Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 26 marca 2019 roku Sąd Rejonowy w Łowiczu:

1.  zasądził od pozwanej L. A. na rzecz powoda M. A. kwotę 12.980,45 zł złotych wraz z odsetkami liczonymi od kwot:

a)  od kwoty 359,38 zł z odsetkami ustawowymi za okres od dnia 21 października 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty;

b)  od kwoty 366,45 zł z odsetkami ustawowymi za okres od dnia 21 października 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty;

c)  od kwoty 366,45 zł z odsetkami ustawowymi za okres od dnia 21 października 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty;

d)  od kwoty 374,56 zł z odsetkami ustawowymi za okres od dnia 21 października 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty;

e)  od kwoty 378,41 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 21 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty;

f)  od kwoty 378,41 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 21 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty;

g)  od kwoty 85,65 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 21 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty;

h)  od kwoty 292,53 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 21 lutego 2016 r. do dnia zapłaty;

i)  od kwoty 355,61 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 21 marca 2016 r. do dnia zapłaty;

j)  od kwoty 370,54 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 21 marca 2016 r. do dnia zapłaty;

k)  od kwoty 377,55 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 21 maja 2016 r. do dnia zapłaty;

l)  od kwoty 339,24 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 21 lipca 2016 r. do dnia zapłaty;

m)  od kwoty 380,17 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 21 lipca 2016 r. do dnia zapłaty;

n)  od kwoty 377,77 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 21 lipca 2016 r. do dnia zapłaty;

o)  od kwoty 91,53 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 21 sierpnia 2016 r. do dnia zapłaty;

p)  od kwoty 283,57 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 21 września 2016 r. do dnia zapłaty;

q)  od kwoty 366,90 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 21 września 2016 r. do dnia zapłaty;

r)  od kwoty 377,31 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 21 grudnia 2016 r. do dnia zapłaty;

s)  od kwoty 392,97 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 21 grudnia 2016 r. do dnia zapłaty;

t)  od kwoty 354,76 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 21 grudnia 2016 r. do dnia zapłaty;

u)  od kwoty 357,86 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 21 marca 2017 r. do dnia zapłaty;

v)  od kwoty 357,86 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 21 marca 2017 r. do dnia zapłaty;

w)  od kwoty 383,42 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 21 marca 2017 r. do dnia zapłaty;

x)  od kwoty 360,18 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 21 kwietnia 2017 r. do dnia zapłaty;

y)  od kwoty 333,14 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 21 kwietnia 2017 r. do dnia zapłaty;

z)  od kwoty 64,52 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 21 maja 2017 r. do dnia zapłaty;

aa)  od kwoty 301,19 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 21 lipca 2017 r. do dnia zapłaty;

bb)  od kwoty 365,62 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 21 lipca 2017 r. do dnia zapłaty;

cc)  od kwoty 340,02 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 21 września 2017 r. do dnia zapłaty;

dd)  od kwoty 357,46 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 21 września 2017 r. do dnia zapłaty;

ee)  od kwoty 357,46 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 21 września 2017 r. do dnia zapłaty;

ff)  od kwoty 316,08 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 21 października 2017 r. do dnia zapłaty;

gg)  od kwoty 84,57 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 21 listopada 2017 r. do dnia zapłaty;

hh)  od kwoty 258,69 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 21 listopada 2017 r. do dnia zapłaty;

ii)  od kwoty 340,94 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 21 grudnia 2017 r. do dnia zapłaty;

jj)  od kwoty 181,12 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 21 stycznia 2018 r. do dnia zapłaty;

kk)  od kwoty 155,52 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 21 stycznia 2018 r. do dnia zapłaty;

ll)  od kwoty 246,88 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 21 lutego 2018 r. do dnia zapłaty;

mm)  od kwoty 95,91 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 21 marca 2018 r. do dnia zapłaty;

nn)  od kwoty 302,27 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 21 marca 2018 r. do dnia zapłaty;

oo)  od kwoty 40,35 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 21 kwietnia 2018 r. do dnia zapłaty;

pp)  od kwoty 357,13 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 21 maja 2018 r. do dnia zapłaty;

qq)  od kwoty 357,13 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 21 maja 2018 r. do dnia zapłaty;

rr)  od kwoty 353,53 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 21 lipca 2018 r. do dnia zapłaty;

2.  zasądził od pozwanej L. A. na rzecz powoda M. A. kwotę 4.267 zł tytułem kosztów procesu, w tym kwotę 3.600 zł złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 23 września 2006 r. L. A. i M. A. zawarli związek małżeński w Urzędzie Stanu Cywilnego w Ł. za nr aktu 1005011/00/AM/ (...).

W dniu 14 grudnia 2006 roku M. A. i L. A., jako kredytobiorcy zawarli z Bankiem (...) S.A. z siedzibą w W. umowę o kredyt hipoteczny o nr KH/ (...) na kwotę 157.000 złotych. Kredyt indeksowany był do franków szwajcarskich po przeliczeniu wypłaconej kwoty zgodnie z kursem kupna (...) według Tabeli Kursów Walut Obcych obowiązującej w Banku (...) w dniu uruchomienia kredytu. Okres kredytowania określono na 420 miesięcy. Kwota 157.000 zł uzyskana z kredytu została przeznaczona na zakup nieruchomości w postaci spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego nr (...) przy ulicy (...) w Ł., znajdującego się w zasobach (...) Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w Ł..

Wyrokiem z dnia 30 maja 2017 roku Sąd Rejonowy w Łowiczu Wydział III Rodzinny orzekł o ustanowieniu rozdzielności majątkowej z dniem 1 września 2015 roku pomiędzy M. A. i L. A., znoszącej wspólność ustawową małżeńską powstałą pomiędzy stronami na skutek zawarcia związku małżeńskiego w dniu 23 września 2006 roku.

