zasadami rozliczeń określonymi w załączniku do umowy rozliczeniowej. Metoda rozliczania zastosowana przez powódkę, tj. rozliczanie kosztów zależnych od zużycia na podstawie podzielników kosztów ogrzewania spełnia ustawowe wymogi i jest jedyną możliwą metodą rozliczania kosztów. Pomimo, iż powyższe pismo odnosi się do sezonu 2015 to stanowisko zaprezentowana przez powódkę jest jasne, precyzyjne i prawidłowe. Powyższa metoda rozliczania kosztów ciepła jest zgodna z metodami wskazanymi w przepisie art. 45a.ustawy – Prawo energetyczne

W kontekście zarzutu prawidłowego działania urządzeń pomiarowych i sprawności instancji szczegółowo wypowiedział się biegły w swej opinii, którą zarówno Sąd Rejonowy, jak i Sąd Okręgowy uznał za kompletną, rzetelna i wiarygodną.

Niezasadny w świetle powyższego jest również podniesiony w apelacji zarzut naruszenia art. 286 § 1 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. Dowód z opinii biegłego ma szczególny charakter, gdyż korzysta się z niego w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych. Do dowodów tych nie mogą więc mieć zastosowania wszystkie zasady o prowadzeniu dowodów, a w szczególności art. 217 § 1 k.p.c. W konsekwencji nie można przyjąć, że sąd obowiązany jest dopuścić dowód z kolejnych biegłych czy też z opinii instytutu w każdym wypadku, gdy opinia złożona jest niekorzystna dla strony. W świetle art. 286 k.p.c. sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z dalszych biegłych lub z opinii instytutu, gdy zachodzi taka potrzeba, a więc wówczas, gdy opinia złożona już do sprawy zawiera istotne braki, względnie też nie wyjaśnia istotnych okoliczności.

Samo niezadowolenie strony z oceny przedstawionej przez biegłych nie uzasadnia potrzeby dopuszczenia przez sąd dowodu z opinii innych biegłych (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 października 2009 r., II UK 47/09, LEX nr 559955).

Jak to już zostało podniesione powyżej, Sąd Rejonowy prawidłowo oddalił wnioski o przeprowadzenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego H. K. (1) oraz opinii trzeciego biegłego bądź przeprowadzenia konfrontacji biegłych w sytuacji, gdy wydana w sprawie opinia biegłego H. K. (2) posiada wymagane przez art. 285 § 1 k.p.c. wyczerpujące i przekonujące uzasadnienie, cechuje się konsekwencją, logiką i spójnością, zaś opinia biegłego H. K. (1) nie dotyczy spornego okresu. Opinia podstawowa i opinia uzupełniająca biegłego H. K. (2) zawierała odpowiedzi na wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia zagadnienia. Reasumując, należy stwierdzić, iż ocena materiału dowodowego w tym zakresie dokonana przez Sąd Rejonowy jest prawidłowa.

Zarzut naruszenia art. 327 ¹ k.p.c. jest częściowo trafny. Z lektury uzasadnienia wynika bowiem, iż jest ono lakoniczne, a Sąd Rejonowy dokonał pobieżnej i wyrywkowej oceny prawnej poddanego pod osąd roszczenia. Jednakże Sąd Rejonowy przedstawił ustalony w toku postępowania stan faktyczny i wskazał dowody, na których się oparł. Prawidłowo zidentyfikował w pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia podstawę materialnoprawną żądania powoda i w jego kontekście wyjaśnił przyczyny, dla których uznał, iż ustalone okoliczności faktyczne poddają się subsumcji pod przyjętą podstawę prawną rozstrzygnięcia w przedmiocie żądania zapłaty od pozwanych.

Należy przy tym podkreślić, że nie każda wadliwość uzasadnienia wyroku może stanowić podstawę do formułowania skutecznego zarzutu naruszenia art. 327 ¹ § 1 k.p.c., ale tylko szczególnie istotna, czyli powodująca, że na podstawie uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia sąd odwoławczy nie byłby w stanie stwierdzić, jaki stan faktyczny sąd pierwszej instancji ustalił i jakie przepisy prawa materialnego do jego oceny zastosował, a tego typu wadliwości uzasadnienie nie zawiera (por. orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 16 października 2009 r., I UK 129/09, Lex nr 558286, z dnia 30 września 2008 r., II UK 385/07, Lex nr 741082 oraz z dnia 26 listopada 1999 r., III CKN 460/98, OSNC 2000/5/100).

