Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 3 lipca 2013 roku Sąd Rejonowy
w Z. w sprawie z powództwa K. M. przeciwko Gminie M. Z. o zapłatę zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 5.308,19 zł
z ustawowymi odsetkami oraz kwotę 1.467 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Od powyższego wyroku apelację złożyła pozwana, zaskarżając go w całości oraz zarzucając Sądowi Rejonowemu, mające wpływ na treść rozstrzygnięcia, naruszenie:

1. przepisów prawa procesowego, tj.:

- art. 233 § 1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego zebranego w przedmiotowej sprawie, z pominięciem zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego,

- art. 6 k.c. przez uznanie roszczenia powódki za uzasadnione w sytuacji, gdy powódka nie przedstawiła jakiegokolwiek dowodu, z którego wynikałoby, że wykonała ona należycie obowiązki wynikające z zawartej przez nią z pozwaną umowy zlecenia;

2. przepisów prawa materialnego, tj.

- art. 354 § 1 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie i bezzasadne pominięcie przez Sąd I instancji faktu, że powódka nałożone na nią zobowiązania wykonała niezgodnie z treścią umowy oraz w sposób odpowiadający ich celowi społeczno-gospodarczemu podczas, gdy z analizy materiału dowodowego w sprawie wynika, iż powódka przy wykonywaniu obowiązków powierzonych jej na podstawie umowy zlecenia w sposób zawiniony dopuściła się szeregu uchybień, które skutkowały koniecznością zwrotu otrzymanego przez pozwaną dofinansowania,

- art. 355 § 1 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie i bezzasadne zaniechanie przez Sąd Rejonowy wymagania od powódki wzorca należytej staranności wymaganej od Kierownika Zespołu do realizacji projektu „Budowa wielofunkcyjnej S. gimnastycznej przy Szkole Podstawowej nr (...) w Z.”,

- art. 498 § 1 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie i uznanie, iż nie doszło do skutecznego potrącenia wierzytelności przysługującej pozwanej z wierzytelnością powódki podczas, gdy zarzut potrącenia był w pełni uzasadniony.

W kontekście powyższych zarzutów skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na rzecz powódki (co chyba należy tłumaczyć jako zwykłą omyłkę pisarską, albowiem musiało chodzić o stronę pozwaną, co wynika z całokształtu uzasadnienia apelacji) kosztów postępowania sądowego, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego, według norm przepisanych, za obie instancje.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 505 ¹³ § 2 k.p.c., uzasadnienie Sądu drugiej instancji w postępowaniu uproszczonym powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa, jeżeli nie przeprowadzano postępowania dowodowego. Sytuacja opisana w cytowanym przepisie miała miejsce w rozpoznawanej sprawie, bowiem Sąd Okręgowy, po dokonaniu analizy stanu faktycznego sprawy, przyjmuje za własne ustalenia Sądu I instancji stanowiące podstawę faktyczną rozstrzygnięcia przyjętego w zaskarżonym wyroku z dnia 3 lipca 2013 r. Podstawa faktyczna zaskarżonego orzeczenia nie została także zakwestionowana przez skarżącą w apelacji.

Podnieść należy, iż Sąd pierwszej instancji prawidłowo uznał, że podstawę prawną oceny zasadności objętego pozwem roszczenia stanowi przepis art. 471 k.c. Powódka domagała się bowiem zasądzenia na jej rzecz od skarżącej wynagrodzenia z tytułu zawartej umowy zlecenia.

Wbrew zarzutom apelacji, Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił, że powódka podołała obciążającemu ją z mocy art. 6 k.c. obowiązkowi udowodnienia faktów,
z których wywodzi skutki prawne. Powódka udowodniła bowiem wynikające z art. 471 k.c. przesłanki odpowiedzialności kontraktowej skarżącej, tj. fakt zawarcia umowy zlecenia stanowiącej podstawę wypłaty należnego jej wynagrodzenia, jak i brak jego zapłaty przez skarżącą.

