Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem zaocznym z dnia 19 maja 2016 roku Sąd Rejonowy w Kutnie w sprawie o sygn. akt I C 428/15 z powództwa Kancelarii (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w K. przeciwko T. S. o zapłatę, oddalił powództwo.

Apelację od powyższego orzeczenia wniósł powód zarzucając zaskarżonemu wyrokowi naruszenie:

1.  przepisów prawa materialnego, tj. art. 60 k.c. w zw. z art. 29 ust.1 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (Dz.U. nr 126 poz. 715) poprzez ich błędną wykładnie, a mianowicie przyjęcie przez Sąd Rejonowy, że oświadczenie woli o zawarciu umowy pożyczki dla swojej ważności wymaga formy pisemnej w sytuacji, gdy wykładnia w/w przepisów prowadzi do wniosków, iż forma pisemna zastrzeżona została jedynie dla celów dowodowych;

2.  przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy, a mianowicie:

a)  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, tj. brak wszechstronnego rozważania zebranego w sprawie materiału przez Sąd I instancji i odmówienie mocy dowodowej przedłożonym w sprawie dokumentom, w sytuacji, gdy przedmiotowe dokumenty winny być traktowane jako dowody należycie wykazujące istnienie przysługującej powodowi należności,

b)  art. 232 zd. 2 k.p.c. w zw. z art. 299 k.p.c. poprzez ich niezastosowanie i nieprzeprowadzenie przez Sąd I instancji dowodu z przesłuchania stron – strony pozwanej w sytuacji, gdy zdaniem Sądu (czemu powód konsekwentnie zaprzecza) w sprawie brak było środków dowodowych,

c)  art. 308 § 1 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie i zaniechanie przeprowadzenia przez Sąd I instancji dowodów z przedłożonych w postępowaniu dokumentów, jako dowodów utrwalonych za pomocą urządzeń wskazanych w przepisie,

d)  art. 339 § 2 k.p.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że w sprawie zachodzą uzasadnione wątpliwości, w sytuacji gdy w przedmiotowym stanie faktycznym takie wątpliwości nie wystąpiły, czego skutkiem winno być przyjęcie przez Sąd wskazanych przez powoda twierdzeń za prawdziwych.

W kontekście powyższych zarzutów skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty dochodzonej pozwem wraz z odsetkami i kosztami postępowania oraz o zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jako bezzasadna podlega oddaleniu.

Stosownie do treści art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. uzasadnienie Sądu II instancji w postępowaniu uproszczonym powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa, jeżeli nie przeprowadzano postępowania dowodowego.

Sytuacja opisana w cytowanym przepisie miała miejsce w rozpoznawanej sprawie, bowiem Sąd Okręgowy, po dokonaniu analizy stanu faktycznego sprawy, przyjmuje za własne ustalenia Sądu I instancji stanowiące podstawę faktyczną rozstrzygnięcia przyjętego w zaskarżonym wyroku z dnia 19 maja 2016 roku.

Sąd Okręgowy podziela także ocenę prawną dochodzonego roszczenia dokonaną przez Sąd Rejonowy, zarówno co do przyjętej podstawy prawnej oceny jego zasadności, jak i wyników tej oceny.

Wskazać należy, że przyjęcie za prawdziwe twierdzeń powoda dotyczy wyłącznie okoliczności faktycznych i nie zwalnia sądu orzekającego od obowiązku rozważenia, czy oświadczenia te uzasadniają należycie i w całości żądania pozwu i czy uwzględnienie tych żądań nie narusza obowiązujących przepisów. Sąd nie jest zatem zwolniony z obowiązku dokonania prawidłowej oceny materialnoprawnej zasadności żądania pozwu opartego na tych twierdzeniach (orzeczenie SN z dnia 29 maja 1958 r., 1 CR 969/57).

W niniejszej sprawie podkreślić należy, okoliczności przytoczone przez powoda budziły wątpliwości. Przypomnieć należy, że powód dochodził wierzytelności, którą według jego twierdzeń nabył w drodze umowy cesji z 30 października 2014 roku zawartej z (...) Sp. z o.o. Z kolei przysługująca pierwotnemu wierzycielowi wierzytelność w kwocie 578 zł miała powstać w wyniku zawarcia przez pozwanego z cedentem w dniu 19 marca 2014 roku umowy pożyczki na kwotę 300 zł.

Wskazać należy jednak, że strona powodowa nie zdołała uczynić zadość spoczywającemu na niej ciężarowi dowodu wynikającemu z treści art. 6 k.c., którego procesowym odpowiednikiem jest art. 232 k.p.c. i nie wykazała, że przysługuje jej wierzytelność względem pozwanego. W myśl wskazanych regulacji, to na stronie powodowej spoczywał ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jej roszczenie, a więc zarówno istnienia i treści stosunku zobowiązaniowego, jak i skutecznego przelewu wierzytelności.

Jednocześnie należy zauważyć, że powód nie zamieścił w pozwie wniosku o przesłuchanie pozwanego. Ponadto jak mowa była wcześniej, to na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia roszczenia, wobec tego Sąd nie było zobligowany do podejmowania jakichkolwiek działań z urzędu. Podkreślenia również wymaga, że powód był reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika.

Wbrew twierdzeniem skarżącego, Sąd I Instancji nie twierdził, że oświadczenie woli o zawarciu umowy pożyczki dla swej ważności wymaga formy pisemnej. Sąd I instancji jedynie uznał, że w aktach sprawy brak było wiarygodnych dowodów, potwierdzających zasadność i wysokość dochodzonego roszczenia.

Sąd Rejonowy ponadto słusznie zauważył, że nawet gdyby uznać wartość dowodową wskazanych dokumentów to i tak występuje rozbieżność pomiędzy twierdzeniami pozwu, a załączonymi kserokopiami w zakresie daty zawarcia umowy cesji wierzytelności. Poza tym powód w żaden sposób nie wykazał, że podmiot z którym zawarł umowę przelewu wierzytelności jest następcą prawnym pierwotnego wierzyciela.

W rezultacie brak inicjatywy dowodowej powoda nie może wywoływać niekorzystnych skutków procesowych dla pozwanego. Pogląd ten jest zasadny zwłaszcza wobec faktu, że powód jest profesjonalistą.

Wobec tego podniesione przez skarżącego zarzuty zarówno dotyczące naruszenia prawa procesowego, jak i materialnego są chybione.

Uwzględniając powyższe oraz brak ujawnienia okoliczności, które podlegają uwzględnieniu w postępowaniu odwoławczym z urzędu Sąd Odwoławczy, na podstawie art. 385 k.p.c., oddalił apelację.