W przedmiotowej sprawie strona powodowa sformułowała swoje żądanie ogólnikowo, bowiem wskazano, że dochodzi kwoty 1175,05 zł jako sumy 3 elementów, niewyszczególnionych kwotowo. Na żądaną wartość składa się miało rozliczenie kosztów CO – za sezon grzewczy 2013/2014 r., rozliczenie wody wg wodomierzów za I, II, III, IV kwartał 2014 r. oraz odsetki naliczone do dnia 31 grudnia 2014 r. Postępowanie dowodowe przeprowadzone w przedmiotowej sprawie, w szczególności dowód z opinii biegłego, obejmuje swoim zakresem jedynie wartość rozliczenia CO. Natomiast w stosunku do rozliczenia wody strona powodowa nie wykazała, jakiej dochodzi kwoty i nie załączyła dokumentów na wykazanie zasadności roszczenia w tym zakresie. Również odsetki zostały nieprawidłowo rozliczone. W konsekwencji Sąd Okręgowy uznał, iż w tym zakresie na zasadzie art. 232 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c. ciężar dowodu spoczywał na powódce jako na stronie inicjującej postępowanie. Skoro powódka nie załączyła dowodów na poparcie swojego stanowiska, to powództwo w tym zakresie podlegało oddaleniu jako nieudowodnione. Weryfikacja zużycia wody nas podstawie urządzeń pomiarowych w postaci wodomierzy wymaga przedstawienia ich odczytów, cen wody dla ustalenia prawidłowości poczynionych naliczeń pieniężnych.

W świetle powyższego okolicznością nie budzącą wątpliwości jest to, iż w celu ustalenia prawidłowej wysokości niedopłaty z tytułu centralnego ogrzewania konieczne było nie tylko przeprowadzenie dokładnej analizy załączonych dokumentów, w tym zwłaszcza regulaminu rozliczania kosztów i gospodarki zasobami mieszkaniowymi, a także indywidualnych rozliczeń, ale przede wszystkim dokonanie oceny, czy zamontowane w mieszkaniu pozwanych podzielniki ciepła funkcjonowały prawidłowo, a w konsekwencji, czy dokonane na ich podstawie obliczenia kosztów centralnego ogrzewania nie były obarczone błędami. W tym miejscu wskazać należy, iż ustalenia dotyczące podzielników ciepła, jako materia wysoce skomplikowana i wymagająca wiadomości specjalnych, została ustalona w oparciu o opinie biegłego H. K. (2). Sąd Okręgowy przyjął za wykazane rozliczenie kosztów za centralne ogrzewanie za sezon grzewczy 2013/2014 czyli od 1.05.2013 r. do 30.04.2014 r. w kwocie 502,89 zł według rozliczenia indywidulanego wykazanego przez biegłego. Zgodnie z ustaleniami biegłego użytkownicy lokalu, tj. pozwani ponoszą koszty stałe, niezależne od zużycia oraz koszty zmienne ustalone na podstawie wskazań przyrządów (podzielników ciepła). W przedziale czasowym obejmującym sezon grzewczy 2013/2014 w lokalu nr (...), należącym do pozwanych, koszty ogrzewania były obliczane na podstawie wskazań na grzejnikowych podzielników kosztów ciepła wyparkowych – firmy (...) sp. z o.o. Wartości współczynników redukcyjnych i przeliczeniowych (...) i UF zostały prawidłowo zastosowane. Współczynnik UF zależy od indywidulanej mocy cieplnej grzejnika, nie są to wartości przypadkowe, lecz ustalone na podstawie badań w komorach termoizolacyjnych. Współczynnik (...) zależy jest zaś od położenia danego lokalu w bryle budynku. Dla lokalu położnego w środku bryły budynku jego wartość wynosi od 0,700 do 1,000. Instalacja centralnego ogrzewania w lokalu pozwanych jest sprawna i działa poprawnie, podzielniki kosztów posiadają atesty i zostały zamontowane zgodnie z normą. I. rozliczenia ciepła są jasne, czytelne i zrozumiałe. Biegły przy zastosowaniu współczynników redukcyjnych i korygujących rozliczył jednostki zużycia i ustalił, iż w przypadku lokalu pozwanych dopłata za sezon grzewczy od 2013/2014 wynosi 502,89 zł, co jest zgodne z rozliczeniem indywidualnym przekazanym pozwanym przez Wspólnotę Mieszkaniową. Ilość zużycia jednostek ciepła według podzielników nie była kwestionowana. Nadto podzielniki ciepła w pokoju wskazywały dwukrotnie wyższą ilość zużycia jednostek niż w kuchni, co w przełożeniu na powierzchnię danych pomieszczeń wykazuje prawidłowość działania tych urządzeń pomiarowych.