Na aprobatę zasługuje również stanowisko Sądu pierwszej instancji, zgodnie z którym wobec treści art. 505 ⁴ § 2 k.p.c. niedopuszczalne jest podnoszenie
w ramach postępowania uproszczonego zarzutu potrącenia roszczenia nie nadającego się do rozpoznania w tym trybie (w przedmiotowej sprawie ze względu na wysokość wierzytelności przedstawionej do potrącenia).
W konsekwencji zwalczanie przez skarżącą roszczenia powódki poprzez wykazanie jego nieistnienia (wygaśnięcia) na skutek dokonanego potrącenia wzajemnej wierzytelności – z przyczyn o charakterze stricte formalnym – nie mogło odnieść oczekiwanego przez nią skutku.

W kontekście powyższego za niezasadny należy uznać, formułowany przez skarżącego pod adresem Sądu Rejonowego, zarzut naruszenia zasady swobodnej oceny materiału dowodowego poprzez dowolność tej oceny i brak wszechstronnego rozważenia zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Sąd Rejonowy, respektując zasadę kontradyktoryjności postępowania i mając wyłączoną możliwość działania z urzędu, dokonał bowiem wszechstronnej oceny zgromadzonego w toku sprawy materiału procesowego, w szczególności materiału dowodowego przedłożonego przez strony. Pominięcie przez Sąd
I instancji części zgłoszonych przez obie strony dowodów w zakresie dotyczącym sposobu i prawidłowości wykonania przez powódkę zobowiązań wynikających
z zawartej ze skarżącą umowy zlecenia było konieczne skoro służyć miały one udowodnieniu istnienia wierzytelności, co do której zgłoszenie zarzutu potrącenia w postępowaniu odrębnym, jakim jest postępowanie uproszczone, było w tym konkretnym przypadku niedopuszczalne.

Niezasadny jest również zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 498 § 1 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie i uznanie, iż nie doszło do skutecznego potrącenia wierzytelności przysługującej skarżącej z wierzytelnością powódki. Skoro bowiem Sąd Rejonowy prawidłowo stwierdził, że przedstawiana przez skarżącą do potrącenia wierzytelność nie może być dochodzona w trybie przepisów o postępowaniu uproszczonym (ze względu na swoją wysokość), to zarzut potrącenia takiej wierzytelności zgodnie z art. 505 ⁴ § 2 k.p.c. jest niedopuszczalny, co wyłącza możliwość oceny czy zarzut taki jest zasadny czy też nie.

Mając na uwadze niezasadność zarzutów apelacyjnych oraz jednocześnie brak ujawnienia okoliczności, które podlegają uwzględnieniu w postępowaniu odwoławczym z urzędu, apelacja jako bezzasadna podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.

W sytuacji, gdyby skarżąca zdecydowała się ewentualnie wytoczyć przeciwko powódce powództwo o zapłatę należności odszkodowawczych z tytułu nienależytego wykonania przez powódkę zawartej umowy zlecenia (które w niniejszym postępowaniu zgłosiła w drodze zarzutu potrącenia), przedmiotowe rozstrzygnięcie nie będzie korzystało z powagi rzeczy osądzonej (res iudicata)
z uwagi na brak tożsamości przedmiotu rozstrzygnięcia, pomimo istnienia tożsamości stron procesowych (nie przesądzając oczywiście w tym miejscu
o zasadności bądź bezzasadności takiego powództwa).

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd orzekł zgodnie z wyrażoną
w art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. zasadą odpowiedzialności za wynik sporu i zasądził od Gminy M. Z. na rzecz K. M. kwotę 600 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego. Na kwotę tę złożyło się jedynie wynagrodzenie pełnomocnika powódki w postępowaniu apelacyjnym ustalone w oparciu o § 2 ust 1 i 2, § 6 pkt 4 w zw. z § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 r., poz. 490 ze zm.).