Powód M. A. dokonał następujących wpłat na poczet zaciągniętego kredytu hipotecznego:

- w dniu 15.10.2015 roku wpłacił całą ratę kredytu w kwocie 188,81 CHF, przy czym połowa tej kwoty stanowi wartość 94,405 CHF;

- w dniu 15.10.2015 roku wpłacił całą ratę kredytu w kwocie 185,16 CHF, przy czym połowa tej kwoty stanowi wartość 92,58 CHF;

- w dniu 15.10.2015 roku wpłacił całą ratę kredytu w kwocie 188,81 CHF, przy czym połowa tej kwoty stanowi wartość 94,405 CHF;

- w dniu 21.10.2015 roku wpłacił całą ratę kredytu w kwocie 190,08 CHF, przy czym połowa tej kwoty stanowi wartość 95,04 CHF;

- w dniu 15.10.2015 roku wpłacił całą ratę kredytu w kwocie 188,81 CHF, przy czym połowa tej kwoty stanowi wartość 94,405 CHF;

- w dniu 14.01.2016 roku wpłacił całą ratę kredytu w kwocie 190,16 CHF, przy czym połowa tej kwoty stanowi wartość 95,08 CHF;

- w dniu 15.10.2015 roku wpłacił całą ratę kredytu w kwocie 188,81 CHF, przy czym połowa tej kwoty stanowi wartość 94,405 CHF;

- w dniu 14.01.2016 roku wpłacił całą ratę kredytu w kwocie 190,16 CHF, przy czym połowa tej kwoty stanowi wartość 95,08 CHF;

- w dniu 27.01.2016 roku wpłacił na poczet raty kredytu (spłata nieregularna) kwotę 42,29 CHF, przy czym połowa tej kwoty stanowi wartość 21,145 CHF;

- w dniu 19.02.2016 roku wpłacił na poczet raty kredytu kwotę 147,32 CHF, przy czym połowa tej kwoty stanowi wartość 73,615 CHF;

- w dniu 25.03.2016 roku wpłacił całą ratę kredytu w kwocie 181,96 CHF, przy czym połowa tej kwoty stanowi wartość 90,98 CHF;

- w dniu 25.03.2016 roku wpłacił całą ratę kredytu w kwocie 189,61 CHF, przy czym połowa tej kwoty stanowi wartość 94,085 CHF;

- w dniu 19.05.2016 roku wpłacił całą ratę kredytu w kwocie 190,25 CHF, przy czym połowa tej kwoty stanowi wartość 95,125 CHF;

- w dniu 27.07.2016 roku wpłacił całą ratę kredytu w kwocie 169,77 CHF, przy czym połowa tej kwoty stanowi wartość 84,885 CHF;

- w dniu 27.07.2016 roku wpłacił całą ratę kredytu w kwocie 190,25 CHF, przy czym połowa tej kwoty stanowi wartość 95,125 CHF;

- w dniu 27.07.2016 roku wpłacił całą ratę kredytu w kwocie 189,05 CHF, przy czym połowa tej kwoty stanowi wartość 94,525 CHF;

- w dniu 22.08.2016 roku wpłacił na poczet raty kredytu (spłata nieregularna) kwotę 46,28 CHF, przy czym połowa tej kwoty stanowi wartość 23,14 CHF;

- w dniu 7.09.2016 roku wpłacił całą ratę kredytu w kwocie 142,77 CHF, przy czym połowa tej kwoty stanowi wartość 71,385 CHF;

- w dniu 29.09.2016 roku wpłacił całą ratę kredytu w kwocie 185,72 CHF, przy czym połowa tej kwoty stanowi wartość 92,86 CHF;

- w dniu 12.12.2016 roku wpłacił całą ratę kredytu w kwocie 182,19 CHF, przy czym połowa tej kwoty stanowi wartość 91,095 CHF;

- w dniu 12.12.2016 roku wpłacił całą ratę kredytu w kwocie 189,75 CHF, przy czym połowa tej kwoty stanowi wartość 94,875 CHF;

- w dniu 23.12.2016 roku wpłacił całą ratę kredytu w kwocie 172,35 CHF, przy czym połowa tej kwoty stanowi wartość 86,175 CHF;

- w dniu 2.03.2017 roku wpłacił całą ratę kredytu w kwocie 177,54 CHF, przy czym połowa tej kwoty stanowi wartość 88,77 CHF;

- w dniu 2.03.2017 roku wpłacił całą ratę kredytu w kwocie 190,23 CHF, przy czym połowa tej kwoty stanowi wartość 95,115 CHF;

- w dniu 4.04.2017 roku wpłacił całą ratę kredytu w kwocie 180,99 CHF, przy czym połowa tej kwoty stanowi wartość 90,495 CHF;

- w dniu 27.04.2017 roku wpłacił całą ratę kredytu w kwocie 170,61 CHF, przy czym połowa tej kwoty stanowi wartość 85,305 CHF;

- w dniu 22.05.2017 roku wpłacił na poczet raty kredytu (spłata nieregularna) kwotę 33,52 CHF, przy czym połowa tej kwoty stanowi wartość 16,76 CHF;

- w dniu 12.07.2017 roku wpłacił całą ratę kredytu w kwocie 156,70 CHF, przy czym połowa tej kwoty stanowi wartość 78,35 CHF;

- w dniu 12.07.2017 roku wpłacił całą ratę kredytu w kwocie 190,22 CHF, przy czym połowa tej kwoty stanowi wartość 95,11 CHF;

