Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 30 maja 2017 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi w sprawie z powództwa D. P. przeciwko (...) Spółce Akcyjnej Oddziałowi w Polsce o zapłatę, zasądził na rzecz powoda kwotę 45.843,85 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 sierpnia 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 2.417,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. W pozostałym zakresie powództwo oddalił.

Powyższe rozstrzygnięcie zostało oparte na ustaleniu, iż w dniu 10 lipca 2014 r. miał miejsce wypadek komunikacyjny, w którym powód D. P. doznał urazu kręgosłupa szyjnego oraz urazu uogólnionego. Sprawca zdarzenia ubezpieczony był od odpowiedzialności cywilnej w pozwanym towarzystwie ubezpieczeń. Po zdarzeniu powodowi zalecono noszenie kołnierza S.. Powód następnie leczył się u neurologa, podawał w wywiadzie utrzymujące się bóle odcinka szyjnego kręgosłupa, wzmożone napięcie mięśni grzbiet mrowienie palców, ograniczenie ruchomości szyi. Rozpoznano powierzchowny uraz szyi oraz zespół bólowy szyjny. Od listopada 2014 r. powód leczył się także u psychiatry z powodu zaburzeń koncentracji, lęku przed jazdą samochodem, itp. Wdrożono leczenie farmakologiczne. Powód odbył cykl zabiegów rehabilitacyjnych. Dolegliwości bólowe ustąpiły po 6-7 miesiącach od zdarzenia. Powód był niezdolny do pracy w okresie od 11 lipca 2014 r. do 8 stycznia 2015 r., przebywając w tym czasie na zwolnieniu lekarskim. Powód powiadomił o tym Urząd Skarbowy. W tym czasie nie zawiesił działalności gospodarczej, niemniej nie wykonywał jej.

W momencie wypadku powód pracował jako taksówkarz w (...) Towarzystwo (...), Miejskie Przedsiębiorstwo (...). Średni miesięczny przychód poszkodowanego w oparciu o wydruki z kasy fiskalnej za okres trzech miesięcy poprzedzających wypadek (IV,V,VI 2014 r.) wynosiły 12.314 zł brutto. Miesięczne koszty prowadzonej działalności to kwota 3.315,46 zł i składa się na nią: paliwo (gaz) 1500 zł, karta podatkowa 253 zł, ZUS – 1.042,46 zł, składka do korporacji – 320 zł, koszty eksploatacji pojazdu – 200 zł . Na koszty eksploatacji samochodu składają się: naprawy i utrzymanie pojazdu w czystości. Przebywając na zwolnieniu lekarskim powód otrzymał kwotę 7.758,26 zł zasiłku chorobowego.

Pismem z dnia 16 czerwca 2015 r. pozwany odmówił wypłaty odszkodowania.

W oparciu o tak poczynione ustalenia faktyczne Sąd Rejonowy wywiódł, iż roszczenie powoda jest zasadne w znacznej części. Roszczenie powoda znajduje oparcie w treści art.444 § 1 kc. Powód twierdził, iż przebywając na zwolnieniu lekarskim utracił część dochodów, które uzyskiwał z pracy jako taksówkarz. W pozwie podniósł, iż utracił kwotę 46.832,64 zł.

Sąd I Instancji podkreślił, iż przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało, iż uraz doznany przez powoda spowodował powstanie zespołu bólowego kręgosłupa szyjnego, który wymagał leczenia. U powoda wystąpiły długotrwałe objawy zespołu bólowego szyjnego i uzasadniały one okresową niezdolność do pracy w zawodzie kierowcy taksówki do 8 stycznia 2015 r. Stwierdzony uraz pozostaje w związku ze zdarzeniem z 10.07.2014 r.

Kwota utraconych zarobków została natomiast ustalona w oparciu o dowód z opinii biegłego ds. rachunkowości. Średni dzienny przychód powoda biegła ustaliła na kwotę 427,85 zł. Łączne koszty działalności powoda biegła ustaliła na kwotę 20.769,40 zł., zaś średni dzienny koszt powoda to 133,14 zł. Zatem średni dzienny zysk powoda wynosił 294,71 zł. Gdyby nie wypadek powód uzyskałby do dnia 8 stycznia 2015 r. (za 182 dni) dochód w wysokości 53.637 zł. Kwotę tę należy pomniejszyć o zasiłek chorobowy wypłacony powodowi przez ZUS w kwocie 7.665,05 zł. Na tej podstawie biegła ustaliła, że utracony przez powoda dochód wyniósł 45.982,17 zł.

