Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 22 kwietnia 2021 r. Sąd Rejonowy w Pabianicach w sprawie z powództwa (...) Sp. z o.o. przeciwko Towarzystwu (...) S.A.

o zapłatę:

1.  zasądził od Towarzystwa (...) S.A. na rzecz (...) Sp. z o.o. kwotę 10287,03 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 19 czerwca 2018 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 4987 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu,

2.  zwrócił (...) Sp. z o.o. z sum Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Pabianicach kwotę 180 złotych pozostałości zaliczki uiszczonej 14 września 2020 r.

Apelację od tego rozstrzygnięcia złożył pozwany zaskarżając wyrok w zakresie punktu 1. I zarzucając naruszenie przepisu art. 233 § 1 kpc poprzez pominięcie dowodu z zeznań świadka M. Z., który potwierdził, że otrzymał od ubezpieczyciela informacje o przysługującym mu pojeździe zastępczym oraz o możliwości zweryfikowania kosztów najmu pojazdu zastępczego do kwoty 350 złotych netto w przypadku najmu pojazdu z wypożyczalni zewnętrznej, a nadto nieprawidłowe oparcie się na treści opinii biegłego sądowego, który wskazał, że dzienny koszt najmu samochodu klasy F wynosi od 544 złotych do 880 złotych netto za dobę w sytuacji, gdy ubezpieczyciel zaoferował najem pojazdu za kwotę 350 złotych netto za dobę.

Nadto skarżący zarzucił naruszenie przepisu art. 327 ¹ § 1 kpc poprzez brak określenia jak powinno wyglądać skuteczne złożenie oferty najmu pojazdu zastępczego.

Skarżący zarzucił również naruszenie przepisów prawa materialnego w postaci art. 361 kc przez błędne uznanie, że w granicach normalnego następstwa szkody mieści się najem pojazdu zastępczego za stawkę 499 złotych netto za dobę oraz art. 354 § 2 kc w zw. z art. 16 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych poprzez uznanie zasadności najmu samochodu zastępczego za stawkę 499 złotych netto.

Skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego rozstrzygnięcia poprzez oddalenie powództwa, rozstrzygnięcie o kosztach postępowania za obie instancje.

Powód wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie od pozwanego kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja pozwanego jest niezasadna i jako taka podlega oddaleniu.

Wbrew zapatrywaniom strony apelującej, zaskarżone orzeczenie należało uznać za prawidłowe, stanowiące wynik właściwej oceny zebranego materiału dowodowego. Sąd Okręgowy podziela poczynione przez Sąd pierwszej instancji ustalenia i w konsekwencji przyjmuje za swoje, uznając za zbędne powielanie ich w całości w treści niniejszego uzasadnienia. W ocenie Sądu odwoławczego Sąd I instancji w sposób właściwy zastosował również odpowiednie przepisy prawne do stanu faktycznego niniejszej sprawy.

Za niezasadny uznać należy zarzut przekroczenia przez Sąd I instancji granicy swobodnej oceny dowodów, bowiem skuteczna obrona stanowiska skarżącego w tym zakresie wymagałaby wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego oraz brak jest wszechstronnej oceny wszystkich istotnych dowodów (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 29 lipca 1998 r. II UKN 151/98 - OSNAPiUS 1999/15/492; z 4 lutego 1999 r. II UKN 459/98 - OSNAPiUS 2000/6/252; z 5 stycznia 1999 r. II UKN 76/99 - OSNAPiUS 2000/19/732). Jeżeli z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych, to przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (por. wyrok SN z dnia 27 września 2002 r., II CKN 817/00 LEX nr 56906).

Zdaniem Sądu Okręgowego Sąd Rejonowy w sposób należyty wyjaśnił sprawę, a przeprowadzona ocena dowodów jest prawidłowa i odpowiada powyższym kryteriom. Apelacja pozwanego nie wykazuje uchybień w rozumowaniu Sądu które podważałyby prawidłowość dokonanej oceny. Naruszenie zasad swobodnej oceny dowodów nie może polegać na przedstawieniu przez stronę alternatywnego stanu faktycznego, a tylko na podważeniu przesłanek tej oceny z wykazaniem, że jest ona rażąco wadliwa lub oczywiście błędna - czego, zdaniem Sądu Okręgowego, skarżący we wniesionej apelacji nie uczynił.