- w dniu 27.09.2017 roku wpłacił całą ratę kredytu w kwocie 180,93 CHF, przy czym połowa tej kwoty stanowi wartość 90,465 CHF;

- w dniu 27.09.2017 roku wpłacił całą ratę kredytu w kwocie 190,21 CHF, przy czym połowa tej kwoty stanowi wartość 95,105 CHF;

- w dniu 27.09.2017 roku wpłacił całą ratę kredytu w kwocie 190,21 CHF, przy czym połowa tej kwoty stanowi wartość 95,105 CHF;

- w dniu 27.10.2017 roku wpłacił całą ratę kredytu w kwocie 172,85 CHF, przy czym połowa tej kwoty stanowi wartość 86,425 CHF;

- w dniu 21.11.2017 roku wpłacił na poczet raty kredytu (spłata nieregularna) kwotę 46,59 CHF, przy czym połowa tej kwoty stanowi wartość 23,295 CHF ;

- w dniu 28.11.2017 roku wpłacił całą ratę kredytu w kwocie 143,71 CHF, przy czym połowa tej kwoty stanowi wartość 71,855 CHF;

- w dniu 21.12.2017 roku wpłacił całą ratę kredytu w kwocie 190,30 CHF, przy czym połowa tej kwoty stanowi wartość 95,15 CHF;

-w dniu 27.10.2017 roku wpłacił całą ratę kredytu w kwocie 172,85 CHF, przy czym połowa tej kwoty stanowi wartość 86,425 CHF;

- w dniu 22.01.2018 roku wpłacił na poczet raty kredytu (spłata nieregularna) kwotę 102,13 CHF, przy czym połowa tej kwoty stanowi wartość 51,065 CHF;

- w dniu 24.01.2018 roku wpłacił całą ratę kredytu w kwocie 87,72 CHF, przy czym połowa tej kwoty stanowi wartość 43,86 CHF;

- w dniu 21.02.2018 roku wpłacił całą ratę kredytu w kwocie 137,24 CHF, przy czym połowa tej kwoty stanowi wartość 68,62 CHF;

- w dniu 2.03.2018 roku wpłacił całą ratę kredytu w kwocie 52,61 CHF, przy czym połowa tej kwoty stanowi wartość 26,305 CHF;

- w dniu 24.01.2018 roku wpłacił całą ratę kredytu w kwocie 87,72 CHF, przy czym połowa tej kwoty stanowi wartość 43,86 CHF;

- w dniu 21.03.2018 roku wpłacił na poczet raty kredytu (spłata nieregularna) kwotę 166,99 CHF, przy czym połowa tej kwoty stanowi wartość 83,495 CHF;

- w dniu 12.04.2018 roku wpłacił całą ratę kredytu w kwocie 22,86 CHF, przy czym połowa tej kwoty stanowi wartość 11,43 CHF;

- w dniu 30.05.2018 roku wpłacił całą ratę kredytu w kwocie 190,09 CHF, przy czym połowa tej kwoty stanowi wartość 95,045 CHF;

- w dniu 30.05.2018 roku wpłacił całą ratę kredytu w kwocie 190,09 CHF, przy czym połowa tej kwoty stanowi wartość 95,045 CHF;

- w dniu 20.07.2018 roku wpłacił całą ratę kredytu w kwocie 190,09 CHF, przy czym połowa tej kwoty stanowi wartość 95,045 CHF.

Opisane powyżej płatności po przeliczeniu na kurs franka szwajcarskiego z dnia wpłaty, odpowiadają łącznie kwocie 25.960,90 zł.

M. A. dokonywał spłaty w/w rat kredytu hipotecznego w okresie od października 2015 r. do lipca 2018 r., tj. po ustaniu wspólności ustawowej małżeńskiej pomiędzy stronami, ze swojego majątku osobistego. Pozwana nie partycypowała w spłacie rat kredytu w w/w okresie czasu.

W okresie od listopada 2018 r. do stycznia 2019 r. L. A. dokonała spłaty rat kredytu hipotecznego ze swojego majątku osobistego. W chwili obecnej strony spłacają po połowie raty kredytu.

Sąd Okręgowy w Łodzi w sprawie I C 1659/17 orzekł rozwód stron z winy M. A.. Wyrok jest nieprawomocny. W wyroku nie dokonano podziału majątku wspólnego.

Żadna ze stron do chwili obecnej nie zainicjowała postępowania o podział majątku wspólnego.

W lokalu mieszkalnym położonym w Ł. przy ul. (...), na które strony zaciągnęły kredyt hipoteczny, zamieszkuje pozwana L. A. wraz z dwójką dzieci.

Oceniając zebrany w sprawie materiał dowodowy Sąd Rejonowy wskazał, że ustalił stan faktyczny w sprawie na podstawie dowodów z dokumentów przedstawionych przez strony i uwzględnił okoliczności bezsporne. Na tej podstawie ustalono okoliczności dotyczące zawarcia umowy o kredyt hipoteczny oraz jego spłaty. Powód przedstawił dowód w postaci umowy kredytu, z którego wynika data zawarcia umowy, warunki na jakich kredyt został udzielony stronom i termin spłaty. Nadto powód przedstawił 43 potwierdzenia przelewów za okres październik 2015 r. – lipiec 2018 r. na okoliczność spłacania samodzielnie przez powoda rat kredytu hipotecznego we wskazanym okresie czasu po ustaniu wspólności ustawowej stron. Nadto potwierdzenia przelewów korespondują z przedstawionymi dowodami w postaci potwierdzeń przelewu zakupionych franków oraz wykazu wpłat na konto walutowe w okresie od 15 października 2015 r. do 20 lipca 2018 r. Dodatkowo, okoliczność tą uprawdopodabniają także wydruki z sms-ów stron, z których treści wynika, że jedyną osobą, która spłacała raty kredytu był powód.