Pozwany podnosił także, że powód w okresie od 28 grudnia 2006 r. do 5 maja 2015 r. był uczestnikiem łącznie 19 kolizji drogowych. W związku z tym, zdaniem pozwanego, pojawia się wątpliwość, czy stan zdrowia powoda, który wywołał u niego czasową niezdolność do pracy jest skutkiem tylko i wyłącznie kolizji z dnia 10 lipca 2014 r., za którą odpowiada pozwany, czy też jest wynikiem urazów doznanych wskutek wcześniejszych i późniejszych kolizji. W tym celu Sąd I Instancji zwrócił się do wskazanych przez pozwanego zakładów ubezpieczeń, które likwidowały szkody zgłaszane przez powoda. Były to: (...) S.A. V. (...) (zdarzenie z dnia 21 stycznia 2015 r., (...) Towarzystwo (...) (zdarzenie z dnia 28 czerwca 2014 r.), (...) S.A. (zdarzenie z dnia 5 kwietnia 2014 r. oraz z dnia 21 maja 2012 r.), (...) SA (zdarzenie z dnia 9 lutego 2014 r., (...) (zdarzenie z dnia 10 kwietnia 2013 r.), (...) SA (zdarzenie z dnia 29 sierpnia 2012 r.). Żądane dokumenty wpłynęły i wynika z nich, że w żadnej z tych spraw powód nie zgłaszał szkody na osobie, za wyjątkiem jednej – likwidowanej przez ErgoHestia, gdzie zgłosił złamanie ręki, a zatem był to zupełnie inny uraz.

O kosztach procesu Sąd Rejonowy orzekł w oparciu o art. art. 100 zd. 2 kpc i obciążył pozwanego obowiązkiem zwrotu powodowi całości kosztów procesu.

Apelację od opisanego wyroku w części uwzględniającej powództwo wywiódł pozwany zarzucając mu:

1.  naruszenie przepisu postępowania w postaci

- art. 232 k.p.c. poprzez jego nieprawidłowe zastosowanie polegające na przyjęciu, ze powód wykazał, że w okresie od 11 lipca 2014 roku do 8 stycznia 2015 roku rzeczywiście nie wykonywał on pracy jako taksówkarz, a zatem utracił on dochód w związku z powstrzymywaniem się od świadczenia usług w tym okresie, podczas, gdy powód nie przedstawił dowodu potwierdzającego te okoliczności, a same twierdzenia powoda w tym zakresie nie stanowią dowodu;

- 233 § 1 k.p.c. poprzez niezgodne z logiką i doświadczeniem życiowym ocenę dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu neurologii, że stan zdrowia powoda jest wynikiem wyłącznie przedmiotowego zdarzenia z dnia 10 lipca 2014 roku podczas gdy powód był uczestnikiem 19 innych kolizji w okresie od 28 grudnia 2006 roku do 29 marca 2016 roku, które mogłyby doprowadzić do pogłębienia skutków zdrowotnych zdarzenia z dnia 10 lipca 2014 roku i które wpłynęły na stan jego zdrowia fizycznego na dzień badania przez lekarza neurologa wydającego w sprawie opinię dotyczącą jego stanu zdrowia,

2.  błąd w ustaleniach faktycznych poprzez wadliwe przyjęcie, iż w okresie od 11 lipca 2014 roku do 8 stycznia 2015 roku powód nie wykonywał działalności gospodarczej;

3.  naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 361 §1 k.c. poprzez błędną wykładnię przepisu skutkującą uznaniem, że niezdolność do pracy w okresie od 11 lipca 2014 roku do 8 stycznia 2015 roku pozostawała następstwem przedmiotowego zdarzenia z dnia 10 lipca 2014 roku, podczas gdy stan zdrowia powoda był wynikiem innych zdarzeń w których powód uczestniczył w okresie przed przedmiotowym zdarzeniem do dnia przeprowadzenia badania podmiotowego przez biegłego z zakresu neurologii.

Wskazując na powyższe skarżący wniósł o zmianę kwestionowanego wyroku w zakresie pkt 1 sentencji poprzez oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego od powódki an rzecz pozwanego;

Odpowiadając na apelację pełnomocnik powoda wniósł o jej oddalenie i przyznanie zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna i jako taka podlega oddaleniu.

W ocenie Sądu Okręgowego Sąd pierwszej instancji dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych, jak również prawidłowej oceny zgromadzonego materiału dowodowego, w tym również jego oceny prawnej. Ujawnione dowody zostały ocenione z uszanowaniem granic swobody przyznanej organowi orzekającemu, bez jakiegokolwiek naruszenia zasad logiki, czy doświadczenia życiowego. Ocena dowodów przeprowadzona przez Sąd pierwszej instancji została dokonana w sposób wszechstronny, przy uwzględnieniu i rozważeniu wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu w tym przede wszystkim dowodu z opinii biegłych sądowych z zakresu ortopedii i rekonstrukcji wypadków. Przedstawione przez Sąd Rejonowy w tej kwestii argumenty oraz tok myślowy zasługują na aprobatę i uznanie.