Złożony przez pozwanych na etapie postępowania apelacyjnego dokument rozliczenia kosztów CO został pominięty przez Sąd Okręgowy na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 3 k.p.c w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. jako nieprzydatny, bo dotyczący innego okresu grzewczego. Dodać na marginesie już tylko wypada, że rozliczanie kosztów centralnego ogrzewania w budynku wielomieszkaniowym przy pomocy urządzeń pomiarowych w postaci podzielników ciepła nie oznacza braku kosztów w przypadku niezamieszkiwania w danym lokalu.

W konsekwencji, Sąd Okręgowy przyjął za wykazane przez powódkę rozliczenie kosztów centralnego ogrzewania za sezon 2013/2014 w wysokości 502,89 zł. Żądana w pozwie należność w wysokości 1.175,05 zł nie mieści się we wskazanej przez biegłego wartości, dlatego też wymagała dalszego dowodu.

W tym stanie rzeczy, apelacja pozwanych skutkowała wydaniem orzeczenia reformatoryjnego na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. poprzez uwzględnienie powództwa jedynie w części. Wobec powyższego sąd zasądził od J. J. i J. S. na rzecz Wspólnoty Mieszkaniowej (...) nr 2 przy ulicy (...) w S. kwotę 502,89 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 1 stycznia 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty.

Konsekwencją merytorycznej zmiany orzeczenia Sądu I instancji jest zmiana zawartego w nim rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów procesu.

Zainicjowane postępowanie skutkowało poniesieniem przez Skarb Państwa kosztów w łącznej wysokości 12.291,42 zł, na które składało się: 5.517,70 zł, 789,42 zł, 3.215,24 zł, 230,32 zł, 2.346,69 zł, 192 zł z tytułu wynagrodzenia biegłych. Wartość przedmiotu zaskarżenia wynosiła 1.175,05 zł. W toku postępowania Sąd uwzględnił dochodzone roszczenie do kwoty 502,89 zł. W konsekwencji oznacza to, że pozwani wygrali postępowanie w 57,2 %. Dlatego też Sąd Okręgowy na zasadzie art. 100 k.p.c. w zw. z art. 113 u.k.s.c., nakazał zwrócić powódce nieuiszczone koszty sądowe w postaci wydatków na wynagrodzenie biegłych, w łącznej kwocie 7.030,69 zł (12.291,42 zł x 57,2% przegranej powoda), zaś względem pozwanych zasądzoną z tego tytułu kwotę, obniżył do kwoty 5.260,73 zł (1.417 zł x 42,8% przegranej pozwanych).

Sąd Okręgowy w przedmiocie pozostałych kosztów postępowania przed Sądem I instancji orzekł na zasadzie art. 100 k.p.c. znosząc je wzajemnie między stronami.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd orzekł na zasadzie art. 100 k.p.c. Wartość przedmiotu zaskarżenia wynosiła 1.175,05 zł. W wyniku modyfikacji orzeczenia, uwzględniono roszczenie skarżących do kwoty 502,89 zł. Uznać zatem trzeba, że pozwani wygrali sprawę w 57,2%. Koszty postępowania po stronie pozwanych ograniczały się do kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 135 zł oraz poczynionej opłaty od apelacji w kwocie 100 zł. Łączny koszt postępowania oscylował wokół kwoty 235 zł, co po przemnożeniu przez 57,2% przegranej powódki wynosi 134,42 zł. Taką też kwotę Sąd zasądził od powódki na rzecz pozwanych tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.