Sąd Rejonowy jednocześnie dał wiarę zeznaniom powoda w tym zakresie, albowiem były logiczne, wewnętrznie spójne i korespondowały z dowodami z dokumentów, układając się w logiczną całość.

Jeśli chodzi o zeznania pozwanej, to Sąd Rejonowy dał im wiarę odnośnie jej sytuacji rodzinnej i materialnej oraz dokonania wpłat na poczet kredytu hipotecznego w okresie od października 2018 r. do stycznia 2019 r., albowiem korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym, były logiczne, nadto były to okoliczności niesporne. W pozostałym zakresie, w jakim pozwana zakwestionowała spłatę kredytu przez męża w okresie od października 2015 r. do lipca 2018 r., Sąd Rejonowy odmówił jej depozycjom przymiotu wiarygodności. Zdaniem Sądu Rejonowego twierdzenia pozwanej w tej części zostały przygotowane na potrzeby toczącego się postępowania, są nielogiczne i sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego. Pozwana zeznała „Nie mogę w żaden sposób potwierdzić, czy mąż spłacał raty kredytu od chwili powstania rozdzielności majątkowej”, po czym dodała „ktoś spłacał kredyt”. Zeznania pozwanej stoją w oczywistej sprzeczności z jej wcześniejszym oświadczeniem złożonym na rozprawie w dniu 22 stycznia 2019 r., gdzie stwierdziła jednoznacznie: „Nie kwestionuję, że powód spłacił tę należność”. Trudno uznać, by w tej sytuacji bliżej nieokreślona osoba trzecia dokonała spłaty rat kredytu, nie mając żadnego interesu w regulowaniu zobowiązań stron.

Przy tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy wskazał, że analizę podstawy prawnej żądania powoda należy rozpocząć od zwrócenia uwagi na dyspozycję art. 31 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, który stanowi, że z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Mimo natomiast ustania wspólności ustawowej, małżonkowie pozostają nadal dłużnikami osobistymi, a ich sytuację regulują przepisy kodeksu cywilnego o zobowiązanych solidarnych.

W ocenie Sądu Rejonowego wobec ustania wspólności ustawowej małżeńskiej stron z datą 1 września 2015 r. i wobec spłacania przez powoda z majątku osobistego rat kredytu hipotecznego zaciągniętego wspólnie z pozwaną, przysługuje mu roszczenie regresowe dochodzone na podstawie art. 376 § 1 k.c., normującego rozliczenia pomiędzy współdłużnikami solidarnymi. Zgodnie z powołanym wyżej przepisem, jeżeli jeden z dłużników solidarnych spełnił świadczenie, treść istniejącego pomiędzy współdłużnikami stosunku prawnego rozstrzyga o tym, czy i w jakich częściach może on żądać zwrotu od współdłużników. Jeżeli z treści tego stosunku nie wynika nic innego, dłużnik, który świadczenie spełnił, może żądać zwrotu w częściach równych.

Odnosząc powyższe do realiów rozpoznawanej sprawy należy podnieść, że strony wspólnie zawarły z Bankiem (...) S.A. umowę kredytu hipotecznego w dniu 16 grudnia 2006 r. w czasie trwania wspólności ustawowej małżeńskiej i jeśli chodzi o spłatę kredytu, to strony są w stosunku do banku dłużnikami solidarnymi.

Powód jako dłużnik solidarny spełnił część świadczenia na rzecz banku po ustaniu wspólności ustawowej małżeńskiej, dlatego przysługiwało mu roszczenie regresowe do współdłużnika solidarnego, czyli pozwanej. Skoro zatem powód zapłacił na rzecz Banku (...) S.A. łącznie kwotę 25.960,90 złotych, to wobec pozwanej przysługuje mu roszczenie o zapłatę kwoty 12.980,45 zł, wynikłej z podzielenia uiszczonej należności 25.960,90 zł na dwie równe części.

Wbrew twierdzeniom pozwanej powództwo w całości okazało się zasadne, a zarzuty i argumenty przedstawione przez stronę pozwaną były chybione i nie skutkowały oddaleniem powództwa. Pozwana zakwestionowała zasadność powództwa, a jej linia obrony skupiała się przede wszystkim na tym, iż powód nie wykazał istnienia roszczenia, wysokości oraz wymagalności kwoty dochodzonej w pozwie. Wbrew jednak powyższym twierdzeniom, powód sprostał ciążącemu na nim w myśl art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c. ciężarowi udowodnienia faktu, z których wywodził skutki prawne. Przedstawione przez powoda dokumenty w postaci umowy kredytu hipotecznego, potwierdzeń wpłat rat kredytu, potwierdzeń transakcji walutowej oraz wykazu wpłat na konto walutowe pozwoliły na pełną weryfikację roszczenia, zarówno co do istnienia wierzytelności, jak i jej wysokości oraz wymagalności.

Zdaniem Sądu Rejonowego, dopuszczalne jest dochodzenie roszczenia o nakład z majątku osobistego małżonka na nakład osobisty drugiego małżonka w drodze powództwa o zapłatę. Sąd Rejonowy nie podziela argumentacji pozwanej, że uprawnionym do rozpoznania takiego roszczenia jest wyłącznie Sąd rozpoznający sprawę o podział majątku wspólnego, który zresztą w niniejszej sprawie jeszcze nie nastąpił.