Wbrew twierdzeniom apelującego Sąd Rejonowy prawidłowo przeanalizował treść opinii biegłych z zakresu neurologii i rachunkowości jak również dowód z przesłuchania powoda.

W ocenie Sądu Okręgowego zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, dawał pełne prawo Sądowi I Instancji do uwzględnienie roszczenia powoda w znacznej części tj. wskazanej punkcie 1 skarżonego orzeczenia. Sąd Rejonowy prawidłowo zatem ustalił, iż powód w okresie od 11 lipca 2014 roku do 8 stycznia 2015 roku przebywał na zwolnieniu lekarskim w związku z doznanym urazem spowodowanym zdarzeniem drogowym z dnia 10 lipca 2014 roku. Przedłożona dokumentacja lekarska, jak również dowód z przesłuchania powoda jednoznacznie potwierdzają, iż powód nie wykonywał pracy zarobkowej we wskazanym okresie. Przeciwny wniosek oznaczałby, iż powód dopuściłby się naruszenia przepisów o ubezpieczeniu społecznym i zdrowotnym. Fakt niezawieszenia swojej działalności gospodarczej przez pozwanego, jak słusznie zauważył Sąd I Instancji, nie jest dowodem na to, iż powód tę działalność wykonywał. Przeciwne twierdzenie wymagało odpowiedniego dowodu zgodnie z zasadą ciężaru dowodu określoną w art. 232 k.p.c. i art. 6 k.c. W tym przypadku wbrew zarzutom skarżącego ciężar dowodu spoczywał na pozwanym. To pozwany powinien przedstawić dowody na wskazanie, iż w okresie tym powód był zdolny do prowadzenia tej działalności i tę działalność faktycznie prowadził. Natomiast strona pozwana poprzestała jedynie na kwestionowaniu przeprowadzonych dowodów, pozostając jednocześnie bierną w zakresie swojej inicjatywy dowodowej. Jednakże same twierdzenia nie mogą zastępować procesu dowodzenia. Podobne stanowisko należy odnieść do twierdzenia pozwanego dotyczącego związku przyczynowo-skutkowego przedmiotowego zdarzenia z urazem powoda. Przeprowadzony dowód z opinii biegłego z zakresu neurologii potwierdził, iż uraz powoda pozostaje w związku ze zdarzeniem z dnia 10 lipca 2014 roku. Wpływ innych zdarzeń drogowych z udziałem powoda sprzed przedmiotowego zdarzenia winien być przedmiotem stosownego postępowania dowodowego zainicjowanego przez stronę pozwaną. Tymczasem bierność strony pozwanej nie może stanowić skutecznego jej zarzutu błędnej oceny dowodów przeprowadzonej przez Sąd I Instancji, zwłaszcza, iż poczynione ustalenia tego Sądu wskazują, iż poprzednie zdarzenia nie miały wpływu na uraz powoda doznany w dniu 10 lipca 2014 roku.

Reasumując Sąd Okręgowy uznał, że dokonana przez Sąd pierwszej instancji ocena dowodów nie narusza zasady swobodnej oceny dowodów przewidzianej w art. 233 § 1 k.p.c. oraz art. 232 k.p.c. i w konsekwencji przyjąć należy, że zarzut apelującego naruszenia przedmiotowych przepisów stanowi jedynie polemikę z prawidłowymi ustaleniami poczynionymi przez Sąd Rejonowy.

Nietrafny jest również zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego tj. art. 361 §1 k.c.

Zgodnie z tym przepisem zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła.

W rozpoznawanej sprawie Sąd Rejonowy ustalił szkodę, za którą odpowiedzialność ponosi strona pozwana jako udzielająca ochrony ubezpieczeniowej sprawcy zdarzenia. Z materiału dowodowego jednoznacznie wynika, iż uraz powoda pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym ze zdarzeniem z dnia 10 lipca 2014 roku. Wobec powyższego wbrew zarzutom skarżącego, strona pozwana ponosi odpowiedzialność za normalne następstwa działania lub zaniechania. W postępowaniu przed Sądem I Instancji strona pozwana nie wykazała mniejszego zakresu swojej odpowiedzialności.

Mając na uwadze powyższe, uznając apelację za bezzasadną, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł o jej oddaleniu.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie
art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c., zasądzając koszty zastępstwa adwokata powoda. Wysokość tych kosztów wynika z § 10 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 1800).

Wobec tego, iż w skarżonym wyroku wystąpiła omyłka pisarska dotycząca nazwy powoda, Sąd Okręgowy w Łodzi z urzędu na podstawie art. 350 §1 i 3 k.p.c. sprostował w tym zakresie przedmiotowe orzeczenie Sądu I Instancji.