Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 22 lutego 2019 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi ustalił, że wysokość opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste nieruchomości położonej w Ł. przy ulicy (...) i Al. (...), składającej się z działek oznaczonych numerami ewidencyjnymi (...), dla której Sąd Rejonowy dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi w XVI Wydziale Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą (...), poczynając od 1 stycznia 2017 roku wynosi 18 600 złotych, a także orzekł o kosztach procesu.

Apelację od powyższego wyroku w części w zakresie ustalającym wysokość opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste ponad kwotę 18600 złotych złożył pozwany, podnosząc następujące zarzuty:

- naruszenia art. 233 k.p.c. poprzez zastosowanie przez Sąd I instancji dowolnej oceny dowodów polegającej na wyprowadzeniu niepoprawnych logicznie wniosków ze zgromadzonego materiału dowodowego,
a w szczególności z opinii biegłego sądowego ds. wyceny nieruchomości;

- naruszenia art. 73 ust. 4 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r.
o gospodarce nieruchomościami polegające na przyjęciu, że bonifikata z tytułu wpisu do rejestru zabytków winna znaleźć zastosowanie wobec obu działek,
z których składa się sporna nieruchomość, podczas gdy wpisem do rejestru objęta jest jedynie działka nr (...) (o powierzchni 3 517 m2) i jedynie wobec niej taka bonifikata może znaleźć zastosowanie.

W konkluzji pozwany sformułował wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez ustalenie wysokości opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste nieruchomości położonej w Ł., przy ul. (...) i al. (...) składającej, ewentualnie zaś o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

W odpowiedzi na apelację, powód pozostawił ją do uznania Sądu oraz wniósł o nie obciążanie powoda kosztami postępowania apelacyjnego wskazując, że wyrok wydany w niniejszej sprawie jest najpewniej wynikiem omyłki rachunkowej, za którą strona pozwana nie ponosi odpowiedzialności.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

apelacja jest zasadna.

Sąd Rejonowy poczynił w sprawie prawidłowe ustalenia faktyczne, które Sąd Okręgowy przyjmuje za własne, jednakże dokonał częściowo niewłaściwej oceny żądania pozwu.

Rację należy przyznać skarżącemu, że Sąd I instancji błędnie ustalił wysokość opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste spornej nieruchomości stosując pięćdziesięcioprocentową bonifikatę z uwagi jej zabytkowy charakter w odniesieniu do obu tworzących ją działek gruntu. Z poczynionych ustaleń faktycznych wynika, że stanowiącą przedmiot użytkowania wieczystego nieruchomość położoną w Ł. przy ulicy (...) tworzą działki gruntu oznaczone numerami 78/3 oraz 78/2, jednakże tylko pierwsza z nich wraz z budynkami została objęta wpisem do rejestru zabytków województwa (...) na podstawie decyzji (...) Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków i jedynie wobec niej taka bonifikata może być zastosowana. Prawidłowe ustalenia Sądu Rejonowego w tym względzie nie znalazły jednakże właściwego odzwierciedlenia
w rozstrzygnięciu o żądaniu pozwu, gdyż ustalona w zaskarżonym wyroku wysokość opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste jest wynikiem zastosowania bonifikaty do całej nieruchomości.

Zdaniem Sądu Okręgowego nie budzi wątpliwości, że dla udzielenia 50% bonifikaty zgodnie z art. 73 ust. 4 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku
o gospodarce nieruchomościami ( t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 2204) konieczny jest wpis do rejestru zabytków konkretnego budynku oraz konkretnego gruntu na którym on się znajduje, a następnie ujawnienie tej okoliczności w księdze wieczystej. Z tych względów prawidłowe wyliczenie opłaty przedstawia się
w sposób następujący: ustalona w oparciu o opinię biegłego z zakresu szacunku nieruchomości działek (...) wynosi odpowiednio 199 000 złotych i 1 041 000 złotych. Opłata z tytułu użytkowania wieczystego określona w niniejszej sprawie stawką 3 % od wartości nieruchomości gruntowej,
w odniesieniu do działki nr (...) stanowi kwotę 5 970 ( 199 000 x 3% ) złotych, zaś w odniesieniu do działki nr (...) po uwzględnieniu 50% bonifikaty stanowi kwotę 15 615 (1 041.000 x 3 % x 50 % ) złotych, co stanowi łącznie kwotę
21 585 złotych. Warto podkreślić, że powód oczekiwał ustalenia wysokości opłaty rocznej właśnie w takiej wysokości – k. 108. Sąd Rejonowy przekroczył oczekiwania powoda. Poza tym strony są zgodne, że bonifikata dotyczyć może wyłącznie jednej z działek, czego wyraźny przejaw stanowi odpowiedź na apelację.

W tej sytuacji, zaistniała potrzeba wydania orzeczenia reformatoryjnego poprzez ustalenie wysokości opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego na kwotę 21 585 złotych, w miejsce kwoty 18 600 złotych, o czym z mocy art. 386 § 1 k.p.c. orzeczono jak w sentencji.