Orzekając w zakresie odsetek, Sąd Rejonowy orzekł zgodnie z treścią art. 481 § 1 k.c., który stanowi, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Sąd Rejonowy orzekł zgodnie z żądaniem powoda i zasądził odsetki od każdego 21 – dnia kolejnego miesiąca, poczynając od dnia 21 października 2015 r. w wysokości odsetek ustawowych za okres od dnia 21 października 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r., zaś od dnia 1 stycznia 2016 r. w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie (w brzmieniu ustawy z dnia 9 października 2015 r. o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw). Spłata kredytu miała następować do dnia 21 dnia każdego kolejnego miesiąca, zatem powodowi należą się odsetki na podstawie art. 481 § 1 k.c., chociażby nie poniósł z tego tytułu żadnej szkody.

O kosztach procesu Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. obciążając nimi pozwaną jako stronę przegrywającą.

Powyższy wyrok zaskarżyła w całości pozwana.

Skarżąca zarzuciła wyrokowi naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na treść zaskarżonego rozstrzygnięcia a to:

1) art. 686 k.p.c. w związku z art. 567 § 3 k.p.c. poprzez orzeczenie o roszczeniu powoda w postępowaniu o zapłatę, w sytuacji, w której roszczenie to ściśle związane jest z zaciągniętym długiem stron oraz majątkiem wspólnym, podczas gdy roszczenie takie rozliczone może zostać wyłącznie w ramach postępowania o podział majątku wspólnego;

2) art. 227 k.p.c. i art. 233 § 1 k.p.c. poprzez błędne uznanie, że powód wykazał zasadność i wysokość dochodzonego roszczenia, w sytuacji, w której z treści przedstawionych przez powoda dowodów nie wynika, że operacje te w ogóle dotyczą rat przedmiotowego kredytu, na rzecz jakiego podmiotu została dokonana zapłata, z jakiego rachunku bankowego, z jakich środków, z jakiego tytułu, jak również sposobu dokonania przeliczenia waluty, a pozostały materiał dowodowy nie daje podstaw do zweryfikowania tych okoliczności;

3) art. 227 k.p.c. i art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dowolne przyjęcie, że opisane płatności po przeliczeniu na kurs franka szwajcarskiego z dnia wpłaty odpowiadają łącznie kwocie 25.960,90 złotych, w sytuacji, w której powód nie przedstawił żadnego dowodu z którego wynikałby kurs przeliczenia waluty, co powoduje, iż twierdzenie powoda w tym zakresie nie poddaje się żadnej weryfikacji i brak jest podstaw do przyjęcia przeliczenia na taką kwotę;

4) art. 227 k.p.c. i art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dowolne uznanie, że potwierdzenia przelewów korespondują z przedstawionymi dowodami w postaci potwierdzeń przelewu zakupionych franków, w sytuacji, w której powód przedstawił potwierdzenia zakupu franków wyłącznie z 10 transakcji, a co więcej żadna z transakcji nie daje się powiązać z dokonanym przelewem, w szczególności wobec okoliczności, iż przedstawione wydruki pochodzą z zupełnie innego systemu bankowego i w żaden sposób nie poddaje się weryfikacji ich powiązanie z potwierdzeniami operacji załączonymi do pozwu;

5) art. 481 § 1 k.c. i art. 455 k.c. poprzez ich błędną wykładnię sprowadzającą się do uznania, iż datą wymagalności każdego z roszczeń powoda była data 21-go dnia każdego miesiąca, jako data wskazana w umowie kredytu jako data spłaty raty, w sytuacji, w której roszczenie powoda mogło stać się wymagalne najwcześniej po wezwaniu pozwanej do jego zwrotu, a co w relacjach stron w ogóle nie nastąpiło, zaś o żądaniu powoda pozwana powzięła wiedzę najwcześniej z chwilą doręczenia jej odpisu pozwu;

6) art. 328 k.p.c. poprzez niewskazanie w uzasadnieniu wyroku przepisów materialno-prawnych stanowiących podstawę zasądzenia żądanej kwoty, z jednoczesnym powołaniem przez Sąd I instancji z jednej strony regulacji odnoszącej się do rozliczeń między dłużnikami solidarnymi w innym zaś miejscu na rozliczenia nakładów na majątek osobisty po ustaniu wspólności majątkowej.

Przy tak sformułowanych zarzutach skarżąca wniosła o:

1) zmianę zaskarżonego orzeczenia i oddalenie powództwa w całości;

2) zmianę orzeczenia w zakresie kosztów sądowych i obciążenie nimi powoda;

3) zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania odwoławczego z uwzględnieniem kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest zasadna jedynie w niewielkiej części.

W pierwszej kolejności podkreślić należy, że art. 378 § 1 k.p.c. nakłada na sąd odwoławczy obowiązek ponownego rozpoznania sprawy w granicach apelacji, co oznacza nakaz wzięcia pod uwagę wszystkich podniesionych w apelacji zarzutów i wniosków. Granice apelacji wyznaczają ramy, w których sąd odwoławczy powinien rozpoznać sprawę na skutek jej wniesienia, określają je sformułowane w apelacji zarzuty i wnioski, które implikują zakres zaskarżenia, a w konsekwencji kognicję sądu apelacyjnego (np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 6 sierpnia 2015 r., V CSK 677/14, nie publik.). Jednocześnie w świetle uchwały 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 2008 r. sąd drugiej instancji rozpoznający sprawę na skutek apelacji nie jest związany przedstawionymi w niej zarzutami dotyczącymi naruszenia prawa materialnego, wiążą go natomiast zarzuty dotyczące naruszenia prawa procesowego, w granicach zaskarżenia bierze jednak z urzędu pod uwagę nieważność postępowania (III CZP 49/07, OSNC 2008/6/55).