Należy podnieść, że obowiązujące przepisy regulujące odpowiedzialność odszkodowawczą, w szczególności art. 361 § 1 k.c., nie dają podstawy do automatyzmu przy orzekaniu o zwrocie kosztów wynajmu pojazdu zastępczego. W judykaturze akcentuje się przede wszystkim indywidualny charakter każdej sprawy, przez co należy rozumieć, że indywidualnie powinna być oceniana nie tylko zasadność refundacji kosztów najmu pojazdu zastępczego, ale i ich wysokość. Dobitnie zostało to wyrażone w uchwale Składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2011 roku (III CZP 5/11, opubl. w OSN z 2012 r., nr 3, poz. 28), w której podkreślono, że „odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za uszkodzenie albo zniszczenie pojazdu mechanicznego niesłużącego do prowadzenia działalności gospodarczej obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego; nie jest ona uzależniona od niemożności korzystania przez poszkodowanego z komunikacji zbiorowej”. Możliwość wynajęcia pojazdu zastępczego ma umożliwić poszkodowanemu zachowanie takiego standardu życia codziennego, jak gdyby wypadek nie miał miejsca. Z drugiej strony koszty wynajęcia samochodu zastępczego muszą być utrzymane w rozsądnych granicach, a ocena zasadności jego ponoszenia i wysokości podlega ocenie sądu tak, jak wysokość każdego innego roszczenia odszkodowawczego. Jakkolwiek poszkodowany nie jest obowiązany poszukiwać najtańszej oferty wynajmu, to jednak spoczywa na nim powinność zaniechania działań zwiększających szkodę (art. 363 k.c. i art. 354 k.c.), co wyraża się w zakazie generowania kosztów najmu pojazdu ponad niezbędny zakres. Jeżeli bowiem ubezpieczyciel proponuje poszkodowanemu skorzystanie z pojazdu zastępczego równorzędnego pod istotnymi względami pojazdowi uszkodzonemu, zapewniając pełne pokrycie kosztów jego udostępnienia, a mimo to poszkodowany decyduje się na poniesienie wyższych kosztów najmu innego pojazdu, to koszty te ( w zakresie nadwyżki ) winny obciążać poszkodowanego. Jednakże w tym miejscu należy zwrócić uwagę, że w niniejszej sprawie problem sprowadza się do kwestii wysokości dziennej stawki za wynajem samochodu. Z materiału dowodowego wynika, wbrew twierdzeniom apelującego, że w rozmowie telefonicznej, podczas której poszkodowany zgłosił szkodę, pracownik pozwanego poinformował go tylko o możliwości zapewnienia samochodu zastępczego nie wskazując konkretnych firm , które mogłyby dostarczyć pojazd klasy F. Poszkodowany sam poszukiwał na rynku firm zajmujących się wynajmem i wybrał ofertę, w jego ocenie, najtańszą. Pozwany nie wykazał zatem, że faktycznie możliwym było użyczenie pojazdu zastępczego na warunkach korzystnych dla poszkodowanego, dlatego, że ważna jest nie tylko kwestia kosztów wynajmu, ale również sprawności postępowania w zapewnieniu pojazdu zastępczego. W tej sytuacji posiłkowanie się przez Sąd I instancji opinią biegłego, który wypowiedział się czy stawka dobowa za najem pojazdu zastępczego zastosowana przez wynajmującą firmę mieści się w granicach stawek rynkowych, wydaje się prawidłowe.

W tej sytuacji nie można zasadnie postawić poszkodowanemu zarzutu, że swoim działaniem przyczynił się do powiększenia szkody, co oznacza, że rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego jest prawidłowe i nie narusza wskazanych w treści apelacji przepisów.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy, na podstawie art. 385 kpc oddalił apelację i orzekł o kosztach postępowania na podstawie art. 98 kpc.