Najpierw zatem należy rozpoznać zarzuty naruszenia prawa procesowego, gdyż jedynie w przypadku uznania, że postępowanie dowodowe nie było dotknięte wadami, można przyjąć, że prawidłowo został ustalony stan faktyczny w sprawie. Ponieważ zaś prawna kwalifikacja stanu faktycznego jest pochodną ustaleń, o prawidłowym zastosowaniu bądź niezastosowaniu prawa materialnego można mówić dopiero wówczas, gdy ustalenia stanowiące podstawę wydania zaskarżonego wyroku pozwalają na ocenę tej kwestii (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 listopada 2002 r. IV CKN 1532/00. Lex nr 78323). Prawidłowe zastosowanie prawa materialnego może mieć z kolei miejsce jedynie do niewadliwie poczynionych ustaleń faktycznych.

Przechodząc do oceny zarzutów stawianych w wywiedzionej apelacji w pierwszej kolejności za niezasadny musi być uznany zarzut naruszenia prawa procesowego w postaci art. 328 § 2 k.p.c..

Wbrew zastrzeżeniom apelacji Sąd Rejonowy w niniejszej sprawie szczegółowo wyjaśnił z jakich powodów i w oparciu o jakie dowody wyprowadził wnioski, które przesądziły o rozstrzygnięciu. Pisemne motywy zaskarżonego wyroku umożliwiają odtworzenie rozumowania Sądu pierwszej instancji, które znalazło wyraz w jego sentencji i pozwalają na dokonanie kontroli instancyjnej przez sąd odwoławczy.

Należy również przypomnieć, że z

arzuty naruszenia przepisów postępowania, których skutkiem nie jest nieważność postępowania, wtedy mogą być skutecznie podniesione, gdy strona skarżąca wykaże, że zarzucane uchybienie miało wpływ na treść rozstrzygnięcia.

Sąd Okręgowy w pełni podziela przy tym stanowisko, że skoro uzasadnienie wyroku, mające wyjaśnić przyczyny, dla których orzeczenie zostało wydane, jest sporządzane już po wydaniu wyroku, to wynik sprawy nie może zależeć od tego, jak zostało ono napisane i czy zawiera wszystkie wymagane elementy. W konsekwencji zarzut naruszenia art. 328 § 2 w związku z art. 391 § 1 k.p.c. może być usprawiedliwiony tylko w tych wyjątkowych przypadkach, w których treść uzasadnienia orzeczenia Sądu całkowicie uniemożliwia dokonanie oceny toku wywodu, który doprowadził do wydania orzeczenia (porównaj między innymi wyroki Sądu Najwyższego z: 27 czerwca 2001 r., II UKN 446/00, OSNP 2003, nr 7, poz. 182; 5 września 2001 r., I PKN 615/00, OSNP nr 15, poz. 352; 24 lutego 2006 r., II CSK 136/05; 24 sierpnia 2009 r., I PK 32/09; 16 października 2009 r., I UK 129/09; 8 czerwca 2010 r., I PK 29/10). W rozpoznawanej sprawie taka sytuacja jednak z całą pewnością nie zachodzi.

Przechodząc do oceny zarzutów dotyczących naruszenia przez Sąd pierwszej instancji przepisu art. 233 § 1 k.p.c., w pierwszej kolejności wskazać należy, że - jak wielokrotnie wyjaśniano w orzecznictwie Sądu Najwyższego - zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. może być uznany za zasadny jedynie w wypadku wykazania, że ocena materiału dowodowego jest rażąco wadliwa czy w sposób oczywisty błędna, dokonana z przekroczeniem granic swobodnego przekonania sędziowskiego, wyznaczonych w tym przepisie, bądź pozbawiona waloru wszechstronności. Sąd drugiej instancji ocenia bowiem legalność oceny dokonanej przez Sąd Rejonowy, czyli bada czy zostały zachowane kryteria określone w art. 233 § 1 k.p.c.. Należy zatem mieć na uwadze, że - co do zasady - Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału, dokonując wyboru określonych środków dowodowych. Jeżeli z danego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to dokonana przez Sąd weryfikacja nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona tylko wtedy gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub, gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo – skutkowych (por. przykładowo postanowienie z dnia 11 stycznia 2001 r., I CKN 1072/99, Prok. i Pr. 2001 r. Nr 5, poz. 33, postanowienie z dnia 17 maja 2000 r., I CKN 1114/99, wyrok z dnia 14 stycznia 2000 r., I CKN 1169/99, OSNC 2000 r. Nr 7-8, poz. 139).

Istotne przy tym pozostaje, że w ramach swobody oceny dowodów, mieści się też wybór określonych dowodów spośród dowodów zgromadzonych, pozwalających na rekonstrukcję istotnych w sprawie faktów. Sytuacja bowiem, w której w sprawie pozostają zgromadzone dowody mogące prowadzić do wzajemnie wykluczających się wniosków, jest sytuacją immanentnie związaną z kontradyktoryjnym procesem sądowym. Weryfikacja zatem dowodów i wybór przez Sąd orzekający w pierwszej instancji określonej grupy dowodów, na podstawie których Sąd odtwarza okoliczności, które w świetle przepisów prawa materialnego stanowią o istotnych w sprawie faktach stanowi realizację jednej z płaszczyzn swobodnej oceny dowodów. Powiązanie przy tym wynikających z dowodów tych wniosków w zgodzie z zasadami logiki i doświadczenia życiowego wyklucza możliwość skutecznego zdyskwalifikowania dokonanej przez Sąd oceny, tylko z tej przyczyny, że w procesie zgromadzono też dowody, prowadzące do innych, niż wyprowadzone przez Sąd pierwszej instancji, wniosków.

Zdaniem Sądu Okręgowego ocena dowodów dokonana przez Sąd pierwszej instancji w przedmiotowej sprawie nie narusza, ani reguł logicznego myślenia, ani zasad doświadczenia życiowego czy właściwego kojarzenia faktów. Nie sposób również przypisać Sądowi błędu w ocenie mocy poszczególnych dowodów. Zaznaczyć też należy, że Sąd orzekający w pierwszej instancji – oceniając pojedyncze dowody – zgodnie z przepisem art. 233 § 1 k.p.c. – odniósł ich znaczenie do całego, zebranego w sprawie materiału dowodowego.

Należy przy tym zauważyć, że wbrew wywodowi apelacji powód sprostał obciążającemu go ciężarowi dowodu.

W toku postępowania pozwana przyznała, że przedmiotowy kredyt był spłacany i że nie ona to czyniła. Skoro pozwana uważa, że to nie pozwany dokonywał wpłat to winna tę okoliczność udowodnić czego nie uczyniła. Trzeba przy tym zauważyć, że przedstawione przez powoda dowody wpłaty czy przelewu zawierają dokładnie takie same dane co dowody złożone przez pozwaną jako dowody spłacania prze nią kredytu po listopadzie 2018 roku (k. 118 i nast.). Niezrozumiałym jest więc stanowisko pozwanej sprowadzające się do tego, że powód dla udowodnienia takiego samego faktu jak pozwana winien złożyć dowody o charakterze "kwalifikowanym" w stosunku do tych, jakie przedłożyła pozwana.

Co zaś się tyczy wysokości roszczenia to myli się skarżąca podnosząc, że powód winien przedstawić dowody zakupu waluty obcej i wykazać po jakim kursie ją kupował. Stanowisko to pomija fakt, że z dowodów wpłat przedstawionych przez powoda wynika równowartość jakiej kwoty franków szwajcarskich zapłacił on na rzecz Banku. Nie ma przy tym znaczenia kurs za jaki powód nabył walutę, gdyż z umowy kredytu wynika jaki kurs przeliczeniowy stosował Bank przy wpłacie danej raty. Otóż spłacie podlegała kwota kredytu we frankach szwajcarskich ustalona w złotych polskich z zastosowaniem kursu sprzedaży franka szwajcarskiego obowiązującego w dniu płatności raty kredytu, zgodnie z (...) Banku (...) S.A. (§ 7 ust. 1 umowy kredytu).

Gdyby w przedmiotowej sprawie dokonać przeliczenia kwot w frankach szwajcarskich wpłacanych przez powoda według kursów wynikających z wyżej wskazanej Tabeli to zasądzeniu od pozwanej podlegałaby kwota 13.579,77 złotych a więc wyższa niż dochodzona przez powoda w niniejszym postępowaniu.

Przechodząc do oceny pozostałych zarzutów wywiedzionej w sprawie apelacji przede wszystkim należy stwierdzić, że prawidłowo Sąd Rejonowy uznał, że dopuszczalnym jest dochodzenie przez powoda przedmiotowego roszczenia poza postępowaniem o podział majątku wspólnego stron.

Wniosku o niedopuszczalności dochodzenia tego roszczenia w odrębnym procesie nie sposób wyprowadzić z powołanych przez skarżącą przepisów art. 686 k.p.c. w związku z art. 567 § 3 k.p.c..

Art. 567 § 3 k.p.c. w ogóle spornej kwestii nie dotyka, nakazując jedynie odpowiednie stosowanie przepisów o dziale spadku w postępowaniu o podział majątku wspólnego.

Z kolei zgodnie z treścią art. 686 k.p.c. w postępowaniu działowym sąd rozstrzyga także o istnieniu zapisów zwykłych, których przedmiotem są rzeczy lub prawa należące do spadku, jak również o wzajemnych roszczeniach pomiędzy współspadkobiercami z tytułu posiadania poszczególnych przedmiotów spadkowych, pobranych pożytków i innych przychodów, poczynionych na spadek nakładów i spłaconych długów spadkowych.

Sens tego przepisu sprowadza się do tego, że po uprawomocnieniu się postanowienia o dziale spadku uczestnicy postępowania działowego nie mogą dochodzić roszczeń wymienionych w art. 686, choćby nie zostały one zgłoszone w postępowaniu o dział spadku, a nie jak chciałaby skarżąca do wyłączenia możliwości wcześniejszego (przed wszczęciem postępowania działowego) dochodzenia tego typu roszczeń. Żaden przepis prawa takiej czasowej niedopuszczalności nie przewiduje.

Co więcej skarżąca pomija, że przepisy o dziale spadku zawierają w swej treści dalsze odesłanie w art. 688 k.p.c. zgodnie z którym do działu spadku stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące zniesienia współwłasności, a w szczególności art. 618 § 2 i 3 k.p.c..

Zgodnie zaś z treścią art. 618 § 1 k.p.c. w postępowaniu o zniesienie współwłasności sąd rozstrzyga także spory o prawo żądania zniesienia współwłasności i o prawo własności, jak również wzajemne roszczenia współwłaścicieli z tytułu posiadania rzeczy. Rozstrzygając spór o prawo żądania zniesienia współwłasności lub o prawo własności, sąd może wydać w tym przedmiocie postanowienie wstępne.

Z chwilą wszczęcia postępowania o zniesienie współwłasności odrębne postępowanie w sprawach wymienionych w paragrafie poprzedzającym jest niedopuszczalne. Sprawy będące w toku przekazuje się do dalszego rozpoznania sądowi prowadzącemu postępowanie o zniesienie współwłasności. Jeżeli jednak postępowanie o zniesienie współwłasności zostało wszczęte po wydaniu wyroku, przekazanie następuje tylko wówczas, gdy sąd drugiej instancji uchyli wyrok i sprawę przekaże do ponownego rozpoznania. Postępowanie w sprawach, które nie zostały przekazane, sąd umarza z chwilą zakończenia postępowania o zniesienie współwłasności (art. 618 § 2 k.p.c.).

Istotnie więc z tego przepisu wynika zakaz wszczynania odrębnych postępowań o roszczenia uboczne ale dopiero od momentu wszczęcia postępowania działowego. Do tego momentu zakazu takiego nie ma, gdyż z treści przepisu wynika wprost, że sprawy wszczęte wcześniej przekazuje się do postępowania działowego.

Na marginesie jedynie należy wskazać, że skoro pozwana uważała, iż celowym jest dokonanie rozliczenia wszystkich spraw majątkowych stron związanych z ich małżeństwem w jednym postępowaniu sądowym, to nic nie stało na przeszkodzie aby postępowanie o podział majątku wspólnego zainicjowała, co do daty wyrokowania przez Sąd Okręgowy nie nastąpiło.

Co się tyczy podstawy prawnej żądania powoda należy zauważyć, że nie stanowi takiej podstawy przepis art. 45 § 3 k.r.o.. Jego treść normatywna ogranicza się bowiem do sytuacji, gdy dług jednego z małżonków został zaspokojony z majątku wspólnego.

W przypadku odpowiedzialności solidarnej małżonków, (a taka sytuacja zachodzi w realiach niniejszej sprawy) do dokonania wzajemnych rozliczeń z tytułu spłaty długu wspólnego, po ustaniu wspólności majątkowej małżeńskiej z majątku osobistego jednego z małżonków, jak się wydaje zastosowanie mogą znaleźć przepisy o roszczeniach regresowych między dłużnikami solidarnymi, czyli art. 376 § 1 k.c. (tak na przykład J. Słyk w komentarzu do Kodeksu Rodzinnego i Opiekuńczego, pod redakcją Osajdy, wyd. 6, Warszawa 2019, zamieszczonym również w programie Legalis).

Apelacja zasadnie natomiast zarzuca Sądowi Rejonowemu błędne rozstrzygnięcie w zakresie żądania powoda zasądzenia odsetek.

Roszczenie regresowe, ze względu na swą naturę prawną, staje się wymagalne już z chwilą powstania, czyli zaspokojenia wierzyciela w części przekraczającej „udział” regresowy dłużnika. Wymagalność występuje z datą następującą po dniu wykonania świadczenia przez dłużnika.

Od wymagalności roszczenia regresowego należy odróżnić termin spełnienia świadczenia. Zobowiązanie do świadczenia regresowego ma charakter bezterminowy - termin spełnienia tego świadczenia nie wynika z właściwości samego zobowiązania (art. 455 k.c.). Jeśli więc dłużnik solidarny całkowicie lub częściowo zaspokoił wierzyciela, powinien skierować do pozostałych współdłużników wezwanie do wykonania (w określonym terminie) zobowiązania regresowego w częściach na nich przypadających. Dopiero bezskuteczny upływ wskazanego terminu powodować będzie stan opóźnienia (art. 476 k.c.) po stronie pozostałych współdłużników.

W realiach przedmiotowej sprawy powód nie wykazał aby przed wytoczeniem niniejszego powództwa wzywał pozwaną do spełnienia dochodzonego od niej świadczenia regresowego. Tym samym za datę wezwania pozwanej do zapłaty musi być potraktowana data doręczenia jej odpisu pozwu. W przedstawionych Sądowi Okręgowemu aktach brak jest dowodu doręczenia pozwanej odpisu pozwu. Z daty złożonego przez pełnomocnika pozwanej pierwszego pisma procesowego (wniosek o zmianę terminu rozprawy k. 79) wynika jednak, że odpis pozwu został pozwanej doręczony najpóźniej w dniu 30 października 2018 roku. Pozwana pozostawała więc w opóźnieniu z zapłatą dochodzonej kwoty od dnia 31 października 2018 roku.

Wobec powyższego zaskarżony wyrok podlegał zmianie w zakresie zasądzonych odsetek od należności głównej a to na podstawie przepisu art. 386 § 1 k.p.c..

W pozostałym zakresie apelacja podlegała oddaleniu a to na podstawie przepisu art. 385 k.p.c..

Biorąc pod uwagę, że na etapie postępowania apelacyjnego powód uległ pozwanej jedynie co do niewielkiej części jej żądania (odsetki od należności głównej), o kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł z mocy art. 100 zd. 2 k.p.c. nakładając na pozwaną obowiązek zwrotu powodowi poniesionych przez niego kosztów.

Zasądzona z tego tytułu kwota stanowi zwrot kosztów zastępstwa procesowego powoda w postępowaniu apelacyjnym.

Wysokość tych kosztów została ustalona na podstawie § 2 pkt 5 oraz § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 r. (Dz. U. 2015. 1800 ze zm.).

Biorąc pod uwagę stopień zawiłości sprawy oraz nakład pracy pełnomocnika powoda i jego wkład pracy w przyczynienie się do wyjaśnienia i rozstrzygnięcia sprawy, a w szczególności fakt, iż postępowanie apelacyjne zakończyło się na pierwszym terminie rozprawy, zaś w jego toku nie było prowadzone postępowanie dowodowe, brak było podstaw do ustalenia wysokości wynagrodzenia pełnomocnika powoda w wysokości innej niż minimalna, przewidziana przepisami wyżej wskazanego rozporządzenia.